بدهکارانِ طلبکار! 🔹️یک دسته دیگر از صفات اهل دنیا، در ارتباط با خدا است. اهل دنیا نسبت به خدا یا در حالی هستند که خدای متعالی نعمت هایی به آن‎ها داده و قاعده اش این است که شکرش را به جا بیاورند، ولی غفلت می کنند، اصلا یادشان هم نیست. [یا در حال سختی و مشکلات هستند که جزع و فزع می کنند.] وقتی دیگران می‎گویند خدا این نعمت‎ها را به شما داده، می‎گویند نه بابا، زحمت کشیدیم برای اینها! به قارون گفتند: شکر نعمت‎های خدا را به جا بیاور! از این نعمت‎ها برای آخرتت استفاده کن! به فقرا رسیدگی کن! گفت: «انما اوتیته علی علم عندی»(قصص، ۷۸) چه چیزی خدا به من داده؟! خودم علم داشتم، زحمت کشیدم، ثروت جمع کردم، مال خودم است، با علم خودم به دست آوردم. زور بازو، فکر و مدیریت خودم بوده که پول‎ها را جمع کردم. شکر چه چیزی را به جا بیاورم؟ خودش را بدهکار خدا نمی‎داند. 🔸️آدمی زاد اینچنین است؛ اگر سختی به او برسد جزع و فزع می‎کند، آه و ناله می‎کند، وقتی هم که ثروت و خوشی داشته باشد یاد هیچ کس دیگری نیست. اگر از خویشان و بستگانش، از فقرا درخواستی از او بکنند، منع می‎کند، نمی‎دهد، بخل می‎ورزد؛ «اذا مسه الخیر منوعا؛ و هنگامي‌كه خوبي به او رسد مانع ديگران مي‌شود [و بخل می‌ورزد].»(معارج، ۱۹) اگر مردم خدمت زیادی به او بکنند، خدمتشان را به حساب نمی‎آورد، می‎گوید چیزی نبود که! 🔹️در این حدیث در مورد اهل دنیا می‎فرماید: دوست دارد مردم ستایشش کنند که چه کار‎های خوبی کرده است، با این که کار او نبوده است. چیزی را ادعا می‎کنند که مربوط به آن‎ها نیست. «وَ یَذْكُرُونَ مَسَاوِئَ النَّاسِ وَ یُخْفُونَ حَسَنَاتِهِمْ»(بحار الأنوار، ج‏74، ص: 28)؛ وقتی از دیگران صحبت می‎شود همیشه سعی می‎کنند عیب‎های دیگران را بگویند اما وقتی باید خوبی‎های دیگران را تشریح کنند، آن‎ها را مخفی می‎کنند و نمی‎گذارند کار خیر دیگران ظاهر شود. 🔸️طبع آدمیزاد صرف نظر از ارتباط با خدا اینچنین است «الا المصلین» مگر آن‎ها که ارتباط با خدا دارند که بینشِ متفاوتی دارند و اینچنین عمل نمی‎کنند. 🔺️اشاره شده در جلسه چهل‌وسوم از سلسله جلسات محبت خدا در تاریخ ۱۳۹۳/۰۴/۲۷ (کلیپ۱۰۱) لینک صوت جلسه لینک متن کامل جلسه #اخلاقی #محبت_خدا

وَٱقصِد فِي مَشيِكَ وَ ٱغضُض مِن صَوتِكَ إِنَّ أَنكَرَ ٱلأصواتِ لَصَوتُ ٱلحَمِيرِ (لقمان، ۱۹) ترجمه:«و در رفتن و رفتار خود ميانه رو باش، و از صداى خود بكاه، كه بدترين صداها، صداى خران است». 🕋 #معارف_قرآن | زشتی بلند سخن گفتن 🔸️سخن‌گفتن براى این است که شنونده بشنود، پس بلندکردن صدا بیش از این اندازه، جز زیان، اثر دیگرى در برندارد و علاوه بر این که کار بیهوده‌اى است، آثار بدى برآن مترتب مى‌شود، شنونده را مى‌آزارد و خسته مى‌کند، مزاحمت ایجاد مى‌کند و مانع سخن‌گفتن دیگران مى‌شود. خداوند ضمن یک تشبیه و مثال کوتاه و گویا، زشتىِ بلند سخن‌گفتن را براى انسان بیان کرده است. 📚اخلاق در قرآن، جلد۳، صفحه۳۲۷ #اخلاقی