#قسمت362 این اواخر پیش عروس ها، پســرها، دخترها، دامادم و نوه ها، حســین صدایش نمی زدم. او هم به من پروانه و ســالار نمی گفت. برای هم شــده بودیم حاج آقا و حاج خانم. یک شنبه روزی بود که از جلسه با فرماندهی کل سپاه و فرمانده نیروی قدس آمــد. خیلــی خوشــحال بــود. خوشــحالی را اگــر با کلمات بــروز نمی داد، من به تجربــۀ چهــل ســال زندگــی بــا او از چهــره اش می خواندم. این بار نشــاط، هم از چهــره اش می باریــد و هــم از کلماتــش: «حــاج خانم، طرحی رو که برای ســوریه دادم، باهاش موافقت کردن. ان شاء الله، فردا می رم سوریه.» جا خوردم. توی چهار سال گذشته از شروع جنگ در سوریه، به این رفتن های طولانــی و آمدن هــای کوتــاه و چنــد روزه عــادت کرده بودم. خودش آخرین بار که از سوریه آمد، گفت: «حاج قاسم، یکی از فرماندهان رو جایگزین من کرد و توفیق دفاع از حرم بعد از چهار سال ازم سلب شد.» پرسیدم: «شما هنوز یک سال و چند ماهه که اومدی. یعنی دوباره به این زودی می خوای برگردی؟!» پرانــرژی گفــت: «بــا طرحــی که برا آیندۀ ســوریه داده بودم، موافقت شــد. می شــه خودم نَرَم؟» بُــق کــردم و ســرم را پاییــن انداختــم. ســکوتم را که دید، گفــت: «امّا این بار، دو سه روزه برمی گردم.» شــنیدن ایــن حــرف از کســی کــه عــادت نداشــت بــرای رفتنش زمــان و مدت تعیین کند، متعجبم کرد. انگار می خواست همۀ نبودن ها و دیر آمدن ها را جبران کند. گفت: «حاج خانم، به وهب و مهدی و خانم هاشون بگو بیان، ببینمشون.» اول به وهب زنگ زدم. قبول نکرد. خانه اش به خانۀ ما خیلی دور بود. دیر از سر کار می آمد و صبح زود می رفــت. حــق داشــت کــه نیایــد. به حســین گفتم: «وهــب نمی تونه بیاد.» حســین در چنین مواردی جانب پســر و عروســش را می گرفت. انتظار داشــتم بگوید: «اشکالی نداره. نذار به زحمت بیفتن. اذیتشون نکن.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313