شب است و سكوت است و ماه است و من فغان و غم اشك و آه است و من شب و خلوت و بغض نشكفته‌ام شب و مثنوي‌هاي ناگفته‌ام شب و ناله‌هاي نهان در گلو شب و ماندن استخوان در گلو من امشب خبر مي‌كنم درد را كه آتش زند اين دل سرد را بگو بشكفد بغض پنهان من كه گل سرزند از گريبان من مرا كشت خاموشي ناله‌ها دريغ از فراموشي لاله‌ها كجا رفت تأثير سوز و دعا؟ كجايند مردان بي‌ادّعا؟ كجايند شور‌آفرينان عشق؟ علمدار مردان ميدان عشق كجايند مستان جام الست؟ دليران عاشق، شهيدان مست همانان كه از وادي ديگرند همانان كه گمنام و نام‌آورند هلا، پير هشيار درد آشنا! بريز از مي صبر، در جام ما من از شرمساران روي توام ز دُردي كشان سبوي توام غرورم نمي‌خواست اين سان مرا پريشان و سر در گريبان مرا غرورم نمي‌ديد اين روز را چنان ناله‌هاي جگر‌سوز را غرورم براي خدا بود و عشق پل محكمي بين ما بود و عشق... #مداح_گمنام_اهواز