🔹جدول مراقبه ماه رجب (اعمال ماه رجب)1

🔸 جدول مراقبه ماه رجب (اعمال ماه رجب)2

✅ مأموریت شاگردپروری امام باقر (ع) ▫️ امام باقر (ع)، به واسطه مأموریت ویژه‌ای که خدای متعال برای ایشان اراده فرموده است؛ نشر علوم و معارف را عهده‌دار می‌شوند. نشر علوم و گسترش آن در وجود شاگردان و شاگردپروری؛ شأن ویژه این امام بزرگوار در دوران حیات ظاهری ایشان است. ▫️ حجم شاگردانی که توسط ایشان و فرزند بزرگوارشان، امام صادق (ع) به یادگار مانده است، بهترین گواه بر این مطلب است. لذا شاید بتوانیم امام باقر (ع) را «امامِ شاگردپروری» قلمداد کنیم که در دوران حیات ظاهری، نور وجودی خویش را در آینه شاگردان جلوه می‌دهند و آن را برای هدایت بشر، باقی و جاودان می‌سازند. ▫️ نور در آینه‌ها، منتشر می‌شود. کثرت و بسط پیدا می‌کند و شرح و تفصیل می‌یابد. نور را در آینه‌ها بهتر می‌توان دید. امام را نیز در جلوه شاگردان بیشتر می‌توان فهمید. شاگردان، شرح تفصیلی امام خود هستند که در قامت آینه‌هایی، به میزان خلوص، نور وجودی امام را به نمایش می‌گذارند. اگر فضیلتی دارند، از امام است و به واسطه شاگردی به آنان رسیده است. 📚 استاد عابدینی؛ ‌کتاب شاگردپروری ┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄

▪️امام هادی(علیه‌السلام)می‌فرمایند: 🌷《مَنِ اتَّقَی اللهَ یُتَّقی وَ مَن أطاعَ اللهَ یُطاعُ》 🌷کسی که از خدا بترسد از او می ترسند و کسی که از خدا اطاعت کند از او اطاعت خواهند کرد. 🌷بحارالانوار، ج۶۸، ص ۱۸۲ @peyrovanzahra

🎆 🌖 امام باقر علیه السلام (۲): دعوت به اطاعت و ولايت پذیری: 🌖 امام باقر (علیه السلام) همانند ائمۀ دیگر علاوه بر فعالیّت در بعد علمی برای اثبات حق ولایت و رهبری خویش نیز تلاش می‌کردند. در روایتی آمده است: "روزي امام باقر (علیه السلام) بر هشام بن عبدالملک (از خلفای بنی امیه در زمان امامت امام باقر (ع))، وارد شد. امام به او به عنوان «خليفه» سلام نكرد. هشام ناراحت شد و به امام گفت در هر زمان يكي از شما ميان مسلمانان اختلاف افكني كرده و مردم را به سوي خود فراخوانده است، سپس شروع کرد به توبيخ کردن امام، و بعد مردم را امر به سرزنش امام كرد. در اين حال امام (علیه السلام) رو به مردم كرد و فرمود: مردم كجا مي‌رويد؟! به كجا رانده مي‌شويد؟! شما در آغاز بوسيله ما هدايت شديد و سرانجام كار شما نيز با ما به پايان مي‌رسد، اگر شما زودتر زمام امور را در دست گرفتيد در پايان كار اداره امت اسلامي و امور آن به دست ما خواهد بود، زیرا ما خانواده‌اي هستيم كه عاقبت با آنان است چنانكه خدا مي‌فرمايد: "عاقبت كار ازآن پرهيزكاران است «وَ الْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ‌». در این هنگام «هشام بن عبد الملک» دستور بازداشت امام (علیه السلام) را صادر كرد و امام را زندانی کردند امّا كساني كه در زندان با آن حضرت بودند تحت تاثير قرار گرفتند و هشام مجبور شد حضرت را به مدينه بازگرداند". 📚 ( كافي، ج1، ص471) تشکر از زحمات خانم معصومه حسینی 🕌پژوهش مدرسه علمیه پیروان حضرت زهرا سلام الله علیها @peyrovanzahra

کارگروه هیئت مدرسه علمیه پیروان حضرت زهرا سلام الله علیها برگزار می کند؛ 🇮🇷برگزاری مسابقه کتابخوانی دشمن شناسی به مناسبت فرارسیدن دهه فجر انقلاب اسلامی ایران🇮🇷 پاراگراف نویسی چکیده نویسی همراه با واژگان کلیدی خلاصه نویسی عکس نوشته کلیپ ❤️همراه با هدیه🎁 و ثبت امتیاز ویژه فرهنگی و پژوهشی مهلت ارسال 22 بهمن ماه ارسال آثار به آیدی👇👇 @Ya_hosein_110 تشکر از زحمات خانم زینب رضازاده 🕌پژوهش مدرسه علمیه پیروان حضرت زهرا سلام الله علیها @peyrovanzahra

کارگروه هیئت مدرسه علمیه پیروان حضرت زهرا سلام الله علیها برگزار می کند؛ 🇮🇷برگزاری مسابقه کتابخوانی دشمن شناسی به مناسبت فرارسیدن دهه فجر انقلاب اسلامی ایران🇮🇷 🔰دشمن شناسی شناخت دشمن و روش های مقابله با آن از منظر حضرت آیت الله العظمی خامنه ای(مدظله العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی

بیانات #رهبر_معظم_انقلاب پس از مراسم روضه‌خوانی به مناسبت شهادت حضرت #امام_علی_النقی علیه‌السلام بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم بالاخره در نبرد بین #امام_هادی (علیه‌السّلام) و خلفایی که در زمان ایشان بودند، آن کس که ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادی (علیه‌السّلام) بود؛ این باید در همه‌ی بیانات و اظهارات ما مورد نظر باشد. در زمان امامت آن بزرگوار شش خلیفه، یکی پس از دیگری، آمدند و به درک واصل شدند. آخرین نفر آنها، «معتز» بود که حضرت را شهید کرد و خودش هم به فاصله‌ی کوتاهی مُرد. این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یکی به‌دست پسرش کشته شد، دیگری به دست برادرزاده‌اش و به همین ترتیب بنی‌عباس تارومار شدند؛ به عکسِ شیعه. شیعه در دوران حضرت هادی و حضرت عسگری (علیهماالسّلام) و در آن شدت عمل روزبه‌روز وسعت پیدا کرد؛ قویتر شد. حضرت هادی (علیه‌السّلام) چهل و دو سال عمر کردند که بیست سالش را در سامرا بودند؛ آن‌جا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگی میکردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان ترکِ نزدیک به خود را - با ترکهای خودمان؛ ترکهای آذربایجان و سایر نقاط اشتباه نشود - که از ترکستان و سمرقند و از همین منطقه‌ی مغولستان و آسیای شرقی آورده بود، در سامرا نگه دارد. این عده چون تازه اسلام آورده بودند، ائمه و مؤمنان را نمی‌شناختند و از اسلام سر در نمی‌آوردند. به همین دلیل، مزاحم مردم می‌شدند و با عربها - مردم بغداد - اختلاف پیدا کردند. در همین شهر سامرا عده‌ی قابل توجهی از بزرگان شیعه در زمان امام هادی (علیه‌السّلام) جمع شدند و حضرت توانست آنها را اداره کند و به وسیله‌ی آنها پیام امامت را به سرتاسر دنیای اسلام - با نامه‌نگاری و... - برساند. این #شبکه_های_شیعه در قم، خراسان، ری، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همه‌ی اقطار دنیا را همین عده توانستند رواج بدهند و روزبه‌روز تعداد افرادی را که مؤمن به این مکتب هستند، زیادتر کنند. امام هادی همه‌ی این کارها را در زیر برق شمشیر تیز و خونریز همان شش خلیفه و علی‌رغم آنها انجام داده است. حدیث معروفی درباره‌ی وفات حضرت هادی (علیه‌السّلام) هست که از عبارت آن معلوم می‌شود که عده‌ی قابل توجهی از شیعیان در سامرا جمع شده بودند؛ به‌گونه‌ای که دستگاه خلافت هم آنها را نمی‌شناخت؛ چون اگر می‌شناخت، همه‌شان را تارومار می‌کرد؛ اما این عده چون شبکه‌ی قوی‌ای به‌وجود آورده بودند، دستگاه خلافت نمی‌توانست به آنها دسترسی پیدا کند. یک روزِ مجاهدت این بزرگوارها - ائمه (علیهم‌السّلام) - به قدر سالها اثر می‌گذاشت؛ یک روز از زندگی مبارک اینها مثل جماعتی که سالها کار کنند، در جامعه اثر می‌گذاشت. این بزرگواران دین را همین‌طور حفظ کردند، والّا دینی که در رأسش متوکل و معتز و معتصم و مأمون باشد و علمایش اشخاصی باشند مثل #یحیی_بن_اکثم که با آن‌که عالم دستگاه بودند، خودشان از فساق و فجار درجه یکِ علنی بودند، اصلاً نباید بماند؛ باید همان روزها بکل کلکِ آن کنده می‌شد؛ تمام می‌شد. این مجاهدت و تلاش ائمه (علیهم‌السّلام) نه فقط تشیع بلکه قرآن، اسلام و #معارف_دینی را حفظ کرد؛ این است خاصیت بندگان خالص و مخلص و اولیای خدا. اگر اسلام انسانهای کمربسته نداشت، نمی‌توانست بعد از هزار و دویست، سیصد سال تازه زنده شود و بیداری اسلامی به‌وجود بیاید؛ باید یواش یواش از بین می‌رفت. اگر اسلام کسانی را نداشت که بعد از پیغمبر این معارف عظیم را در ذهن تاریخ بشری و در تاریخ اسلامی نهادینه کنند، باید از بین می‌رفت؛ تمام می‌شد و اصلاً هیچ چیزش نمی‌ماند؛ اگر هم می‌ماند، از معارف چیزی باقی نمی‌ماند؛ مثل مسیحیت و یهودیتی که حالا از معارف اصلیشان تقریباً هیچ‌چیز باقی نمانده است. این‌که قرآن سالم بماند، حدیث نبوی بماند، این همه احکام و معارف بماند و معارف اسلامی بعد از هزار سال بتواند در رأس #معارف بشری خودش را نشان دهد، کار طبیعی نبود؛ کار غیرطبیعی بود که با مجاهدت انجام گرفت. البته در راه این کار بزرگ، کتک‌خوردن، زندان‌رفتن و کشته‌شدن هم هست، که اینها برای این بزرگوارها چیزی نبود. ائمه‌ی ما در طول این دویست‌وپنجاه سال امامت - از روز رحلت نبی مکرم اسلام (صلّی‌اللَه‌علیه‌وآله) تا روز وفات حضرت عسکری، دویست‌وپنجاه سال است - خیلی زجر کشیدند، کشته شدند، مظلوم واقع شدند و جا هم دارد برایشان گریه کنیم؛ مظلومیت‌شان دلها و عواطف را به خود متوجه کرده است؛ اما این مظلومها غلبه کردند؛ هم مقطعی غلبه کردند، هم در مجموع و در طول زمان. والسّلام علیکم و رحمةالله برکاته ۱۳۸۳/۵/۳۰ @peyrovanzahra