💢 #زمان‌شناسی مخلصانه‌ی امیرالمؤمنین (ع) در ماجرای لیلةالمبیت 🔻 حضرت آیت‌الله العظمی سیدعلی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی) 🔹 خوابيدن اميرالمؤمنين (علیه‌السلام) در جای پيامبر در شب هجرت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) به مدينه، دو بُعد دارد: 1️⃣ يك بُعد از اين عمل، فداكاری و جانفشانی اميرالمؤمنين است؛ چون خطر مرگ در آن ساعت بسيار زياد بود [...] گمان زياد اين بود كه اميرالمؤمنين جان خود را از دست خواهد داد؛ اين يك بُعد از اين عمل بزرگ و فراموش نشدنی است. 2️⃣ اما بُعد ديگری كه در اين كار وجود دارد و ميتواند خيلی برای ما معنادار باشد، اين است كه اميرالمؤمنين اين كار را درست در همان لحظه‌ای انجام داد كه قرار بود افتخارات مبارزه‌ی سيزده ساله به مرحله‌ی بروز برسد. 🔹 پيامبر از ميان كفار مهاجم به يك شهر ديگر و به ميان دوستانی كه با او بيعت كرده بودند، حركت ميكرد. همه دوست دارند در يك چنين موقعيّت حسّاسی در كنار رهبرشان باشند، و دوست دارند از اولين كسانی باشند كه با جامعه‌ی جديد و محيط جديد آشنا ميشوند؛ مردم او را ميشناسند و چشم مردم از وجود او پر ميشود. درست در همين لحظه بود كه اميرالمؤمنين اين مسئوليّت بزرگ را قبول كرد و پا روی خواسته‌ی خود گذاشت. 🔸 گرچه هجرت رسول اكرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) هجرت از روی اجبار و ناچاری و زير فشار قريش و مردم مكه بود، اما آينده‌ی روشنی داشت. همه ميدانستند كه اين هجرت مقدمه‌ی كاميابی‌ها و پيروزی‌هاست. درست در آنجايی كه يك نهضت ميخواهد از دوران محنت وارد دوران راحتی و عزّت شود، در آن #لحظه كه معمولاً همه تلاش ميكنند زودتر خودشان را برسانند، و اگر بتوانند از مناصب اجتماعی چيزی را بگيرند و جايگاهی پيدا بكنند. در همان لحظه اميرالمؤمنين آماده ميشد تا در شبی ظلمانی و تاريك در بستر پيامبر بخوابد تا پيامبر بتواند از اين خانه و از اين شهر خارج شود. در آن شب، كشته شدن كسی كه در اين بستر ميخوابيد، تقريبا قطعی و مسلّم بود. برای اينكه پيامبر بتواند از مكه خارج شود، بايد كسی به جای او باشد تا جاسوس‌ها كه نگاه ميكنند، احساس كنند كسی در آنجا هست. چه كسی حاضر است؟ 👈 گرچه اين «ايثار» اميرالمؤمنين خود يك حادثه‌ی فوق العاده مهم است، اما «زمان اين ايثار» هم بر اهميّت آن می افزايد. زمان كِی است؟ آن وقتی كه بناست دوران محنت به سر آيد، بناست بروند حكومت تشكيل دهند، مردم يثرب ايمان آورده و منتظر پيامبرند. همه اين را ميدانند. اما در اين لحظه اميرالمؤمنين اين ايثار را ميكند. هيچ انگيزه‌ی شخصی بايد در اين انسان وجود نداشته باشد تا اقدام به چنين حركت بزرگی بكند ✅ #اخلاص، تنها چيزی بود كه در آن شب حاكم بود، كسانی كه در چنين مواردی به فكر خودشان باشند، در فكر اين هستند كه از موقعيّت استفاده كنند؛ اما او در همين لحظه به فكر نجات جان پيامبر بود! 📚 کتاب نقش نگار ؛ صفحات ۳۴-۳۵ @qom_khamenei_ir

💠 سه صفت برجسته‌ی اباعبدالله الحسین علیه‌السلام 🎙 حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی) : 💢 اگر سه صفت برجسته را در میان همه‌ی صفات برجسته‌ی وجود اباعبدالله علیه‌السّلام [بخواهم] اسم بیاوریم، 1⃣ اخلاص یکی از آنها «اخلاص» است؛ یعنی رعایت کردن وظیفه خدایی و دخالت ندادن منافع شخصی و گروهی و انگیزه‌های مادّی در کار. 🔹 یکی از بزرگان اهل سلوک و معرفت را دیدم در نامه‌ای نوشته است که اگر فرض کنیم - به فرض محال - همه کارهایی که نبىّ‌مکرّم اسلام (صلّی‌الله علیه‌وآله‌وسلّم) انجام داد و هدفِ او بود که آنها را انجام دهد، انجام میگرفت، منتها به نام یک کس دیگر، آیا در آن صورت پیامبر اسلام ناراضی بود؟ آیا میگفت که چون به نام دیگری است، نخواهم کرد؟ آیا این‌گونه بود؟ یا نه؛ هدف این است که آن کارها انجام گیرد؛ به نام چه کسی انجام گیرد، مهم نیست. پس، هدف مهمّ است. 🔹 «شخص» و «من» و «خود» برای انسانِ با اخلاص اهمیتی ندارد. اخلاص را دارد، اعتماد به خدا را هم دارد. میداند که خدای متعال حتماً این هدف را غالب خواهد کرد؛ چون فرموده است: «و إنّ جُندَنا لَهُمُ الغالبون» خیلی از این جنودی که غالبند، در میدان جهاد به خاک شهادت می‌افتند و از بین می‌روند؛ لیکن فرموده است: «و انّ جندنا لهم الغالبون»؛ در عین حال غلبه با آنهاست. 2⃣ اعتماد به خدا صفت برجسته‌ی دیگر «اعتماد به خدا» ست. ظواهر حکم میکرد که این شعله در صحرای کربلا خاموش خواهد شد. چطور این را «فرزدقِ» شاعر میدید؛ اما امام حسین علیه‌السّلام نمیدید!؟ نصیحت کنندگانی که از کوفه می‌آمدند، می‌دیدند؛ اما حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام که عین‌الله بود، نمیدید و نمیفهمید!؟ ظواهر همین بود؛ ولی اعتماد به خدا حکم میکرد که علی‌رغم این ظواهر، یقین کند که حرف حق و سخن درست او غالب خواهد شد. اصل قضیه هم این است که نیّت و هدف انسان تحقّق پیدا کند. اگر هدف تحقّق پیدا کرد، برای انسانِ با اخلاص، شخصِ خود او که مهم نیست. 3⃣ شناخت «موقع» خصوصیت سوم، شناختن «موقع» است. امام حسین علیه‌السّلام در فهم «موقع» اشتباه نکرد. در قبل از حادثه کربلا، ده‌سال امامت و مسؤولیت با او بود. آن حضرت در مدینه مشغول کارهای دیگری بود و کار کربلایی نمیکرد؛ اما به مجرّد این که فرصت به او اجازه داد که آن کار مهم را انجام دهد، فرصت را شناخت و آن را چسبید؛ موقع را شناخت و آن را از دست نداد. این سه خصوصیت، تعیین کننده است. 🔺 در تمام ادوار نیز همین طور است؛ در انقلاب نیز همین‌گونه بود. امام ما هم که می‌بینید این‌قدر خدای متعال او را به مقام رفیع رساند - و رفَعناهُ مکاناً عَلیّاً- و علی‌رغم همه‌ی عوامل در سرتاسر دنیای مادّیت و استکبار که میخواستند او را محو کنند، به فراموشی دهند و کوچک کنند، او را حفظ و بزرگ کرد و ماندگار و جاودان نمود، علّت همین بود که این سه خصوصیت را داشت: 🔸 اوّلاً با #اخلاص بود و برای خود چیزی نمیخواست؛ ثانیاً به خدای خود #اعتماد داشت و میدانست که کار و هدف، تحقّق پیدا خواهد کرد - به بندگان خدا هم اعتماد داشت - ثالثاً زمان و #موقع را از دست نداد. در لحظه لازم، اقدام لازم، صحبت لازم، اشاره لازم و حرکت لازم را کرد. 🔹 انقلاب عظیمی اتّفاق افتاد که هنوز هم دشمنان این انقلاب از گیجی آن خارج نشده‌اند و نمیتوانند این انقلاب را درست بشناسند! [....] حرکت امام (ره) به خاطر آن سه عامل عظیم - یعنی اخلاص، اعتماد به خدا و شناختن «موقع» و بهره‌برداری از آن - بود که این عمق را پیدا کرد و خیلی عمیق است. #انقلاب_اسلامی #مبارزه_حاد_سیاسی @qom_khamenei_ir

💠 معجزۀ اخلاص 📍 نماهنگ | گفتاری از رهبر معظّم انقلاب در باب #اخلاص مثال‌زدنیِ شهید حاج‌قاسم سلیمانی #مکتب_سلیمانی @qom_khamenei_ir