اصلا مگه من چقدر نواختم که سعادت اینو داشته باشم که منو بشناسه. چه برسه به اینکه مورد تنفرش واقع بشم؟

چرا دارم هذیون میگم

چرا موسیقی منو ناراحت میکنه؟

انتخابم درسته؟ راهم اینه؟ واقعا میتونم انجامش بدم؟ چرا دارم عذاب میکشم؟

چه زود میگذره

دلم تنگ میشه براشون

مخصوصا بتمن..

چه لحظه های ارزشمندی... من سعی کردم قدرشونو بدونم.

یه روزی دیگه منم زنده نیستم. ولی قبل از اون ، وقتی سی یا چهل سالمونه ، کسی از شماها منو یادتون میاد که همیشه ظرف غذام بغلم بود و دیر میومدم و بلند می‌خندیدم و توی راه رو میدویدم ؟ من ، یادم میاد که چقدر ناز نازی و مهربون بودین ،چقدر باحال و دوست داشتنی؛ هر کدوم یه شخصیت متمایز و برجسته که فراموش نمیشه.. من تو ذهن کدومتون اینطوریم؟ یادتونه؟ به نظر کل مدرسه کلاسمون واقعا خفن بود.. دهم هندویان ، سها و دوستایی که الان احتمالا الان دیگه غریبن؛