eitaa logo
راه روشن
72 دنبال‌کننده
2.1هزار عکس
971 ویدیو
37 فایل
اهداف و مباحث این کانال: آشنایی و تبیین جریانات فکری، سیاسی، مباحث تاریخ اسلام، تاریخ تحلیلی سیره و زندگانی معصومین(ع)، اخبار روز منطقه وجهان، ویژه طلاب خواهر و فعالین عرصه فرهنگی از میان دانشگاهیان، دبیران، مربیان عرصه فرهنگی ادمین: @Yaskabood10
مشاهده در ایتا
دانلود
🕋📜🕋📜🕋 🕋 🔰حفظ آیات حضرت قرآن ✨إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (سوره حجر،‌آیه ۹) 🔘 یکی دیگر از مصادیق انس با حضرت قرآن، حفظ نمودن آیات مصحف شریف است. 🔹حفظ از نظر لغوی، به دو معنای «نگهداری و نگهبانی» و همچنین «به خاطر سپردن (مخالف واژه فرموشی)» به کار برده می شود. 🖋از آنجا که کلام خداوند عزوجل، تماما نور است، حفظ آیات مصحف شریف، فی نفسه و حتی بدون علم به معانی و بواطن نیز دارای آثار و برکات می باشد. اما بدیهی است که چنانچه حفظ ظاهر با عمل به احکام و علم به معانی همراه باشد، عنوان «حفظ» آیات حضرت قرآن ، مصداق کامل تری به خود می گیرد. ⏪بدین جهت است که در احادیث و فرمایشات نورانی حضرات معدن وحی الله (علیهم السلام)، مؤمنین گرچه به حفظ ظاهر آیات مصحف شریف، توصیه و سفارش شده اند، اما شئون و مراتب متفاوتی نیز در باب حفظ معرفی شده است: ➖در برخی احادیث، صرف «حفظ» امری شایسته و پسندیده معرفی شده است؛ ➖در برخی به «حفظ به همراه عمل» اشاره و آثار و برکات آن ذکر گردیده است ➖ در برخی دیگر به «قلبی که ظرف و محمل آیات حضرت قرآن باشد» اشاره و از «حملة القرآن» نام برده شده است ✔️که این تعابیر در حقیقت به مراتب متفاوت حفظ و معانی مختلف آن اشاره می نماید. 🖋لذا انس با حضرت قرآن از طریق حفظ ، می تواند مشمول هر یک از مراتب فوق بشود و با متخلق شدن به هر شأن، بنده به درجه و مرتبه ای از فیوضات حفظ کلام الله نائل می گردد؛ که در ادامه به بررسی این مطلب می پردازیم. 🕋 🕋📜🕋📜🕋📜
🔹 شأن حضرت قرآن : سِلْماً لِمَنْ‏ دَخَلَهُ
🕋📜🕋📜🕋 🕋 🔰قال أمير المؤمنين علي (عليه السلام): ▫️إِنْ أَرَدْتَ الْمُونِسَ فَالْقُرْآنُ يَكْفِيكَ ✔️اگر به دنبال مونس می گردی،‌ حضرت قرآن برای تو کافی است ا┅═✧❁ ⚜️ ❁✧═┅ا 🖋اُنس در لغت به معنی الفت و رابطه، دوستی و وابستگی است و در مقابل وحشت قرار دارد؛ أنس با شیء به معنای آرامش یافتن با آن شیء‌ است . ◀️آنچه که در کلام اهل بیت (علیهم السلام) ،‌ به عنوان تام ترین و بالاترین شیء ای که با آن انس گرفته می شود، معرفی شده، «حضرت قرآن» است: ▫️مَنْ‏ أنِسَ‏ بِتِلاوَةِ الْقُرْآنِ لَمْ تُوحِشْهُ مُفَارَقَةُ الإِخْوَانِ»(۱): هرکس با حضرت قرآن انس بگیرد، از جدایی دوستان وحشتی نخواهد داشت ▫️ إِنْ أَرَدْتَ الْمُونِسَ فَالْقُرْآنُ يَكْفِيكَ (۲): اگر به دنبال مونس می گردی،‌حضرت قرآن برای تو کافی است ▫️طَلَبْتُ الْأُنْسَ فَوَجَدْتُهُ فِي قِرَاءَةِ الْقُرْآنه (۳): حضرت صادق آل محمد (علیه السلام) فرمودند دنبال مونسی بودم که در پناه آن، آرامش پیدا کنم، آن را در قرائت حضرت قرآن یافتم. ◀️انس با حضرت قرآن و معیت با آن، از چنان عظمت والایی برخوردار است که حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) در شب عاشوراء و در میدان عبودیت کربلاء ، به حضرت علمدار مولانا ابالفضل العباس (علیه السلام) توصیه نمود تا یک شب را از دشمن به جهت عبادت و تلاوت حضرت قرآن مهلت بگیرد و با تصریح به «حبّ به تلاوت حضرت قرآن» (۴) ، انس با آن را به عنوان سیره ای در مکتب حسینی (علیه السلام) اعلان نمودند. سیره ای که تمامی اصحاب حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) در میدان عبودیت هستی، به آن مشغول بوده و لذا نقل است که از پشت خیمه ها، صدایی كَدَوِيِّ النَّحْلِ (همچون صدای زنبورهای کندو عسل) از عبادت و تلاوت حضرت قرآن به گوش می رسید. (۵) ⏪شأن «معیت با حضرت قرآن» که در کلام مولانا سیدالساجدین (علیه السلام) ذکر شده، شأنی است که به سبب انس با حضرت قرآن حاصل می گردد: ⚜«لَوْ مَاتَ مَنْ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ يَكُونَ الْقُرْآنُ مَعِي» (۶): اگر اهل مشرق و مغرب همگی بمیرند،‌ پس از آنکه حضرت قرآن با من است، وحشتی نخواهم داشت». ☑️به عبارت دیگر، انس با حضرت قرآن ما را به معیت با حضرت قرآن می رساند و هر چه این انس عمیق تر و کامل تر باشد، معیت با حضرت قرآن نیز کامل تر و تام تر خواهد بود. _________ (۱). تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص ۱۱۲ (۲). جامع الأخبار(للشعيري) ؛ ص۱۸۱ (۳).مستدرک الوسائل،ج۱۲، ص۱۷۴. (۴).« أَنِّي كُنْتُ قَدْ أُحِبُّ الصَّلَاةَ لَهُ وَ تِلَاوَةَ كِتَابِهِ..»؛بحار الأنوار ج۴۴ ص: ۳۹۲ (۵) «بَاتَ الْحُسَيْنُ علیه السلام وَ أَصْحَابُهُ تِلْكَ اللَّيْلَةَ وَ لَهُمْ دَوِيٌّ كَدَوِيِّ النَّحْلِ» ؛ تسلية المجالس و زينة المجالس (مقتل الحسين عليه السلام) ؛ ج۲ ؛ ص۲۶۷؛ للهوف على قتلى الطفوف (ترجمه فهرى) النص، ص: ۹۴ (۶). الكافي؛ج۲ ؛ ص۶۰۴ 🕋 🕋📜🕋📜🕋
⚜قال مولانا الإمام سید الساجدین زين العابدين، علي بن الحسين (عليه السلام) : ▫️«لَوْ مَاتَ مَنْ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ يَكُونَ الْقُرْآنُ مَعِي» اگر اهل مشرق و مغرب بمیرند،‌ پس از آنکه حضرت قرآن با من است، وحشتی نخواهم داشت. 📓الكافي؛ج۲ ؛ ص۶۰۴
🔹 فضیلت حضرت قرآن : سُنَّ فِيهِ السُّنَن‏ 🇮🇷 @rahroshaan 🔸🔹🌿🔸🔹
⚜️✨⚜️✨⚜️✨⚜️ ✨ ⚜️ ۲۶ بسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ هُو الذِی أَرْسَل رَسُولهُ بِالهُدَی ودِینِ الحَقِّ لیُظْهِرَهُ عَلی الدِّینِ کُلهِ وکَفَی بِاللهِ شَهِیدًا ✨اوست کسی که پیامبر خود را به (قصد) هدایت با آیین درست روانه ساخت تا آن را بر تمام ادیان پیروز گرداند و گواه بودن خدا کفایت می‌کند. 📗سوره مبارکه فتح آیه ٢٨ 💠محمد بن فضیل روایت کرده است که گفت: از ابوالحسن ماضی (علیه السلام) در باره آیه «هُو الذِی أَرْسَل رَسُولهُ بِالهُدَی ودِینِ الحَقِّ» سئوال کردم. آن حضرت فرمود: او همان کسی است که پیامبرش را به تبلیغ ولایت وصی و جانشین خود دستور داده است 📗 مناقب، ج ۳، ص ۸۲. ⚜️ ✨⚜️✨⚜️✨⚜️✨⚜️✨
🕋📜🕋📜🕋 🕋 ✅معرفی جناب جابر بن یزید جعفی (علیه الرحمة) به عنوان یکی از أعاظم حاملان حضرت قرآن ☑️جناب جابر بن یزید جعفی در عِداد خواص و از اصحاب سِرِّ حضرات ائمه معصومین سید الساجدین، باقرالعلوم و صادق آل محمد (علیهم السلام) بوده است؛ از جمله مفسران و بالاترین حاملان علم القرآن و صاحب کتاب تفسیر قرآن. ☑️وی از اجلّاء فقهاء الشیعه، اوتاد الارض، نجباء، صاحب و از اهل ولاء، عریق الولایه اهل بیت (علیهم السلام) بود [«عریق الولایة اهل بیت» به معنی کسی است که بن، ریشه و اصل وی ولایت اهل بیت(علیهم السلام) باشد]. 🔹جناب جابر بن زید جعفی از حافظان کنوز اخبار اهل بیت (علیهم السلام) به شمار می رفت؛ چنانکه نقل شده وی از حضرت امام باقر (علیه السلام) هفتاد هزار روايت از حفظ داشته است ؛ علومی که آنان را در سینه حمل کرده بود اما نمی توانست به دیگر شیعیان منتقل کند؛ به عبارت دیگر هیچ یک از اصحاب و شیعیان اهل بیت (علیهم السلام) را واجد ظرفیت حمل آن علوم نمی دانست تا بتواند بر آنان نقل نماید. ◽️جناب جابر خود نقل می کند: حضرت باقرالعلوم (علیه السلام) هفتاد هزار حدیث به من آموخت که هیچ کدام را با کسی در میان نگذاشتم [چرا که ظرفی برای حمل نیافتم]. ✔️وی صاحب فضائل و کرامات بسیاری بود: ➖سیر داده شدن در عوالم توسط امام باقرالعلوم (علیه السلام) ➖مطیع امر امام بودن و مجنون نشان دادن خویش [تا از دست دشمنانی که قصد جانش را کرده بودند نجات یابد] ➖همراهی با امام زین العابدین (علیه السلام) در به وقوع پیوستن زلزله و هلاکت بنی امیّه [ قضیه ای که در حدیث معروف به خیط الأصفر اشاره شده است] ➖و کراماتی از جمله اِخبار از آینده، عالِم به لسان حیوانات بودن، جامد شدن آب روان به امرش. 🔷علمای رجال، علم جناب جابر و حامل علم القرآن بودن وی را اینگونه وصف نموده اند: ▫️انّما سمّي جابر لأنه جبر المؤمنين بعلمه، و هو بحر لا ينزح، و هو الباب في دهره، و الحجة على الخلق من حجّة اللّه أبي جعفر محمّد بن علي ▪️دلیل نامیدن جابر (جعفی) به این نام آن است که او کاستی های مومنان را با علمش جبران می کند؛ او دریایی است که آب آن تمام نمی شود و باب روزگار خویش می باشد؛ او حجت است بر خلق از سوی حجت خدا ابو جعفر، محمد بن علی (علیهما السلام). 🖋لذا جناب جابر بن یزید جعفی را می توان از اعاظم حاملان علم القرآن و در زمره صاحبان قلوب أوسع در حمل علم و نورانیت علم نام برد. 📓سفینة البحار، ج ۱ ص۵۳۶؛ بحار الأنوار ، ج۶۶ ص: ۲۷۱ 📓رجال الكشي ، إختيار معرفة الرجال، النص، ص: ۱۹۶؛ الكافي، ج۸، ص ۱۵۷. 📓إختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۴۴۱ و ۴۴۲؛ سفينة البحار، ج۱، ص۵۳۹ 📓إختصاص، النص، ص۲۱۶؛ إرشاد، ج ۲، ص ۱۶۰ 🕋 🕋📜🕋📜🕋📜
🔹 صفت حضرت قرآن : زینت 🇮🇷 @rahroshaan 🔸🔹🌿🔸🔹
🕋📜🕋📜🕋 🕋 🔰تعلیم و تعلُّم حضرت قرآن ✨ما كانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِباداً لي‏ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لكِنْ كُونُوا رَبَّانِيِّينَ بِما كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتابَ وَ بِما كُنْتُمْ تَدْرُسُون (سوره ال عمران، آیه ۷۹) ☑️از دیگر مصادیق انس با حضرت قرآن، «تعلیم و تَعلُّم» قرآن است که از آن به «تدریس و تَدارُس» نیز تعبیر می شود. ✔️در شریفه ۷۹ سوره مبارکه آل عمران نیز از دو واژه «تُعَلِّمُون» و «تَدْرُسُون» در خصوص کتاب الله استفاده شده که مطابق حدیث نبوی ذیل این شریفه [که در ادامه آن را بیان می نماییم] هر دوی این اصطلاحات را می توان مصداقی واحد از مصادیق انس با حضرت قرآن برشمرد. 🖋تمایز و تفاضل میان این مصداق با دیگر مواردی که پیشتر در باب معرفی مصادیق انس با حضرت قرآن معرفی نمودیم، در «وجوب» آن می باشد؛ به عبارت دیگر اهمیت تعلّم و فراگیری حضرت قرآن تا بدان جاست که مطابق کلام حضرات قرآن ناطق (علیهم السلام) و نیز تفسیر ذیل شریفه ۷۹ سوره مبارکه آل عمران، أمری واجب و حقی واجب از جانب ذات اقدس اله بر بندگان شمرده شده است(۱)؛ امری که وجوب آن شامل تمامی اصناف مؤمنین (۲) حتی عامی ترین ایشان (۳) می شود و برای صبی (کودکان) نیز توصیه و سفارش شده است (۴). ا┄┄┅═✧❁ ✨ ❁✧═┅┄┄ا 📔منابع: (۱).مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل ؛ ج۴ ؛ ص۲۳۲ (۲).الکافی ج۲ ص۶۰۷ [ يَنْبَغِي لِلْمُؤْمِنِ أَنْ لَا يَمُوتَ حَتَّى يَتَعَلَّمَ الْقُرْآنَ أَوْ أَنْ يَكُونَ فِي تَعْلِيمِهِ: شایسته نیست مؤمن قبل از اینکه قرآن را تعلیم گرفته باشد و یا در حال تعلیم گرفتن قرآن باشد، از دنیا برود] (۳).بحار الأنوار ج۴۷ ص۱۰۱ [ رُوِيَ أَنَّ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) كَانَ مَوْلًى يُقَالُ لَهُ مُسْلِمٌ وَ كَانَ لَا يُحْسِنُ الْقُرْآنَ فَعَلَّمَهُ فِي لَيْلَةٍ فَأَصْبَحَ وَ قَدْ أَحْكَمَ الْقُرْآنَ: نقل شده حضرت صادق الائمه (علیه السلام) غلامی داشتند که قرآن نمی دانست. امام صادق (علیه السلام) در یک شب، قرآن را به گونه ای به وی تعلیم داد که هنگام صبح، به خوبی آن را فراگرفته بود.] (۴).نهج البلاغه ص۵۴۶ [ حَقُّ الْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدِ أَنْ يُحَسِّنَ اسْمَهُ وَ يُحَسِّنَ أَدَبَهُ وَ يُعَلِّمَهُ الْقُرْآن‏: حق فرزند بر پدر این است که اسمش را نیکو قرار داده و تربیت اش را نیکو انجام دهد و قرآن را به وی تعلیم دهد] 🕋 🕋📜🕋📜🕋📜
🕋📜🕋📜🕋 🕋 🔰وجوب تعلیم گرفتن حضرت قرآن ✨ما كانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِباداً لي‏ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لكِنْ كُونُوا رَبَّانِيِّينَ بِما كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتابَ وَ بِما كُنْتُمْ تَدْرُسُون (سوره ال عمران، آیه ۷۹) ا┄┄┅═✧❁ ✨ ❁✧═┅┄┄ا ◀️حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و اله و سلم) با استناد به شریفه فوق که به تعلیم و تدریس گرفتن کتاب الله اشاره می نماید، فرمودند: ▫️مَا مِنْ مُؤْمِنٍ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى حُر أَوْ مَمْلُوكٍ إِلَّا وَ لِلَّهِ عَلَيْهِ حَقٌّ وَاجِبٌ أَنْ يَتَعَلَّمَ مِنَ الْقُرْآنِ وَ يَتَفَقَّهَ فِيهِ ثُمَّ قَرَأَ هَذِهِ الْآيَةَ «وَ لكِنْ كُونُوا رَبَّانِيِّينَ بِما كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتابَ‏ الْآيَة» (سوره ال عمران، آيه ۷۹) ▪️هیچ مرد و زن مؤمنی نیست، چه آزاد باشد و چه بنده؛ مگر اینکه حقی واجب از جانب خداوند در باب تعلیم گرفتن قرآن و تفقه در آن ، بر گردن اوست؛ سپس تلاوت نمودند: «لکن علماء ‌دین باشید ،‌ از آن رو که کتاب خدا را تعلیم می گرفتید و می آموختید» 📔مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل ؛ ج۴ ؛ ص۲۳۲ ➖بدیهی است که در حدیث فوق،‌ منظور از «تفقه» آن معنایی نیست که پیشتر در بررسی شأن «تفقه در آیات حضرت قرآن» بیان نمودیم؛ چرا که در بررسی آن شأن بیان شد که تعقّلِ عمیق ، نیاز به نورانیت علم دارد و این شأن تنها مخصوص متفقهون و حاملان علم است و امری نیست که متوجه عموم بندگان باشد. ✔️در این حدیث شریف «تفقه» تنها به عنوان قرینه ای برای معنا و مفهومِ «تعلیم» به کار برده شده است و بر این امر دلالت می کند که مقصود از تعلیم ، «آموختنی است که با درک» همراه باشد؛ بدین معنا که تعلیم، صرف فراگیری خواندنِ ظاهر آیات حضرت قرآن و یا تلفظ نمودن کلمات و عبارات آن نیست. ✔️تعلیم و درس گرفتن قرآن، بدین معنا است که تمامی مؤمنین (حتی عامی ترین آنان) بدانند خداوند عزوجل در آیات حضرت قرآن چه فرموده است؛ از محکمات قرآن مطلع باشند؛ احکام شریعت که مطابق تنزیل آیات بر آنان واجب شده است را بدانند و به آن ایمان بیاورند. ⏪وجوب این مرتبه از تعلیم ،‌ تا بدان جاست که اگر کسی در این دنیا به این امر واجب نپردازد،‌ در عالَم پس از این دنیا و قبر، قرآن را به وی تعلیم می دهند. 🔹چنانکه در حدیث مروّی از حضرت موسی الکاظم (علیه السلام) بیان شده که آن حضرت از فردی سوال می نمایند که آيا بقای دنیا را دوست داری؟ آن فرد جواب داد: بله برای قرائت «قل هو الله احد» (سوره توحید) دوست دارم. حضرت پس از این جواب،‌ مدتی سکوت نموده و سپس خطاب به یکی از اصحابشان فرمودند: ▪️يَا حَفْصُ مَنْ مَاتَ مِنْ أَوْلِيَائِنَا وَ شِيعَتِنَا وَ لَمْ يُحْسِنِ الْقُرْآنَ عُلِّمَ فِي قَبْرِهِ لِيَرْفَعَ اللَّهُ بِهِ مِنْ دَرَجَتِهِ فَإِنَّ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آيَاتِ الْقُرْآنِ يُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ فَيَقْرَأُ ثُمَّ يَرْقَى ▫️ای حفص، هر کدام از دوستان و شیعیان ما که از دنیا برود و قرآن را به خوبی نیاموخته باشد، در قبر به او تعلیم داده می شود تا خداوند به سبب آن درجه اش را بالا ببرد؛ همانا درجات بهشت به اندازه شمار آیات حضرت قرآن است ؛ به او گفته می شود بخوان و بالا برو؛ پس می خواند و بالا می رود 📔الکافی ج۲ ص۶۰۶ 📔تفسیر کنزالدقائق ج۷ ص۴۲۹ 📔مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول ؛ ج۱۲ ؛ ص۴۸۹ 🖋این حدیث شریف، مستند دیگری است بر این مطلب که تعلیم گرفتن قرآن، امری واجب است؛ چرا که بدیهی است امر مستحب از چنان ضرورتی برخوردار نمی باشد که تعلیم آن در عالَم پس از این دنیا،‌ لازم باشد؛ 🖋و نیز بدیهی است که منظور از تعلیم، صرف دانستن قواعد قرائت و تجوید نمی باشد، بلکه دانستن تمام آن چیزی است که خداوند عزوجل در تنزیل آيات از محکمات نازل فرموده ؛ و از آنجا که علم به محکمات و عمل به آن ها بر تمامی مؤمنین واجب می باشد، امر تعلیم و تدریس گرفتن حضرت قرآن نیز بر همگان واجب شمرده شده است. 🕋 🕋📜🕋📜🕋📜
▪️شأن حضرت قرآن : مَعقل
▪️ شأن حضرت قرآن : جُنَّةً لِمَنِ اسْتَلْأَمَ