رهگذران خیابونِ 𝟥𝟦 اُمِ لندن هم شب هارو میپرستیدن ، گویی قدم زدن بر زیرِ آسمون مشکی پوشِ شب که حال ماه همانند چشم هایش به آدم ها مینگریست ، دنیای کوچک خیابان را به نفس کشیدن وا میداشت.
قدم زدن کنار آن ها تفاوت هایشان را کم و بیش آشکار میساخت ، همانند همان پیر مردی که نونِ کروسان گرم میان دست هایش روح کلاسیکش را به نمایش میگذاشت؛
مردمِ اینجا میونه شون با کلمات خوبه ، هرشب لابلای صحبت هاشون با کلماتِ آبی رنگِ رویاهایشان بازی میکنند و همانند افسانه ای فراموش گشته برای همدیگر بازگو میکنند ، آنها هیچ گاه اینجارا فراموش نخواهند کرد.
تو یه نقطه روی یه صفحه سفید بزار، بعد سعی بنویسی. قطعا یه جایی تو نوشتت به اون نقطه برخورد میکنی و باعث میشه یکی از کلمه هات فرم بدی بگیره یا نقطه اضافه داشته باشه، میره رو مخت. ببین پس حتی یه نقطه هم چقدر میتونه تاثیر بذاره. حتی یه نقطه! مراقب حرفایی که میزنی باش. شاید کسی به روی خودش نیاره، ولی کلمات مثل خنجر برنده زخمی میکنن.
دست و پام یخ زده، درد با من عجین شده، توی این گردباد سرد و پر از غبار حبس شدم. نه راه رفتی هست نه راه برگشتی. پیر شدم، سقوط کردم، ریشه زدم، خشک شدم ... ثانیه های زندگیم گذشتنو گذشتن اما به مقصد نرسیدم، به دشت شقایق، به آسمون آبی، به جایی که پروانه هاش آبی رنگه...نرسیدم، نغمه عشقو نشنیدمو و عطر خوشحالیو نبوییدم. پس کجاست اون بهشت گمشده..
