📄 #بازخوانی | آیا تئاتر زنده می‌ماند؟ 💢 انتشار به مناسبت روز هنر‌های نمایشی 🔹 تئاتر در روزگار ما معضلی‌است و نه فقط برای ما، که در سراسر عالم؛ مگر برای آنان که تئاترشان ریشه در سنت و یا اساطیر داشته است. بعضی‌ها معتقدند که تئاتر دیگر مرده‌است؛ من از آنان نیستم، اما از سر انصاف باید بگویم که چندان هم زنده نیست. 🔹 آبشخور تئاتر – به معنای عام – همان سرچشمه آداب و سنن و آیین‌های مردمی‌است و در هر جایی از سیاره خاک که این مولد مادر خویش را انکار نکرده، تئاتر نیز زنده است، شاید «کابوکی» مثال مناسبی باشد. 🔹 تئاتر شرق می‌تواند با رجعت به سوابق تاریخی و ملی خویش زنده بماند و در این طریق، پیش از هر چیز باید عنان تقلید را از گردن باز کند و زنجیرهای رعب و شیفتگی به غرب را از دست و پای خویش بَر درد. معرفت نسبت به تئاتر غرب و سیر تحولی که پیموده است مقدمه خود آگاهی ماست، اما این معرفت باید از منظر تفکر مستقل ما حاصل آید نه از آن طریق که غربیان خود خویش را معرفی کرده‌اند. 🔹 پیشینه تئاتر بومی ما در تعزیه، سوگ سیاوش، نقّالی و پرده‌خوانی، نمایش‌های روحوضی و خیمه شب بازی محدود می‌شود. تئاتر ما در رویکرد به این سوابق ملی باید از تکرار در قالب‌های تجربه شده گذشته پرهیز کند و جایگاه خاص خویش را در فرهنگ امروز و تاریخ فردا بیابد. منظر نگاه ما به تئاتر بومی نیز باید تغییر کند. 🔹 هنر نمایش اگر ریشه در خاک فرهنگ و ادب این مرز و بوم بدواند، عرصه‌های دیگری نیز برای ادامه حیات خواهد یافت، چنان که در سال‌های آغازین پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی چنین شد و گروه‌های نمایشی خودپرورده‌ای از میان مردمان پایین دست سر برآورد. 🏷 #روایت_آوینی | برشی از کتاب رستاخيزجان {صفحه ١٢٧} 🖊 به قلم: شهید سیدمرتضی آوینی 📚 نشریه دانشجویی راه 🌐 @rahmag_sun