#بصیرت_عاشورایی_1400 #سبک_زندگی_حسینی #پیامهای_عاشورا #پیامهای_اعتقادی_عاشورا #جواد_محدثی امامت و صلاحیت خود و نفی صلاحیت دیگران امام حسین علیه السلام در مسیر راه كوفه، پس از برخورد با سپاه حرّ، در خطابه ای كه پس از برگزاری نماز جماعت، خطاب به آنان ایراد نمود، فرمود: «ای مردم! اگر تقوای خدا پیشه كنید و حق را برای صاحبانش بشناسید، خدا از شما بیشتر راضی خواهد بود. ما دودمان پیامبریم و به عهده داری این امر حكومت و ولایت بر شما، از دیگرانی كه به ناحق مدّعی آنند و در میان شما به ستم و تجاوز حكومت می كنند، سزاوارتریم» [بحارالانوار، ج 44، ص 377، مقتل خوارزمی، ج 1، ص 232]. در نامه ای كه پس از برخورد با سپاه حرّ به بزرگان كوفه می نویسد، پس از برشمردنِ اینكه این جماعت (زمامداران اموی) پیرو شیطانند و حدود الهی را تعطیل كرده و فساد را آشكار ساخته و حلال را حرام و حرام الهی را حلال كرده و بیت المال را برای خود برداشته اند، می فرماید: «وَ اَنّی اَحَقُّ بِهذَا الاَمْرِ لِقرابَتی منْ رَسُوِل اللّهِ... » [بحارالانوار، ج 44، ص 381] و خود را به خاطر نزدیكتر بودنش به پیامبر، برای حكومت بر مسلمین شایسته تر می بیند.