🌾سرِ ارادتِ ما و آستانِ حضرت دوست که هر چه بر سرِ ما می‌رود ارادتِ اوست 🌺نظیرِ دوست ندیدم اگر چه از مَه و مِهر نهادم آینه‌ها در مقابلِ رخِ دوست 🌱صبا ز حالِ دلِ تنگِ ما چه شرح دهد؟ که چون شِکَنجِ ورق‌هایِ غنچه تو بر توست 🌼نه من سَبوکش این دیرِ رندسوزم و بس بسا سَرا که در این کارخانه سنگ و سبوست 🌿مگر تو شانه زدی زلفِ عنبرافشان را؟ که باد غالیه‌سا گشت و خاک عنبربوست 🌸نثارِ رویِ تو هر برگِ گل که در چمن است فدای قَدِّ تو هر سروبُن که بر لبِ جوست ☘زبانِ ناطقه در وصفِ شوق نالان است چه جای کِلکِ بریده زبانِ بیهُده گوست؟ 🌷رخِ تو در دلم آمد مراد خواهم یافت چرا که حالِ نکو در قَفایِ فالِ نکوست 🍀نه این زمان دلِ حافظ در آتشِ هوس است که داغدار ازل همچو لالهٔ خودروست 🍃ایستگاه پارسی @parsidost #حافظ

خوانش غزل حافظ

🌸میرزا حبیب الله شهیدی (زاده ۱۲۲۸ خورشیدی در مشهد - درگذشته ۱۲۸۷ ) متخلص به «حبیب» و معروف به «حبیب خراسانی» شاعر، عارف و مجتهد شیعی دورهٔ قاجاریه بوده‌است. ☘وی افزون بر کسب علوم دینی و فراگیری زبان فرانسه و عربی، به مقامات عالی عرفانی و معنوی دست یافت. 🌷میرزا حبیب در حدود سال‌های ۱۳۱۵ق تا ۱۳۱۶ در بحرآباد با عارفی به نام سید ابوالقاسم درگزی (درگذشت ۱۳۱۹ق) دیدار کرد. پس از این آشنایی، او مسئولیت امور شرعی را رها کرد و به جز مواقعی خاص که برای موعظهٔ مردم به مشهد می‌آمد، کنج عزلت گزید و به عبادت، ریاضت و تفکر مشغول شد. 🌾با ظهور انقلاب مشروطه، طرفداران مشروطه در خراسان از وی خواستند که فتوایی در وجوب مشروطه امضا کند. حبیب هم با بیان اینکه سال‌هاست از فتوا و امضا دست کشیده، حکم صریحی در این مورد نداد و فقط خانهٔ خود را در اختیار انجمن ایالتی مشروطه قرار داد تا به امور مردم در آنجا رسیدگی شود. 🌼مرگ ناگهانی حبیب در سال ۱۳۲۷ قمری در بحرآباد و سلسله حوادثی که پیش از درگذشتش رخ داد، سبب شد که در بین نزدیکانش این گمان تقویت شود که مشروطه‌خواهان از بیم آن که وی در خارج از ایران فتوایی علیه آنان صادر کند، او را مسموم کرده‌اند. 🌿او در دوران حیات خویش توجه ویژه‌ای به پیراستن فرهنگ شیعی از خرافات داشت و مردم را از خرافات و برخی آیین‌ها نظیر شبیه‌سازی صحرای کربلا منع می‌کرد. 🥀مزار حبیب خراسانی در حرم امام رضا (ع) است. 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🔹الهی بمستان جام شهود بعقل آفرینان بزم وجود 🔸بساغر کشان شراب ازل بمی خوارگان می لم یزل 🔹بآنانکه بی باده مست آمدند ننوشیده می می پرست آمدند 🔸بسوز دل سوزناکان عشق بآلودگیهای پاکان عشق 🔹بحسنی که شد از ازل آشکار بعشقی که شد حسن را پرده دار 🔸که از خویشتن سوی خویشم بخوان عجب دور ماندم به پیشم بخوان 🔹دلم مجمر آتش طور کن گلم ساغر آب انگور کن 🔸خم می دگر باره سرجوش زد صلائی برند قدح نوش زد 🔹صراحی بنوشید چندان شراب که افتاد و قی کرد مست و خراب 🔸کف می مه و درد او هاله شد قدح را لب از باده تبخاله شد 🔹جهان نرد دان تخته او سپهر بود کعبتین وی این ماه و مهر 🔸که هر روز چون بازی تخته نرد بکام یکی گردد این کرد کرد 🔹بیا تا بمیناش سنگ افکنیم خمش را بمینای می بشکنیم 🔸دل و دیده بر دور ساغر نهیم ز دوران این چرخ دون وارهیم 🔹چه سر پنجه خصم برتافتی بمردی بدشمن ظفر یافتی 🔸پس آنگه بکام دل دوستان بزن جام در ساحت بوستان 🔹چو خوردی یکی جرعه بر خاک ریز دگر جرعه برخم افلاک ریز 🔸که چون خاک را باشد از می نصیب نشاید که بی بهره ماند حبیب میرزا حبیب خراسانی 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

📓داستانک/ حکایت سبد گردو 🍁حکایت می کنند که روزی مردی ثروتمند سبدی بزرگ را پر از گردو کرد، آن را پشت اسب گذاشت و وارد بازار دهکده شد، سپس سبد را روی زمین گذاشت و به مردم گفت: «این سبد گردو را هدیه می دهم به مردم این دهکده، فقط در صف بایستید و هر کدام یک گردو بردارید. به اندازه تعداد اهالی، گردو در این سبد است و به همه می‌رسد.» 🍀مرد ثروتمند این را گفت و رفت. مردم دهکده پشت سر هم صف ایستادند و یکی‌یکی از داخل سبد گردو برداشتند. پسربچه باهوشی هم در صف ایستاد. اما وقتی نوبتش رسید در کنار سبد ایستاد و نوبتش را به نفر بعدی داد. به این ترتیب هر کسی یک گردو برمی‌داشت و پی کار خود می‌رفت. مردی که خیلی احساس زرنگی می‌کرد با خود گفت: «نوبت من که رسید دو تا گردو برمی‌دارم و فرار می‌کنم. در نتیجه به این پسر باهوش چیزی نمی‌رسد.» 🍂او چنین کرد و دو گردو برداشت و در لابه‌لای جمعیت گم شد. سرانجام وقتی همه گردوهایشان را گرفتند و رفتند، پسرک با لبخند سبد را از روی زمین برداشت و بر دوش خود گذاشت و گفت: «من از همان اول گردو نمی‌خواستم. این سبد ارزشی بسیار بیشتر از همه گردوها دارد.»این را گفت و با خوشحالی راهی منزل خود شد. 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃شاعرانه/ دوباره عاشق بی چتر در خیابان است دوباره زمزمه شعر و باز باران است به آن ترنم مستانه شهر مهمان است هوای تازه و باران که بسته پنجره را؟ شَمال صبح پر از بوی ترد ریحان است ببین به شاخه دو گنجشک عشق می بازند چه ناز دامن گل ها به باد رقصان است صدای پای کسی کوچه را به رقص آرد دوباره عاشق بی چتر در خیابان است مسافر است عقیق یمن دو چشمانش ولی دچار به فیروزه خراسان است بیا و پنجره بگشا به سوی آبی ها بیا چراغ بگیر آرزویم انسان است سید حکیم بینش 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃شاعرانه/ با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی؟ دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون روی سوی خانهٔ خَمّار دارد پیر ما در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما عقل اگر داند که دل در بند زلفش چون خوش است عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی؟ آه آتشناک و سوز سینهٔ شبگیر ما تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما حافظ 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

در سیرت پادشاهان گلستان سعدی 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🔰معرفی کوتاهی از پدر شعر فارسی 📚 ابوعبدالله جعفربن محمدبن حکیم‌بن عبدالرحمن‌بن آدم رودکی زاده اواسط قرن سوم هجری قمری از شاعران ایرانی دورهٔ سامانی در سدهٔ چهارم هجری قمری است. او استاد شاعران آغاز قرن چهار هجری قمری ایران است. 🔹️ رودکی به روایتی از کودکی نابینا بوده‌است و به‌روایتی بعدها کور شد.او در روستایی به‌نام بَنُج رودک در ناحیه رودک در نزدیکی نخشب و سمرقند به دنیا آمد. ✍️🏼 رودکی را نخستین شاعر بزرگ پارسی‌گوی و پدر شعر پارسی می‌دانند. او زاده نیمه دوم سده سوم هجری بود. رودکی در دربار امیر نصر سامانی بسیار محبوب شد و ثروت بسیاری به دست آورد. می‌گویند رودکی در حدود یک صدهزار بیت شعر سروده است و درموسیقی، ترجمه و آواز نیز دستی داشته‌است. 🔸️ رودکی در هنگام مرگ کور بود. عده‌ای او را نابینای مادرزاد می‌دانند و گروهی معتقدند که بعدها نابینا شده‌است. بهر حال رودکی در سه سال پایانی عمر مورد بی مهری امرا قرار گرفته بود. او در اواخر عمر به زادگاهش بنجرود بازگشت و در همانجا به سال ۳۲۹ هجری قمری (۹۴۱ میلادی) درگذشت. 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

شاعرانه 🍃 / شعری زیبا از قطعات پدر شعر فارسی گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا اثر میر نخواهم که بماند به جهان میر خواهم که بماند به جهان در اثرا هر که را رفت، همی باید رفته شمری هر که را مرد، همی باید مرده شمرا ▪️ «رودکی» 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃قند پارسی/ حکایتی از  قابوسنامه دو درویش در راهی با هم می‌رفتند. یکی بی‌پول بود و دیگری پنج دینار داشت. درویش بی‌پول، بی‌باک می‌رفت و به هر جایی که می‌رسیدند -چه ایمن بود و چه ناامن- به آسودگی می‌خوابید و به چیزی نمی‌اندیشید. اما دیگری مدام در بیم و هراس بود که مبادا پنج دینار را از کف بدهد. بر چاهی رسیدند که جای دزدان و راهزنان بود. اولی بی‌پروا دست و روی خود را شست و زیر سایه‌ی درختی آرمید. در همین حین متوجه شد که دوستش با خود چه کنم چه کنم می‌کند! برخاست و از او پرسید: این چندین چه کنم برای چیست؟ گفت: ای جوانمرد! با من پنج دینار است و اینجا ناامن است و من جرات خفتن ندارم. مرد گفت: این پنج دینار را به من دِه تا چاره‌ی تو کنم. پس پنج دینار را از وی گرفت و در چاه انداخت و گفت: رَستی از چه کنم چه کنم! ایمن بنشین، ایمن بخسب، و ایمن برو که آدم فقیر، دژی‌ست که نمی‌توان فتحش کرد. قابوسنامه عنصر المعالی 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🌹سید احمد حسینی متخلص به هاتف از شاعران قرن دوازدهم و دوران زندیه و افشاریه است. وی درنیمهٔ اول قرن دوازدهم هجری در شهر اصفهان متولد شد. اصلیت وی از اردوباد آذربایجان بوده است. وی در زادگاهش به کسب علوم متداول خاصه طب و حکمت پرداخت و با آذر بیگدلی و صباحی بیدگلی و رفیق اصفهانی معاصر و معاشر بود که همگی آنان از شاگردان میر سید علی مشتاق اصفهانی بوده‌اند. هاتف سرانجام در قم درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد. بعضی از تذکره‌ها فوتش را در کاشان و مدفنش را در قم می‌دانند. دیوان او مرکب از قصاید و غزلیات و مقطعات و رباعیات است. ترجیع بند معروف وی که دارای پنج بند و در موضوع وحدت وجود است هاتف رابه حریم استادان بزرگ نزدیک می‌کند. 🍃ایستگاه پارسی @parsidost