🔸 «#شهادت و #سربازی_امام_زمان»، دست یافتنی یا دست نیافتنی؟ وقتی با خود صحبت از «شهادت»، «سربازی امام زمان»، «شاد کردن قلب امام زمان»، «کمک به دین خدا» و... می کنم، ندایی از درونم می‎گوید: تو را چه به شهادت؟! تو و سربازی امام زمان؟! تو دین خدا را یاری کنی؟! با چه داشته‎ای؟! آری! حرکت در این مسیر «اجازه» می‎خواهد، «اراده» می‎خواهد، «توجه» می‎خواهد، «تهذیب نفس» می‎خواهد و بسیار چیزهایی که تو نداری. اما یک کلید برای بازگشایی این قفل‎ها وجود دارد؛ کلیدی که همه‎ی گره‎ها در مسیر پیشرفت با آن باز می‎شود ان شاء الله؛ باید فکر کنم، آن کلید چیست؟ فکر کنم به ضعیف بودنم و قدرتمند بودن خدایم فکر کنم به کوچک بودنم و عظیم بودن خدایم فکر کنم به ناتوان بودنم و توانمند بود خدایم اینقدر فکر کنم تا بفهمم «من هیچ هستم» و «هرچه دارم از اوست»، «هرچه او بخواهد می‎شود و هرچه او نخواهد نمی‎شود» وقتی فهمیدم هرچه می‎شود با اراده‎ی او محقق می شود؛ آن وقت دعا کنم و از پروردگارم بخواهم:👇 او به من یاد بدهد که چگونه دعا کنم و از او چه بخواهم او به من لیاقت سربازی امام زمانم را بدهد او به من قدرت جهاد بدهد او به من لیاقت شهادت بدهد او به من لیاقت یاری دینش را بدهد پ.ن: کمترین کاری که می‎توانم برای آدم شدنم انجام بدهم، «دعا کردن و خواستن از خداست»، اگر این دعا کردن را هم انجام ندادم باید در اینکه «واقعا دلم میخواهد آدم بشوم» شک کنم...