#انگیزشی نیمه شبی چند دوست به قایق‌سواری رفتند و مدت زیادی پارو زدند. سپیده که زد گفتند چقدر رفته‌ایم؟ تمام شب را پارو زده‌ایم! اما دیدند درست در همان‌جایی هستند که شب پیش بودند! آنان تمام شب را پارو زده بودند، ولی یادشان رفته بود طناب قایق را از ساحل باز کنند! در اقیانوﺱ بی پایان هستی، انسانی که قایقش را از این ساحل باز نکرده باشد هر چقدر هم که رنج ببرد، به هیچ کجا نخواهد رسید! قایق تو به کجا بسته شده است؟ آیا به بدنت بسته شده؟ به افکارت؟ به ناامیدی هایت؟ به ترســها و نگرانیــهایت؟ به گذشته ات؟ و یا به عواطفت؟ ... این ها طناب هاي قايق تو هستند …

ما همیشه با عشق فریب می خوریم زخمی می شویم و گاهی غم بر وجودمان چیره می شود اما باز هم عشق می ورزیم و زمانی که با مرگ دست و پنجه نرم می کنیم به گذشته نگاه می کنیم و به خودمان می گوییم من بارها زجر کشیدم گاهی اشتباه کردم اما همیشه عشق ورزیدم #آنا_گاوالدا

از دورها می آیی و فقط یک چیز یک چیز کوچک در زندگی من جابجا می شود این که دیگر بدون تو در هیچ کجا نیستم #آنتوان_دوسنت_اگزوپری

قدم هایم بی رمق تر از هروقتی راه می پیماید از آن هنگام که دیگر هیچ آشنایی در این مسیر نیست هیما🌱

🔥حواست هست بی‌انصافی همون کاریه که توی کربلا انجام شد...؟! کسی آمد محضر آیت الله میلانی در مشهد. در اطراف حرم امام رضا علیه السلام مغازه داشت. عرض کرد: - مغازه دارم در اطراف حرم، در ایامی که شهر شلوغ است و زائر زیاد، قیمت اجناس را مقداری بالا میبرم و بیشتر از نرخ متعارف میفروشم. حکم این کار من چیست؟ آیت الله میلانی فرمود: - این کار "بی انصافی" است. مغازه دار خوشحال از این پاسخ و اینکه آقا نفرمود حرام است، کفشهایش را زیر بغل گذاشت و دست بر سینه عقب عقب خارج میشد. آقای میلانی با دست اشاره کرد به او که برگرد، او هم برگشت! آقا دهانش را گذاشت کنار گوش مغازه دار و گفت: - داستان کربلا را شنیده ای؟ - بله! آقا گفت: - میدانی سیدالشهدا علیه السلام تشنه بود و تقاضای آب کرد و عمر سعد آب را از او دریغ کرد؟ گفت: - بله آقا، شنیده ام. آقای میلانی فرمود: - آن کار عمر سعد هم "بی انصافی" بود!

#امام_علی(ع): 🌺🍃كسانى كه خود عيب دارند، علاقه مند به شايع كردن عيب‌هاى مردم هستند، تا جاىِ عذر و بهانه براى عيب‌هاى خودشان باز شود. ذَوُو العُيوبِ يُحِبُّونَ إشاعَةَ مَعايبِ الناسِ؛ لِيَتَّسِعَ لَهُمُ العُذرُ في مَعايبِهِم. غررالحكم حدیث ۵۱۹۸

یک نفس مانده که این بغض به غوغا برسد این دل سنگ خرابت به دریا برسد یک بغل مانده مرا بوی تو از یاد ببرد تا نفس هست دل من به فردا برسد یک دعا در پس این معرکه مارا کافی است تا خدا باز به داد من تنها برسد. نها🌱

در دزدی از یک بانک ، دزد فریاد زد: “هیچکس حرکت نکند پول مال دولت است”. بااین حرف همه به آرامی روی زمین دراز کشیدند. به این می گویند “شیوه تفکر” وقتی دزدان به مخفیگاهشان رسیدند،دزد جوان که لیسانس تجارت داشت به دزد پیرکه شش کلاس سواد داشت گفت:”بیاپولها را بشماریم”. دزد پیرگفت:”وقت زیادی میبرد، امشب تلویزیون مبلغ را اعلام میکند.” به این میگویند “تجربه” بعداز رفتن دزدها مدیر بانک به ریسش گفت فورا به پلیس اطلاع میدهم ولی ریس گفت “صبرکن تا خودمان هم مقداری برداریم و به برداشتهای قبلی خود اضافه کنیم وبارقم دزدی اعلام کنیم”. به این میگویند “با موج شنا کردن” وقتی تلویزیون رقم را اعلام کرد دزدان پول رو شمردندو بسیار عصبانی شدند که ما زندگیمان راگذاشتیم و ۲۰میلیون گیرمان آمد ولی رئیسان بانک در یک لحظه و بدون خطر ۸۰ میلیون بدست آوردند. به این میگویند “دانش بیشتر از طلا میارزد” دانایی قدرت است

کشاورزى ساعت گرانبهایش را در انبار علوفه گم کرد. هرچه جستجو کرد، آن را نيافت. از چند کودک کمک خواست و گفت هرکس آنرا پيدا کند جايزه می‌گيرد. کودکان گشتند اما ساعت پيدا نشد. تا اینکه پسرکى به تنهايى درون انبار رفت و بعد از مدتى بهمراه ساعت از انبار خارج شد. کشاورز متحير از او پرسيد چگونه موفق شدى؟ کودک گفت: من کار زيادى نکردم، فقط آرام روى زمين نشستم و در سکوت کامل گوش دادم تا صداى تيک تاک ساعت را شنيدم. به سمتش حرکت کردم و آنرا يافتم. حل مشکلات، نیازمند یک ذهن آرام است…

چند دوست دوران دانشجویی که پس از فارغ التحصیلی، هر یک شغل‌های مختلفی داشتند و در کار و زندگی خود نیز موفق بودند، پس از مدت‌ها با هم به دانشگاه سابقشان رفتند تا با استادشان دیداری تازه کنند. آن‌ها مشغول صحبت شده بودند و طبق معمول بیشتر حرف‌هایشان هم شکایت از زندگی بود! استادشان در حین صحبت آن‌ها قهوه آماده می‌کرد؛ او قهوه جوش را روی میز گذاشت و از دانشجو‌ها خواست که برای خود قهوه بریزند. روی میز لیوان‌های متفاوتی قرار داشت: شیشه‌ای، پلاستیکی، چینی، بلور و لیوان‌های دیگر. وقتی همه دانشجو‌ها قهوه‌هایشان را ریخته بودند و هریک لیوانی در دست داشت، استاد مثل همیشه آرام و با مهربانی گفت:«بچه‌ها، ببینید؛ همه شما لیوان‌های ظریف و زیبا را انتخاب کردید و الان فقط لیوان‌های زمخت و ارزان قیمت روی میز مانده‌اند!» دانشجو‌ها که از حرف‌های استاد شگفت‌زده شده بودند، ساکت ماندند و استاد حرف‌هایش را به این ترتیب ادامه داد:«در حقیقت چیزی که شما واقعاً می‌خواستید قهوه بود و نه لیوان، اما لیوان‌های زیبا را انتخاب کردید و در عین حال نگاه‌تان به لیوان‌های دیگران هم بود؛ زندگی هم مانند قهوه است و شغل، حقوق و جایگاه اجتماعی ظرف آن است. این ظرف‌ها زندگی را تزیین می‌کنند، اما کیفیت آن را تغییر نخواهند داد. البته لیوان‌های متفاوت در علاقه شما به نوشیدن قهوه تأثیر خواهند گذاشت، اما اگر بیشتر توجه‌تان به لیوان باشد و چیز‌های با ارزشی مانند کیفیت قهوه را فراموش کنید و از بوی آن لذت نبرید، معنی واقعی نوشیدن قهوه را هم از دست خواهید داد. پس از حالا به بعد تلاش کنید نگاه‌تان را از لیوان بردارید و در حالی که چشم‌هایتان را بسته‌اید، از نوشیدن قهوه لذت ببرید.

📚]حالا هی شما نماز نخون و هی بگو فلان کار اشتباه رو انجام دادم... ببین پیامبر خدا چی‌می‌گه! صف های نماز جماعت بسته شده بود و همه آماده شنیدن اذان بودند. ناگهان مردی با چهره ای نگران در حالی که سرش را پایین انداخته بود، در کنار پیامبر (ص) به زمین نشست، اما خجالت می کشید به چهره او نگاه کند! پیامبر (ص) با مهربانی نگاهی به او کرد و آماده شنیدن حرف هایش شد. مرد به آهستگی و با صدای لرزان گفت: «ای رسول خدا! من گناهی کرده ام که...» پیامبر (ص) دیگر به حرف های آن مرد گوش نداد و برخاست تا نماز را شروع کند. مرد فکر کرد که بی موقع مزاحم آن حضرت شده است، به همین دلیل با شرمندگی بلند شد و به صف های نمازگزاران پیوست. همین که نماز تمام شد به سرعت و قبل از آن که کسی به حضور پیامبر (ص) برسد، نزد او رفت و دو زانو نشست. پیامبر (ص) به چهره آن مرد نگاهی کرد. مرد که سرش پایین بود، گفت: «یا رسول الله! عرض کردم گناهی کردم که...» پیامبر (ص) با مهربانی پرسید: «مگر اکنون با ما نماز نخواندی؟» مرد جواب داد: «بله یا رسول الله!» پیامبر (ص) پرسید: «مگر به خوبی وضو نگرفتی؟» مرد جواب داد: «بله یا رسول الله!» حضرت به آرامی گفت: «پس نمازی که خواندی، کفاره گناه تو بود!»

#پارت421 💕اوج نفرت💕 به ساعت نگاه کردم.یک ربعی گذشته بود. تاکسی تلفنی درخواست کردم و از خونه بیرون رفتم. نمیدونم از پله ها بروم یا آسانسور. دلم رو به دریا زدم و دکمه ی آسانسور رو فشار دادم. همزمان با باز شدن در دلم پایین ریخت. چشم هام رو بستم و با احتیاط بازشون کردم .دیدن فضای خالی آسانسور خوشحال شدم و داخلش رفتم. وارد سالن پایین شدم. صدای عموآقا باعث شد که کمی بترسم. از پشت دیوار آسانسور نگاهش کردم پشت به من ایستاده بود و با آقای خائف صحبت می‌کرد. از خدا خواستم تا من رو نبینه اگر خائف هم بهم نگاه کنه باعث میشه تا سربچرخونه و نذاره برم. بسم الهی گفتم رد شدم . خوشحال از اینکه من رو ندیده از ساختمان بیرون رفتم. سوار ملشینی که منتظرم بود شدم آدرس رو بهش دادم منتظرشدم تا به مقصد برسم. خدا کنه همسرش خونه نباشه تا من راحت بتونم با هاش حرف بزنم. حتما نیست که دعوتم کرده.بیست دقیقه بعد وارد یک کوچه شدیم راننده از سرعتش کم کرد و پلاک خونه ها رو با دقت نگاه کرد . بالاخره ایستاد کرایش رو حساب کردم و پیاده شدم. تنها زنگ خونه ی ویلایی پروانه رو فشار دادم صداش از تو ایفونشون پخش شد _بله نفس سنگینی کشیدم _منم پروانه _بیا تو عزیزم در رو بازکرد.وارد حیاط کوچیکش شدم. در ورودی بین حیاط و خونش رو باز کرد و با لبخند نگاهم کرد با دیدنش دوباره بغضم گرفت. توی آغوشش رفتم و اشک از چشم هام سرازیر شد. نگران نگاه کرد و گفت _چی شده اخه با چشم های اشکی بهش نگاه کردم _ نمیتونم بدون احمدرضا نمیتونم. هر جا نگاه میکنم میبینمش. صداش مدام تو سرم میپیچه، از فکرم بیرون نمیره. گریم شدت گرفت _چرا اینجوری شدم.من که فراموشش کرده بودم. من که دیگه بهش فکر نمیکردم.ما نمیتونیم با هم باشیم مادرش نمیزاره 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕