*شعرُ شورِ شب* #شاعرانه تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را♫♪♭ تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را چه خوشی عشق چه مستی چو قدح بر کف دستی♫♪♭ خنک آنجا که نشستی خنک آن دیده ی جان را ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جامی♫♪♭ چو ز تو یافت نشانی چه کنم نام و نشان را ✍🏼 *مولانا* 📚 دیوان شمس @Radiofarhang_irib

*پریشانی* #عاشقانه فصل پریشان شدم را ببین ♬♫♪ بی سر و سامان شدنم را ببین بی تو فرو ریختم در خودم ♬♫♪ لحظه ویران شدنم را ببین کوچه پر از رد قدمهای توست ♬♫♪ …پشت همین پنجره میخوانمت پس تو کجایی که نمیبینمت ♬♫♪ …پس تو کجایی که نمیدانمت 🎙️ *علی زند وکیلی* #شاعرانه

*به وقت ادبیات* #شاعرانه همچو فرزند که اندر بر مادر میرد در بر رحمت و بخشایش رحمان میرم چه حدیث است کجا مرگ بود عاشق را این محالست که در چشمه حیوان میرم ✍🏼 *مولوی بلخی * 📕 دیوان شمس تبریزی *غزل ۱۶۳۹* @Radiofarhang_irib

*به وقت دوست داشتن* #شاعرانه مرا به بوی خوشَت، جان ببخش و زنده بدار که از تو چیزی، از این بیشتر نمی‌خواهم! ✍🏼 *حسین_منزوی* @Radiofarhang_irib

🔺 به وقت شعر 🔺 #شاعرانه ستاره خوشه خوشه ریخت و آفتاب در کبود دره های آب غرق شد هوا بد است تو با کدام باد می روی؟ چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را که با هزار سال بارش شبانه روز هم دل تو وا نمی شود ... به سان رود که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند رونده باش امید هیچ معجزی ز مرده نیست زنده باش ✍🏼 هوشنگ_ابتهاج @Radiofarhang_irib

🔻 یکشنبه ها و صائب #شاعرانه صائب تبریزی شاعر بلندآوازه سبک هندی است. اکثر ما نام او را شنیده‌ایم و تا حتی حدودی می‌شناسیمش. اگرچه شهرت صائب در غزل‌سرایی است و بسیاری او را از غزل‌سرایان به نام می‌دانند اما برخی از ما نه با غزل که به‌واسطه تک‌بیت‌هایش با او آشنا شده‌ایم. تک‌بیت‌هایی که گاه حتی با اینکه بارها و بارها شنیده‌ایم اما شاید ندانیم شاعرش چه کسی است. او گاه از عشق می‌گوید چنان‌که: 🔻 یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت در بند آن مباش که مضمون نمانده است 🔻 ✍🏼 صائب تبریزی @Radiofarhang_irib

به وقت عصرانه #شاعرانه ☕️ نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگِ بیرنگم! بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم ✍🏼 اخوان_ثالث @Radiofarhang_irib

🍂 شعر و عصر و حال خوب #شاعرانه ☕️ میان من و بزم وصل تو تا کِی؟ جدایی… ✍🏼 فیض_کاشانی @Radiofarhang_irib

📙📘📗 او را بشناسیم #شاعرانه امیر معزی نیشابوری، ابوعبدالله محمد (وفات ۵۱۸ – ۵۲۰ق)، متخلص به معزی، فرزند عبدالملک برهانی و ملقب به امیرالشعراء، از شعرای معروف قرن ششم بود. مدت مدیدی مداح پادشاهان بزرگ سلجوقی، ملکشاه و سنجر بود. پدرش در آغاز پادشاهی ملکشاه در قزوین درگذشت و وی را به ملکشاه سپرد. او در منتهای جلال زندگی می‌کرد و یکی از متمول‌ترین مردم روزگار بود. ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من ادبیات ایران @Radiofarhang_irib

به وقت ادبیات #شاعرانه حسین منزوی غزل را از این دو خطر دور کرد یعنی هدایت شعر به سمت مینیاتور و نقاشی که به سبک هندی معروف بود و همچنین بردن شعر به سمت کارکردهای زبانی این روش در اشعار سپید که عمدتا با ظرفیت‌های زبانی ارائه می‌شد، شکل می‌گرفت. این کار بزرگی بود و باعث شد شاعران امروزی با ظرفیت‌های جدیدی از شعر آشنا شوند. تا جایی که شاعران بعد از منزوی با ظرفیت‌هایی از شعر آشنا شدند که در شعر منزوی هم نبود. به عبارتی از منزوی هم جلوتر رفتند. شاگردان منزوی دانش ادبی را از او یاد گرفتند که منتج به خلق آثار ماندگار در شعر و غزل معاصر شد. مشاهیر ایران @Radiofarhang_irib

عصرانه با شعری نو 🌿 کنار مشتی خاک در دوردست خودم، تنها، نشسته‌ام. برگ‌ها روی احساسم می‌لغزند. ‌ 🛶 سهراب سپهری، آوار آفتاب #شاعرانه @Radiofarhang_irib ‌

حکمت های ناب #شاعرانه سخن شمرده و سنجیده گوی، بی سوگند که شاهد سخنان دروغ، سوگند است                              صائب تبریزی @Radiofarhang_irib