یا مولای العالم مزدحم لکني لا أري غیرك.. مولای من این دنیا شلوغه، ولی من کسی رو جز تو نمیبینم.. #حب

. انت اول شي اذكره من افتح عيوني.. تو اولين چيزى هستى كه وقت چشمامو باز ميكنم يادم مياد و انت اخر شي اعوفه لو يموتوني… و تو اخرين چيزى هستی که ولش میكنم اگه بميرم

#شب‌جمعه ست رفقا خیلی التماس دعا..

من از اینجا و در انتظار شروع یک جراحی، #سلام‌میدم به کربلای حسین.. سلام دورت بگردم.. حسین جان سطح هوشیاری یکی از بیمارهای چند روز پیشمون اومده پایین. میدونی که عمل سختی داشت. همزمان سه تا عمل روش انجام شد. ازت می‌خوام لطفا توی این شب عزیز بیشتر هواشو داشته باشی..... بچه‌هاش بی‌مادر نشن.... #طرح‌نوشت

#صبح‌جمعه‌ چی میچسبه؟ آفرین! پیاده‌روی با چاشنی تفکر و نوشتن :)

حزب الله، هم الغالبون🤌🏻

مادر که باشه وسط سخنرانی سید‌حسن‌نصرالله هم که باشی چیزیو دلش بخواد باید ول کنی الساعه برسی بهش 🤌🏻 + جمعه‌های دوست داشتنی :) الحمدلله علی کل حال..

#سید! ممنونم که اجازه میدی بهت نزدیکتر بشم :) + جلسات آوینی خوانی و فهم اندیشه‌ی آوینی، بهترین هدیه‌ی #تولد ی بود که میتونستم به خودم تقدیم کنم.

#آرمان خواهیِ انسان، مستلزمِ #صبر بر رنج هاست. پس برادر خوبم! برای جانبازی در راه آرمان ها یاد بگیر که در این سیاره‌ی #رنج، صبورترینِ انسان ها باشی :) ❞شهید سید مرتضی آوینی

«من می‌نویسم تا دریابم چه می‌اندیشم.» ❞توماس آگدن، کتاب «کشف دوباره‌‌‌ی روانکاوی»، ترجمه‌ی مهسا موحد ابطحی، نشر ارجمند، ص ۲۵ #از_نوشتن

. توماس آگدن از روانکاوای شاخصیه که تأکید بسیاری روی رابطه‌ی روانشناسی و ادبیات داره. ❞ آگدن توی کتاب «کشف دوباره‌‌‌ی روانکاوی» میگه: «... دومین بازکشف،‌ فهم این موضوع است که خواندن خط به خط و جمله به جمله‌ی تمام متون تحلیلی و ادبی با صدای بلند (که به دقت خوانده می‌‌شوند)، چقدر برای روش من در تدریس و روانکاوی حیاتی است... من دریافته‌ام که خواندن متون با صدای بلند اجازه می‌دهد من و اعضای سمینار طنین کلمات، صدای خواننده، انتخاب کلمات توسط نویسنده، آهنگ و ساختار جملات و مانند آن‌ها را بشنویم و احساس کنیم و همه‌ی این‌ها در کنار هم، تأثیرات هیجانی‌ای را خلق می‌کنند که از محتوای گفته‌شده جدایی‌ناپذیرند با شنیدن جملاتی که خوانده می‌‌شوند، روشن می‌شود که کلمات فقط حامل اندیشه‌ها نیستند؛ بلکه کلمات، چه بخشی از یک متن تحلیلی باشند،‌ چه بخشی از یک شعر، چه بخشی از یک داستان کوتاه، چه بخشی از اظهارات بیمار در مورد اتاق انتظار تحلیلگر و چه پاسخ تحلیلگر به رؤیای یک بیمار، فقط تجربه‌ی نویسنده یا گوینده را منعکس نمی‌کنند، بلکه تجربه‌ای را خلق می‌کنند که برای نخستین بار خوانده، گفته یا شنیده می‌شود.» ❞ شاهین کلانتری در یادداشتی میگوید: «گاهی از برخی دوستان اهل مطالعه می‌شنوم که با افتخار می‌گویند وقتی برای ادبیات داستانی ندارند و ترجیح می‌دهند کتاب‌های غیرداستانی و آموزشی بخوانند. بدبختانه تصور اغلب این افراد از داستان، برمی‌گردد به رمان‌های عامه‌پسند نویسندگانی از قبیل فهمیه رحیمی و ر. اعتمادی. بنابراین طبیعی‌ست که با افتخار خودشان را مبرا از ادبیات بدانند. که خب، این پنداری نارس است. می‌بینیم که بسیاری از متفکران و پژوهشگران علم و فلسفه، طرفدار سرسخت ادبیات داستانی‌اند. یک شاهد آشکارش ارجاع فراوان بسیاری از آثار غیرداستانیِ سطح بالا به آثار ادبی است. بسیاری از مهارت‌های شناختی و ارتباطی ما فقط از رهگذر مطالعه‌ی ادبیات اصیل رشد می‌یابد. پیشنهاد می‌کنم کتاب «چرا ادبیات؟» از ماریو بارگاس یوسا را بخوانید. » ❞آگدن در کتاب جدیدش، «احیای زندگی در اتاق درمان»، میگوید: «اما گاهی احساس می‌کنم نویسنده‌بودن بلاییست که جز نشستن و دوباره نوشتن گریزی ندارد.» + حق پلاس🤌🏻 #از_نوشتن