─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁ما الان تشکیلاتی مثل بسیج داریم، این تشکیلات بنا بوده که ما را در این جهت رشد بدهد. تشکیلات‌های دیگر نیز همین‌طور است؛ مثل تشکّلی که یک جمعی برای ادارۀ یک هیأت ایجاد می‌کنند. یا گروهی که دور هم جمع می‌شوند برای ادارۀ یک مسجد. یا هر نوع تشکّل مؤمنین در کنار همدیگر؛ اینها برای این است که «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ» را در ما رشد دهند. بسیج واقعا یک معجزه الهی بود که خداوند به امام راحل ما الهامش کرد. ✍اما در این زمان شما حتما خیلی از این گروه های متدین و حزب اللهی رو دیدید که اصلا زیر بار بسیج نمیروند و می گویند چرا ما زحمت بکشیم و به نام بسیج ثیت شود!! من که کم ندیدم. ایثار اینجا معنای برتر خودش رو پیدا می کند ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅4⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁حالا بماند کسانی نه تنها زیر پرچم بسیج نمیروند بلکه به شدت با آن هم مخالفت می کنند!! البته ایراداتی وجود دارد که اصلا منکر آن نیستم ولی راهکار تخریب و زدن بسیج نیست بلکه حضور در این تشکیلات و تقویت آن و رفع نواقص آن است. همین الگوی بسیج ما امروز در جبهه مقاومت حرف اول را میزند. حزب الله لبنان؛ حشدالشعبی عراق و در سوریه و یمن. ☄✍پس گیر کار ما در اینجاست! ما این‌را باید درست کنیم و اگر هم هست آنرا تقویت کرده و رشد دهیم. گیر ما امثال داعشی‌ها نیستند، گیر ما در ضعف بسیجی‌ بودن ماست. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅5⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁در خانه‌ها و مدرسه‌های ما، افراد باید طوری تربیت شوند که بتوانند عضو تشکیلات و سازمان و گروه شوند. حتی در عرصه‌های سیاسی، باید بتوانند عضو یک حرکت سیاسی شوند. اما تقریباً از اخلاق عموم بچه‌مذهبی‌ها به‌دور است. البته منکر حرکت رو به جلو در این زمینه هم نیستم. 🌀✍حالا بحث حسادت هست، بحث تکبر هست و مسائلی از این دست که زمینه ساز این است که ما نتوانیم با هم جمع شویم ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅6⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁نکته این جاست که اگر راست می‌گوییم «با هم کار کنیم» و بعد اگر منافعِ به‌دست آمده با استعدادهای من، به جیب رفیقم برود، و عیب‌های رفیقم به حساب من گذاشته شود، آن‌وقت باید دید چه‌کار خواهم کرد؟ تازه کار از اینجا آغاز می‌شود. حالا ببینید آن‌همه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان می‌دهد یا نه؟ ☄✍در کار گروهی اتفاقاتی می افتد که اگر من اهلش نباشم هرگز نمی توانم زیر بار آنها بروم. مثل همان یکی دو مثالی که زدم. در کار گروهی لاجرم •به حکم عقل و توصیه ائمه• باید یک نفر مسئول و رهبر گروه شود و قاعدتا نام او برجسته شده و در محافل مختلف فقط نام او مطرح می گردد ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅7⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁مثلا همه زحمات را یک گروهی کشیده اند و محصولی تولید شده است ولی اگر در جایی بخواهد از آن محصول تقدیر شود، از آن مسئول تقدیر میشود!! و اگر من زیر بار گروه و کار جمعی نتوانم بروم، اصلا طاقت این مسئله را نخواهم داشت و عصبانی شده و حرفهایی می زنم که خیلی هامون یا زدیم یا شنیدیم. 🌀✍البته آن شخص رهبر هم باید حواسش بیشتر از بقیه جمع باشد تا فریب این تعریف و تمجیدها را نخورد و فراموش نکند که او نماینده یک جمع است و شخص خودش اصلا مطرح نیست چون از این طرف هم مشکلاتی به کارهای گروهی وارد می شود. آن تقوای فردی تا حدودی اینجا به کار می آید. این جاست که ضرورت کار تشکیلاتی که حضرت آقا آنقدر روی آن تأکید دارند، فهمیده می شود. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅8⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁پرسش: این شخص •رهبر• مسئولیت های سنگینی دارد .حالا در مقام پدر یا همسر وهر جمعی... اگه انجام وظیفه ش به نحو احسن نباشه •حداقل باید عادل باشه•بقیه رو نمیشود گفت در پذیرش ولایت مشکل دارند! ☄✍در انتخاب رهبر در آنجاهایی که انتخابی است، باید با دقت بسیار زیاد این انتخاب صورت بگیرد. 👤امام صادق سلام الله علیه در روایت شریفی می‌فرماید: مانند گاوانی که در یک چراگاه مشغول چرا هستند و کاری به هم ندارند، نباشید! آنها در کنار همدیگر می‌چرند ولی با هم ارتباط برقرار نمی‌کنند. در حدیث این گونه است که خوبان اینگونه نیستند اما بدکاران اینگونه اند. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅9⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁شخصی نزد امام باقر سلام الله علیه رفت و اصرار کرد که ما منتظر قیام شما هستیم! حضرت به او فرمود: آیا شما با هم این‌طور هستید که راحت از پول همدیگر برمی‌دارید؟ گفت: نه، حساب حساب است کاکا برادر! حضرت فرمود: 🌀✍یاران مهدی ما، این‌گونه هستند. 💬قِیلَ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع: إِنَّ أَصْحَابَنَا بِالْکُوفَةِ لَجَمَاعَةٌ کَثِیرَةٌ فَلَوْ أَمَرْتَهُمْ لَأَطَاعُوکَ وَ اتَّبَعُوکَ قَالَ: یَجِی‏ءُ أَحَدُکُمْ إِلَى کِیسِ أَخِیهِ فَیَأْخُذُ مِنْهُ حَاجَتَهُ؟... إِذَا قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَامَلَةُ وَ أَتَى الرَّجُلُ إِلَى کِیسِ أَخِیهِ فَیَأْخُذُ حَاجَتَهُ فَلَا یَمْنَعُهُ‏؛ 📓اختصاص شیخ مفید،ص24 ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅🔟༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁همیشه موضوع این نیست که بدون اجازۀ همدیگر پول هم را برداریم و برای نیازهای خودمان مصرف کنیم، اما چرا استعدادهای خودمان را برای همدیگر خرج نمی‌کنیم؟ چرا استعدادهای‌مان را کنار همدیگر نمی‌گذاریم؟ ☄✍این یعنی فرهنگ زندگی جمعی و کار تشکیلاتی در ما نیست. ظهور، منتظرِ اینجاست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا داشته باشیم، زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در این روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم. 💬خیلی از ماها هستیم که وقتی استعدادی داریم، دوست داریم که همه افتخارش برای خودمان باشد و همه بهره اش را خودمان ببریم (خودخواهی پنهان). یا خیلی از ماها که توان و ویژگی خاصی داریم دوست داریم که حتما خودم رهبر جمع باشم. اگر من رهبر نباشم پس اصلا با آن گروه کار نمی کنم!!! ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅1⃣1⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁با یک روایت دیگر یک ویژگی بسیار برجسته در این زمینه را با هم مرور کنیم: 👤حضرت موسی علیه السلام از خدا خواست که مقام امت آخر را به من نشان بده، خداوند فرمود: نمی‌شود، مقام آنها خیلی بالاست و شما نمی‌توانید. حضرت موسی علیه السلام عرضه داشت به قدری که می‌توانم نشانم بده. خدا به قدری که توانست به او نشان داد و موسی علیه السلام غش کرد و بعد از بهوش آمدن پرسید: چرا امت آخر این‌قدر مقام‌شان بالاست؟ حضرت فرمود: به‌خاطر یک خصلت، و آن «ایثار» است. 🌀✍ایثار نکته کلیدی است. ما هنوز به طور کامل به این مرز نرسیده‌ایم. ایثار گاهی بالاتر از جان دادن در راه خداست. چون آدم جانش را به خدا راحت می‌دهد ولی ایثار به برادران دینی سخت است! برخی حاضرند ده مرتبه برای خدا جان بدهند، ولی به این راحتی برای برادران دینی خود هزینه نمی‌کنند. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅1⃣2⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁امت پیامبر صلوات الله علیه و آله •در صدر اسلام •در گذشتن از جان‌شان در راه خدا امتحان‌شان را روسفید پس دادند، اما وقتی به مرحلۀ دوم رسیدند، غالباً نتوانستند.مرحله دوم پذیرش ولایت حضرت علی بود که خیلی جوان بود و از خیلی از صحابه پیامبر سنش کمتر بود لذا زیر بار او رفتن برای خیلی ها آسان نبود. ☄✍در انقلاب ما هم خیلی از علما و بزرگان بودند که خیلی راحت زیر بار ولایت امام خمینی رفتند ولی وقتی نوبی به امام سید علی رسید دیدیم که خیلی ها نتوانستند ولایت او را قبول کنند. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅1⃣3⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁بعضی‌ها به هم لبخند می‌زنند و از کنار همدیگر رد می‌شوند ولی هیچ ارتباط تشکیلاتی برقرار نمی‌کنند تا نکند عیب‌های دیگران به آنها نسبت داده شود یا خوبی‌های‌شان به دیگران نسبت داده شود! این‌طوری خودشان را فریب می‌دهند. اینکه «من به کسی ظلم نمی‌کنم» یا «من سر به‌زیر هستم» اصلاً کافی نیست! 🌀✍شما در یک زندگی جمعی، وقتی با هم جمع شدید و پیوند برقرار کردید، تازه دعوا شکل می‌گیرد. کمااینکه یک دختر و پسر، تا وقتی ازدواج نکرده‌اند فقط قربان صدقۀ هم می‌روند؛ اما بعد از اینکه ازدواج کردند، دعوا شروع می‌شود! چرا؟ چون پیش هم گیر کرده‌اند و نمی‌توانند از هم فرار کنند. کار تشکیلاتی هم این‌طوری است که شما را گیر می‌اندازد. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅1⃣4⃣༅═┅─

─┅═༅🍃🌖🍃༅═┅─ 🌖◁ما باید توسط نیروهای مذهبی گفتگوی انتقادی دربارۀ نیروهای مذهبی را در جامعه افزایش دهیم. طلبه‌های حوزه، چقدر می‌توانند کار جمعی کنند؟ بسیجی‌ها چقدر می‌توانند کار جمعی کنند؟ هیأتی‌ها چقدر می‌توانند کار جمعی کنند؟ 🌀✍تا چهار نفر در یک هیأت در کنار همدیگر رشد می‌کنند، یک‌دفعه‌ای می‌بینید که شعبه می‌زنند و دو سه تا هیأت دیگر درست می‌شود؛ چون نمی‌توانند با هم کار کنند! البته تکثر هیات‌ها خوب است، ولی عدم تحمل هیأتی‌ها کنار همدیگر، خوب نیست، این موجب می‌شود که آن ثمر لازم را نداشته باشد و در این هیأت‌ها، عناصر تشکیلاتی تربیت نشوند. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎ ─┅═༅1⃣5⃣༅═┅─