دیروز، پریروز دوان دوان رفتم تو یه جلسه مجازی نوجوانانه پایین شهر. بچه‌ها تو سال انتخاب رشته بودن و مدیرشون داشت گله می‌کرد از نبود مشاور درست درمون و خانواده‌‌های بچه‌ها که سر ازین چیزا در نمیارن و خلاصه نگران اوضاع و احوال بچه‌ها بود. یه کم دل به دلش دادم و باهم یه دل سیر پشت نظام آموزشی حرف زدیم و اما بعد! گفتم حالا من که همه این مشکلاتو نمی‌تونم حل کنم. اما شاید بتونم یه بار کوچیک بردارم گفت چه جوری گفتم یه جلسه ترتیب بده با بچه‌ها! جمع‌بندی به جلسه حضوری نرسید! رفتم تو دنیای غیر واقعی و سعی کردیم یه کم واقعی با بچه‌‌ها از دنیای بعد از دانش‌آموزی و انتخاب رشته و اینا حرف بزنیم. چراغ منبر که روشن شد پریدم بالا! شنوندگان عزیز توجه فرمایید توجه فرمایید امروز اومدم با یه سری آدم حسابی مهمونی تون! سوالا و شوخی‌ها و اینا پایین جلسه مجازی جریان داشت و منم خونسردانه پاس گل به شوخیا می‌دادم. امواج اراده ها رو گرفتم بالا. همه باهم رفتیم تو دل کتاب. روایت‌هاشو ورق زدیم. هیجان زده شدیم، گریه کردیم، خندیدیم، ذوق کردیم و خلاصه حسابی غرق شدیم در #امواج_اراده_های آدم حسابیای نسل انقلاب. کتاب بعدی #آرزوهای_دست_ساز بود. از امواج اراده‌ها اومدیم بیرون و رفتیم سراغ نسخه‌های بچه‌های دهه‌های جدید انقلاب که بعد شنا تو این موج اراده، حالا آرزوهاشونو با دستاشون ساخته بودن. بچه‌ها غرق شوق بودن. گمان می‌کنم تاکنون اسکای روم این همه ایموجی چشم قلبی و چشم اشکی ناشی از ذوق‌زدگی و چشم ستاره‌ای به خود ندیده بود! جلسه رو به پایان بود. من خود به جان خویشتن دیدم که نسل نو چه قدر تشنه ی گفتن از آدم‌های بااراده است. آدم‌های واقعی آدم های حسابی که گاهی آدم‌های ناحسابی را جایش، جا می‌زنند و قالب نسل جدید می‌کنند. رفتند که آرزوهایشان را با دست خودشان بسازند توی هر رشته و جایگاهی که جا گرفتند. 💠تجربه‌نوشتی از خانم مریم برزویی؛ فعال فرهنگی سبزوار ♦️سفارش آنلاین با تخفیف20درصد و ارسال رایگان: raheyarpub.ir instagram.com/raheyarpub.ir ✅ @Raheyarpub