#قسمت359 روی بیشــتر عمودهــا، عکــس شــهدای عراقــی مدافــع حــرم بــود و عــده ای از بســیجیان ایرانی، روی کوله پشتی هایشــان، عکس حاج قاســم ســلیمانی را زده بودند. دیدن این همه شوروشعور، هر زائری را به عمق تاریخ می برد و با کاروان اسیران کربلا، همراه می کرد. خسته که می شدیم، کنار هر موکبی که می خواستیم، می ایستادیم و از هر نوع غذایی که دوســت داشــتیم، می خوردیم. حســین جمعمان می کرد و می گفت: «فکر کنید که زینب کبری و کاروان اسرای شام تو این مسیرها چه کشیدن، چه تازیانه هایی خوردن، چه توهین هایی شنیدن، چه تلخی هایی چشیدن. اما زینب کبری مثل کوه مقاوم و محکم تا آخر ماند تا پیام برادرش رو به گوش تاریخ برساند.» حســین کــه حــرف مــی زد، خــودم را در زینبیــه و دمشــق می دیــدم. کنــار او و همپای او. اصلاً ما را آورده بود که مفهوم رسالت زینبی را با گوشت و پوست و استخوانمان، احساس کنیم. دمدمای غروب، بیشتر مردم به داخل موکب ها می رفتند، تا شب را صبح کنند. کمی دیر شده بود و اکثر جاهای مسقف پر بود. ناچار شدیم روی موکت، در محوطۀ باز بخوابیم. هوا کمی سرد بود. حسین برایمان چند پتو از گوشه و کنار جمع کرد و سروسامانمان داد. خودش و برادرش هم به قسمت مردها رفتند. خوابم نمی برد. حس پنهانی به من می گفت که این اولین و آخرین سفر اربعین با حسین است. خوب تماشایش کن. نصف شب، روی دخترها را کشیدم و از دور به قسمت مردان که حسین میانشان بود، نگاه کردم. نخوابیده بود. زل زدم به او که اصلاً با خواب بیگانه بود و نماز شب را برای خودش مثل نماز واجب می دانست. زل زدم تا این لحظه های بی تکرار را خوب در خاطرم ثبت کنم. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313