#پست_پیشگام_3 #موضوع: تدین عاقلانه و غیر عاقلانه چند روزی است که با آمدن ویروس کرونا، اختلافاتی در باب برخی مصادیق مناسک مذهبی و عبادی پیش آمده است. برخی موافق ضد عفونی کردن اماکن مقدس و برخی با بوسیدن و حتی لیسیدن ضریح مقدس به این کار اعتراض می کنند. بر آن شدن مطالبی تقئیم کنم: نکته ی اول: به اعتقاد شیعیان، مقام ائمه هدی علیهم السلام بالاتر از انبیای الهی است. پس شفای بیمار و بینا کردن نابینا و زنده کردن مردگان کمترین کاری است که از حضرات امید واثق داریم. نکته ی دوم: همه ما شیعیان اهل بیت را دوست داریم و به عشق آن بزرگواران برای زیارتشان به حرم های ایشان و فرزندان واجب التعظیم ایشان می رویم و دلمان می خواهد که قبور شریف ایشان را در آغوش بگیریم اما مع الاسف و الحزن نمی توانیم قبر شریفشان را در آغوش بگیریم و لذا ضریح مقدسشان را می بوسیم و احترام می گذاریم. نکته ی سوم: اعتقادات ما باید مطابق با واقع و فرمایشات حضرات معصومین باشد و نباید مطالبی بگوئیم یا کارهایی بکنیم که موجب وهن مذهب شود. نکته ی چهارم: به دلیل روایات فراوان، عقل به عنوان حجت باطنی معرفی شده تا آنجا که فرمود: «بِكَ أُثِيبُ وَ بِكَ أُعَاقِب‏»؛ «به واسطه ی عقل پاداش و عقاب می دهم». (1) نکته ی پنجم: یکی از ویژگی های بارز اهل بیت علیهم السلام رعایت نظافت و توصیه ی به مباحث بهداشتی بوده تا آنجا که «نظافت» را جز لشکریان عقل بر شمردند. (2) اما! آیا ضد عفونی کردن حرم اهل بیت با مقام شافی بودن حضرات در تعارض نیست؟ آیا ازدحام جمعیت در حرم های ایشان و همچنین بوسیدن ضریح مقدس ایشان در شرایط فعلی (که ویروس مهلک و مسری) مطابق خواست و فرمایش حضرات علیهم السلام است یا اینکه مخالف با ایشان است؟ به عبارت دیگر؛ نرفتن به اماکن مقدسه و یا رفتن به آنجا و نبوسیدن ضریح مقدس در شرایط کنونی که شرکت در مجامع عمومی که همه مردم بهداشت فردی را رعایت نمی کنند یا برخی اصلا نمی دانند که ناقل ویروس و بیماری هستند نشانه ضعف بی دینی یا ضعف ایمان است یا رفتاری کاملا عاقلانه و مطابق با دین است؟ در تحلیل و پاسخ به این سوالات: اولا: ما نمی توانیم حکم ارشادی شرع: «لا تلقوا بایديكم الي التهلكه»؛ «خود را به دست خود، به هلاكت نيفكنيد» را که مطابق با حکم قطعی عقل است نادیده بگیریم. ثانیا: مگر خوف و ترس از مرض؛ احکام واجبی مثل وجوب تطهیر با آب را به تیمم و وجوب روزه را به حرمت روزه تبدیل نمی کند؟ مگر در برخی موارد مسری بودن بیماری وجوب غسل و تیمم را بر نمی دارد؟ حال که با خوف مرض وجوب برداشته شد اگر خوف هلاکت نفس باشد به طریق اولی تبدیل به حرمت نمی شود؟! بر فرض که حکم اولیِ حضور در مجامع عمومی و از باب نمونه مساجد و حرم های مقدس و بوسیدن اعتاب مقدسه واجب باشد که نیست آیا با خوف ضرر عنوان ثانوی پیدا نمی کند و تبدیل به حرمت نمی شود؟ هر چند احتمال مرگ یک یا دو درصد است ولی محتمل که مرگ باشد قوی است و موجب خوف است. ثالثا: به نظر می رسد که بین بعضی از امور خلط شده است بین شافی بودن ائمه و شافی بودن ضریح شریفشان. صحبت این است که آیا خود ضریح شفا می دهد؟ یا خود حضرات؟ و آیا شفا گرفتن از ائمه علیهم السلام متوقف بر حضور در حرم و یا متوقف بر بوسیدن ضریح است؟! و آیا با بوسیدن عرض ارادت می کنیم یا شفا میگیریم؟! رابعا: اماکن مقدسه هم گاهی سهوا توسط بعضی از زوار یا کودکان نجس می شوند. اگر درب یا ضریح سهوا نجس شود همه حکم به تطهیر می کنید و در صورت امکان خود یا به خادمین سریعا اطلاع می دهید تا تطهیر کنند وموجب نجاست جاهای دیگر حرم و جسارت به مقام ایشان نباشد و هیچ وقت دیده نشده کسی بگوید: نجاست در مساجد یا حرم ها نجاست نیست و نیاز به تطهیر ندارد. اگر مثلا ضریح مقدس خونی می شد شما می رفتید و دست به خون می زدید؟ حال چگونه است که می خواهیم بگوئیم میکروب یا ویروس بیرون حرم با داخل حرم فرق دارد یعنی ویروس مهلک در داخل حرم، دیگر اثر خود را ندارد؟ مگر ده نفر از امامان ما با سم به شهادت نرسیدند؟ مگر اهل بیت علیهم السلام بنا داشته و دارند که جلوی تاثیر گذاری اسباب و مسببات این عالم را در حرم شریفشان بگیرند؟ ما الدلیل علی ذلک؟ یادمان نرفته که روز عاشورای سال گذشته در اثر ازدحام جمعیت در حرم مطهر آقا امام حسین علیه السلام چندین تن از محبین حضرتش در هنگام عزاداری از دنیا رفتند. در حالی که امام حسین روحی له الفدا اختصاصاتی دارند که حتی دیگر ائمه هدی نداشته اند مانند شفا بخشی تربت ایشان و جواز خوردن تربت ایشان به قصد استشفا. حال اگر تربت مولایمان که تردیدی در شافی بودنش نیست نجس شود می توان بدون تطهیر آن استشفا به او شود؟ چه فرقی بین نجاست و میکروب و ویروس هست؟!