#داستان_واقعی #روایت_انسان #قسمت_صد_سی_هشتم🎬: بونا اولین سنگ را از جلوی دهانه غار برداشت و همزمان تعدادی از سنگ های رویی فرو ریخت. بونا احساس کرد همراه صدای ریختن سنگ ها، صدای طفلی را شنیده، او سرش را به دو طرف تکان داد و گفت: امکان ندارد، حتما خیالاتی شدم. بونا دوباره چند سنگ بزرگ از دهانه غار برداشت و ناگاه دو ردیف از سنگ ها با صدای مهیبی فرو ریخت، کمی عقب رفت تا سنگ ها به او آسیبی نرسانند و در همین حین دهانه غار به اندازه ای که بتواند داخل شود، باز شد. بونا قدمی جلو گذاشت و دوباره صدای کودکی را شنید که انگار می خندید، او با شتاب خود را از دهانه غار به داخل انداخت، چند لحظه صبر کرد تا چشمانش به تاریکی عادت کند، حالا در نوری که از دهانه غار به داخل می تابید، کودکی را در مقابلش می دید که روی پارچه ای نشسته و مشغول بازی با سنگ های پیش رویش است. بونا ناباورانه جلو رفت، نگاه خیره اش به صورت طفل بود، او درست میدید درست است از نظر جثه خیلی بزرگ شده بود اما این صورت ابراهیم بود. بونا با پاهای لرزان جلو رفت و صدا زد: ابراهیم! کودک نگاهش به مادر افتاد و همانطور که خنده شیرینی می کرد، خواست به سمت بونا حرکت کند. بونا خودش را به کودک رساند، در کنار او نشست و کودک را در آغوش گرفت. ابراهیم که انگار بوی مادر را خوب می شناخت خود را در آغوش مادر فرو کرد. ابراهیم شباهت به یک نوزاد ده روزه نداشت و او بیشتر حرکات و جثه اش شبیه کودک ده ماهه بود. بونا همانطور که از خوشحالی اشک شوق می ریخت ابراهیم را به خود فشار داد و‌گفت: خدایا شکرت! آخر چگونه امکان دارد تو بعد از اینهمه روز بدون تغذیه و شیر زنده باشی؟! بونا دست به سمت یقه اش برد تا به ابراهیم شیر دهد، در همین هنگام ابراهیم انگشت دستش را به دهان فرو برد و شروع به مک زدن کرد و بونا با چشم خود می دید که دهان کودک پر از شیر شد، شیری که عطری دل انگیز می داد، گویا شیری که ابراهیم از انگشت دستش می خورد بوی بهشت را می داد. به قدرت خداوند، ابراهیم از انگشت خود شیر می نوشید و هر روز که می گذشت به اندازه یک ماه نوزاد معمولی رشد می کرد. وقتی ابراهیم بدون واسطه شیر را از خداوند دریافت کند به حالت فطرت اولیه باقی می ماند یعنی در حقیقت دور بودن ابراهیم از انسانها و تغذیه بدون واسطه او، او را در نزدیک ترین حالت به فطرت الهی قرار داده بود. بونا از خوشحالی در پوست خود نمی گنجید، ساعتی در کنار ابراهیم ماند، چون احتمال نمیداد که فرزندش زنده باشد هیچ لباسی برای ابراهیم نیاورده بود. رسم بود که زنان بابلی اصیل دو پیراهن با دامن های بلند بر روی هم می پوشیدند،پس بونا دامن لباس زیرینش را پاره کرد و آن را به صورت لباس به دور ابراهیم و دست و پایش پیچید. دیگر وقت رفتن بود چرا که اگر پدرش آزر به خانه می آمد و از نبود او مطلع میشد، شاید به خاطر نگرانی از سلامت او به دنبالش می آمد و سر از راز زنده بودن ابراهیم در می آورد پس بونا با اینکه دلش پیش ابراهیم باهوش و زیبایش مانده بود او را بوسه باران کرد و از کودک خداحافظی نمود و او را به خدای یکتا همان که ابراهیم را در پس الطاف خود سالم نگه داشته بود سپرد و با قلبی مطمئن به الطاف الهی از غار بیرون آمد و دوباره دهانه غار را سنگ چین نمود، آخر هیچ کس نباید از زنده ماندن ابراهیم آگاه می شد. بونا از کوه پایین آمد و با هر قدمی که از ابراهیم دور میشد، قلبش به هم فشرده میشد، او با دیدن دوباره ابراهیم تمام دلش را به او داده بود، انگار که فقط همین یک فرزند را دارد، مهری عجیب بر قلبش نشسته بود و بونا بیم آن را داشت اگر فراق ابراهیم طول بکشد جان از کالبد تنش بیرون رود. بونا خود را به خانه رساند، مادرش که زمان رفتن او را گریان و پریشان دیده بود، خوب در احوالات بونا دقیق شد، او به کل تغییر کرده بود و بی جهت لبخند میزد، پس مادر زیر لب زمزمه نمود: مردوک ای خدای خدایان، دخترم را به تو سپردم چرا که فکر می کنم مجنون شده است و این ظن زمانی که پیراهن بونا که دامن لباسش پاره شده بود را دید قوی تر شد به طوریکه به اطلاع آزر رساند که بی شک بونا راهی تا دیوانگی ندارد. ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی 🌼🍂🌼🍂🌼🍂