212.4K حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
امام حسین(ع):
دوچیز منفعت بسیار دارد
اخلاق نیک و جوانمردی
دوچیز بقا ندارد
جوانی و قوّت
دوچیز بلا را دور ڪند
صـلـۀ رحم و صدقه
دوچیز مقام رافزون ڪند
حل مشڪل دیگران و فروتنی
🌹۱۱ اسفند، #سالگرد شهادت برترین #تک_تیرانداز تاریخ جهان است
♦️قهرمان شهید عبدالرسول زرین که بین بعثیها به "صیاد خمینی" معروف بود و شهید خرازی او را "گردان تکنفره" مینامید. این شهید با ۷۰۰ شلیکِ موفق [برخی منابع تعداد ۳۰۰۰ نفر را اعلام میکنند] برترین تکتیرانداز تاریخ شناخته میشود..
🕊شادی روح بلندش صلوات
@mahman11
📗✒️جامعه شناسی احساسات
🔘"با هم بودن"
ریچارد سنت(Richard Sennett)، جامعهشناس آمریکایی، کتابی دارد با عنوان: "با هم بودن" . دغدغهی اصلی "سنت" در این کتاب، "همکاری اجتماعی" است. تلاش میکند به توصیف انواع همکاری بپردازد و عوامل موثر بر آن را توضیح دهد. "سنت"، ضمن شرح مفصل علل و موانع همکاری، تقسیمبندیهای قابل تاملی را ارائه میدهد.
یکی از آنها، تمایزگذاری میان سه مفهوم زیر است:
"خلوتگزینی"،
"انزواگزینی"
و "تکافتادگی"(تنهایی)،
"سنت"، به شرح هریک از این مفاهیم سهگانه میپردازد و نسبتشان را با همکاری اجتماعی توضیح میدهد.
ریچارد سنت بر این باور است که:
خلوتگزینی و انزواگزینی، در یک امر مشترکاند؛ و آن، خودخواسته بودن هر دوی آنهاست. اما تکافتادگی و تنهایی، بر انسان تحمیل میشود.
در نظر "سِنِت"، تکافتادگی همیشه آسیبزا و آزاردهنده است. اما خلوتگزینی چنین نیست و بلکه ضرورتی برای استکمال روحی و معنوی بهحساب میآید.
در این دیدگاه، خلوتگزینی، زمینههای شکوفایی آدمی را فراهم میکند. "ژانپل سارتر" میگوید: تمام انسانها لازم است درد تنهایی را بچشند. سارتر در کتاب هستی و نیستی، این نوع تنهایی را "تنهایی معرفتشناختی" مینامد. به اعتقاد او، این نوع تنهایی، ما را از جایگاه محدودمان در جهان آگاه میسازد، زیرا بهتعبیر ساموئل بکت، "فقدان"، جزء اساسی وضع بشر است. آدمی باید بر وضع و حال خود، آگاهی یابد و از رهگذر این آگاهی، مناسباتش را با جهان تنظیم نماید. آگاهی از تنهایی اگزیستانسیال (آنگونه که اروین یالوم در رواندرمانی اگزیستانسیل، توضیح میدهد)، مسیری برای انسان شدن است.
از سوی دیگر، میان خلوتگزینی و انزواگزینی، تفاوت عمیقی وجود دارد. از نظر "سنت"، انزواگزینی، برای کاهش اضطراب است و سویهی وجودی با معنوی ندارد؛ آدمی را به اشراق نمیرساند و بلکه چشمان او را میبندد و نابینایش میکند بهتعبیر دیگر، باید به انزواگزینی و تکافتادگی، بهمنزلهی یک مسئلهی آسیبشناسی نگریست و آنها را از خلوتگزینی که ضرورت شکوفایی است، تمایزگذاری کرد. انزواگزینی و تکافتادگی، علاوه بر آسیبهای روانشناختی، به همکاری و اعتماد اجتماعی، انسجام، و در نهایت خرسندی نیز آسیب میزند.
انزواگزینی، شامل دو مولفهی روانشناختی است:
الف) "خودشیفتگی"
ب) "خوشبینی"
"سنت" در تعریف خودشیفتگی، و به پیروی از فروید، خودشیفتگی را "مرحلهی آیینهای" میداند. و آن، وقتی است که "شخص، هنگام تعامل با دیگران، صرفاً خودش را میبیند و بس، دقیقا مثل زمانی که به آینه نگاه میکند".
اما خوشبینی چیست؟ خوشبینی را میتوان در دو معنای متفاوت صورتبندی کرد:
معنای اول خوشبینی، عبارت است از اینکه شخص به آیندهای که خواهد آمد، با نگاه مثبت مینگرد و بر این باور است که اگر اکنون اوضاع، مطلوب نیست اما آینده، همان خواهد شد که باید باشد.
معنای دوم از خوشبینی، که اتفاقا مقصود "سنت" است، عبارت است از:
"همه چیز، آنگونه که اکنون هست زیباست". این همان ایدهی دکتر پانگوس، شخصیت خوشبین در داستان "کاندید" ولتر است که میگوید:
"همهچیز در این جهان، بهترین حالت از بین تمام جهانهای ممکن است."
"سنت" بر این باور است که گرچه خودشیفتگی و خوشبینی از اضطراب آدمی میکاهد اما "رفتار مسئولانه و التزام به اصول اخلاقی در قبال دیگران را دچار اختلال میکند." در نتیجه، مانع همکاری و همدلی با دیگران میشود. زیرا وقتی ناظر، شرایط را همان ببیند که باید باشد، آنگاه برای او بهبود زندگی دیگران معنایی ندارد.
در این معنا،
"خوشبینی"، شیوهای فریبکارانه برای گریختن از مسئولیت اجتماعی و اخلاقی در برابر دیگران و شانه خالی کردن از بار کنش مشفقانه و اصلاحجویانه است. در حقیقت، خوشبینی، توجیهی به ظاهر کارساز برای کرختی و بیتفاوتی اجتماعی است.
👤"مصیح علینژاد"
بالاخره هدفشون از مسموم کردن دختران مدرسه ای معلوم شد.
@Shabaniesarouie