#رهایی‌ازشب #پارت_صدسی‌وپنجم در این افکار بودم که پدر حاج مهدوی خطاب به من گفت: - خب سادات عزیز، این حاج کمیل ما، پسر ارشد و البته تاج سر ما هستن. در خوبی و اخلاق که به لطف خدا شهره‌اند.. من ازش راضی‌ام إن شاءالله خدا ازشون راضی باشه. همینطور داشت تعریف میکرد که در دلم خطاب بهش گفتم: - برای کی داری از پسرت میگی؟ من همینطوری مجنون و شیدای او هستم دیوونه‌ترم نکن حاج آقا.  گفت: - حتما مطلع هستید که ایشون یک بار ازدواج کردن ولی متاسفانه قسمت نبود فرشته‌ای که خدا بهمون داد زیاد کنارمون باشه. از اون روز تا حالا هم که پنج سال و نیم میگذره اسم ازدواج مجدد رو نمیشد در حضورشون آورد تا به امشب که خدمت شماییم. نیم نگاهی به حاج مهدوی انداختم که روی پیشونیش دونه‌های درشت عرق نشسته بود. یعنی او واقعا منو پذیرفته بود؟؟ اون هم با وجود اینهمه اتفاقات بد؟؟! نمی‌ترسید آبروش رو به خطر بندازم؟؟ اصلا نمی‌ترسید که من چندوقت دیگه دوباره برگردم به گذشته‌م؟!!! اشرف خانوم به عنوان نماینده‌ای از جانب ما شروع کرد به تمجید از خوبی‌هام و حاج احمدی در لابه‌لای هر سخنی یک خاطره از آقام تعریف میکرد و باز هم روح او رو مهمان یک صلوات میکرد. حرفها ادامه داشت که حاج مهدوی پدر، رو به جمع گفت: - اگر موافق باشید این دوتا جوون برن گوشه‌ای بشینن حرفهاشون رو بزنن.. اینطوری فقط ما داریم صحبت می‌کنیم. بعد رو کرد به پسرش و گفت: - موافقید حاج آقا؟! حاج کمیل گردنش رو خم کرد و در حالیکه عرق روی پیشونیش رو پاک میکرد گفت: - تا نظر خود سیده خانوم چی باشه.. من با اشاره‌ی اشرف خانوم بلند شدم و رو به حاج کمیل با شرم و حیا گفتم: - بفرمایید.. رفتیم به اتاقم. حاج کمیل گوشه‌ای از اتاق نشست و دوباره با دستمال تا شده‌ش عرق پیشانیش رو پاک کرد. قبل از اینکه او را ببینم کلی سوال ازش داشتم ولی حالا که مقابلم نشسته بود هیچ چیزی نمی‌تونستم بگم. فقط دلم می‌خواست نگاهش کنم و عطرش رو بو بکشم. تنها کلامی که تونستم بگم این بود: - باورم نمیشه.. او خنده‌ی محجوبی کرد.  - میتونم بپرسم چی رو باور نمی‌کنید؟ دست و صدام می‌لرزید! گفتم: - اینکه شما.. شرم از او مانع تموم شدن جمله‌م شد. الهام حق داشت که برای او دستمال بدوزه چقدر پیشونی او عرق میکرد!  پرسید: - خب من درخدمت شمام سیده خانوم.. من واقعا نمی‌تونستم چیزی بگم.. گفتم: - میشه اول شما صحبت کنید.. او دوباره خندید.. نگاهم کرد.. با کمی مکث شروع کرد به دادن شرح حال مختصری از خودش و پرسیدن سوالات رایجی که هر مردی از زن دلخواهش می‌پرسه و من یکی یکی پاسخ سوالات رو می‌دادم. نوبت به من که رسید هیچ سوالی نداشتم! او اونقدر خوب و کامل بود که من هیچ سوالی از رفتار و اخلاقش برام ایجاد نشد. جز چند سوال که نمی‌دونستم آیا پرسیدنش کار درستیه یا خیر. پرسیدم: - شما دوست دارید همسر آینده‌تون چطوری باشه؟  جمله‌م رو قطع کرد. - من دوست دارم هم خودم و هم ایشون طوری زندگی کنیم که خدا دوست داره. اگر ملاک رو رضایت پروردگار در نظر بگیریم رضایت ما هم به دنبال داره.. که البته این خیلی سخته ولی با کمک همدیگه و لطف پروردگار ممکنه.. جواب او خیلی هوشمندانه و کامل بود. تا جاییکه سوال دیگری باقی نمی‌گذاشت. همونجا با صدای بلند عهد کردم که تمام سعیم رو میکنم اونطور که خداوند انتظار داره زندگی کنم. حرفهامون تموم شد و او حتی کوچکترین اشاره‌ای به گذشته‌ی من نکرد! چرا او به من اعتماد داشت؟! اگر کامران به من قول می‌داد که تغییر میکنه و دست از گذشته‌ش برمیداره من هرگز به او اعتماد نمی‌کردم. حاج کمیل چطور به من تا این حد اعتماد داشت؟ می‌خواست بحث رو ببنده که همه‌ی شهامتم رو جمع کردم و پرسیدم: - چرا به من اعتماد کردید؟ شما تقریبا همه چیز رو درمورد گذشته‌ی من می‌دونید. من حتی با آبروی شما هم در مسجد بازی کردم. این شما رو نمی‌ترسونه؟! او حالت صورتش تغییر کرد. به گل قالی خیره شد و گفت: - وقتی خدا به بنده‌ش فرصت جبران میده من کی باشم که این فرصت رو ازش بگیرم؟ وقتی خدا با شنیدن یک العفو کل کارها و گناهان بنده شو فراموش میکنه من کی باشم که اونو یادآوری کنم؟ او انگشت سبابه‌اش رو بالا آورد و با جدیت گفت: - همون حرفی که در جواب سوالتون دادم.. وقتی میگم ملاکم خدایی زندگی کردنه یعنی اونطوری که او دوست داره.. نه اونطوری که من میخوام یا عقل و عرف حکم میکنه... یک چیزی در قلبم تکون خورد.. مو بر اندامم سیخ شد.. این مرد واقعا انسان بود؟؟ ✍ به‌قلم‌ف.مقیمی •@patogh_targoll•ترگل