🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭212‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی محمد امین گفت: فعلا مهم اینه خودش رو به سلامت بفرستیم وسایلاش مهم نیست بچه اش هم که به این زود دنیا نمیاد ان شاء الله تا اون موقع خدا بزرگه برمیگردن مشهد مادر گفت: ان شاء الله ولی حداقل بعضی چیزا رو باید ببره محمد امین با صدا نفسش را ببرون داد و پرسید: وسایلای لازمت چه قدره؟ آهسته گفتم: یه ساک مادر در ادامه حرفم گفت: یه ساک وسایلای خودشه یه ساکم برای بچه اش بسته محمد امین کمی در فکر فرو رفت و بعد رو به خانباجی پرسید: گونی برنج دارین؟ مادر با تعجب گفت: وا ... تو این هیر و ویر برنج میخوای چه کار؟ خانباجی گفت: تو زیر زمین سه تا گونی برنج کلات دست نخورده هست آقات گرفته تولد حضرت زهرا نذری بپزیم. محمد امین گفت: بی زحمت گونیاش رو خالی کنید وسایلای رقیه رو بریزین توش سرش رو هم مرتب بدوزین و ببندین که من الان به عنوان گونی برنج با خودم ببرم و بعدا به دستش برسونم رو به من گفت: ولی چون معلوم نیست کی بتونم برات بفرستم تو همون چند دست لباس رو روی هم بپوش زیر لب چشم گفتم که آقاجان گفت: بابا جان چرا بریزن تو گونی؟ همین ساک ها رو ببر دیگه محمد امین گفت: الان ساک ببرم مشکوک میشن بعد رفتن رقیه هم که دیگه اصلا نمیشه چیزی از این خونه بیرون برد می فهمن و ممکنه ردش رو بزنن ولی من الان گونی برنج ببرم کسی مشکوک نمیشه محمد علی گفت: بالاخره فردا تو حرم رقیه بره و من تنها برگردم خونه می فهمن رقیه رفته و نیست و دنبالش می گردن محمد امین نگاه به محمد حسن دوخت و گفت: این که حداقل ساواک فردا متوجه رفتن رقیه نشه و رقیه به سلامت از شهر خارج بشه دست آقا داداش رو می بوسه محمد حسن با تعجب پرسید: من؟! محمد امین سر به تایید تکان داد که محمد حسن پرسید: من چه کاری می تونم بکنم که ساواکیا نفهمن رقیه رفته؟ محمد امین گفت: الان که من خواستم برم تو هم همراهم میای فردا من و تو هم تو دیدار مردم با شاه میریم حرم تو شلوغیا تو خودت رو می رسونی به محمد علی و رقیه و بعد رفتن رقیه تو جای رقیه با محمد علی بر می گردی خونه محمد حسن خندید و گفت: داداش معذرت میخوام ولی ساواکیا کور یا خر که نیستن می فهمن من رقیه نیستم من چه ربطی به رقیه دارم؟ من پسرم اون دختره محمد امین گفت: بله شما پسری ولی از نظر قد و قیافه با رقیه شباهت زیادی داری ماشاء الله تو رشد افتادی و داری قد می کشی و الان هم قد و قواره رقیه شدی یه چادر سرت کنی روت رو بگیری با رقیه مو نمی زنی محمد علی بلند خندید که محمد حسن عصبانی گفت: داداش این چه حرفیه؟ مگه من دخترم چادر بپوشم؟ محمد امین به روی برادرم لبخند زد و گفت: نه داداش شما دختر نیستی فقط برای کمک به خواهرت برای این که بدون جلب توجه بتونه از مشهد خارج بشه لازمه شما یه چادر سرت کنی و جای رقیه با محمد علی برگردی خونه محمد حسن عصبانی گفت: داداش پوشیدن لباس زنونه حرامه چه توقعی از من داری که این کار رو بکنم شما جای من بودی این کارو می کردی؟ حاشا و کلّا ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭213‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی محمد امین به روی محمد حسن لبخند زد و گفت: بله داداش حق با شماست. پوشیدن لباس زنونه حرامه ولی برای کسی که مکلّف شده شما که هنوز 11-12 سالته به تکلیف نرسیدی چیزی بهت نیست من خودم اگه جای تو بودم قد و قواره رقیه می بودم یک لحظه هم برای کمک بهش تردید نمی کردم. شما خودت چند روز پیش به من گفتی هر کاری از دستت بر بیاد حاضری برای رقیه انجام بدی حالا که وقت عمله جا زدی داداش؟ محمد حسن کلافه و عصبانی گفت: نه خان داداش جا نزدم. هنوزم سر حرفم هستم هر کاری حاضرم بکنم الا کار حروم محمد علی گفت: داداش گلم الان بهت گفتن شما تکلیف نرسیدی و اشکالی بهت نیست. بعدم همین یه باره قرار نیست هر روز با چادر رفت و آمد کنی فقط تو شلوغی به چادر می کشی سرت جای رقیه با من بر می گردی خونه که آبجی به سلامت بره ساواک مشکوک نشه پی اش رو بگیره بفهمن رفته من خودم اگه می شد این کارو می کردم محمد حسن دست به سینه به دیوار تکیه زد و گفت: همین که گفتم من لباس زنونه نمی پوشم مادر گفت: پسرم محمد حسن جان مخالفت نکن دیگه به خاطر خواهرت قبول کن باور کن با یه بار چادر سر کردن چیزی از مردیت کم نمیشه مرد بودن که به ریش و سبیل و صدای کلفت و لباس مردونه نیست الان وقتشه با خطر کردن با انجام دادن کاری که دوسش نداری و نمی پسندی ولی سلامتی خواهرت بهش وابسته اس مردونگی و شجاعتت رو ثابت کنی پسرم آقا جان گفت: ولش کنید. مجبورش نکنید. بذارید خودش انتخاب کنه ببینه دلش میخواد تو این ماجرا نقش داشته باشه یا نه پسرم بزرگ شده مرد شده بذارید خودش بسنجه اهم و مهم کنه و نظرش رو بگه آقاجان رو به محمد حسن کرد و گفت: بابا فکرات رو بکن اگر موافق بودی همراه محمد امین برو اگرم دلت نخواست نرو محمد حسن چیزی نگفت و در سکوت به گل قالی خیره شده بود. محمد امین نفسش را بیرون ذاد و گفت: خانباجی جان بی زحمت برید وسایلای رقیه رو بریزید تو گونی های برنج سرش رو ببندید من دیگه دیرم شده اونا رو با خودم ببرم. خانباجی از جا برخاست و من هم همراه او از اتاق بیرون رفتم تا کمکش کنم ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭214‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی با کمک محمد حسین وسایلم را به زیر زمین بردم و دوباره از بین آن ها فقط چیز های ضروری و لازم را جدا کردم و در کیسه های برنج جای دادیم. خانباجی با دقت و وسواس کیسه ها را مرتب کرد و سرشان را دوخت. محمد امین کیسه ها را برداشت و بعد از این که دوباره نکاتی را به من و محمد علی یادآوری کرد، مرا بغل گرفت و پیشانی ام را بوسید و گفت: هر چند اصلا دلم نمی خواست بری ولی حالا که رفتنی هستی امیدوارم به سلامتی بری و خوب و خوش باشی. دلم برات تنگ میشه آبجی کوچیکه. تا دوباره بتونیم هم رو ببینیم مواظب خودت باش آقا جان آه کشید و من هم سر به زیر از برادر بزرگم تشکر کردم. محمد امین به محمد حسن اشاره کرد و گفت: بیا بریم داداش. محمد حسن که هنوز هم سگرمه هایش را در هم گره زده بود جلو آمد. با من دست داد، روبوسی کرد و گفت: من امشب با خان داداش میرم مسجد از حاج آقا سوال می کنم. اگه حاج آقا گفت حروم نیست فردا میام حرم و .... نفسش را کلافه بیرون داد و گفت: به خاطر تو اون کار رو می کنم. اما اگه حاجی گفت نه، نمیام و این آخرین باریه که هم رو می بینیم. مواظب خودت باش. به احمد آقا هم سلام برسون. به رویش لبخند زدم و گفتم: چشم داداش. قدمی فاصله گرفت و دوباره به سمتم چرخید و گفت: آبجی من اگه فردا نیومدم فکر نکنی نامردم یا ترسیدم یا نخواستم کمکت کنم. من حاضرم هر کاری برات بکنم الا کار حروم پس اگه منو فردا ندیدی ازم دلگیر نشو با لبخند گفتم: اشکالی نداره داداش. شما برو سوال کن اگه حروم بود همون بهتر که انجام نشه چون تو کار حروم هیچ خیری نیست. محمد حسن به تایید سر تکان داد و بعد از خداحافظی با خانواده همراه محمد امین رفت. آقا جان باز هم آه کشید و مغموم به من خیره شد. از غم نگاهش سر به زیر انداختم. آقاجان هم بدون این که حرفی بزند به مهمانخانه برگشت. از این که قرار بود فردا بروم هم خوشحال بودم هم ناراحت و هم نگران بودم. خوشحال از این که پیش محبوبم، همه وجودم، احمد بر می گشتم و می توانستم کنار او روزگار بگذرانم. ناراحت از این که از خانواده ام دور می شدم و معلوم نبود دوباره کی بتوانم آن ها را ببینم و حتی فرصت نبود با خواهرانم خداحافظی کنم و بدون دیدن آن ها باید می رفتم. ناراحتی بزرگترم هم این بود که با رفتنم دیگر هر روز نمی توانستم به زیارت امام رضا بروم و از حرم امام هشتم که در این روزها مامن و ملجا دل شکستگی ها و غصه هایم بود باید دور می شدم و فقط خدا می دانست کی دوباره توفیق زیارت نصیبم می شد. نگرانی ام هم به خاطر فردا بود که آیا بتوانم در آن شلوغی جمعیت که حرم پر از آژان و مامور است بدون این که کسی متوجهم بشود بتوانم خودم را به دوست احمد برسانم از این بدتر مجبور بودم با مرد غریبه همراه شوم. منی که هیچ وقت در زندگی ام بدون محرم هایم نبودم حالا باید برای رسیدن به احمد با مرد غریبه همراه می شدم. کتاب مفاتیح را بوسیدم و روی زمین نشستم. نکند رفتنم اشتباه باشد؟ به نظرم هیچ صورت خوشی نداشت که با مرد غریبه همراه شوم. کاش محمد امین جای این که از دور مراقبم باشد خودش هم پایم می شد و مرا پیش احمد می برد. سعی کردم دلم را بد نکنم. برادرم مرد غیوری بود و حتما همه جوانب را سنجیده بود و این بهترین راه برای بردن من پیش احمد بود. نفسم را با صدا بیرون دادم و سعی کردم با خواندن دعای توسل و حدیث کساء دلم را آرام کنم. ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭215‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی به احترام امام رضا از جا برخاستم و رو به سمت حرم ایستادم و زمزمه کردم: یا ابالحسن یا علی بن موسی ایها الرضا یابن رسول الله یا حجة الله علی خلقه یا سیدنا و مولا نا إنّا توجّهنا و استشفعنا و توسّلنا بک الی الله و قدّمناک بین یدی حاجاتنا اشکم چکید و با بغض زمزمه کردم یا وجیها عند الله اشفع لنا عندالله که صدای آقاجان را شنیدم از بیرون اتاق صدایم می زد. مفاتیح را بستم، اشکم را پاک کردم و گفتم: بله آقاجان ... به دم در اتاق رفتم. آقاجان با دیدنم گفت: آماده شو بریم خونه حاج علی. چشم گفتم و به اتاق برگشتم. رو به قبله ایستادم و سریع بقیه دعای توسل را خواندم. سریع گوشه های بیژامه ام را جمع کردم و جوراب های مشکی و بلندم را روی آن ها بالا کشیدم. روسری ام را عوض کردم، چادر مشکی ام را بر سر انداختم و از اتاق بیرون رفتم. آقاجان که لب ایوان نشسته بود با دیدنم از جا برخاست و مادر را صدا زد. مادر چادر به دست از اتاق بیرون آمد و در حالی که با خانباجی صحبت می کرد رو به ما گفت: شما برید کوچه منم الان میام. آقاجان به سمتم آمد دستش را پشت کمرم گذاشت و گفت: بیا بریم باباجان ... هم قدم با آقاجان به کوچه رفتیم و کمی بعد مادر هم آمد. مثل هر روز پیاده به سمت خانه حاج علی راه افتادیم. حال مادر احمد کم کم داشت بهتر می شد. صورتش خیلی بهتر شده بود و حرف هایش را راحت تر متوجه می شدیم. اما هنوز برای حرکت دادن دست و پایش مشکل داشت. از زمانی که او و زینب به این وضع افتاده بودند حاج علی اکثر اوقات در خانه و شخصا مراقب آن ها بود. صورت مادر احمد را بوسیدم و کنار رختخوابش نشستم. با ذوق، محبت و لبخندی که دوباره داشت شبیه لبخند های احمد می شد نگاهم کرد و گفت: ان شاء الله فردا میری پیش احمد؟ سعی کردم بی توجه به گوشه لبش که به شدت به سمت پایین متمایل می شد به رویش لبخند بزنم و گفتم: بله اگه خدا بخواد فردا میرم. با همان لبخند گفت: خوشا به حالت مادر چشمت روشن آه کشید و گفت: کاش منم می تونستم پسرم رو ببینم. دستش را که تازه کمی حس پیدا کرده بود در دست گرفتم، فشردم و گفتم: ان شاء الله این خطرها رفع بشه احمد زود میاد دست بوسی تون. مسلما اون هم خیلی دلتنگ شماست و طاقت دوری تون رو نداره مادر احمد با قطره اشکی که در چشمش جمع شده بود گفت: سلام منو بهش برسون ولی از حالم بهش نگو بگو خوبم ... بگو خوب شدم .... فقط دلتنگشم. با بغض لبخند زدم و گفتم: چشم. زینب به روی شانه ام زد. به سمتش برگشتم که به سختی گفت: زننننننننددددددددادددداش اییییییینننننو بببببده دددددادددداش ... ببببگووووو زززززیننننب دددددل تتتتننننگته کاغذی که به سمتم گرفته بود را از دستش گرفتم و گفتم: چشم زینب جان. من نمی خونمش میدم داداش احمدت خودش بخونه خواهر برادری بمونه خوبه؟ با لبخند سر به تایید تکان داد و از اتاق بیرون رفت. هر بار او این قدر سخت صحبت می کرد جگرم آتش می گرفت. آن زینب شیرین زبان و پر از شور حالا تبدیل به دختر ساکتی شده بود که برای گفتن هر حرفی زبانش گیر می کرد. مادر با مادر احمد و زیور خانم مشغول صحبت شد. کمی به صحبت های شان گوش دادم که از پنجره چشمم به حیاط افتاد و زینب را دیدم که لب حوض نشسته بود. به درون حوض خیره بود و هیچ حرکتی نمی کرد. چند دقیقه ای چشمم به او بود. من باید می فهمیدم چه اتفاقی افتاده است. از مادر احمد عذرخواهی کردم و از اتاق بیرون آمدم ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭216‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز سعدی با قدم هایی آهسته کم کم به او نزدیک شدم و صدایش زدم. نیم نگاهی به من کرد و دوباره به حوض خیره شد. کنارش نشستم و برای دقیقه ای مثل خودش به حوض خیره ماندم. نمی دانستم چه بگویم و از کجا شروع کنم. نفسم را آه مانند بیرون دادم. زینب به سمتم چرخید. صاف نشست و نگاه به من دوخت. از طرز نگاهش هول شدم و لبخند خجولی زدم. اما او بدون هیچ عکس العملی خیره ام بود. انگار نگاهش به من و ذهنش جای دیگری مشغول بود. شاید هم منتظر بود من چیزی بگویم. با همان لبخندم پرسیدم: خوبی؟ سر تکان داد و با لکنت زبان زیادی که داشت گفت: ننننننننه انگار بر سر همه حروف زبانش می گرفت. آه کشیدم و گفتم: این چند وقته اتفاقای بد زیادی پشت سر هم افتاد و همه آسیب دیدن. ... کاش این طوری نمی شد. کاش ... زینب وسط حرفم پرید و گفت: ککککککارررررریه ککککه ششششده .... تتتتتقصصصیییر ککککککسی نننننننیست دست خودم نبود که اشکم چکید و با بغض پرسیدم: آخه چی شد که توی شیرین زبون به این روز افتادی؟ با سوالم چشمه اشک او هم جوشید و گفت: ننننننمممممی تتتتوننننم بببببگم دستش را در دست گرفتم و گفتم: منم مثل آبجیت بگو چی شده؟ زینب دستش را از دستم بیرون کشید و با پشت دست اشکش را پاک کرد و گفت: مممممنننن بببببه ممممممماددر قققول ددددادم دوباره دستش را در دست گرفتم و گفتم: زینب من دارم دق می کنم. بهم بگو چی شدین؟ من به داداش احمدت چی بگم؟ _ببببببه ددداددداش چیییزززی ننننگو بببببگو مممما خخخخخوبیم دستش را فشردم و گفتم: خوب نیستین اگه یه روزی احمد اومد و شما رو دید و از وضع تون خبر دار شد اون وقت اگه به دل گرفت چرا چیزی بهش نگفتم من چی جوابش رو بدم _رررروززززی ککککه ددددادددداش ببببیادد ممما اززز خخخخوشححاللی خخخخوب مممممیشیم _ ان شاء الله ولی من مطمئنم سر اتفاقی که برای شما افتاده احمد خودش رو مقصر می دونه و هیچ وقت خودش رو نمی بخشه. سر به زیر انداختم که زینب گفت: ررررربططی ببببه دددداددداش ننندارررره. تتتتقصصصیر اوووووونننن ننننیست نگاه به او دوختم و گفتم: اگه به خاطر فعالیت های احمد نبود ساواک نمی ریخت توی خونه تون و این اتفاقا نمی افتاد. زینب آه کشید و گفت: مممممماددددرررر مممممیییگگگگه رررراه ددددادددداش حقققققه ههرچچی بببشه اشششکالی نننداره ممممیگگگه ففففدددای سسسسر اسسسسلام مممممیگگگه حاااالا دیییگگه شششک نننداره ددداددداش بببه ررراه ححق رررفته ااااییین ششششاه و دددار و ددددسته اش بببی دددین و ننناحقققن ببباید نننابود بببشن کککه مممما خخخخانوممما امننننیییت ددداشته ببباشیم _مگه چی شده ؟ به سمت اتاق اشاره کردم و گفتم: مگه تو اون اتاق کذایی چی شده؟ خواهش می کنم بهم بگو زینب هم نگاه به سمت اتاق دوخت. اشکش را با پشت دست پاک کرد و به سختی گفت: بببهتت مممیگگم وولی تتتو بببه کککسی نننگو چچی ششدده ممممن و مممادر تتتتوی اُاُاُتتاق بببودیم کککه یییه دددفعه صصصدا اووومد اااز دددر و دددیوار انننگار ررریختن تو مممادر سسسریع یییه چچچادددر کککشششید سسسرش ووولی مممن اااز وووحشت خخخخخشکککم زززده بود ممممادر ممموهاممو دددو طططرفه بببافته بببود. خخخوددشم آآآررایش داشت ... چچچاددرشش نناززک بببوود ...لللبباسسشم ... همراه لکنت هق هق هم می کرد: ددو تتا مممررد گگنده ااومدن ااااتاق ممادر یییکی ششون اااتاقو بببهم مممی ریخخخت اووون یییکی بببه مممن و مممادر خخخخیررره بببود تمام بدن زینب به لرزه افتاد و حالی شبیه رعشه پیدا کرد. دیگر دلم نمی خواست بشنوم. زینب را بغل گرفتم و گفتم: آروم باش زینب. ببخش اگه اصرار کردم و اذیت شدی نمیخواد دیگه بگی آروم باش ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭217‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز سعدی زینب سر بر شانه ام گذاشته بود و با صدا گریه می کرد. حاج علی از دور به ما خیره شده بود. از همان دور هم می شد فهمید به خاطر آن چه پیش آمده و حال همسر و دخترش چه قدر غمگین و شکسته شده است. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ از آغوش مادر بیرون آمدم و مادر در حالی که به رویم لبخند می زد اشک چشمش را با گوشه چارقدش پاک کرد و گفت: الهی هر جا میری حالت خوب و دلت خوش باشه به رویش لبخند زدم و گفتم: برام همیشه دعا کن. به دعاتون محتاجم مادر گفت: همیشه بعد هر نمازم برای همه تون دعا می کنم. الهی عاقبت به خیر بشی به طرف خانباجی چرخیدم. محکم مرا در آغوش گرفت و صورتم را غرق بوسه کرد. شاید چندین دقیقه مرا در آغوش خود نگه دلشت و فشرد. دلم برای او و محبت های خالص و مادرانه اش تنگ میشد. من هم چندین بار صورت او را که بسیار چروکیده تر از سن و سالش شده بود را بوسیدم و از او هم التماس دعا داشتم. برادر ته تغاری ام محمد حسین را بغل گرفتم و بوسیدم و از او خداحافظی کردم. سر به زیر به سمت آقاجان که کنار محمد علی به دیوار مهمانخانه تکیه زده بود رفتم. روبرویش ایستادم و گفتم: آقاجان ببخشید اگه اذیت تون کردم. حلالم کنید. آقا جان آه کشید. به سمتم خم شد و پیشانی ام را بوسید و گفت: مواظب خودت باش. برو به سلامت. فکر می کردم آقاجان هم مثل مادر و خانباجی مرا در بغل بگیرد و رهایم نکند ولی آقاجان پر محبتم فقط به این که خیلی کوتاه پیشانی ام را ببوسد اکتفا کرد. با چشمی که اشک در آن حلقه زده بود نگاه به نگاه آقا جان دوختم. آقاجان رویش را به سمت محمد علی کرد و گفت: زود تر برید دیگه می ترسم دم آخری پشیمون بشم محمد علی چشم گفت و به سمت موتورش رفت. آقاجان رو به من کرد و پرسید: چادر رنگی برداشتی که عوض کنی؟ به تایید سر تکان دادم و گفتم: بله برداشتم آقاجان گفت: برو دیگه دیرت میشه چه اشکالی داشت در این دیداری که معلوم نبود کی دوباره تجدید بشود کمی خودم را برای آقاجانم لوس کنم. قدمی جلو رفتم و با خجالت پرسیدم: بغلم نمی کنید؟ آقاجان روی سرم را بوسید و گفت: می ترسم بغلت کنم و دیگه ولت نکنم بری بذار این جوری دلم رو خوش کنم فقط داری میری حرم و زود بر می گردی دست روی بازوهایم گذاشت و گفت: باباجان خیلی مواظب خودت باش. دست آقاجان را گرفتم و بوسیدم و با بغض گفتم چشم. آقا جان گفت: برو صورتت رو بشور با این صورت که مشخصه گریه کرده نرو چشم گفتم و به سمت حوض رفتم. محمد علی در کوچه موتورش را روشن کرد. مادر مرا از زیر قرآن رد کرد و بعد از خداحافظی به کوچه رفتم و ترک موتور محمد علی نشستم. محمد علی خیلی عادی مثل روزهای دیگر در کوچه پس کوچه های محل پیچید تا به خیابان اصلی رسیدیم و به سمت حرم راند. #پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭/‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭9407‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭218‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز‌ سعدی مثل هر روز دست در دست محمد علی به داخل حریم رفتیم و به سمت روضه منوره حرکت کردیم. محمد علی به پهلویم زد و گفت: سمت چپ کنار ستون رو ببین. تو شلوغی ها باید بری پیش اون به سمتی که گفت نگاه کردم. خادمی که باید همراه او می رفتم مردی تقریبا هم سن و سال آقاجانم بود. چند قدمی بیش از این نتوانستیم جلو برویم و در همان نقطه متوقف شده بودیم روضه منوره برای شاه و همراهانش قُرُق شده بود. به محمد علی گفتم: نمیشه بریم جلوتر؟ محمد علی در حالی که کمی قد بلندی کرده بود و نگاه می چرخاند گفت: بریم جلو دیگه رفتنت سخت میشه همین الانشم امیدوارم جمعیت پشت سر مون قفل نشه. کلافه نفسش را بیرون داد و گفت: موندم کی این نقشه رو کشیده الان زن و مرد قاطی و تو هم تو تنهایی چه طوری بری خودم را به او نزدیکتر کردم و گفتم: ان شاء الله خدا خودش کمک کنه ولی کاش میشد مثل هر روز بریم ضریح دلم تنگ میشه محمد علی گفت: فعلا که بچه های رضا قلدر قُرُقش کردن امکانش نیست. تقریبا امکان جابجایی مان در جمعیت نبود و هم نمی خواستیم از خادمی که قرار بود مرا از حرم بیرون ببرد دور شویم برای همین امکان برداشتن مفاتیح و خواندن زیارتنامه نبود. دلم می سوخت وقتی می دانستم این آخرین باری است که حرم می آیم ولی نه می توانم ضریح را ببوسم نه می توانم نماز و زیارت نامه بخوانم از ذوق و شوق مردم دور و برم برای دیدن شاه هم دلم می گرفت. با چشم هایی خیس اشک زیارت امین الله و دعای توسل را از حفظ خواندم و مشغول درد دل با امام رضا شدم. از امام خواستم هر چه خیر است برایم پیش بیاورد. با ورود شاه فریاد جاوید شاه و سلام و صلوات مردم همه جا را پر کرد. محمد علی در حالی که قد بلندی کرده بود و نگاه می چرخاند اشاره کرد که کم کم چادرم را عوض کنم. قلبم به شدت می تپید و نمی دانستم در بین این جمعیت چه طور باید این کار را بکنم. دستی از پشت روی شانه ام نشست و در گوشم گفت: آبجی زود باش وقتشه به سمتش چرخیدم. محمد حسن بود. با لبخند به سمتش چرخیدم و پرسیدم: تو اومدی؟ به تایید سر تکان داد و گفت: آره زود دست بجنبون چادرت رو عوض کن باید از بین جمعیت ببرمت برگردم پیش محمد علی محمد علی به سمتش چرخید و گفت: پس بالاخره راضی شدی شانه بالا انداخت و گفت: راضی که نشدم ولی حاج آقا گفت اشکالی نداره رو به من کرد و کفت: دست بجنبون در حالی که از فشار جمعیت اذیت بودم به سختی چادر رنگی ام را از کیفم در آوردم و بازش کردم. آن را روی چادر مشکی ام انداختم و چادر مشکی ام را در آوردم. خانم کناری ام اعتراض کرد چرا الان چادر عوض می کنم و من از او عذر خواهی کردم خواستم چادرم را در کیفم بگذارم که محمد حسن چادر را از دستم گرفت و به محمد علی داد و گفت: دستت باشه تا برگردم. دست چپم را در دست گرفت و گفت: بیا بریم. با نگرانی و اضطراب به محمد علی چشم دوختم. دست راستم هنوز در دستش بود. دستم را فشرد و بعد رها کرد. لبخند اطمینان بخشی زد و گفت: برو در پناه خدا ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭219‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی در حالی که نگاهم به او بود رویم را محکم گرفتم و دست در دست محمد حسن در میان جمعیت به راه افتادم. محمد حسن یا الله می گفت و جمعیت را می شکافت و مرا پشت سر خودش می برد. صدای سخنرانی که در مدح شاه و خاندان پهلوی و تمجید خدمات شاه سخن می گفت صدای غالب در حرم بود. شاید بیست دقیقه ای طول کشید تا بالاخره توانستیم از بین جمعیت خودمان را بیرون بکشیم و به خادم رسیدیم. محمد حسن رو به او گفت: سلام آقا سید. خواهرم رو آوردم. آقا سید نگاهی در جمعیت چرخاند و گفت: باشه پسرم. تو زود برو این جا نمون محمد حسن دستم را محکم فشرد و گفت: آبجی مواظب خودت باش. برو به سلامت از او تشکر و خدا حافظی کردم. محمد حسن رفت که آقا سید به من اشاره کرد و گفت پشت سرم بیا خیلی تند و سریع راه می رفت و من هم از ترس هم از اضطراب این که مبادا در ببن جمعیت او را گم کنم تقریبا پشت سرش می دویدم و نفسی برایم نمانده بود. زیر دلم هم تیر می کشید ولی دلم نمی خواست به او چیزی بگویم. به هر سختی بود در حالی که به شدت نفس نفس می زدم، از گرما عرق کرده بودم و حالم بد شده بود خودم را پی او می کشیدم. ازدحام جمعیت زیاد و هوا هم گرم بود خصوصا که من پنج دست لباس و بیژامه و شلوار روی هم پوشیده بودم. به صحن که رسیدیم دیگر طاقتم طاق شد و گفتم: یه لحظه وایستین ... در حالی که نفس نفس می زدم گفتم: من حالم خوب نیست. به سمتم برگشت و به منی که خمیده دست به دیوار گرفته و ایستاده بودم گفت: دخترم فرصت کمه بیا بریم. بریده بریده گفتم: دست خودم نیست .... نمی تونم دیگه .... الان بالا میارم به سمتم کمی خم شد و گفت: از همین صحن بریم بیرون تمومه. یا علی بگو پاشو بریم لبه چادرم را به دندان گرفتم و سعی کردم دوباره راست بایستم و راه بیفتم ولی نه درد زیر دلم اجازه می داد نه حالم مساعد بود. مثل آبشار از پشتم عرق می ریخت و تمام بدنم خیس عرق بود. کلافه نفسش را بیرون داد و گفت: یه لحظه بشین برم برات آب بیارم بلکه حالت جا بیاد. او رفت و من روی زمین نشستم. در حالی که یک لبه چادرم را به دندان گرفته بودم با لبه دیگر چادر خودم را باد زدم. خادم ظرف طلایی رنگ آب را به سمتم گرفت. ظرف آب خنک را از دستش گرفتم و تشکر کردم. آب را نوشیدم و سلام بر حسین گفتم. درحالی که نگاه می چرخاند پرسید: رو به راه شدی؟ بریم؟ دستم را تکیه گاه کردم و یا علی گویان از جا برخاستم. رویم را دوباره محکم گرفتم و گفتم: بله بریم. در حالی که این بار آهسته تر راه می رفت و من از درد شکمم را فشار می دادم دوباره پشت سرش به راه افتادم و به سمت در رفتیم تا از حرم خارج شویم. قبل از خروج برای چند لحظه ایستادم و آخرین سلام را رو به گنبد دادم و از امام رضا خداحافظی کردم ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭220‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی پشت سر آقا سید می رفتم که از دور اسماعیل را دیدم. زیر سایه درخت کنار موتور قرمز رنگش ایستاده بود. به اسماعیل رسیدیم و سلام کردم. اسماعیل با آقا سید حال و احوال و تشکر کرد. آقا سید گفت: اینم خواهرتون صحیح و سالم تحویل شما ... به حاج آقا سلام منو برسون اسماعیل تشکر کرد و بعد از خداحافظی با آقا سید روی موتور نشست چند باری هندل زد و موتور را روشن کرد. به سمت من برگشت و گفت: آبجی زود بشین بریم. با تردید به او و موتورش نگاه کردم. اسماعیل پسرخانباجی بود و ما را آبجی صدا می زد ولی نامحرم بود. چگونه من پشت سر او روی موتور می نشستم؟ اسماعیل نچی کرد و گفت: آبجی چرا وایستادی زود بیا دیگه وقت تنگه. در حالی که از گرما نفس نفس می زدم گفتم: من نمی تونم ... موتور را خاموش کرد از روی آن پایین آمد و پرسید: ‌چی میگی آبجی؟ چی رو نمی تونی؟ حالت خوب نیست؟ رویم را دوباره محکم گرفتم و گفتم: چرا خوبم ... _پس بشین دیگه دیر شد ... دوباره روی موتور نشست و هندل زد تا روشن شود موتور که روشن شد منتظر نگاه به سمتم دوخت. نگاهی به موتور و نگاهی به سمت گنبد امام رضا انداختم و با امید به عنایت و توجه امام رضا روی موتور نشستم. کیفم را جلویم گذاشتم تا یک فاصله بین خودم و اسماعیل ایجاد کنم. لبه های چادرم را هم زیر پایم جمع کردم. اسماعیل سرش را به سمتم چرخاند و گفت: آبجی از باربند موتور خودت رو محکم بگیر خیابونا یکم دست انداز داره مواظب خودت باش. دستم را از باربند موتور گرفتم و گفتم: باشه حواسم هست اسماعیل بسم الله گویان به راه افتاد. بسیار تند می راند و از ترس قلبم در دهانم آمده بود. محکم به باربند چنگ زده بودم و هر لحظه از ترس این که نیفتم چشم می بستم و آیه الکرسی می خواندم از شهر که خارج و وارد جاده شد ترس و دلهره ام بیشتر شد. هم دست انداز ها زیاد بود هم من با او تنها بودم. اسماعیل شیر پاک خورده و پسر خانباجی بود ولی من از این که با نامحرم ولو شخص او تنها باشم وحشت داشتم. مدام آیه الکرسی می خواندم و صلوات میفرستادم و در دل می گفتم کاش برای رفتن پیش احمد پافشاری نمی کردم و در خانه آقاجان می ماندم. اصلا به این که ممکن است تک و تنها با مرد غریبه و نامحرم همسفر شوم فکر نکرده بودم. اسماعیل در جاده ای فرعی و خاکی پیچید و کمی سرعتش را کم کرد. سرش را کمی به سمتم چرخاند و گفت: آبجی شرمنده اگه اذیتی یکم دیگه تحمل کنی رسیدیم. به من گفته بودند احمد در روستایی دور افتاده و صعب العبور مخفی شده است اما این جا که خیلی دور یا صعب العبور نبود. نکند اسماعیل مرا به جای دیگری می برد؟! نمی توانستم جلوی افکارم را بگیرم. قدم در راهی گذاشته بودم که دیگر راه بازگشتی از آن نداشتم فقط دعا می کردم به خیر بگذرد و اتفاق بدی برایم نیفتد. اسماعیل در جاده خاکی می راند و گرد و خاک زیادی به هوا بر می خواست. از دور یک طویله قدیمی و تقریبا مخروبه دیده می شد. اسماعیل جلوی آن توقف کرد و گفت: رسیدیم آبجی پیاده شو. با تردید از روی موتور پایین آمدم. فرزندم به شدت خودش را زیر دلم فشرده کرده بود و دردم می آمد. به اطرافم نگاهی کردم و پرسیدم: احمد این جاست؟ اسماعیل به طرف در طویله رفت و در زد و گفت: نه ... فکر نکنم احمد این جا مخفی شده باشه ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖چهارشنبه های 💖 #بر_اساس_واقعیت قسمت یازدهم اما خانم حسینی که پشت میز نشسته بود با دیدن ما خیلی عادی یک لبخند زد و تعارف کرد بشینیم... نشستیم روی صندلی و گفت: بفرمایید در خدمتم خانم ها... از قبل به لیلا گفته بودم که ایندفعه خودم صحبت می کنم تا دوباره خرابکاری نکنه! گفتم: ما از طرف آقای صالحی مزاحمتون میشیم، تا اسم سعید رو آوردم گفت: به به، پس شما تحقیق داشتید منتظرتون بودم دخترهای گلم! حتما از دانشگاه اومدید چای یا قهوه تا نفستون تازه بشه... ما که اصلا انتظار چنین برخوردی رو نداشتیم جا خوردیم وکمی مِن مِن کردیم و در نهایت گفتیم: چای خوبه... خانم حسینی گفت: خوب کمی از خودتون بگید! اسمتون چیه! چی می خونید؟ گفتم: من نازنبن هستم، دوستم هم اسمش لیلاست من فلسفه می خونم و دوستم... که لیلا پرید وسط حرفم و گفت: منم حالا خودم رو با یک چیزی مشغول کردم بعد هم یکی از اون لبخندهای خبیثانش رو لبش نشست خانم حسینی گفت: احسنت چقدر خوب! بعد ادامه داد: حالا چی شد این موضوع را انتخاب کردید؟! نگاهی به لیلا انداختم و گفتم: بعضی وقتها یک اتفاقاتی می افته که دست ما نیست! یا بهتر بگم هست خودمون ناخواسته باعثش می شیم این تحقیق هم از همین نوعه! خانم حسینی سرش رو تکون ‌داد گفت: عجب پس توفیق اجباری نصیبتون شده! بهر حال در هر اتفاقی خوبی هایی هست که بعدها از اتفاق افتادن چنین چیزهایی آدم ها خوشحال میشن! سینی چای که رسید خودش هم اومد کنار ما نشست خیلی صمیمی! لیلا یه کم جمع و جورتر نشست و اخم هایش رو کشید تو هم! مثل برج زهر مار! خانم حسینی شروع کرد به حرف زدن اینکه هیچ چیز بی حکمت نیست و حتما خیرتی بوده بالاخره بعضی تحقیق ها هم نتایجش را بعدها نشون میده! لیلا بی توجه فنجون چایی را برداشت و قند را گذاشت توی دهنش... خانم حسینی ادام داد: مثل داستانی که میخوام براتون بگم بعد هم نیم نگاهی به لیلا کرد و با لبخندی گفت: البته تا شما چای تون رو بخورید... لیلا اما بی توجه چایش رو سر کشید! منم به جای چای فقط حرص می خوردم و لبخند مصنوعی که روی لبم خشک شده بود! خانم حسینی ادامه داد: میگن سالهای بسیار دور پادشاهی زندگی میکرد که وزیری داشت، تکه کلام وزیر همیشه این بود که: هر اتفاقی رخ میده به صلاح ماست. یه روز پادشاه برای پوست کندن میوه کارد تیزی برداشت اما از قضا در حین بریدن میوه انگشتش رو برید، وزیر هم که شاهد ماجرا بود مثل همیشه گفت: که اصلا نگران نباشید تمام چیزهایی که رخ میده در جهت خیر و صلاح شماست ! پادشاه از این حرف وزیر عصبانی شد و از رفتارش در برابر این اتفاق آزرده خاطر شد و دستور زندانی کردن وزیر را داد! چند روز بعد پادشاه با همراهاش برای شکار به نزدیکی جنگلی رفتند. پادشاه در حالی که مشغول اسب سواری بود راه را گم کرد و وارد جنگل انبوهی شد و از ملازمان خودش دور افتاد،در حالی که دنبال راه بازگشت بود به قبیله ای رسید که مردم اونجا در حال تدارک قربانی برای مراسمشون بودند، وقتی که مردم پادشاه خوش سیما را دیدن خوشحال شدند چون تصور کردند او بهترین قربانی در مراسم برای تقدیم به خدای آنهاست! بعد پادشاه را در برابر تندیس الهه بستند تا او را بکشند، اما ناگهان یکی از مردان قبیله فریاد می زنه: چگونه این مرد را برای قربانی کردن انتخاب می کنید در حالی که او بدنی ناقص دارد، به انگشتش نگاه کنید! به همین دلیل از کشتنش منصرف شدن او را قربانی نکردند و آزاد شد . پادشاه که به قصر رسید وزیر را احضار کرد و گفت: حالا فهمیدم منظور تو از اینکه میگفتی هر چه رخ میده به صلاح شماست چه بوده زیرا بریده شدن انگشتم موجب شد زندگی‌ام نجات پیدا کند اما در مورد تو چی؟ تو به زندان افتادی این امر چه خیر و صلاحی برای تو داشت؟! وزیر پاسخ داد: پادشاه عزیز مگر نمیبینید،اگر من به زندان نمی افتادم مانند همیشه در جنگل همراه شما بودم در آنجا زمانی که شما را قربانی نکردند مردم قبیله مرا برای قربانی کردن انتخاب میکردند، بنابراین میبینید که حبس شدن نیز برای من مفید بود! لیلا فنجون چایی اش را که نصفه خورده بود گذاشت داخل سینی و با حالت کنایه آمیزی به خانم حسینی نگاه کرد و گفت: بله حتما یه سری اتفاقات خوب می افته! شاید یکیش هم این باشه که بعد از این همه سال بفهمیم برای ما خانمها حجاب محدودیته! بعد هم خیلی طلبکارانه پرسید.... نویسنده: سیده زهرا بهادر ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖چهارشنبه های 💖 #بر_اساس_واقعیت قسمت دوازدهم اصلا مگه خدا خودش غریزه زیبایی را به ما نداده! پس چرا ازش استفاده نکنیم؟! من دلم میخواد زیبا باشم، زیبا بپوشم ولی حجاب مانع این غریزه یی هست که خود خدا به من داده درست نمی گم! من که از حرفهای لیلا داشتم سکته قلبی می کردم! توی دلم گفتم خوبه بهش گفته بودم حرف نزنه نگاه کن حالا داره چطور نطق میکنه! عه! عه! هرلحظه منتظر بودم خانم حسینی یه چیزی بگه یا پرتمون کنه بیرون! انگار این دختر جلوی زبونش رو نمی تونه بگیره! با آرنج دستم چنان زدم به پهلوش که خانم حسینی هم فهمید! تا اومدم چیزی بگم زودتر از من شروع کرد: احسنت لیلا خانم آفرین که سوال دقیقی پرسیدی! بعد هم گفت: ببین دخترم اول یک سوال می پرسم بعد جواب سوالت را میدم... شما حق ارضای نیازها و غرایز رو به همه میدی؟! یا فقط این حق را برای خودت می دونی؟! لیلا با قاطعیت گفت: معلومه این حق رو به همه میدم! همه ی دخترها و خانم ها حق دارند نیازهاشون رو بر طرف کنن... خانم حسینی لبخندی زد و گفت: آفرین فقط اینکه این حق ارضای غرایز و نیازها باید شامل همه ی انسانها بشه! یعنی مرد و زن درسته! لیلا کمی جا خورد و سری تکون داد! خانم حسینی ادامه داد حالا لیلا جان ، نازنین جان فرض کنید در جامعه ایی زندگی می کنید که هر کسی هر کاری دلش میخواد انجام میده! مثلا من برای ارضای هیجاناتم دلم میخواد خیلی با سرعت رانندگی کنم ماشین خودمه کاری هم با کسی ندارم دلم میخواد با سرعت صد و هشتاد برم!! یا من میخوام برای ارضای غریزه مالکیتم کنارخونه شما خونه بسازم حالا خونه ی شما هم خراب شد مهم نیست من دلم میخواد بسازم چون من این نیاز رو دارم و باید بهش پاسخ بدم !! یا اینکه من دلم میخواد پول در بیارم حتی با گول زدن شما یا دزدیدن مال شما بالاخره این جز غریزه منه و باید بهش پاسخ بدم!! ببینید دخترهای گلم آیا با اینکه من این توانایی ها رو دارم و خود خدا این غرایز را بهم داده حق انجام این کارها را دارم؟؟ من گفتم: خوب معلومه که نه!ما باید حقی را که برای خودمون قائلیم برای دیگران هم قائل باشیم... خانم حسینی سری به نشانه تایید تکان داد و گفت: آفرین و این احترام به حق دیگران همینجوری ممکن نیست! چراااا؟ چون خیلی ها رعایتش نمی کنند مگر اینکه یک سری قوانین وجود داشته باشه درسته! لیلا شتاب زده گفت: احترام به قوانین چه ربطی داره به بحث ارضای غریزه ی زیبایی ! تازه اگر هم قانونی باشه حتما به من میگه این نیازها را ارضا کن و زیر حجاب سرکوب نکن! خانم حسینی خیلی صبورانه گفت: ربطش اینکه شما الان دارید از طرف خودتون حرف می زنید! اگر یک آقایی اینجا بود می گفت پس ما هم باید به غریزه ایی که در وجودمون هست پاسخ بدیم و به قول شما باید این نیاز پاسخ داده بشه و سرکوب نشه! اونوقت چی! اینکه من هم به عنوان یک پسر جوان دلم میخواد هر نوع رابطه ای با دخترای اطرافم داشته باشم خوب غریزه ایی که خود خدا داده دیگه غیر از اینه! بعد خانم حسینی آروم دست لیلا رو گرفت توی دستش و ادامه داد اینجوری میشه دنیایی که هر کس هر طور دلش خواست رفتار کنه! مثل همون راننده ای که هر طور دلش بخواد رانندگی کنه یا هرکس هر طور دلش خواست خونه بسازه یا از هر طریقی پول در بیاره و... آیا دیگه با این وضعیت زندگی ممکنه!؟ نویسنده: سیده زهرا بهادر ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛