من فکر میکنم برای آدم شدن دو راه وجود داره ۱- خودسازی کنی، عاشق بشی ۲- عاشق بشی ، خودسازی کنی مورد اول و همه می دونیم داریم به کجا می ریم و اکثرا هم همین راه و پیش گرفتیم... ما درمورد این راه می فهمیم و عزم رو جزم میکنیم و استارت خودسازی! و بعد از خودسازی حس عشق معبود و جلوه هاش کم کم تو دلمون جوونه میزنه و شاید بعد اون یه بشیم به اصطلاح "آدم خوب" مورد دوم رو شاید خیلی ها ندونن، ولی کارسازه... اینم یه راهه... راه کسی که اول تو دل تاریکی های دنیا یه دفعه نور خدا رو می بینه و عاشق میشه... عشق علی و آل اش این نور رو قوی میکنه و به خاطر اونا هم که شده خودسازی میکنه... آقا یه لحظه صبر کن نه! یه چیزی! یه لحظه برگردیم مورد اول اصلاحش کنم آخه مگه میشه آدم دوست نداشته باشه یه کاری رو شروع کنه و بعد انجامش بده! یا مثلا بگیم با عقل این کارو کرده نه دل قطعا نه! تو راه اول رو نگاه کنیم قطعا اگه یه عشق و دوست داشتن کوچیک نبود که نمی شد شروع کرد به این راه پس تو راه اول هم عشق مقدمه! عشق همه جا مقدمه! چه تو زمین! چه آسمون! اگه بگم نصف "راه رسیدن به خدا" (حبّ) هست، دروغ نگفتم به یه موضوعی هم اشاره کنم خود خدا تو قرآن گفته که من از روح خودم توی بنده ام دمیدم خیلی چیزای قشنگ دیگه این میشه از این برداشت کردم ولی میتونیم بگیم خدا هم مثل ما عاشقه! اصن خوی ما برمیگرده به خدا به خاطر همینه که نعمتی به اسمش عشق داریم عشق ما و خدا مثل عشق مادر و فرزنده ماهم معشوق خداییم میگن عاشقه برای به دست اوردن رضایت معشوق همه کار میکنه چه شود اگه ما واقعا واقعا عاشق خدا باشیم #حب #عاشق_شویم