دیشب مابین کف‌زنی های جشن، چند خطی روضه خوانده شد، و چند نفری اشک ریختند؛ صدایی از پشت سرم آمد: «عه! چرا روضه می‌خونه؟ چرا گریه می‌کنن؟ اینجا که جاش نیست!» در ذهنم جوابش را جست‌وجو کردم و به یاد دست‌خطی از معلمم افتادم. مفاتیح را تورق کنید. مناسبتی نمی‌بینید که از اعمالش زیارت اباعبدالله علیه‌السلام نباشد! یکی از جملات کتاب دینی‌مان هیچ وقت یادم نمی‌رود: «مکتب شیعه دو رکن اساسی حیات دارد؛ اعتقاد به گذشته سرخ و آینده‌ی سبز.» -ریشه‌ی آینده‌ی سبز شیعه، گذشته‌ی سرخ به رنگ خون ثارالله است(: در جواب صدای پشت سرم که تعجب کرده بود از روضه‌ی وسط جشن با خودم گفتم •چون یادمان نمی‌رود که برای عاقبت بخیری ما بچه های حسین کتک خورده اند... • #عزیزم‌حسین