معنای «وحدت اسلامی» چیست؟ معتقدین به اندیشه #وحدت_اسلامی می‌گویند هیچ ضرورتی ایجاب نمی‌کند که مسلمین به خاطر اتحاد اسلامی، صلح و مصالحه و گذشتی در مورد اصول یا فروع مذهبی خود بنمایند، همچنان‌که ایجاب نمی‌کند که مسلمین درباره اصول و فروع اختلافی فیمابین بحث و استدلال نکنند و کتاب ننویسند. تنها چیزی که #وحدت_اسلامی، از این نظر، ایجاب می‌کند، این است که مسلمین - برای اینکه احساسات کینه ‏توزی در میانشان پیدا نشود یا شعله‏ ور نگردد - - متانت را حفظ کنند، - یکدیگر را سبّ و شتم ننمایند، - به یکدیگر تهمت نزنند و دروغ نبندند، - منطق یکدیگر را مسخره نکنند - و بالاخره عواطف یکدیگر را مجروح نسازند - و از حدود منطق و استدلال خارج نشوند - و در حقیقت - لااقل - حدودی را که اسلام در دعوت غیرمسلمان به اسلام لازم دانسته است، درباره خودشان رعایت کنند: «ادْعُ الی‏ سَبیلِ رَبِّک بِالْحِکمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتی هِی احْسَنُ‏». (نحل/۱۲۵) نتیجه آنکه منظور علمای روشنفکر اسلامی از وحدت اسلامی، حصر مذاهب به یک مذهب و یا اخذ مشترکات مذاهب و طرد مفترقات آن‌ها و ایجاد مذهبی جدید که نه معقول و منطقی است و نه مطلوب و عملی، نیست؛ منظور از «#وحدت_اسلامی» متشکل شدن مسلمین است در یک صف در برابر دشمنان مشترکشان. 📚 مقاله الغدیر و وحدت اسلامی [شهید مطهری] ؛ ص ۳