🔔 ادامه🔔 در تایید این مطلب به نقل نوشته ای از روزنامه شرق اشاره می شود که دقیقا برخاسته از همان اثر گذاری، جامعه ایرانی را به زن ستیزی محکوم می کند: «اثر گذاری زنان در عرصه هسته ای از سوی اروپایی ها درحالی است که در این سوی میدان یعنی میز ایران هیچ زنی حاضر نبود. تیم مذاکره کننده ایرانی که در سالهای گذشته و در مقاطع مختلفی از مذاکرات بارها در مقابل فرودگاه مهرآباد مورد استقبال زنان و مردان ایرانی قرار گرفت، کاملامردانه بود و تنها مرضیه افخم، نخستین سخنگوی وزارت امور خارجه ایران در برخی دورهای مذاکراتی عضو همراه تیم بود. جای خالی زنان در دستگاه دیپلماسی ایران ماجرای تازه ای نیست و همیشه مورد انتقاد فعالان سیاسی زن بوده است؛ بنابراین خوب است که در ایران نیز تصمیم گیرندگان سیاسی به فکر فراهم کردن فرصت حضور پررنگ تر زنان در صحنه سیاست و دستگاه دیپلماسی باشند.» در توضیح فمنیم موجود باید گفت لیبرالیسم به عنوان فرهنگ مسلط غرب پس از عصر روشنگری، نیاز به ابزاری قدرتمند داشت تا زنان را به عنوان قوی ترین عامل در ترویج این تفکر با خود همراه کند و فمنیسم توانست این نقش را به خوبی بازی کند؛ فمنیسم با شعار آزادی و برابری زنان با مردان به مقابله با فرهنگ سنتی برخاست و با وعده پیشرفت، زنان زیادی را با خود همراه کرد و با این توهم که آزادی از قید خانه و خانواده برای او رضایت بیشتری به همراه می آورد، آنان را از فطرت خود دور کرد. لذا امروزه شاهدیم که میلیون ها زن فکر می کنند لازمه پیشرفت، آزادی زنان است؛ رهایی از مردان، از کودکان، از ساختار جامعه، از هر چیزی که باعث شود زنان از نظر اخلاقی احساس کنند موظف به کسی یا چیزی غیر از خودشان هستند. به همین جهت در مهر 97 مشاهده می شود که هشت وزیر خارجه زن اروپایی، ۱۰ وزیر خارجه زن در آمریکای لاتین و حوزه کارائیب به همراه همتایان خود در آفریقا، آسیا، استرالیا و دیگر کشورهای جهان در مونترال کانادا گرد هم آمدند تا گام کوچکی برای خلق سیاست خارجی جدید و تقویت نگاه زنانه در اولین نشست وزرای خارجه زن در جهان بردارند. در حقیقت «سیاست خارجی فمینیستی» از سال ۲۰۱۴ میلادی توسط مارگوت والتسروم، سیاست مدار باسابقه حزب سوسیال دموکرات، به عنوان سیاست رسمی دولت سوئد رسمیت یافت. والتسروم که در این نشست دوروزه حضوری فعال داشت، بر این باور است که دستیابی به صلح پایدار در جهان امروز از مسیر سیاست های فمینیستی و تغییر توازن مناسبات قدرت تحقق می یابد. حامیان این نوع نگرش هم مانند والتسروم معتقدند با حضور فعال زنان در مسائل جهانی بهتر می توان روابط بین الملل را شناخت و تفاوت های جنسیتی ضرورتی برای جهان سیاست است. این در حالی است که از دید این رویکرد نوپا، تئوری های روابط بین الملل صرفا ویژگی های دولت های مردانه که بازیگرانی یکپارچه، منطقی، بی رقیب و تنها بازیگران صحنه روابط بین الملل هستند را به نمایش می گذارند. نکته مهم در دیدگاه فمینیست ها، توجه به تجارت زنان و تلاش برای فهم واقعیت از دیدگاه آنهاست.به باور آنان، سیاست خارجی فمینیستی شیوه ای متفاوت برای درک و توضیح جهان امروز و منازعات حاکم بر آن ارائه می دهد. از مختصات سیاست خارجی فمینیستی این است که بر ضرورت پیشگیری از منازعات و جنگ، به جای ادامه سیاست های مبتنی بر میلیتاریسم و شرایط جنگی تاکید دارد ؛ در این مقاله رویکرد سیاست خارجی فمنیستی به جهت تفاوت در راهبرد و اغراض نسبت یه سایر مذاکرات منتج می داند که در مورد ایران به برجام منتهی می شود. کاویتا رامداس، رئیس بنیاد جهانی برای زنان می‌گوید: دیپلماسی نرم مهم‌ترین نقطه قوت هیلاری(در زمان وزارت خارجه آمریکا) بود. او در سخنرانی مراسم رای اعتماد به این نکته اشاره کرد. زمان آن رسیده که از شر نظامی‌گری به‌عنوان زمینه مسلط سیاست خارجی‌مان خلاص شویم؛ نه به این خاطر که اشتباه است، بلکه به این دلیل که جواب نمی‌دهد. در سخنرانی مراسم تحلیف اوباما یک موضوع مهم دیگر هم وجود داشت و آن ترجیح کارایی به «ایدئولوژی» بود. به نظر می‌رسد حتی سیاست خارجی دولت اوباما هم تا اندازه‌ای به جای آنکه ایدئولوژی‌محور باشد به واقع‌گرایی و عملگرایی گرایش پیدا کرد. او میعتقد بود که برای موفقیت در جنگ علیه تروریسم باید با فقر و نادانی جنگید. حتی هیلاری کلینتون در سخنرانی خود در پکن، برخلاف دیگر آمریکایی‌ها از موضع بالا حرف نزد و آمریکا را از دیگر کشورها جدا نکرد. او از ته دل از #حقوق_زنان سراسر جهان دفاع کرد و گفت: وقتی خانواده پیشرفت کند جامعه و کشور هم پیشرفت خواهند کرد. البته او را به اتخاذ سیاست خارجی #فمنیستی متهم کرده اند. @resanesharif