. #قرآن‌بخوانیم؛🍃 وَأَنْ أَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَاتَّقُوهُ وَهُوَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۷۲﴾انعام و اينكه نماز برپا داريد و از او بترسيد و هم اوست كه نزد وى محشور خواهيد گرديد وَ هُوَ الَّذی اِلَیْهِ تُحْشَرُونَ؛ نماز انسان را تسلیم پروردگار مى‌کند و تقوا را براى او به ارمغان مى‌آورد. نماز، تسلیم و تقوا، همه به خداى تعالى بازگشت مى‌کند و باید براى او باشد؛ همان خداوند یکتایى که به سویش محشور خواهیم شد. امروز در محضر او هستیم و فرداى قیامت، در پیشگاه جلالش محشور مى‌شویم. در روایت است: «هر کس هر چه را دوست بدارد، خداوند در قیامت او را با همان چیز محشور مى‌کند، حتّى اگر سنگى باشد». منظور از دوست داشتن، محبّتى است که همه‌ى قلب انسان را فرا بگیرد و مانع محبّت‌هاى دیگر شود. آن چیز، هر چه غیر خدا باشد، در قیامت هیچ ارزشى ندارد و به هیچ کار نمى‌آید، جز آن که وزر و وبال مى‌شود، حتّى اگر شمش‌هاى طلا و پول‌هاى فراوان باشد! امّا اگر خدا یا اولیاى او محبوب انسان گردد، موجب عزّت و بلندى مقام او مى‌شود. کسى که از سر تسلیم و فرمانبردارى، به نماز اهمیّت مى‌دهد و اهل تقوا مى‌شود، با محبوبش که خداى یکتاست، محشور خواهد شد. خداى تعالى واجب الوجود است؛ یعنى عین وجود و عین هستى است. غیر او هر چه هست، وجود و هستى خود را از خدا دارد، لکن به نحو امکان، نه وجوب. باید بفهمیم که وجود ما از خداست و این فهم، با گفتن و شنیدن و دانستن فرق مى‌کند. او خود فرموده : (هُوَ مَعَکُمْ أیْنَ ما کُنْتُمْ )  (او، هر جا باشید، با شماست.) این همراهى و نزدیکى چگونه است؟ #نماز، #تقوا و #تسلیم، مقدماتى هستند که باعث مى‌شوند خداوند بهره‌ى انسان را از «علم» بیشتر کند. از رهگذر این علم، آدمى درباره «وجود» خود فهم پیدا مى‌کند انسان هر چه بالاتر رود، بیشتر مى‌فهمد که بنده‌ى کوچک خداست. حصول فهم، در واقع محشور شدن با پروردگار و یافتن حقیقت خویش است؛ «مَن عَرَفَ نَفسَه فَقَد عَرَفَ رَبَّه». خداى تعالى در سوره توبه مى‌فرماید : (اِنَّ اللهَ اشْتَرى مِنَ الْمُوْمِنینَ أنْفُسَهُمْ وَ أمْوالَهُمْ ) «خداوند از مؤمنان، جان‌ها و اموالشان را خریدارى کرده است.» خداى تعالى مشترى انسان است؛ از همین رو حضرت زین العابدین مى‌فرماید: «من خود را به چیزى کمتر از خداى تعالى نمى‌فروشم». فروختن خود به خدا، گاه با جهاد و شهادت است و گاهى با مبارزه با نفس و انجام واجبات و ترک محرّمات. اگر فهم حاصل شود، انسان «فقیه» مى‌شود، حتّى اگر مجتهد و مرجع تقلید نباشد. گاه علوم ظاهرى، حتّى فقه و اصول، عُجب انسان را زیاد مى‌کند، مگر آن که از ابتدا براى خدا خوانده باشد که در این صورت هر چه بیشتر مى‌خواند، خود را کوچک‌تر مى‌بیند؛ تا به آنجا رسید دانش من          که بدانم همى که نادانم! 🏝تلاش در راه تبیین‌وبصیرت‌افزایی | جایی برای نـزدیک‌شدن بـه آفـتـاب‌ولایـت🌤 #مهدویت_بصیرت 🆔https://eitaa.com/mah_daviat313