💠 ادب توحیدی 🔸 ﴿وَلاَ تَقُولَنَّ لِشَی‏ءٍ إِنِّی فَاعِلٌ ذلِكَ غَداً ٭ إِلَّا أَن یشَاءَ اللَّهُ﴾؛ فرمود مبادا درباره چیزی ـ حالا چه سنگین چه سبك، چه كارهایی كه به تنهایی باید انجام بدهی چه كارهایی كه با مشورت دیگران و معاونت دیگران انجام بدهی ﴿لِشَی‏ءٍ﴾ این نكره در سیاق نفی است ـ درباره هیچ چیزی نگو من فردا انجام می ‌دهم مگر اینكه بگوید «ان ‌شاء الله». این #ادب_توحیدی است كه دارد یاد می ‌دهد. ﴿وَلاَ تَقُولَنَّ لِشَی‏ءٍ إِنِّی فَاعِلٌ ذلِكَ غَداً ٭ إِلَّا أَن یشَاءَ اللَّهُ﴾؛ یعنی «ان ‌شاء الله» را باید بگوید. 🔸 اگر كسی بخواهد كاری انجام بدهد باید باشد یا نباشد؟ اگر هستی او به مشیئت الهی وابسته است، ایجاد او به طریق اُولیٰ؛ زیرا ایجاد او هم به هستی او متّكی است و هم به هستی خیلی از امور. می ‌خواهد حالا كاری انجام بدهد جایی می‌ خواهد برود با كسی دیدار داشته باشد آن شخص باید باشد، شرایط باید باشد، استعداد باشد، ظرفیت باید باشد، موانع نباید باشد ـ همه اینها ـ هیچ كدام در اختیار ما نیست! اگر كسی بگوید من این كار را انجام می ‌دهم این شخص ـ معاذ الله ـ بی ‌اعتنا باشد به #مشیئت_الهی این شخص می ‌شود ﴿أَفَرَأَیتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَوَاهُ﴾ این داعیه استقلال دارد. 🔸 پس هیچ كاری را هیچ كسی نمی ‌تواند مدّعی باشد مگر اینكه بگوید #اگر_خدا_بخواهد. حالا یك وقت است كه «ان ‌شاء الله» را لفظاً می‌ گوید، اما یك وقت «ان ‌شاء الله» #در_نیتش است #در_ضمیرش است، آن هم باز كافی است. ذكرِ لفظی نظیر ذكر ركوع و سجود نیست كه لفظاً واجب باشد، كسی معتقد است با این نیت می گوید من فردا می ‌آیم درس، فردا می ‌آیم بحث، فردا می ‌آیم برای آن كار، این «ان ‌شاء الله» در متن قلبش هست این كافی است، بگوید #ان_‌شاء_الله خب ثواب هم می ‌برد! #آیت_الله_جوادی_آملی 📚 سوره مبارکه کهف جلسه 22 تاریخ: 1387/12/12 🔰 @p_eteghadi 🔰