«ب+» می‌توانست برگ برنده‌ام باشد. همسر می‌گوید تو همیشه می‌خواهی اول باشی! راست می‌گوید. اینکه دلم می‌خواهد را راست می‌گوید اما، خیلی وقت‌ها دلم رفته آن صف‌های جلو ایستاده و تنم از جایی به بعد از جایش جم نخورده و میخ شده به زمین! مثل همین حالا که سابقون روبروی در و پنجره‌ی انتقال خون صف گرفته‌اند و « ب مثبتِ» من به هیچ دردی نخورده! به هیچ دردی نخورده از بس کم آمده و غلیظ شده و یک چیزیش پایین آمده و هزارتا چیزش رفته بالا! همین حالا که بلا به بندر رسیده و آتش، بَر و بحر را بلعیده، من و «ب مثبتم» با گلوی بالا آمده نشستیم وسط سرگیجه‌های مدام و کاسه‌ی چه کنم دست گرفته‌ایم! دلم می‌خواست هرچه « آ و ب و اُ» در جهان بود را توی رگ‌ داشتم. آن‌وقت پرواز می‌کردم و می‌رفتم بالاسر هم‌وطن‌های جنوبی‌م! رگ‌هایشان را سیراب می‌کردم و می‌رفتم اسکله! می‌رفتم دست می‌بردم و یقه‌ی دریا را می‌کشیدم تو دل آتش! نمی‌شود! نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود... علی‌الحساب، وسط همه‌ی دلشوره‌ها و کاش‌های نشدنی، تنها چیزی که شدنی‌ست، یک توسل به بابای جگر سوخته‌ی کربلاست و دیگر هیچ... السلام‌علیک‌یااباعبدالله #بندرعباس @pichakeghalam

شاید این شعار درست در همین دقیقه‌ها از همیشه به واقعیت نزدیک‌تر باشه: « اهدای خون...اهدای زندگی » #بندرعباس @pichakeghalam