#یک_فنجان_چای_باخدا #قسمت27 از فرط دردمعده،محکم خودم را جمع کردم که عثمان در جایش ایستاد و به سرعت به سمتم برگشت.و من در چشم بر هم زدنی از سرمای زمین کنده شدم.محکم بازویم را در مشتش گرفته بود و به دنبال خود میکشاند. یارای مقابله نداشتم،فقط تهوع بود و درد...معده ام بهم خورد. چند بار..و هر بار به تلافی خالی بودنش، قسمتی از زندگیم را بالا آوردم؛ تنهایی..بدبختی..بی کسی... و عثمان هربار صبورانه، فقط سر تکان میداد از جایگاه تاسف. دوباره به کافه رفتیم و عثمان با ظرفی از کیک و فنجانی چای مقابلم نشست:( همه اشونو میخوری...فقط معده ات مونده که بالا نیاوردیش!) رو برگردانم به سمت شیشه ی باران خورده ایی که کنارش نشسته بودم. من از چای متنفر بودم و او، این را نمیدانست.ظرف کیک را به سمتم هل داد:(بخور..همه اشو برات تعریف میکنم..قضیه اصلا اونطور که تو فکر میکنی نیست!گفتم صوفی رفته،اما نه از آلمان. فقط رفته محل اقامتش تا استراحت کنه. من گفتم که بره. واسه امروز زیادی زیاد بود..اگه میخوای به تمام سوالات جواب بدم،اینا رو بخور..) و من باز تسلیم شدم:( من هیچ وقت چایی نخوردم و نمیخوردم). لبخند زد. رفت و با فنجانی قهوه برگشت:( اول اینو بخور.. معدت گرم میشه.. ) با مهربانی نگاهم میکرد و من تکه تکه و جرعه جرعه کیک و قهوه به خورده معده ام میدادم و این تهوعم را بدتر و بدتر میکرد:(شروع کن.. بگو..) با دستی زیر چانه اش ابرویی بالا انداخت:(اول تا تهشو میخوری بعد..) انگار درک نمیکرد بدی حالم را! (حوصله ی این لوسبازیارو ندارم..) ایستادم، قاطع و محکم. دست به سینه به صندلیش تکیه داد:(باشه، هرطور مایلی.. پس صبر کن تا خونه برسونمت. دیر وقته..). چقدر شرقی بود این مرده پاکستانی... گرمای داخل کافه، تهوعم را به بازی گرفته بود و این دیوانه ام میکرد. پس بی توجه به حرفهای عثمان به سرمای خیابان پناه بردم. هوا تاریک بود و خیابانها به لطف چراغها، روشن. من عاشق پیاده روی در باران بودم، تنها! و چتری که بالای سرم، صدای پچ پچ قطرات را بلندتر به گوشم برساند. عثمان آمد با چتری در دست:(حتی صبر نکردی پالتومو بردارم..) بی حرف و آرام کنار هم قدم میزدم و چتر بالای سرم چقدر خوش صدا بود، همخوانی اش با گریه آسمان. حالا خیالم راحتتر بود، حداقل میدانستم دانیال زنده است و صوفی جایی در همین شهر به خواب رفته. اما دلواپسی و سوال کم نبود. با چیزهایی که صوفی گفت، باید قید برادرم را میزدم چون او دیگر شباهتی به خدای مهربان من نداشت و این ممکن نبود. اما امیدوارم بودم همه اینها دروغی هایی احمقانه باشد. (سارا! وقتی فهمیدم چی تو کله اته، نمیدونستم باید چیکار کنم.. داشتم دیوونه میشدم. چند ماه پیش یه عکس از دانیال بهم داده بودی. یادته؟ واسه اینکه وقتی دارم دنبال هانیه میگرد، عکس برادرتم نشون بدم تا شاید کسی بشناسدش. همینطورم شد. به طور اتفاقی یکی از دوستان صوفی، عکس دانیال روشناخت. با کلی اصرار تونستم راضیش کنم تا شماره ی تلفن صوفی رو بهم بده. وقتی با صوفی تماس گرفتم حتی حاضر نبود باهام حرف بزنه. دو هفته طول کشید تا تونستم راضیش کنم بیاد اینجا. اولش منم مطمئن نبودم که راست گفته باشه، اما وقتی عکسا و فیلمهای خودشو دانیال رو نشونم داد، باور کردم. هیچ نقشه ای در کار نیست... فردا صوفی میاد تا بقیه ی نگفته هاشو بگه..) مکث کرد:)همه مسلمونها هم بد نیستند، سارا.. یه روز اینو میفهمی.. فقط امیدوارم اون روز واسه زندگی، دیر نشده باشه..)چند قدم بیشتر به خانه نمانده بود.. مِن مِن کرد:(بابت سیلی، متاسفم..) رو به رویم ایستاد. چشمانش چه رنگی بود؟ هر چه بود در آن تاریکی، تیره تر نشان میداد. صدایش آرام و سرسخت شد:( دیگه هیچ وقت نگو ازت متنفرم..) انگار حرفهای صوفی در مورد عثمان، درست بود!! #ادامہ_دارد... ════‌‌‌‌༻‌❤༺‌‌‌════           @pandaneha1

#نسل_سوخته #قسمت27 ✍دایی یه خانم دو استخدام کرده بود که دائم اونجا باشه و توی کارها کمک کنه لگن گذاشتن و برداشتن و کارهای شخصی مادربزرگ ... از در که اومدم دیدم لگن رو کثیف ول کرده گوشه حال و بوش ... خیلی ناراحت شدم اما هیچی نگفتم آستینم رو بالا زدم و سریع لگن رو بردم با آب داغ شستم و خشک کردم اون خانم رو کشیدم کنار ... - اگر موردی بود صدام کنید گ خودم می شورمش ... فقط لطفا نزاریدش یه گوشه یا پشت گوش بندازید می دونم برای شما خوشایند نیست ولی به هر حال لطفا مدارا کنید. مادربزرگم اذیت میشه شما فقط کارهای شخصی رو بکن تمییز کاری ها و شستن ها رو خودم انجام میدم هر چند دایی انجام تمام کارها رو باهاش طی کرده بود و جزء وظایفش بود ... و قبول کرده بود این کارها رو انجام بده اما اونم انسان بود و طبیعی که خوشش نیاد دوباره ملحفه و لباس مادربزرگ باید عوض می شد دیگه گوشتی به تنش نمونده بود مثل پر از روی تخت بلندش کردم ... ملحفه رو از زیر مادربزرگ کشید با حالت خاصی، قیافه اش روی توی هم کشید دلم بهم خورد چه گندی هم زده مادربزرگ چیزی به روی خودش نیاورد اما من خجالت و شرمندگی رو توی اون چشم ها و چهره بی حال و تکیده اش می دیدم زنی که یک عمر با عزت و احترام زندگی کرده بود حالا توی سن ناتوانی ... با عصبانیت بهش چشم غره رفتم که متوجه باش چی میگی اونم که به چشم یه بچه بهم نگاه می کرد قیافه حق به جانبی به خودش گرفت و با لحن زشتی گفت ... - نترس ... تو بچه ای هنوز نمی دونی ولی توی این شرایط اینها دیگه هیچی نمی فهمن این دیگه عقل نداره اصلا نمی فهمه اطرافش چی می گذره به شدت خشم بهم غلبه کرد برای اولین بار توی عمرم کنترلم رو از دست دادم مادربزرگ رو گذاشتم روی تخت و سرش داد زدم - مگه در مورد درخت حرف میزنی که میگی این؟ حرف دهنت رو بفهم اونی که نمی فهمه تویی که با این قد و هیکل ... قد اسب، شعور و معرفت نداری که حداقل حرمت شخصی با این سن و حال رو جلوی خودش نگهداری شعور داشتی می فهمیدی برای مراقبت از یه مریض اینجایی نه یه آدم سالم این چیزی رو هم که تو بهش میگی گند من با افتخار می کشم به چشمم اگر خودت به این روز بیوفتی چه حسی بهت دست میده که اینطوری بگن؟ ... اونم جلوی خودت ایستاد به فحاشی و اهانت دیگه کارد می زدی خونم در نمی اومد با همه وجودم داد زدم ... - من مرد این خونه ام نه اونی که استخدامت کرده می خوای بهش شکایت کنی؟برو به هر کی دلت می خواد بگو حالا هم از خونه من گورت رو گم کن برو بیرون .. مادربزرگ با اون چشم های بی رمقش بهم نگاه می کرد وقتی چشمم به چشمش افتاد خیلی خجالت کشیدم - ببخشید جلوی شما صدام رو بالا بردم دوباره حالتم جدی شد - ولی حقش بود نفهم و بی عقل هم خودش بود شما تاج سر منی بی بی هیچی نگفت شاید چون دید نوه 15 ساله اش هنوز هم از اون دعوای جانانه ملتهب و بهم ریخته است رفتم در خونه همسایه مون و ازش خواستم کمک خواستم کاری نبود که خودم تنهایی بتونم انجام بدم خاله، شب اومد و با ندیدن اون خانم من کل ماجرا رو تعریف کردم هر چند خاله هم به شدت ناراحت شد و حق رو به من داد اما توی محاسبه نفس اون شب نوشتم... - امروز به شدت عصبانی شدم خستگی زیاد نگذاشت خشمم رو کنترل کنم نمی دونم ولی حس می کنم بهتر بود طور دیگه ای حرف می زدم اون شب پیش ما موند هر چند بهم گفت برم استراحت کنم اما دلم نمی خواست حتی یه نفر دیگه به خاطر اون بو و شرایط به اندازه یک اخم ساده یا گفتن کوچک ترین حرفی توی دلش حرمت مادربزرگ رو بشکنه حتی اگر دختر مادربزرگ باشه رفتم توی حمام و ملحفه و لباس ها رو شستم ... نیمه شب بود دیگه قدرت خشک کردن و اتو کردن شون رو نداشتم هوا چندان سرد نبود اما از شدت خستگی زیاد لرز کردم خاله بلافاصله تشت رو از دستم گرفت منم یه پتوی بزرگ پیچیدم دور خودم کنار حال، لوله شدم جلوی بخاری از شدت سرما فک و دندون هام محکم بهم می خورد حس می کردم استخوان هام از داخل داره ترک می خوره 3 ساعت بعد با صدای اذان صبح از خواب بیدار شدم دیدم خاله دو تا پتوی دیگه هم روم انداخته تا بالاخره لرزم قطع شده بود 👈نویسنده:شهیدسید طاها ایمانی * ادامــه.دارد.... 💐شادے ارواح طیبہ شهدا صلوات💐 بامــــاهمـــراه باشــید ════‌‌‌‌༻‌❤༺‌‌‌════           @pandaneha1

🌹🍃🌹🍃🍃🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹 #واینک_شوکران3 #شهیدایوب_بلندی #قسمت27 دنبال هم میکردند و اسباب بازی هایشان را زیر دست و پا میریختند.... اشغال ها را توی سطل ریختم ایوب امد کنار دیوار ایستاد سرم را بلند کردم.....اخم کرده بود گفتم"چی شده؟" گفت"تو دیگر ب من نمیرسی،،،،،اصلا فراموشم کرده ای.... -منظورت چیست؟ -من را نگاه کن .....قبلا خودت سر و صورتم را صفا میدادی..... مو و ریشش بلند شده بود .... روی، موهای نامرتب خودم دست کشیدم "خیلی پر توقع شده ای....قبلا این سه تا وروجک نبودند.... حالا تو باید بیایی و موهای من را مرتب کنی... دلم پر بود ... چند روز پیش هم سر دستکاری کردن دوز قرص هایش بحثمان شده بود...... سرخود دردش ک زیاد میشد ،تعداد قرص هارا کم و زیاد میکرد ... بعد از چند وقت هم درد نسبت ب مسکن ها مقاومت میکرد و بدنش ب دارو ها جواب نمیداد... از خانه رفتم بیرون... دوست نداشتم ب قهر بروم خانه اقاجون... میدانستم یکی دو ساعت بیرون از خانه باشم...ارام میشوم... رفتم خانه عمه....در را ک باز کردم ،اخم هایش را فوری توی هم کرد... "شماها چرا مثل لشکر شکسته خورده ،جدا جدا می ایید؟ منظورش را نفهمیدم ... پشت سرش رفتم تو ... صدای عمه با سر و صدای محمد حسین و هدی و حسن یکی شد... "ایوب و بچه ها اژانس گرفتند ،امدند اینجا..... بالای پله را نگاه کردم .... ایوب ایستاده بود.... -توی خانه عمه من چه کار میکنی؟ با قیافه حق ب جانب گفت "اولا عمه ی تو نیست و .....ثانیا تو اینجا چه کار میکنی؟تو ک رفته بودی قهر؟ نمی گذاشت دعوایمان به چند ساعت برسد.... یا کاری میکرد ک یادم برود یا اینکه با هدیه ای پیش قدم اشتی میشد.... ب هر مناسبتی برایم هدیه میخرید.... حتی از یک ماه جلوتر ...ان را جایی پنهان میکرد...گاهی هم طاقت نمی اورد و زودتر از موعد هدیه م را میداد .... اگر از هم دور بودیم،میدانستم باید منتظر بسته ی پستی از طرف ایوب باشم.... ولی من از،بین تمام هدیه هایش،نامه هارا بیشتر دوست داشتم.... با نوشتن راحت تر ابراز علاقه میکرد... قند توی دلم اب،میشد وقتی میخواندم "بعد از خدا،تو عشق منی و این عشق،اسمانی و پاک است.....من فکر میکنم ما یک.وجودیم در دو قالب،...ان شا الله خداوند ما را برای هم به سلامت نگاه دارد و از بنده های شایسته اش باشیم....

#تمام_زندگی_من #قسمت27 ✍شـهـید ســیــدطـاهـا ایـمـانــــے 🌹قــسـمـت بـیـسـت وهـفـتــم (جلـوه تـمــام عـیــار دنـیــا) چند روز بعد دوباره اومدن سراغم ... این بار واضح برای معامله کردن بود ... بهم گفتن که من یه زخم خورده ام ... و اگر باهاشون همکاری کنم یه تیر و دو نشانه ... هم انتقامم رو می گیرم و هم هر چی بخوام برام مهیا می کنن ... کار، موقعیت اجتماعی، ثروت، جایگاه ... حتی اگر بخوام از لهستان برم و هر جای دنیا که بخوام زندگی کنم ... زندگی خودم و پسرم رو تضمین می کنن ... و دیگه نیاز نیست نگران هیچ چیزی باشم ... در خواست هاشون رده بندی داشت ... درجه اول، اگر فقط زندگیم رو تعریف کنم و اجازه بدم اونها روش مانور کنن و هر چی می خوان بگن ... درجه دوم، همکاری کنم و خودم هم توی این سناریو، نقش بازی کنم ... درجه سوم، خودم کارگردان این سناریو بشم و تبدیل به پرچم دار این حرکت علیه ایران بشم ... و آخرین درجه، برائت از اسلام بود ... اگر نسبت به اسلام اعلام برائت کنم و بگم پشیمون شدم... تبدیل به یه قهرمان بین المللی میشم ... بهم مدال شجاعت و افتخار میدن ... زندگیم رو چاپ می کنن ... ازش فیلم یا سریال می سازن ... حتی توی سازمان ملل و مدافعان حقوق بشر بهم پیشنهاد جایگاه کاری کردن ... به خاطر استقامتی که به خرج داده بودم ... و رد کردن تمام اون فرستاده ها ... حالا به یک باره ... قدرت، ثروت، شهرت ... با هم به سمت من اومده بود ... هر چقدر من، بیشتر سکوت می کردم و فکر می کردم ... اون ها برگ های بیشتری رو برای وسوسه و فریفتن من، رو می کردن ... - من برای همکاری، یه دلیل می خوام ... شما کی هستید؟ و از این کار من چه سودی می برید که تا این حد براش خرج می کنید؟ ... ادامه دارد...

#طریق_عشق #قسمت27 ...تو پایگاه بسیج داشتیم با بچه ها درباره منافقا حرف میزدیم و بحث میکردیم که یکی از بچه ها با عجله اومد تو. نفس نفس میزد و زبونش بند اومده بود! سرشو که بلند کرد دیدیم احمده! احمد_بچه ها!...بچه ها!... فرمانده یه لیوان داد دستش و دستشو گذاشت رو شونه‌ش. فرمانده_احمد! آروم باش بگو چی شده!؟ احمد_فرمانده! فرمانده! منافقا! بغض کرده بود. با نگرانی منتظر بودیم ببینیم چی میخواد بگه. حدس زدم باز درگیری شده. احمد_فرمانده...منافقا...درگیری شده...درگیری شده! چند نفر رو کشتن!... فرمانده سریع آماده باش داد و رفتیم کمک بچه های امدادگر و سپاه. دیدن دختر بچه ی ۴-۵ ساله ای که تیر توی پیشونیش خورده بود تنفرم از منافق هارو خیلی بیشتر کرد. برای مبارزه باهاشون انگیزه ی خیلی بیشتری پیدا کردم. نزدیک غروب رفتم سر مزار پدربزرگ. دلم خیلی براش تنگ شده بود. کاش بود و میدید پیروزی انقلاب رو. میدید چقدر بزرگ شدم. میدید مرد شدم. شام مامان مثل همیشه عالی بود. آقاجون هم بعد از شام رفت به مسعود و مادرش سر بزنه. منم باهاش رفتم تا با سیدمسعود یکم حرف بزنم. وقتی رسیدیم مادرش داشت ناله و نفرین میکرد که چرا اینقدر دعوا میکنه. ای بابا! اینکه باز خرابکاری کرده!!! به زور بردمش‌تو اتاق. _سید مسعود! بسه! مادرتو اینقدر اذیت نکن! گناه داره طفلک! کی میخوای تمومش کنی؟! سیدمسعود_ول کن بابا سیدجواد! اه! تو ام تا میرسی گیر میدی!!!!...اصلا تو با من چیکار داری؟! من نون شب تورو میخورم؟! هان؟! یادت رفته چه کتکی خوردی؟! _سید مسعود! به حرمت برادریمون! به حرمت اینکه ساداتی! حرمت نشکن پسر! سنگین تموم‌ میشه براتا! سیدمسعود_بابا توام! اول اینکه ما داداش نییییییستیم!!!! بعدشم من نخوام سادات بودنمو بکوبی تو سرم باس کیو ببینم؟! اصلا نمیخوام سید باشم...اه... از خونه زد بیرون. ای بابا! تو راه برگشت با آقاجون درباره سیدمسعود حرف زدم‌. گفتم بهش که سید مسعود اگر به کاراش ادامه بده عذاب سختی روز قیامت داره! عذاب ما سادات چون از نسل حضرت زهرا هستیم سخت تره! بالاخره باید حواسمون باشه دیگه! آقاجون گفت الان کلش باد داره! پدربزرگ! تو که حواست به من هست؛ هوای سیدمسعودم داشته باش! فردا داشتم تو حیاط قدم میزدم و قرآن میخوندم که همسایه مون اقدس خانوم با عجله در زد. در رو باز کردم. داشت گریه میکرد. _خاله اقدس! چی شده؟! اقدس خانوم_سید جواد...گل‌نساء خانوم...آقاسید...توروخدا به دادم برسید... #فاطِمہ‌سٰادٰاتْـ_میمـ 🍃کپی بدون ذکر نام نویسنده مجاز نیست🌸 #ادامه_دارد

#من_باتو #قسمت27 ✍لـیـلــے سـلـطـانــے 🌹قـسـمـت بــیــسـت وهــفــتـم ڪلید رو انداختم تو قفل و در رو باز ڪردم،از حیاط سر و صدا مے اومد،مادرم و خالہ فاطمہ نشستہ بودن روے تخت و میخندیدن! با تعجب نگاهشون ڪردم،حواسشون بہ من نبود! خواستم سلام ڪنم ڪہ مریم با خندہ از داخل خونہ دوید تو حیاط امین هم پشت سرش! با دیدن من ایستادن،امین سرش رو انداخت پایین! بلند سلام ڪردم،مادرم و خالہ نگاهم ڪردن،با دیدنم متعجب شدن! با تعجب گفتم:چے شدہ؟!چرا اینطورے نگاهم میڪنید؟ مادرم سریع گفت:هیچے! مریم بهم لبخند زد و احوال پرسے ڪرد،خواستم وارد خونہ بشم ڪہ صداے مادرم اومد:هانیہ چادر خریدے؟! تازہ یادم افتاد هنوز چادرے ڪہ از خانم محمدے گرفتم روے سرمِ! برگشتم سمت مادرم و گفتم:اے واے! یادم رفت پسش بدم! _چادرو؟! _آرہ براے خانم محمدے بود!رفتہ بودم حسینیہ شون روضہ! چشم هاے مادرم گرد شد اما چیزے نگفت! _فردا بهش پس میدم یا میدم سهیلے بدہ بهش! _سهیلے دیگہ ڪیہ؟! سرم رو خاروندم و گفتم:سهیلے رو نگفتم بهتون؟! _نہ!آدماے جدید رو معرفے نڪردے! _طلبہ س مادرم طلبہ!دانشگاهمون درس میدہ! خالہ فاطمہ و مریم بهم نگاہ ڪردن و خندیدن! معنے نگاهشون رو فهمیدم تند گفتم:خالہ اونطورے نگاہ نڪنا!هیچے نیست،اے بابا! بلند شدم برم داخل خونہ ڪہ با ترس گفتم:تو رو خدا بہ عاطفہ نگیدا!بدبخت میشم میاد دانشگاہ سهیلے رو پیدا ڪنہ! شروع ڪردن بہ خندیدن! وارد خونہ شدم،چادرم رو درآوردم خواست برم اتاقم ڪہ دیدم سجادہ مادرم رو بہ قبلہ بازہ! حتما خواستہ نماز بخونہ خالہ فاطمہ اینا اومدن! آروم رفتم سر سجادہ،چادر مشڪے رو درآوردم و چادر نماز مادرم رو سر ڪردم بوے عطر مشهدش پیچید! خجالت میڪشیدم،انگار براے اولین بار بود میخواستم باهاش صحبت ڪنم،احساس میڪردم رو بہ روم نشستہ! تو دلم گفتم خب چے بگم؟! بہ خودم تشر زدم خیلے مسخرہ اے! لب باز ڪردم:اوووووم.... حس عجیبے داشتم،اون صدایے ڪہ شنیدم،حالا سر سجادہ! رفتم سجدہ،بغضم گرفت! آروم گفتم:خیلے خستہ و تنهام خودمونے بگم خدا بغلم میڪنے؟! اشڪ هام شروع بہ ڪردن باریدن! من بودم و خدا و حس سبڪ شدن! احساس ڪردم آغوشش رو و نگاهش ڪہ میگفت من همیشہ ڪنارتم!خوش اومدے! ادامــه دارد...

#جان_شیعه_اهل_سنت #قسمت27 📖 رمان «جان شیعه، اهل سنت... عاشقانه ای برای مسلمانان» 🖋 قسمت بیست و هفتم آفتاب کمرنگ بندرعباس که دیگر تن نخل‌ها را نمی‌سوزاند، باد خنکی که از سمت خلیج فارس لای شاخه‌ها می‌دوید و خوشه‌های خالی خرما را نوازش می‌داد و بارش‌های گاه و بیگاهی که گرد و غبار را از صورت شهر می‌شست، همه خبر از بالغ شدن کودک زمستان در این خاک گرم می‌داد. روزهای آخرِ دی ماه سال 91 به سرعت سپری می‌شد و چهره بندرعباس را زمستانی‌تر می‌کرد، گرچه زمستانش به اندازه شهرهای دیگر بی‌رحم نبود و با خنکای مطبوعش، مهربان‌ترین زمستان کشور که نه، برای خودش بهاری دلپذیر بود. مادر تصمیم گرفته بود برای نوروز امسال دستی به سرِ خانه قدیمی و البته زیبایمان بکشد تا چهره‌ای تازه به خود بگیرد و اولین قرعه به نام پرده‌ها در آمده و قرار بر این شده بود تا پرده‌های حریر ساده جایشان را به پرده‌های رنگی جدیدتری که تازه مُد شده بود، بدهد. پرده‌ای زیبا که چند روز پیش در بازار پسندیده و سفارش دوختش را داده بودیم، آماده شده و امروز عبدالله رفته بود تا از مغازه تحویل بگیرد. چهار پایه را از زیرزمین بالا آوردم تا وقتی عبدالله باز می‌گردد، همه چیز برای نصب پرده‌های جدید، آماده باشد. مادر از تغییری که قرار بود تا لحظاتی دیگر در خانه‌مان رخ دهد، حسابی سرِ ذوق آمده بود و با نگاهی به قاب شیشه‌ای و قدیمی اتاق نشیمن که تصویری از یک قایق محلی در دریا بود، پیشنهاد داد: «این قاب هم دیگه خیلی کهنه شده، باید عوضش کنیم.» در تأیید حرف مادر، اشاره‌ای به ظرف بلورین تزئینی روی میز کردم و گفتم: «مثل این! از وقتی من بچه بودم این ظرف روی این میز بوده! به جای این یه گلدون تزئینی بذاریم، خونه مون خیلی قشنگ‌تر میشه!» که صدای در حیاط بلند شد و خبر آمدن پرده‌های نو را با خود آورد. عبدالله با چند کیسه بزرگ وارد اتاق شد و با گفتن «چقدر سنگینه!» کیسه‌ها را روی زمین گذاشت. مادر با عجله به سمت کیسه‌ها رفت و همچنانکه دست در کیسه‌ها می‌کرد، گفت: «بجُنبید پرده‌ها رو دربیارید تا بییشتر از این چروک نشده!» با احتیاط پرده‌ها را از کیسه خارج کردیم و مشغول آویختن‌شان شدیم. ساعتی همراه با یک دنیا شادی و حس تازگی به نصب پرده‌ها گذشت. کار که تمام شد، عبدالله چهارپایه را با خود به زیر زمین بُرد و مادر برای ریختن چای به آشپزخانه رفت. همچنانکه نگاهم به پرده‌ها بود، چند قدمی عقب‌تر رفتم تا دید بهتری از این میهمان تازه وارد داشته باشم. پنجره‌های قدی و بزرگ خانه که در دو سمت اتاق قرار می‌گرفت، فرصت خوبی برای طنازی پرده‌ها فراهم کرده بود؛ پرده‌هایی استخوانی رنگ با والان‌هایی مخملی که در زمینه زرشکی رنگشان، طرح‌هایی نقره‌ای رنگ خودنمایی می‌کرد. حالا با نصب این پرده‌های جدید که بخش زیادی از دیوارهای خانه را پوشانده و دامن‌شان تا روی فرش‌های سرخ اتاق کشیده می‌شد، فضای خانه به کلی تغییر کرده بود، به گونه‌ای که خیال می‌کردم خانه، خانه دیگری شده است. مادر با سینی چای به اتاق بازگشت و با گفتن «خیلی قشنگ شده!» رضایت خودش را اعلام کرد. سپس نگاهی به در اتاق که هنوز از رفتن عبدالله باز مانده بود، انداخت و با تعجب پرسید: «عبدالله هنوز برنگشته؟» که عبدالله با چهره‌ای خندان از در وارد شد. در را که پشت سرش بست، با شیطنت پرسیدم: «تو زیر زمین کی رو دیدی انقدر خوشحالی؟!!!» خندید و گفت: «تو زیر زمین که کسی رو ندیدم، ولی تو حیاط مجید رو دیدم!» از شنیدن نام او خنده‌ی روی صورتم، به سرخی گونه‌هایم بدل شد که ساکت سر به زیر انداختم و عبدالله همچنانکه دستش را به سمت سینی چای دراز می‌کرد، ادامه داد: «کلی میوه و شیرینی و گوشت خریده بود.» مادر با دو انگشت قند کوچکی از قندان برداشت و پرسید: «چه خبره؟ مهمون داره؟» عبدالله به نشانه تأیید سر فرو آورد و پاسخ داد: «آره، گفت عموش امروز از تهران میاد دیدنش.» و مادر با گفتن «خُب به سلامتی!» نشان داد دلِ مهربانش از شادی او، به شادی نشسته است. *#ادامه_دارد*

🌹💫🌹💫🌹💫🌹💫🌹💫🌹💫 #داستان_زندگی_احسان #قسمت27 قسمت7⃣2⃣ 🍃🍃 به سارا گفتم: ميدونم خدارو قبول داري، اما نميدونم چرا دستوراتش رو قبول نداري.!!! واقعا اينطور پوشش و اينطور رفتار در شان يک زن مسلمان نيست. باورم نميشه از حرمت کارات خبر نداشته باشي. تو به پدر و مادر من نگاه نکن که به هيچ چيزي معتقد نيستند، اونا اشتباه ميکنند و دير يا زود پي به اشتباهشون ميبرند.... توي اين لحظه نگاهم که تا حالا به زير بود، به سارا افتاد. ⁉️ديدم داره اشک ميريزه. باورم نميشد اينقدر زود سارا رو تحت تاثير قرار داده. مکثي کردم... چرا گريه ميکني؟ سارا جواب داد: احسان به خدا من نميخوام اذيتت کنم. اما.... سارا از روي کاناپه خودش بلند شد و کنارم نشست.... اما.... بزار يکم بهت نزديک بشم. ديدم اشتباه ميکردم , و سارا انگار نميخواد از رفتارش کوتاه بياد. سريع از جام بلند شدم و گفتم: نه، تو نميخواي... همينطور که به سمت اتاقم ميرفتم، به حماقت خودم ميخنديدم. فکر ميکردم سارا آخرين تير ترکشش رو ديشب زده بود و تونسته بودم ازش قصر در برم. اما سارا امروز با گريه، دل منو رو لرزوند.!!! نميدونستم ديگه بايد منتظر چه رفتارهايي از سوي سارا باشم... ❌ ادامه دارد...

* #هــو_العشــق🌸🍃 #پـلاک_پنهــان #قسمت27 ✍#فاطمــه_امیـــری_زاده * به اتاق خالی که جز یک میز و دوصندلی چیز دیگری نداشت،نگاهی انداخت، نمی دانست لرزش بدنش از ترس یا ضعف بود،دستی به صورتش کشید،از سردی صورتش شوکه شد ،احساس سرما در کل وجودش نفوذ کرده بود ،چادرش را دور خودش محکم پیچاند،تا شاید کمی گرم شود،اما فایده ای نداشت. ساعتی گذشته بود اما کسی به اتاق نیامده بود،نمی دانست ساعت چند است،پنجره ای هم نبود که با دیدن بیرون متوجه وقت شود،با یادآوری قرار امشب با مشت بر پیشانی اش کوبید!! اگر از ساعت۹گذشته بود ،الان حتما خانواده ی محبی به خانه شان آمده بودند،حتی گوشی وساعتش را برده بودند،و نمی توانست ،به خانواده خبر بدهد. فکر و خیال دست از سرش برنمی داشت،همه ی وقت با خود زمزمه می کرد "که نکند نیروی امنیتی نباشند" اما با یادآوری کارتی که فقط کد و نام وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران روی آن حک شده بودند،به خودش دلداری می داد که دروغی در کار نیست و در ارگانی مطمئن هست، نفس عمیقی کشید که در باز شد ،سمانه کنجکاو خیره به در ماند ،که خانمی وارد اتاق شد و بدون حرفی روی صندلی نشست و پوشه ای را روی میز گذاشت: ــ سلام ــ سلام ــ خانم سمانه حسینی ــ بله ــ ببینید خانم حسینی ،فک کنم بدونید کجا هستید و برای چی اینجایید؟ ــ چیزی که همکاراتون گفتن اینجا وزارت اطلاعاته اما برای چی نمیدونم ــ خب بزارید براتون توضیح بدم،ما همیشه زنگ میزدیم که شخص مورد نظر به اینجا مراجعه کنه،اما با توجه به اوضاع حساس کشور و اتفاقاتی که تو دانشگاه شما رخ داد ،ترجیح دادیم حضوری بیایم. سمانه کنجکاو منتظر ادامه صحبت های خانم شد!! ــ با توجه به اینکه هیچ سابقه ای نداشتید و فعالیت های زیادتون در راستای بسیج و فعالیت های انقلابی و با تحقیق در مورد خانواده ی شما ،اینکه با این همه نظامی در اعضای خانواده ی شما غیر ممکن است که دست به همچین کاری بزنید اما هیچ چیزی غیر ممکن نیست.و شواهد همه چیز را برخلاف نظر ما نشان می دهند سمانه حیرت زده زمزمه کرد: ــ چی غیر ممکن نیست؟ * از.لاڪ.جیــغ.تـا.خــــدا * * ادامه.دارد.... * 💐شادے ارواح طیبہ شهدا صلوات💐 بامــــاهمـــراه باشــید #پلاک_پنهان

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸 #قسمت27 راحله سرش را تكيه داده بود به صندلي و به جايي از سقف اتوبوس خيره شده بود. و چنان خيره شده بود و كنار چشم هايش چين خورده بود كه انگار با نگاهش سقف را سوراخ مي‌كرد. شايد او هم به فكر عميقي فرو رفته بود. فهيمه داشت كتاب مي‌خواند. هر چند وقت يك بار هم سرش را بلند مي‌كرد و از شيشه‌ها بيرون را نگاه مي‌كرد. انگار او هم دنبال چيزي مي‌گشت و بعد نگاهم ثريا را پيدا كرد. پاهايش را پايين گذاشته بود ولي هنوز چشم هايش بسته بود. پس هنوز وانمود مي‌كرد كه خواب است! عاطفه با صدايي بغض آلود فرياد كشيد: - حَرم بچه‌ها حَرم! اوناهاش! چشم‌هاي ثريا به سرعت بازشد و توي همان چند لحظه بود كه ديدم چشم هايش سرخ است. همان موقع بود كه نگاه او هم مرا غافلگير كرد و مجبور شدم سرم را برگردانم. سعي كردم درست و حسابي دل بدهم به نوار كه مي‌خواند: دوست دارم تو اين خونه، صابخونه درو وا كني.. من به تو نگاه كنم، تو هم منو دعا كني ولي بعد كه گفت: دلم و گره زدم به پنجره ات دارم مي‌رم، دوست دارم تا من مي‌آم، اون گره‌ها رو وا كني..صداي گريه راننده را شنيدم. اولش فقط يك هق هق مردانه بود. وقتي كمي نيم خيز شدم شانه‌هاي راننده را ديدم كه با هق هق تكان مي خورد. فكر كنم همين صداي گريه بود كه اون جور به دل بچه‌ها آتش زد و تا آن حد گريه كردند. ميان همين گريه‌ها بود كه شنيدم فاطمه داره با نوار زمزمه مي‌كنه: دوست دارم از الان تا صبح محشر هميشه من به تو رضا بگم، تو هم منو رضا كني. شعر قشنگي بود با اينكه نوار را صبح از فاطمه گرفته بودم و شعرش را نوشته بودم، ولي باز هم دلم هوايش كرده بود. اولش فكر مي‌كردم راننده هم به خاطر همين نوار به گريه افتاده. از بس خودم اين نوار را دوست دارم. ولي حالا كه فكر مي‌كنم، به نظرم مي‌آد كه به خاطر دخترش بود. يعني آن طور كه او التماس مي‌كرد، معلوم بود كه خيلي نگران است! وقتي به حسينيه رسيديم و خواستيم پياده شويم، از جاي خود بلند شد و رو به همه ايستاد. سرش پايين بود و نگاهش به كفش هايش. بچه‌ها همه ايستاده بودند. كيف هايشان دستشان بود و منتظر بودند. شايد منتظر آخرين غرغرهاي راننده بودند كه گفت: - من...! من مي‌خواستم بگم كه...! دست هايش رفت داخل موهاي فرفري اش چنگ شد. دوباره باز شد. كمي سرش را خاراند و صدايش را صاف كرد: - من مي‌خواستم كه... از همه شوما معذرت مي‌خوام به خاطر... به خاطر بداخلاقي ام! راستش دَسِ خودم نبود! يه كم اعصابم خراب بود. همه اش به خاطر اون دختره بود! فكر كردم عاطفه را مي‌گويد. عاطفه سرش را پايين انداخت. راننده پشتي صندلي خودش را گرفت: - دختر خودم رو مي‌گم. مريضه، تو بيمارستان بستريه! سرش را بالا آورد. نگاهش توي اتوبوس گشت زد: - خواستم بگم مي‌رين حرم، دختر ما رو هم دعا كنين. به امام هشتم، شما مث دختر خود ما مي‌مونين. پس خواهرتونو فراموش نكنين! اين جمله را گفت و سرش را پايين انداخت. بچه‌ها بعد از چند لحظه سكوت در حالي كه از درد دل آقاي راننده متاثر شده بودند، به آرامي از همان جلوي اتوبوس پياده شدند. موقعي كه من و فاطمه داشتيم از جلويش رد مي‌شديم، فاطمه زير لب گفت كه انشاءالله خدا دخترتوت رو شفا بده. راننده نشنيد. آقاي پارسا رو بغل كرده بود و دوباره سفارش مي‌كرد كه آقاي پارسا از طرف بچه‌ها عذرخواهي كند و براي دخترش دعا كنند. *** - چيه دختر؟! چرا هنوز تو فكري؟ نكنه تو فكر ننه و بابايي؟ ثريا بود! حوله سبزش را انداخته بود روي سرش. از حمام آمده بود، جلوي دهانه پنجره و تو ايوان ايستاده بود. گفتم: - من؟! نه! تو فكر تو بودم. خنديد، بلند و كشدار. حوله از روي سرش افتاد روي شانه هايش! - به فكر من؟! شوخي مي‌كني. - نه! جدي مي‌گم. داشتم فكر مي‌كردم كه اگه موهات طلايي بود، چه قدر اين حوله سبز كه انداختي رو سرت، بهت مي‌اومد. خنده اش خشكيد. اين قدر زود و تند كه هاج و واج ماندم. از جلوي پنجره كنار رفت. بلند شدم و رفتم كنار پنجره، داشت حوله اش را پهن مي‌كرد روي طناب گفتم:* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸