#پارت448 💕اوج نفرت💕 اگر زیادی توی فکر برم شک میکنه. فکر نکردن به اینکه چه جوری فردا بتونم برم سر قرار یا حتی اینکه فردا احمدرضا قراره از چه شرایطی حرف بزنه که عمو آقا هم بهش تاکید داشت کار سختیه. مدام فکرم سمت این دو موضوع منحرف میشه. اما باید خودم رو عادی نشون بدم. تا شام کنار علیرضا بودم و در نهایت برای خواب به اتاقم برگشتم. قبل از اینکه وارد اتاقم بشم علیرضا گفت که ساعت هفت صبح باید آزمایشگاه باشیم. این یعنی بعد از نماز دیگه نمیتونم بخوابم. هرچند که چند روزه بعد از نماز به سختی خوابم میبره و خواب‌های کوتاه و پر از استرس دارم. روی تخت دراز کشیدم تنها کاری که این شب ها باعث آرامشم میشه فرو کردن انگشتر طلایی رنگ زیر بالشتمه. انگشتر رو بیرون آوردم دوباره توی دستم کردم بهش خیره شدم یعنی زندگی من با احمدرضا سرانجام داره یا نه. شرایط احمدرضا چی باید باشه که اینطور تاکید کرده. من که هیچ جوره حاضر نمی شم برای زندگی برم تهران. یعنی احمدرضا قبول میکنه که شیراز بمونه. دستم رو مشت کردم و روی قلبم گذاشتم. پتو رو روی سرم کشیدم باید بخوابم تا صبح بتونم زودتر بیدار بشم. فکر و خیالم در رابطه با احمدرضا انقدر طکل کشید که پشت پلک هام سنگین شد و بالاخره خواب رفت. با تکون های ریز دست علیرضا آروم چشم هام رو باز کردم. _ نگار بلند شو دیر میشه کش و قوسی به بدنم دادم و پرسیدم _ مگه ساعت چنده _پنج و نیم بلند شو تا صبحانت رو آماده کنم نمازتو بخونی حاضر شی طول میکشه. دوست ندارم دیر برسم. پتو رو روی سرم کشیدم و غرغر کنون گفتم _ علیرضا زوه من شیش بلند میشم. اروم پتو رو از روم کنار زد _ نگار استرس دارم خواهش می کنم بلند شو. دلم برای لحن پر از التماسش سوخت نشستم. چشم هام رو مالیدم پام رو از تخت پایین گذاشتم. درد مچ پام خیلی کم شده اما همچنان همراهمه. فقط شدتش طوری نیست تو راه رفتنم تغییری ایجاد کنه. پشت سر علیرضا راه افتادم. علیرضا سمت آشپزخونه رفت و من وارد سرویس بهداشتی شدم. وضو گرفتم برگشتم به مخض خروجم گوشیم رو دست علررضا دیدم که به صفحش نگاه می کرد. _پروانه این وقت صبح چیکار داره. ته دلم خالی شد چرا احمدرضا باید این وقت صبح زنگ بزنه اگر علیرضا گوشی رو جواب بده من چیکار کنم جلو رفتم و گوشی رو ازش گرفتم. لبخند بی جونی زدم _بیشتر مواقع این وقت زنگ میزنه. میدونه برا نماز بیدارم. 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕