‌ آری! انگاری خدا دارد عادت‌مان می‌دهد به رفتن‌های ناگهان، به نمازهای دانشگاه تهران در صبح‌های سخت ومهیب، به پنج تکبیر‌ نمازهای اشک‌آلود و تکرار «لا نعلم منه الا خیراً»، انگاری دارد سنت‌مان می‌شود که؛ راه بیفتیم به ناله و نوا پشت‌پیکر نه چندان کامل مردهای قبیله‌مان! قبیله‌جهاد، قبیله ایمان و آرمان، قبیله شهادت... ما باید عادت کنیم که در میان صحنه این تعزیۀ آخرالزمانی، در میان خنده و هلهله اشقیا، پیکر آزادگان جهان را به دوش بکشیم. بایدهم «یادَهر! اُفّ‌لَکَ‌مِن‌خلیل» را زیر لب زمزمه کنیم و هم برای حرمله‌ها رجز بخوانیم که این آخرِ کار ما با شما نیست و هزارهزار در خون خود می‌غلتیم و فرش زمین رابرای او که به‌ انتقام‌‌همه‌ شهیدان می‌آید رنگین می‌کنیم. آری! ما که به روز رجعت سلیمانی‌ها و هنیه‌ها و عمادها چشم دوخته‌ایم، با اشک چشم‌هامان و قلب‌های گرم و مطمئن‌مان،این صبح‌های سخت و سنگین را به دانشگاه‌ تهران میرویم و شهادت میدهیم، به خدای یکتا و نیک‌سیرتی شهیدان... بعد شانه‌های خمیده و لرزان از گریه‌مان را به زیر بار پیکر شهیدان و این آرمان می‌دهیم که «یک نفر مانده از این قوم که بر می‌گردد...» و آن روز چه زیباست که آن مرد و سپاه شهیدان، نبرد دیرین خیر و شر را به آخر می رسانند؛ خوشا آن روز... «آه شوقاً الی رؤیته» #شهیداسماعيل‌هنيه