داستان آدم و حوا(ع) در اسلام و یهودیت چه تفاوت‌هایی دارد؟ 👇👇👇👇👇👇👇

🎤در آموزه‌های دینی حتی به شیوه راه‌ رفتن نیز پرداخته شده است. به عنوان نمونه راه رفتن همراه با تواضع و وقار از ویژگی مؤمنان به شمار آمده است: «وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّک لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولاً »؛[1] و روی زمین، با تکبر راه مرو! تو نمی‏توانی زمین را بشکافی، و طول قامتت هرگز به کوه‏‌ها نمی‌رسد! «وَ لا تُصَعِّرْ خَدَّک لِلنَّاسِ وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّ اللَّهَ لا یحِبُّ کلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ»؛[2] (پسرم!) با بی‌اعتنایی از مردم روی مگردان، و مغرورانه بر زمین راه مرو که خداوند هیچ متکبّر مغروری را دوست ندارد. در مورد آداب راه‌رفتن روایتی از امام کاظم(ع) نیز وجود دارد: «...إنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یبْغِضُ الضَّحَّاک مِنْ غَیرِ عَجَبٍ وَ الْمَشَّاءَ إِلَی‏ غَیرِ أَرَب...‏»؛[3] خداوند کسی که همیشه و بدون دلیل می‌خندد و کسی که بدون هدف، همواره مشغول راه‌رفتن است را دشمن می‌دارد.... البته این روایت به گونه‌ی دیگر هم ذکر شده است که در آن به جای واژه‌ی «أرب»، از واژه «أدب» استفاده شده است: «... وَ الْمَشَّاءَ إِلَی‏ غَیرِ أَدَب‏...»؛[4] خداوند کسی را که ... بدون ادب راه برود دشمن می‌دارد. قرائت دوم روایت همخوان با آیاتی است که در ابتدا ذکر شد، اما قرائت اول به معنای بی‌هدف راه‌رفتن است؛ زیرا راه رفتن انسان نیز مانند دیگر فعالیت‌های او باید همراه با دلیل باشد، هرچند پیاده‌روی با هدف ورزش که هدف ارزش‌مندی است؛ اما در غیر این صورت، شخصی که بی‌هدف به این طرف و آن طرف می‌رود در جامعه به عنوان شخصی ولگرد شناخته خواهد شد؛ یعنی فردی که نه به کاری مشغول است و نه در خانه‌اش به فعالیت می‌پردازد و نه در مسجد مشغول عبادت است و نه ... اما دائما بدون هدف در خیابان‌ها و کوچه‌ها پرسه می‌زند! طبیعی است که چنین شخصی از نظر اسلام رفتار مناسبی نخواهد داشت.[5] 📚منابع: [1]. اسرا، 37. [2]. لقمان، 18. [3]. ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول(ص)، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 394، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1404ق. [4]. همان، ص 502. [5]. «پیاده‌‌روی از نگاه روایات»، 33760؛ «با شتاب راه رفتن»، 34938؛ «تعبیر نزع فی المشی برای راه رفتن با تکبر»، 34933 🔰 @p_eteghadi 🔰

❓منظور این سخن امام کاظم(ع) چیست؟: «خداوند کسی را که بدون دلیل زیاد می‌خندد و کسی را که بی‌هدف راه می‌‌رود، دشمن می‌‌دارد». 🎤در آموزه‌های دینی حتی به شیوه راه‌ رفتن نیز پرداخته شده است. به عنوان نمونه راه رفتن همراه با تواضع و وقار از ویژگی مؤمنان به شمار آمده است: «وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّک لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولاً »؛[1] و روی زمین، با تکبر راه مرو! تو نمی‏توانی زمین را بشکافی، و طول قامتت هرگز به کوه‏‌ها نمی‌رسد! «وَ لا تُصَعِّرْ خَدَّک لِلنَّاسِ وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّ اللَّهَ لا یحِبُّ کلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ»؛[2] (پسرم!) با بی‌اعتنایی از مردم روی مگردان، و مغرورانه بر زمین راه مرو که خداوند هیچ متکبّر مغروری را دوست ندارد. در مورد آداب راه‌رفتن روایتی از امام کاظم(ع) نیز وجود دارد: «...إنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یبْغِضُ الضَّحَّاک مِنْ غَیرِ عَجَبٍ وَ الْمَشَّاءَ إِلَی‏ غَیرِ أَرَب...‏»؛[3] خداوند کسی که همیشه و بدون دلیل می‌خندد و کسی که بدون هدف، همواره مشغول راه‌رفتن است را دشمن می‌دارد.... البته این روایت به گونه‌ی دیگر هم ذکر شده است که در آن به جای واژه‌ی «أرب»، از واژه «أدب» استفاده شده است: «... وَ الْمَشَّاءَ إِلَی‏ غَیرِ أَدَب‏...»؛[4] خداوند کسی را که ... بدون ادب راه برود دشمن می‌دارد. قرائت دوم روایت همخوان با آیاتی است که در ابتدا ذکر شد، اما قرائت اول به معنای بی‌هدف راه‌رفتن است؛ زیرا راه رفتن انسان نیز مانند دیگر فعالیت‌های او باید همراه با دلیل باشد، هرچند پیاده‌روی با هدف ورزش که هدف ارزش‌مندی است؛ اما در غیر این صورت، شخصی که بی‌هدف به این طرف و آن طرف می‌رود در جامعه به عنوان شخصی ولگرد شناخته خواهد شد؛ یعنی فردی که نه به کاری مشغول است و نه در خانه‌اش به فعالیت می‌پردازد و نه در مسجد مشغول عبادت است و نه ... اما دائما بدون هدف در خیابان‌ها و کوچه‌ها پرسه می‌زند! طبیعی است که چنین شخصی از نظر اسلام رفتار مناسبی نخواهد داشت.[5] 📚منابع [1]. اسرا، 37. [2]. لقمان، 18. [3]. ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول(ص)، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 394، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1404ق. [4]. همان، ص 502. [5]. «پیاده‌‌روی از نگاه روایات»، 33760؛ «با شتاب راه رفتن»، 34938؛ «تعبیر نزع فی المشی برای راه رفتن با تکبر»، 34933 🔰 @p_eteghadi 🔰

آیا در آموزه‌های دینی توصیه شده که حیوانات اهلی را بدون جفت در خانه نگهداری نکنیم؟! 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

در آموزه‌های دینی، در مورد ارزش حیوانات و چگونگی رفتار انسان با آنها و دوری از اذیت و آزارشان سفارش‌های فراوانی در سخن معصومان(ع) و نیز رفتار عملی آن پیشوایان وجود دارد.[1] به عنوان نمونه امام علی(ع) فردی را که براى جمع‌آورى زکات به بادیه فرستاده بود، فرمود: «... میان ماده شتر و بچه آن حایل و مانع نشوید و آنها را از هم جدا نکنید و همۀ شیر مادر را ندوشید به گونه‌ای که به بچه شتر زیان برسد».[2] طبیعی است که نگهداری از حیوانات به صورت جفت، آرامش بیشتری را برای آنها فراهم خواهد کرد؛ از این‌رو از دستورات کلی اسلام مبنی بر مراعات حقوق حیوانات می‌توان برداشت کرد که نگهداری آنان به صورت جفت، مطلوب‌تر خواهد بود. علاوه بر آن، روایاتی نیز در این زمینه وجود دارد که می‌تواند مورد بررسی قرار گیرد: مردى نزد پیامبر گرامی اسلام(ص) از هراس و تنهایی شکایت کرد. حضرتشان(ص) به او فرمود: «یک جفت کبوتر در منزل نگهداری کن».[3] شخصی به نام جعفری گفت: در منزل امام موسای کاظم(ع) یک جفت کبوتر دیدم که کبوتر نر سبزرنگ و ماده‏ سیاه‌رنگ بود و امام(ع) برایشان نان خُرد می‌کرد که این دو از شب در حال حرکت بوده و انس می‌گیرند.[4] 3 . امام کاظم(ع) فرمود: «شایسته نیست منزل شما از سه چیز خالى باشد که آنها خانه را آباد نگه‌مى‏دارند: گربه، کبوتر، خروس و اگر با خروس جفتی هم باشد(که چه بهتر)، اما اگر فردی توانایی نگهداری هردو را نداشته باشد، ایرادی ندارد که تنها خروس را در منزل نگه‌داشته باشد».[5] از مجموع آنچه گفته شد می‌توان برداشت کرد که نگهداری حیوانات به صورت جفت، مطلوب‌تر است؛ اما این بدان معنا نیست که نگهداری آنها به صورت انفرادی دارای گناه باشد. 📚 منابع: [1]. «ذبح حیوان در حال جفت‌گیری»، 36759؛ «آزار حیوان و وظیفه آزار دهنده»، 71763؛ «شکار کردن به قصد تفریح»، 46361. [2]. ثقفی، ابراهیم بن محمد بن سعید بن هلال، الغارات أو الإستنفار و الغارات، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج 1، ص 128، تهران، انجمن آثار ملی، چاپ اول، 1395ق. [3]. طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 129، قم، شریف رضی، چاپ چهارم، 1412ق. [4]. همان، ص 130. [5]. همان. 🔰 @p_eteghadi 🔰

منظور از روایتی که بیان می‌دارد: «هرکس با زنی به دلیل داشتن ثروت و مال ازدواج کند، خداوند او را به همان مال و زیبایی واگذار می‌کند»، چیست؟ 👇👇👇👇👇

🎤در هیچ آیه و روایتی ازدواج با زنان زیبا و ثروتمند به خودی خود مورد نکوهش قرار نگرفته ‌است و خود پیامبر اسلام(ص) با زن ثروتمندی به نام خدیجه(س) ازدواج کرده و دست کم برخی از همسران ایشان از زیبایی مناسبی برخوردار بودند. اما در آموزه‌های اسلامی بر این نکته تأکید شده است که ثروت و زیبایی نباید تنها عامل ازدواج باشد و این‌گونه پنداشته شود که بدون توکل بر خداوند، یک فرد تنها با داشتن همسری زیبا و ثروتمند به سعادت و خوش‌بختی خواهد رسید. پیامبر(ص) فرمود: «هر کس با زنی تنها به جهت مالش ازدواج کند، خداوند سرنوشت او را به مال آن زن واگذار می‌کند، و هر کسی با زنی تنها به دلیل زیبایی‌اش ازدواج نماید، چیزهایی از آن زن خواهد دید که خوشایند او نخواهد بود، و هر کسی با زنی برای دینش ازدواج کند، خداوند تمامی این مزایا را برای او جمع می‌کند».[1] پیامبر(ص) فرمود: «هر کسی زنی را تنها برای زیبایی وی انتخاب نماید، خداوند زیبایی آن زن را وبال گردن وی قرار می‌دهد».[2] امام صادق‌(ع) فرمود: «زمانی که مردی با زنی تنها برای زیبایی یا ثروتش ازدواج کند، خداوند وی را به همان چیزها واگذار می‌کند و زمانی که برای دین آن زن ازدواج نماید، خداوند هم بر مال او خواهد افزود و هم همسرش را برای او زیبا جلوه خواهد داد».[3] گفتنی است که مخاطب این روایات انسان‌های باایمان هستند و به آنها هشدار داده می‌شود که نهایت خیری که از ازدواج‌های مبتنی بر ثروت و زیبایی، نصیب آنان خواهد شد آن است که شاید مقداری ثروت به دست آورده که مشخص نیست در آن هم برکتی نهفته باشد و یا تنها در کنار همسر زیبایی قرار گیرند که دلبستگی روحی و معنوی ویژه‌ای با او ندارند و ... . به عبارت دیگر، خداوند به آنان می‌گوید که اکنون چون از اعتماد به من و توکل بر من دست برداشته‌اید، دیگر از من توقعی نداشته باشید! این شما و این همسرهای زیبا و ثروتمندتان! 📚منابع: [1]. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، ج 7، ص 399 – 400، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. [2]. دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب إلی الصواب، ج 1، ص 175، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، 1412ق. [3]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 5، ص 333، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. 🔰 @p_eteghadi 🔰

پرسش و پاسخ اعتقادی 🔹حجه الاسلام #محمدی جلسه 44 - شیعه یعنی اسلام ناب 🔰 @p_eteghadi 🔰

«الْفِتْنَهُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ» منظور چه فتنه ای است؟ با استفاده از آیات قرآن و احادیث توضیح بفرمایید. قرآن کریم می فرماید: «وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَ أَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوکُمْ وَ الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا تُقاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ حَتَّي يُقاتِلُوکُمْ فيهِ فَإِنْ قاتَلُوکُمْ فَاقْتُلُوهُمْ کَذلِکَ جَزاءُ الْکافِرينَ»؛(1) و آنها را [بت پرستانی که از هیچ گونه جنایتی ابا ندارند] هر کجا یافتید ، به قتل برسانید! و از آن جا که شما را بیرون ساختند [مکه] ، آنها را بیرون کنید! و فتنه (و بت پرستی) از کشتار هم بدتر است! و با آنها ، در نزد مسجد الحرام (در منطقه حرم)، جنگ نکنید! مگر اینکه در آن جا با شما بجنگند. پس اگر (در آن جا) با شما پیکار کردند ، آنها را به قتل برسانید! چنین است جزای کافران!↪️↪️

كلمه فتنه به معناي هر عملي است كه به منظور آزمايش حال چيزي انجام گيرد، و بدين جهت است كه هم خود آزمايش را فتنه مي‌ گويند و هم ملازمات غالبي آن را، كه عبارت است از شدت و عذابي كه متوجه مردودين در اين آزمايش يعني گمراهان و مشركان مي‌ شود، در قرآن كريم نيز در همه اين معاني استعمال شده و منظور از آن در آيه مورد بحث شرك به خدا و كفر به رسول و آزار و اذيت مسلمانان است، همان عملي كه مشركان مكه بعد از هجرت و قبل از آن با مردم مسلمان داشتند. پس معناي آيه اين است كه بر ضد مشركان مكه كمال سخت‌گيري را به خرج دهيد، و آنان را هر جا كه برخورديد به قتل برسانيد، تا مجبور شوند از سرزمين و وطن خود كوچ كنند، همان طور كه شما را مجبور به ترک وطن كردند، هر چند كه رفتار آنان با شما سخت‌تر بود، براي اينكه رفتار آنان فتنه بود، و فتنه بدتر از كشتن است، چون كشتن تنها انسان را از زندگي دنيا محروم مي‌كند، ولي فتنه مايه محروميت از زندگي دنيا و آخرت و انهدام هر دو نشاه است. (2) فتنه در قرآن کریم به صورت مکرر آمده و خداوند متعال در باره آثار تخریبی فتنه در آیات متعدد هشدار داده است. و گناه آن را بدتر و بزرگتر از قتل می داند:«... وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ...»؛(3)... و ایجاد فتنه، (و محیط نامساعد، که مردم را به کفر، تشویق و از ایمان بازمی‌دارد) حتّی از قتل بالاتر است... . در روایات اسلامی نیز فتنه و فتنه گران مورد نکوهش و عتاب قرار گرفته اند چنان که رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «بادروا بالأعمال فتنا كقطع اللّيل المظلم يصبح الرّجل‏ مؤمنا و يمسي كافرا، و يمسي مؤمنا و يصبح كافرا، يبيع أحدهم دينه بعرض من الدّنيا قليل»؛(4) فرصت را برای اعمال نیک بیش از آنکه فتنه هایی مانند پاره های شب تاریک پدید آید غنیمت شمارید در آن هنگام انسان صبح مومن است و شب کافر می شود شب کافر است و روز مومن می شود و دین خود را به عرض ناچیز دنیا می فروشد.» امام باقر (علیه السلام) می فرماید:«اَلْجَنَّهُ مُحَرَّمَهٌ عَلَی الْفَتّانینَ الْمشّائینَ بِالنَّمیمَهِ»؛(5) بهشت ـ و نعمت های حیات بخش آن ـ برای اشخاص فتنه گر و سخن چینِ آشوب طلب، حرام است.» 📚پی نوشت ها: 1. بقره/ 191 2. طباطبایی، محمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، مترجم: سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، 1374ش، ج2، ص 89-90. 3. بقره/ 217 . 4. نهج الفصاحه، مترجم ابوالقاسم پاینده،تهران، نشر دنیای دانش، 1382ش، ص 370 و 371. 5. مجموعه ورام، مسعود بن عیسی ورام، مترجم:عطایی، محمدرضا، مشهد،آستان قدس رضوی، 1369ش، ج 2 ، ص 209 🔰 @p_eteghadi 🔰

. ﷽؛ 🔺 ارزش اندیشیدن 🔅 #پیامبر_اکرم_(ص) : 🔸 «التَّفَكُّرُ في عَظَمَةِ اللّهِ وجَنَّتِهِ ونارِهِ ساعَةً خَيرٌ مِن قِيامِ لَيلَةٍ» . 🔹 «يك ساعت انديشيدن در باره عظمت خداوند و بهشت و دوزخ او ، بهتر از شبى را به عبادت گذراندن است». 📚 كنز العمّال : ج ٣ ص ١٠٧ ح ٥٧١٢ 🔰 @p_eteghadi 🔰