🔹 سفرنامه قافله شوق آزادسازی مهران - ۱۰ تیر ۱۳۶۵ در جبهه‌های میانی دفاع مقدس، قلاویزان اولین منطقه‌ای بود که صبح اول اسفند به آنجا رسیدیم. فرماندار و فرمانده مرزبانی مهران، هنوز همراه‌ قافله بودند. پیش از جنگ قلاویزان دشتی نسبتا بلند، با تپه‌های شنی و سنگی، با شیارهایی پیچ در پیچ در میان تپه‌ها بود، که آدمهای ناآشنا به محیط را، برای یافتن راهی از میان آنها و خروج از آنجا به اشتباه می‌انداخت. اگر جادۀ باریک نظامی‌اش، از بین آن شیارهایِ پیچیده‌‌ی درهم نبود، آدم نابلدی مثل من راهش را گم می‌کرد. سردار نورالهی که فرمانده‌ای بومی و خبرۀ جنگ بود، در خصوص ویژگی طبیعی قلاویزان می‌گفت: «نیروهای رزمنده به کمک همین تپه‌ها، بعثی‌ها را در شب‌های حمله و موقعیت‌های پدافندی غافل‌گیر می‌کردند». بچه‌های لشکر ۲۵ کربلا به فرماندهی سردار مرتضی قربانی، در عملیات کربلای ۱ در دهم تیر ماه ۶۵ توانستند منطقه را پس از چند بار دست‌به‌دست شدن، برای آخرین‌بار از عراقی‌ها پس بگیرند. تپۀ «ایثار» آخرین یادمان قلاویزان بود که از پله‌های سنگی‌اش بالا رفتیم و از آنجا، دشت زیر پایمان را تا دور دستها، در خاک عراق سِیر کردیم. به گفتۀ سردار نوراللهی؛ در کربلای ۱ تعداد زیادی از رزمندگان ما، روی تپه ایثار به شهادت رسیدند، تا منطقه از چنگ اشغالگران بعثی آزاد شود. تپۀ ایثار، مأذنۀ استواری است تا کوچ شهیدان را برای مسافران امروز و فردا روایت کند. اُف بر تو ای تاریخ اگر نگویی در آن هشت سال، چه بر فرزندان روح الله(ره) گذشت. 🖊منصور ایمانی ‌ #مهران #تپه_ایثار #راهیان_نور #قافله_شوق #سفرنامه #دفاع_مقدس ‌ @ravagh_channel ‌