🔰 نعمت های خدا را کوچ ندهید 💠 فرمود: اگر یک سلسله نعمتی به شما رسید، این سلسله ادامه دارد. همین که یک بخشی از نعمت به شما رسید. مبادا مغرور بشوید، این را بیجا صرف بکنید؛ و گرنه آن بقیه سلسله نخواهد آمد! ✅تشبیهی که حضرت کردند، فرمودند: این مرغ های هوایی را می بینید؛ چه در هوا پرواز کنند، چه روی آب بنشینند؛ چند عدد از این مرغ ها وقتی روی دریا می نشینند،‌ یا روی قلّه ای می نشینند، یا روی مزرعه ای می نشینند؛ بقیه این رَمه هم به دنبال او می آیند، اینها با هم هستند. ✅فرمود: نعمت ها مثل سلسله این پرنده هاست. اگر چند پرنده نعمت به کنار سفره شما آمد، ناشکری نکنید که بقیه بِرَمند! " نَفر " یعنی کوچ کردن. می فرماید: این سلسله نِعَم مثل این دسته های پرنده هستند؛ این دسته های پرنده، اوّل چند عدد می آیند اینجا می نشینند، بقیه به دنبال آنها می آیند. ✅ اگر اینها احساس کردند که اینجا خطر هست، فوراً بر می خیزند. وقتی اینها برخواستند، دیگر آن دنباله نعمت ادامه ندارد، آنها دیگر نمی آیند! فرمود: (فلا تنفروا اقصاها بقلّه الشُّکر)*. کمتر شکرگزاری بکنید، بقیه این قافله می رَمند و نمی آینند 📌 اشاره به: غزلیات وحشی بافقی / شماره ۲۶۹ 📌 نهج البلاغه / حکمت ۱۳ 📋 درس اخلاق 📆 قم ؛ ۱۳۹۶/۱۲/۱۷ #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی ┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄ 🆔 @jannatolhosain

💠

شامّه درونی

🔸 در درون انسان، چشم است و گوش است و اعضا و جوارح دیگر، بعضی دست و پای درون آنها سالم است، بعضی ناسالم و نابینا. در سوره «حج» فرمود: چشمِ دل یك عده بسته است: ﴿فَإِنَّها لا تَعْمَی الْأَبْصارُ وَ لكِنْ تَعْمَی الْقُلُوبُ الَّتی‏ فِی الصُّدُورِ﴾... . #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 🔷‌@jannatolhosain

💠

سلاح مؤمن

🔹 به ما گفتند سلاح جنگ با دشمن بيرون آهن و سيف است: ﴿وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ﴾؛ اما سلاح جنگ با دشمن درون #آه است و نه آهن «وَ سِلَاحُهُ‏ الْبُكَاء». 🔹 اسلحه يک مؤمن گريه است. اگر کسی بخواهد با #دشمن_درون يعني غرور، نفْس، نفْس اماره، نفْس مسوّله و ديگر خواسته‌ های نامشروع درون به #جهاد_درون بپردازد، بهترين و مهم ‌ترين سلاح او ناله است، «وَ سِلَاحُهُ‏ الْبُكَاء». #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی

«لذت احتضار برای مؤمنان» 🎙#آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی: «وقتی ذوات مقدس به ديدار آدم محتضر می‌آیند چه لذتی بالاتر از اين؟! الآن تمام شرف ما اين است كه دستمان به كربلا برسد به آن قتلگاه يا آن زينبيه يا تلّ زينبيه و خاكی بگيريم، اين تنها آرزوی ماست؛ اما وقتی ببينيم كه چشم ما بستگانمان را نمی‌بیند ، كسی را نمی‌شناسد ، دفعتاً منزل ما روشن شده است...»