#اربعین
که هر چه کرده با من
فراقِ کربلا کرد ......
یه کم روضه بخونیم؟
تازه از راهِ کربلا رسیدی به شهرِ خودت؟
چشمت روشن که کربلاشو دیدی
ولی دیدی دوباره در حسرتِ یه نگاه به پرچمِ گنبدشی که مستانه در هوایِ یار میرقصه؟
دیدی چقدر دلتنگی؟
دیدی با دیدن موکب های توی شهرتون، اشکت در میاد؟
دیدی نمیتونی طاقت بیاری دور بمونی؟
سختیِ راه کشیدی تا برسی به کامرَوایی.
تا برسی به وصالِ یار.
بُعدِ مسافت، سختیِ راه و حمل و نقل، گرما، گرد و خاک و غبار...
آب میخواستی بهت میدادن و سیرابت میکردن..
حتا اگه سیر هم بودی به زور بهت یه چیزی میدادن.
چقدر این راه و مردمانش تغییر کرده !
سالِ ۶۱ هجری اینجور نبود بچه ها...
آه حسین من..
امام زین العابدین فرمود:
من رو بر یک شترِ لَنگ! و بدونِ سرپناه
سوار کردن و نیزه دارها در اطرافِ ما بودن
و هر وقت یکی از ماها گریه میکرد،
با نیزه به سرش میزدن
تا اینکه واردِ شهرِ دمشق شدیم...
آه حسین..
در انوارُ الشهاده اومده که راوی میگه
وقتی اهل بیت واردِ بَزمِ حرامِ یزید شدن،
یزید شروع کرد با چوب به لب و دندانِ سیدالشهدا زدن...
آه حسین.......
یزید لعنه الله وقتی داشت با چوب میزد،
رو به سرِ سیدالشهدا میکرد و میگفت
چی شده حسین! چرا دیگه حرف نمیزنی؟....
راوی میگه
دیدم یه زنی با دستِ بسته و گریان ایستاده
و با ناله و آهسته آهسته میگه:
ای کاش خواهرت مُرده بود
و تو رو اینجوری نمیدید...