#سخن_معصوم #سخن_بزرگان 🏴 اربعین حسینی "علیه السلام" تسلیت باد 🏴 ➖امام صادق علیه السلام در زیارت اربعین می فرماید: 🔅بَذَلَ مُهجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالَهِ وَ حَیرَةِ الضَّلالَة🔅 (خدایا! حسین بن علی) خونش را در راه تو بذل کرد تا بندگانت را از نادانی و نفهمی و حیرت گمراهی نجات دهد. ✍🏻 عظمت و ارزش خون مبارک امام حسین علیه السلام وقتی برای انسان روشن و آشکار می‌شود که حداقل، تاریخ پنجاه ساله بعد از پیامبر اسلام "صلی الله علیه و آله" را دقیقا مطالعه کند که چگونه با کنار گذاشتن مظهر تام علم، تقوی و هدایت، خلیفه بلا فصل پیامبر یعنی امیرالمؤمنین علی علیه السلام و جایگزین کردن، حاکمیت نادانی و گمراهی، تحریفات، انحرافات و بدعتها در اصول دین از توحید تا معاد و در فروع دین از طهارت تا دیات، پیدا شد. ✍🏻 در این دوره مردم چنان در نادانی و گمراهی بودند که معاویه با چهل سال تبليغ علیه اسلام و اهل‌ بيت عصمت و طهارت "علیهم السلام" و با گرفتن بیعت برای یزید، خواست اسلام را ریشه کن کرده، شاهرگ اسلام را قطع کند. ✍🏻 ولی امام حسین "علیه السلام" با خون مبارک خود و شهدای کربلا، اصل اسلام را نجات داد تا با ظهور فرزند دلبندش مهدی موعود "عجل الله فرجه" اسلام، به حاکمیت تامه عملی برسد. حیرت وسرگردانی در زمان غیبت ✍🏻 در بعضي از روايات، اساسی ‏ترين ويژگی دوران "غيبت کبری"حيرت و سرگردانی مردم ذکر شده است؛ به ويژه هر چه به ظهور نزديک‏تر شويم بر شدّت اين حيرت افزوده خواهد شد. در اين دوران مسلمانان ‏بلکه بشریت به جهت غیبت امام زمان علیه السلام اختلافات، توطئه های گوناگون، هجمه‌های شدید و شبهات ویرانگر در مسائل اعتقادی، اخلاقی، فرهنگی و سیاسی و ظهور و شیوع فساد همه جانبه ( ظهر الفساد فی البر و البحر ) و ضعف، بلکه از بین رفتن باورهای دینی و مشتبه بودن حق و باطل و کمیاب و کیمیا بودن مومنان واقعی، گرفتار سرگردانی، و گمراهی می شوند. ➖علی علیه السلام فرمود: 🔅يَخْرُجُ بَعْدَ غَيْبَةٍ وَ حَيْرَةٍ لايَثْبُتُ فيها عَلي دينِه اِلا الُْمخْلِصُونَ🔅 مهدی موعود بـعد از غيبت و حيرتی ظهور مي کند که در آن زمان تنها افراد مخلص نجات می یابند. 📚(بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۰۹) پرچم سرخ حسینی بر فراز قبه گوید انتقام خون سلطان شهیدان خواهد آمد 🔅اللهم عجل لولیک الفرج🔅 ✍🏻 استاد علی مومنی @Fatemiyeh_alyasin

#ویژه #تحلیل_معنای_دو_واژه_تاسوعاوعاشورا و نقد نظریه برخی از معاصران (بخش ۲) معاصر مذکور در ادامه بحث که به انکار اسم عدد بودن تاسوعا و عاشورا کشید، معنای دیگری برای عاشورا ارائه داده و گفته است: عاشورا؛ روز معاشرت با امام(ع) عشر به کسر عین و عشرت، به معنای معاشرت و مصاحبت است. معاشر به ضم میم یعنی مصاحب و عاشر اسم فاعل عشر است که خودش ثلاثی مجرد اسم مصدر عشرت است. خداوند می‌فرماید: «وَ عاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ» (نساء/۱۹) با زنان آن گونه که شایسته آنان است معاشرت کنید. عشیر یعنی همدم و رفیق؛ «وَلَبِئْسَ الْعَشِیرُ» (حج/۱۳) چه بد دوستی انتخاب کرده‌اند و چه بد معاشر و رفیقی است. العاشور از ریشه عشر به کسی گفته می‌شود که معاشرت خصلت او باشد. العاشوراء جایی که میل به معاشرت و رفاقت و مصاحبت نمایان می‌شود و افراد میل معاشرت خود را با کسی که مورد نظر است عرضه می‌کنند؛ و عاشورا مبالغه است از میل به معاشرت؛ یعنی روزی که میل معاشرت و رفاقت با امام(ع) به شدت بالا می‌رود. تاسوعا؛ روزی برای وسعت ظرفیت با خارج شدن عاشورا از سلسله اعداد، عدد بودن تاسوعا نیز مورد تردید قرار می‌گیرد و معنی نهم را از دست می‌دهد. اَتْسَعَ به فتح الف یعنی گروه‌های ۹ نفره شدند. اما اِتَّسَعَ به کسر الف یعنی وسعت پیدا کرد - گشاد شد - فراخ گردید. اتساع یعنی گسترده شدن و گشاد شدن. بالا رفتن ظرفیت. اتساع شرائین؛ یعنی رگ‌ها گشاد شدند و ظرفیت شان برای عبور خون زیاد باشد. التاسوع چیزی که فراخی و گستردگی و ظرفیت اش زیاد باشد؛ و بالاخره التاسوعا یعنی جایی که بتوان ظرفیت را بالا برد و فراخی ایجاد کرد؛ و تاسوعا این معنی را پیدا می‌کند: روزی که ظرفیت بالا می‌رود و در سینه‌ها فراخی ایجاد می‌شود و به جای تنگی، وسعت می‌یابد. این دو نام از ابداعات امام سجاد (علیه‌السلام) است و اگر در بعضی از روایات از پیامبر اکرم (صلوات الله علیه و آله) از عاشورا گفته شده است، اکثرا جعلیات بنی‌امیه برای کم کردن اثرات عاشورای امام حسین (علیه السلام) است، اما در مورد تاسوعا تقریباً نداریم که قبلاً از امام سجاد (علیه السلام) لغت تاسوعا به کار برده شده باشد و این معنا از عاشورا و تاسوعا خیلی عاشقانه است. «پایان گفتار معاصر» نگارنده گوید: 1. اینکه گفته است: «عشر به کسر عین و عشرت، به معنای معاشرت و مصاحبت است» ایراد دارد؛ زیرا گر چه عِشرت به این معنا آمده است امّا «عِشْر» بدون تاء به این معنا در کتب لغت یافت نشد. 2. اینکه گفته است: «عاشر اسم فاعل عشر است که خودش ثلاثی مجرد اسم مصدر عشرت است.» مفهوم نشد؛ اگر مقصود از عشر عشر فعلی است که فیروزآبادی گفته است: «عَشَرَ يَعْشِرُ: أخَذَ واحداً من‏ عَشَرَةٍ، أو زادَ واحداً على تِسْعَةٍ و- القومَ: صارَ عاشِرَهُم‏» (القاموس المحیط، ج 2، ص 165). در نتیجه عاشِر وصفی یا به معنای «گیرندۀ یک از ده» است یا به معنای «زیادت کنندۀ یک بر نُه» است و یا به معنای «دهم شونده» است و عاشر اسمی نیز به معنای دهم است. و این معانی چه ارتباطی با اسم مصدر عشرت دارند؟! و اینکه «خودش ثلاثی مجرد اسم مصدر عشرت است» دقیقا یعنی چه؟! 3. اینکه گفته است: ««وَلَبِئْسَ الْعَشِیرُ» (حج/۱۳) چه بد دوستی انتخاب کرده‌اند و چه بد معاشر و رفیقی است.» نادرست است؛ زیرا اولا «لبئس العشیر» به معنای «بد همدمی است» است، نه «چه بد ...» زیرا فعل مدح و ذم غیر از صیغۀ تعجّب است و «چه بد ...» در ترجمۀ صیغۀ تعجّب می¬آید نه فعل ذمّ و ثانیا «چه بد دوستی انتخاب کرده¬اند» در ترجمه زائد است مگر اینکه ترجمۀ «لبئس المولی» باشد که پیش از این فراز است، که در این صورت اولا عبارت عربی آن ذکر نشده است و ثانیا ترجمه باز ایراددار است. 4. اینکه گفته است: «العاشور از ریشه عشر به کسی گفته می‌شود که معاشرت خصلت او باشد ...» مدرک و منبع و دلیل این حرف چیست؟ آیا این واژه پژوهش قیاس در لغت را جایز می داند؟! جدا از آن گذشت که عشرت به معنای معاشرت است نه عشر. ایراد دیگر اینکه خصلت بودن معاشرت برای کسی از هیئت «فاعولاء» استنباط کرده است یا از مادّۀ «ع ش ر» در حالی که نه مادّه بر آن دلالت دارد کما هو واضح جدّا و نه هیئت؛ زیرا به تصریح اهل لغت هیئت «فاعولاء» وضع نوعی ندارد و معنای خاصی را نمی رساند و جزو اوزان صفت مشبّهه هم ذکر نشده است. (رک: جمهرة اللغة، ج 2، ص 1207 و تهذیب اللغة، ج 1، ص 261). 5. اینکه گفته است: «عاشورا مبالغه است از میل به معاشرت» دلیل یا مدرکش چیست؟ این مبالغه و این میل به معاشرت از کجای این واژه استخراج شده است و این معنا به کدام کتاب لغت یا استعمال عرب یا کاربرد قرآنی یا فرمایش معصوم استناد شده است؟! ادامه دارد ... @raveshsonnati‌

ادامه پست قبلی 6. اینکه گفته است: «یعنی روزی که میل معاشرت و رفاقت با امام(ع) به شدت بالا می‌رود.» استحسانی بیش نیست و هیچ دلیلی اثباتا بر آن نیست اگر چه خوشایند ذوق شیعیان و محبّان سیّدالشّهداء علیه السّلام باشد. 7. اینکه گفته است: «با خارج شدن عاشورا از سلسله اعداد، عدد بودن تاسوعا نیز مورد تردید قرار می‌گیرد و معنی نهم را از دست می‌دهد.» چه ملازمه ای میان مقدّم و تالی در این قیاس استثنایی است؟! کاش تبیین می شد، می فهمیدیم! 8. اینکه گفته است: «اَتْسَعَ به فتح الف یعنی گروه‌های ۹ نفره شدند.» دقیق نیست؛ زیرا «أتْسَعوا» به این معناست نه «أتسع» که به معنای نهمی شد است. بلکه «أتسعوا» نیز به معنای (هشت نفر بودند و) نه نفر شدند است، نه گروه‌های نُه نفره شدند. دقّت شود. (رک: تاج العروس، ج 11، ص 45). 9. اینکه گفته است: «التاسوع چیزی که فراخی و گستردگی و ظرفیت اش زیاد باشد.» از کجا و چطور و با چه استدلال یا استظهاری به این معنا رسید؟! مدرک و منبع یا دلیل این سخن چیست؟ جدا از آن «التّاسوع» بدون الف مدّی آخر مگر به کار رفته است؟! از همه مهم تر، تاسوعا از حروف «ت س ع» است و «اِتَّسَع» که به معنای فراخ و گسترده شد است از حروف «وس ع» و اصل آن «اوتسع» بوده است که ابدال و ادغام شده است. حال چه ارتباطی میان این دو است؟ آیا اصل تاسوعا «واسوعا» بوده است؟! به چه دلیل؟ 10. اینکه گفته است: «و بالاخره التاسوعا یعنی جایی که بتوان ظرفیت را بالا برد و فراخی ایجاد کرد» تعریف تاسوعا به «جایی» از کجا پیدا شد و چطور از مقدّمات پیشین نتیجه گرفته شد؟! آیا مطالب پیشین بر این مطلب دلالت کرد که تاسوعا مکان و ظرف مکان است؟! 11. اینکه گفته است: «تاسوعا این معنی را پیدا می‌کند: روزی که ظرفیت بالا می‌رود و در سینه‌ها فراخی ایجاد می‌شود و به جای تنگی، وسعت می‌یابد.» توضیح نداده شده که چرا باید چنین باشد و علت ثبوتی و اثباتی این فراخی چیست؟! 12. اینکه گفته است: «این دو نام از ابداعات امام سجاد علیه‌السلام است» پیش از این در کلام علامه میرزا ابوالفضل تهرانی گذشت که فرموده بود: «بدان كه جماعتى گفته‌اند كه عاشوراء معرب است، و در اصل عبرانى بوده و لفظ اصلى عاشور است، و او روز دهم از ماتشرى يهود است، كه روزه او را فرض می دانند، وصوم كبور می نامند، و چون او را بر ماه‌هاى عربى تطبيق كرده اند، روز دهم اول سال اعتبار شد، كه دهم محرم الحرام باشد، چنانچه او نيز در دهم اول ماه هاى يهود واقع شده.» بنا بر این ظاهرا نام گذاریِ دست کم واژۀ عاشوراء قدیمی تر از این حرفهاست. 13. اینکه گفته است: «این دو نام از ابداعات امام سجاد (علیه‌السلام) است ...»؛ آنچه معروف و مشهور است کاربرد این دو واژه در فرمایش امام صادق علیه السّلام است و نگارنده کاربرد این دو واژه را در احادیث امامان پیشین در کتب شیعی نیافت! 14. و در پایان اینکه گفته است: «این معنا از عاشورا و تاسوعا خیلی عاشقانه است.»؛ آیا عاشقانه یا عارفانه بودن یک معنا سبب می شود که بر واژه ای تحمیل شود وقتی هیچ دلیلی بر آن نیست؟!!! به نظر شما خوانندگان عزیز آیا عاشقانه و عارفانه نیست برخی از مطالب فلسفی یا عرفانی یا توحیدی ناب را به برخی از آیات و روایاتی که هیچ دلالتی بر آن ندارند، نسبت دهیم؟! قضاوت با شما! والحمدلله ربّ العالمین وهو الموفِّق وهو المعین. @raveshsonnati

#دروس_ادبیات_عرب #تدریج_الادانی #استاد_سلیمانیان جلسه: ، ۲۱، ۲۲، ۲۳، ۲۴، ۲۵ 👉 @raveshsonnati

#دروس_ادبیات_عرب #تدریج_الادانی #استاد_سلیمانیان جلسه: ۲۱ 👉 @raveshsonnati

#دروس_ادبیات_عرب #تدریج_الادانی #استاد_سلیمانیان جلسه: ۲۲ 👉 @raveshsonnati

#دروس_ادبیات_عرب #تدریج_الادانی #استاد_سلیمانیان جلسه: ۲۳ 👉 @raveshsonnati

#دروس_ادبیات_عرب #تدریج_الادانی #استاد_سلیمانیان جلسه: ۲۴ 👉 @raveshsonnati

#دروس_ادبیات_عرب #تدریج_الادانی #استاد_سلیمانیان جلسه: ۲۵ 👉 @raveshsonnati

#دروس_ادبیات_عرب #نصاب_الصبیان #استاد_بکان_طالقانی جلسه: ۴۷، ۴۸، ۴۹ 👉 @raveshsonnati

#نصاب_الصبیان 047 #استاد_بکان_طالقانی 👉 @raveshsonnati

ثَمَن چه بَها و بَها روشنی ثُبور است ویل و بُوَد وَیْل وای حَقیق و جَدیر و قَمین و حَرِی سزاوار ،ها گیر و اُدخُل درای تَعَب رنج و دا علت و قَُرح ریش وَجَع درد و حُمَّی تب و ذیل پای خِرَد را لقب لُبّ و نُهْیَة است و حِجْر دَهاء و ذَکا زیرکی ،عقل رای عَفَرْناة و هَیْصَم چو هِرْماس شیر صَریمة عزیمة چو اندیشه رای 🍀پایان قطعه اولی 👉 @raveshsonnati