🔹صفحه: 460 💠سوره زمر: آیات 11 الی 21 #قرآن #طرح_ختم_قرآن #تلاوت_روزانه #تلاوت_قرآن @ahlolbait_story

بسم رب المهدی به نیت سلامتی فرج آقا امام زمان ۵شاخه گل صلوات ویک مرتبه آیه امن یجیب را قرائت میکنیم روایت دلدادگی قسمت ۱۰۵🎬: سهراب که با حرف حاکم ذهنش سخت مشغول شده بود و با خود می اندیشید به راستی آن فرشته نجات خضر نبی بوده؟ در داستانهایی که داخل مکتب ، ملا مکتبی برایشان می گفت ، همیشه داستان خوردن آب حضرت خضر از چشمهٔ زندگی را بیان می کرد و میگفت که حضرت خضر تا قیام قیامت زنده می ماند ، یعنی امکان داشت ؟؟ یعنی براستی او ،خضرنبی را دیده بود؟ اما آن بزرگمرد گفت که در مسجد سهله اقامت دارد... سهراب لحظه به لحظه گیج تر می شد... حاکم که جواب سؤالش را نگرفته بود گفت : چه شده؟ نکند پدر ‌و مادرت نام نیکویی ندارند که مرددی در جواب دادن؟ سهراب با این حرف حاکم از عالم تفکر به حال کشیده شد و گفت : ن...ن..نمی دانم ، حقیقتا نمی دانم پدر و مادرم کیست و اصلا اهل کجاست؟ حاکم با تعجب نگاهی به سهراب کرد و گفت : چرا اینقدر پریشانی؟ نکند از ما ترس دارید؟ سؤال می کنم یا جواب نمی دهی یا اینچنین جواب می دهید، مگر می شود ندانی فرزند کیستی؟ اصلا تا به این سن رسیدی ،کجا و زیر دست چه کسی بزرگ شدی و قد کشیدی؟ سهراب آهی کشید و نمی دانست براستی ، حقیقت زندگی اش را بگوید یا چیزی سرهم کند تا جوابی گفته باشد ، پس با من و من گفت : نمی دانم....واقعیت امر را نمی دانم ،فقط می دانم زیر دست و تحت تکفل مردی تنها که زن و فرزندش را از دست داده بود بزرگ شدم...ولی آن مرد... حاکم با هیجان به میان حرفش پرید و گفت : ولی آن مرد چه؟؟؟ در کدام شهر عراق ساکن است؟ چگونه سر از ایران و دم و دستگاه تاجر علوی ، در آوردی؟ سهراب که از باران سؤالات حاکم خسته شده بود و نمی دانست از چه بگوید و از کجا بگوید گفت : من زبان عربی را از کودکی می دانستم اما زیر دست یک مرد عجم بزرگ شدم و زبان فارسی هم آموختم و آهسته تر ادامه داد: گویا زبان مادری من، عربی بوده...آن مرد هم شغل آنچنان آبرومندی نداشت که بخواهم از آن سخن بگویم.. دست تقدیر هم مرا به سرای تاجر علوی و مأموریت او کشاند...دیگر هم چیزی نمی دانم ، اگر اجازه دهید از حضورتان مرخص شوم.. حاکم که انگار با سخنان سهراب او هم‌گیج شده بود و خودش را بسیار مشتاق شنیدن نشان میداد ، به سمت تخت رفت ، روی آن نشست و در حالیکه در فکر فرو رفته بود به صندوق های پیش رویش خیره شد... در همین حین ، زنی با عبا و پوشیه از بالای پله ها پایین آمد. سهراب که روبروی پله ها بود و متوجه ورود آن زن شد ، برای اینکه حاکم را متوجه کند و از طرفی به یمن ورود آن زن ،اجازه خروجش را بستاند ، با صدای بلند گفت : سلام علیکم... آن زن که انگار تازه متوجه حضور سهراب شده بود ، همانطور که آخرین پله را می پیمود ، نگاهی به چهرهٔ سهراب نمود و انگار خشکش زد... ادامه دارد... 📝 به قلم :ط_حسینی روایت دلدادگی قسمت ۱۰۴🎬؛ حاکم که حالا رو به روی سهراب ایستاده بود ، با دقت اعضای صورت او را جزء به جزء کاوید و گفت : جوان...گفتم حقیقت را بگو...نگفتم داستان و خیالاتت را برایم بازگو کن...و در حالیکه به طرف صندوقچه ها لنگ لنگان پیش می رفت با خود زمزمه کرد : چقدر چشم و ابروی تو آشناست، انگار چیزی را در خاطرم زنده می کند ، اما نمی دانم چیست و کیست؟ و با یک اشاره به سربازان فهماند که درب صندوق ها را باز کنند... درب صندوق اول باز شد و سپس صندوق دوم...حاکم در حالیکه چشمانش پر از اشک شده بود ، بالای آنها ایستاد و همانطور که دست داخل جواهرات و سکه های زر پیش رویش می برد ،رو به سهراب گفت : براستی که این همان گنج است و آهی بلند از دل کشید و ادامه داد : قرار بود این گنجینه در موقع معین بین من و برادرم تقسیم شود، به شرطها و شروطها و انگار که برادرم نتوانسته به عهدش وفا کند و طبق قرار، هر کس که زیر عهد و پیمان بزند ، سهمش به دیگری تعلق می گیرد... حاکم مشت پر از سکه اش را داخل صندوق خالی کرد و در حالیکه به سربازان امر می کرد بیرون بروند و آن دو را تنها بگذارند گفت : ولی افسوس که گنج هست و او نیست و این دریای سکه ها به چکار من می آید ،وقتی که صاحب اصلی اش نیست... سهراب که از سخنان حاکم چیزی سر در نمی آورد ، خیره به سکه هایی که به او‌چشمک میزد ، اما الان برایش کوچکترین اهمیتی نداشت بود، تنها چیزی که اینک برای او مهم بود ،رفتن به مسجد سهله و دیداری دوباره با آن ملک نجاتش بود... حاکم دوباره به سمت سهراب آمد و گفت : ببین ،این صندوق ها صدق گفتارت را ثابت می کند ، اما برایم عجیب است ، اولاً چگونه خود را به کوفه رساندی و دوماً چرا با وجود اینکه می دانستی داخل این صندوق ها چه است ، آن را برنداشتی و نرفتی پی یک زندگی شاهانه؟! و سوماً براستی تو‌کیستی؟ چرا چهره ات اینچنین آشناست و طبق ادعایت از دیار عجمان می آیی اما زبان عربی را چنین فصیح سخن می گویی؟!

سهراب که خود گیج تر از حاکم بود، سرش را پایین انداخت و گفت : قصهٔ من ،همان است که گفتم...گنج را برداشتم و نیتم آن بود که این ثروت را از آن خود کنم ، اما زمانی که در بیابانی سوزان گرفتار آمدم ، عهد کردم که اگر خداوند راه نجاتی برایم باز کند ، گنج را به دست صاحب اصلی اش که حاکم کوفه است برسانم و دیگر از این خطاها نکنم... تا اینکه در عالم بیهوشی آن جوان نیکو منظر که نمی دانم از کجا آمد و از کجا بر من بینوا نازل شد، با آبی گوارا جان مرا نجات داد ، چند قدمی با او همراه شدم که سواد شهر کوفه از دور پدیدار شد و دیگر... سهراب به اینجای حرفش که رسید ،اشک چون جوی آب از دیده اش روان شد و دیگر نتوانست ادامه دهد... حاکم که کلاً به فکر فرو رفته بود گفت : به گمانم نجات جان تو همراه با معجزه ایست...و آن‌کس که تورا نجات داده، بی شک یا خضرنبی بوده یا.... سهراب با هیجانی در صدایش گفت : و یا چه کسی؟! حاکم آهی کشید نزدیک تر آمد ،دست سهراب را در دستش گرفت و‌گفت : هیچ...بماند... اول راز چهرهٔ آشنایت را برایم بگو...از اصالت و نسب و پدر و مادرت بگو... ادامه دارد... 📝 به قلم :ط_حسینی