پوسترها را عجله‌ای طراحی می‌کردم و یکی یکی می‌فرستادم ستاد. نذر کرده بودم اگر شما رئیس جمهور بشوی بروم دوره‌‌های فوتوشاپ و طراحی را حرفه‌ای یاد بگیرم! یاد بگیرم که برای دور دوم صفر تا صد طراحی تبلیغات را خودم دست بگیرم! کاش نذر نکرده بودم! کاش شما رئیس جمهور نمی‌شدی! می‌نشستی پشت همان میز قضاوت و سر از ورزقان درنمی‌آوردی! اما چه خوب شد که شما رئیس جمهور شدی؛ بعد از آن همه سال خون دل خوردن و بغض تو گلو خفه کردن، طعم داشتن پدری دلسوز و کوهی نستوه آمد زیر زبانمان. زبان که نه، طعم داشتنتان ریشه زد توی سلول سلولمان! اما... کاش شما رئیس جمهور نمی‌شدی! جمعه به جمعه چشممان که به عبای خاکی و چشم‌های خسته‌ی شما می‌افتاد، عذاب وجدان می‌گرفتیم. راستش عادت نداشتیم رئیس جمهور را وسط مردم و کارگر و بقال ببینیم! اما حالا که دیگر این خبرها نیست هر جمعه یک چیزی ته دلمان می‌گیرد و تا شنبه خُلقمان را تنگ می‌کند! ولی چه خوب شد شما رئیس جمهور شدی! رنج که به گلو می‌رسید خیالمان راحت بود که همه چیز درست می‌شود. خودتان گفته بودید آخر! حرف شما سند بی برو برگرد بود برای ما. ای کاش... ای کاش... ای کاش... حالا می‌دانید چه شده؟ اردیبهشت دست دی را از پشت بسته! دو سال است که اردیبهشت‌ها طوفان‌زده می‌شویم و بهت زده می‌نشینیم به تماشا! هرچقدر هم که سکوت کنیم، جان به جانمان کنند، جانشینان شما پشتمان را گرم نمی‌کنند! یک تکه از ایران ما در آتش سوخته، دل مردمت از داغ، قدم به قدم تکه تکه شده! اما شما نیستی که پا به پای مردم غم بخوری و شانه‌هایت را زیر اشک مصیبت‌ زده‌ها بگیری! این خودش هزار درد است! دردی که آتش اردیبهشت به جانمان انداخته! اصلا می‌دانی؟! بهانه‌گیری‌هایم برای این است که من این روزها باید می‌نشستم دانه دانه عکس شما‌ را قاب می‌گرفتم برای انتخابات خرداد ۴۰۴! اما حالا توی دلم انگار اسفند آتش زده‌اند که دارم از دوری و دلتنگی، با کلمه‌های پراکنده داستان می‌بافم! #درددل @pichakeghalam