رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۸۷ و ۸۸
پشت سر هم سرفه می‌کنم. مادر به سمتم می‌آید و با مشت به کمرم می‌کوبد.
صدای تلویزیون را می‌شنوم، آقای حسینی همان حرف‌های آن شب را می‌زند که با توسل به حضرت زهرا(س) قصد کرده است که مقصرین اصلی را رسوا کند.
حالم که جا می‌آید مادر می‌گوید:
_آروم باش پسر.
به صندلی تکیه می‌دهم. آقای حسینی می‌گوید:
_اومدم که بگم عده‌ای این کارها رو انجام دادن؛ اما انداختن گردن کس دیگه‌ای. امثال مشارکت که پرده‌ای برای کاخ‌نشینان هستن مقصر این ماجران.
مجری خودکار در دستش را می‌چرخاند و می‌گوید:
_دلیلی هم برای حرف‌هاتون دارید؟
آقای حسینی اخم می‌کند و محکم می‌گوید:
_بنده اگه دلیلی نداشتم وارد این صحنه خطرناک نمی‌شدم.
مجری این بار می‌گوید:
_امکان داره از چیزی بترسید؟
_نه تنها از هیچ چیز نمی‌ترسم، بلکه حاضرم در هر محکمه‌ای ادعاهای خودم رو ثابت کنم.
لبخندی می‌زنم؛ این شجاعت و رک گویی‌اش ارزشمند است. بعد از کمی صحبت برنامه به پایان می‌رسد.
با صدای بابا به سمتش بر می‌گردم:
_مرد با خداییه، حواست بهش باشه.
***
با نگرانی به آقای حسینی نگاه می‌کنم. ادامه می‌دهد:
_از دیشب تا الان همینطور دارن تهدیدهاشون رو بیشتر می‌کنن. حتی تهدید کردن خونتو به آتیش می‌کشیم اگه ادامه بدی.
دستی به ریش‌هایم می‌کشم و می‌گویم:
_حاجی! دو سه تا از بچه‌های اداره رو بگیم بیان مراقبتون باشن؟
حاج کاظم هم سریع پشت حرفم را می‌گیرد و می‌گوید:
_منم موافقم. این جور تهدیدا خطرناکه.
آقای حسینی لبخندی می‌زند و می‌گوید:
_نیازی نیست. همین طوری نیرو کم داریم. خدا حواسش بهم هست. معلوم نیست از کجا فهمیده بودن که می‌خوام حرف بزنم که تهدید کردن؟
حاج کاظم از پشت میز بلند می‌شود. روزنامه به دست به سمت آقای حسینی می‌رود و می‌گوید:
_خداوکیلی ببین چی گفته!
آقای حسینی چشم ریز می‌کند. پوزخندی می‌زند. مشتاق می‌گویم:
_چی گفته؟
روزنامه را تا می‌زند و به دست حاج کاظم می‌دهد. می‌گوید:
_حرف بی‌خود. گفته ما ترجیح می‌دیم وزارت اطلاعات ضعیفی داشته باشیم و منافقین در تهران توی مقر حکومت خمپاره بزنن.
سرم تیر می‌کشد. نامردی تا چه حد؟ آب دهانم را پایین می‌فرستم و می‌گویم:
_دلیلشون چیه آخه؟
حاج کاظم پوزخند صدا داری می‌زند و می‌گوید:
_ #خیانت.
آقای حسینی همان طور که دستی به شانه حاج کاظم می‌زند می‌گوید:
_دقیقا هدف خیانته. اینا فکرایی تو سرشونه. می‌خوان اگه رابطه‌ای با آمریکا پیدا کردن وزارتی وجود نداشته باشه که به اینا گیر بده.
لبم را به دندان می‌گیرم. افکار کمرنگی در ذهنم رنگ می‌گیرند. با تردید روبه آقای حسینی می‌گویم:
_دولت قبل هم رابطه برقرار کرده بود اما تا جایی که یادمه نتیجه نداد.
حاج کاظم سری به تاسف تکان می‌دهد و از اتاق بیرون می‌رود.
آقای حسینی می‌گوید:
_آره، برای رفع تحریما رابطه برقرار کردن، که آمریکا گفت اسیرای ما توی لبنان آزاد کنین. اونا هم با تلاش زیاد آزاد کردن، تهشم آمریکا گفت این موضوع به تحریما ربطی نداره.
کف دستم را به پیشانی‌ام می‌کوبم. سر ایران را زیر آب کرده‌اند به عبارتی. این کشور تا کی باید جور خیانت بکشد؟
آقای حسینی از جا بلند می‌شود و می‌گوید:
_منم برم دیگه. فقط یه نکته‌ای، یه نفرو سپردم مراقب خواهر مهدی باشه. خودتم مراقبش باش خیلی سرکشه، بچه‌ها گفتن که دنبال مقصر داره می‌گرده.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۸۹ و ۹۰
نمی‌دانم از این همه فعالیتش و سرکش بودنش خوشم بیاید یا بترسم که کار دست خودش بدهد.
سری تکان می‌دهم و به سمت اتاقم می‌روم. برگه‌ای برمی‌دارم و با خودکار شروع می‌کنم به نوشتن وقایع گذشته. ماجرا از چهار قتل شروع شد و الان همه چیز شبیه کلافی درهم پیچیده است.
پرونده نارنجی رنگی را که بالایش اسم «حسین سودمند» را نوشته است باز می‌کنم. خط به خطش را این بار با دقت می‌خوانم. دنبال دلیلی هستم که ربط این قتل‌ها را به وزارت پیدا کنم.
به بخشی از زندگی حسین سودمند که می‌رسم دقتم را چند برابر می‌کنم.
«او در دوران سربازی به مسیحیت گرایش پیدا کرد و پس از بازگشت به خانه، خانواده‌اش به دلیل تغییر دین، او را از خانه اخراج کردند.»
ابروهایم را درهم می‌کشم و زیر مسیحیت خطی می‌کشم و کنارش بزرگ می‌نویسم: «ارتداد.»
اما تنها این نیست؛
فعالیت‌های تبشیری مسیحیت و اعمال ضدحکومتی. دستم را مشت می‌کنم.
پرونده بعدی را برمی‌دارم.
او هم فعالیت‌های ضدحکومتی داشته است. بعدی و بعدی هم همین طور است. خودکار را روی میز پرت می‌کنم.
هربار خواندن این پرونده‌ها حرصم را در می‌آورد. با صدای باز شدن در اتاق سر بلند می‌کنم.
عماد می‌گوید:
_دم در یه نفر منتظرته.
چشمانم را تنگ می‌کنم و می‌گویم:
_کی؟
می‌خندد و می‌گوید:
_آیه خانم.
اخم می‌کنم. رفتارهای عماد نسبت به آیه آزار دهنده است. به سمت در می‌روم و منتظر میشوم عماد بیرون برود. نگاه کلی به اتاق می‌اندازد و می‌رود.
در را می‌بندم.
آیه اینجا چه کار می‌کند؟ باید دفعه قبلی توجیهش می‌کردم که دور و بر اداره پیدایش نشود.
از در اداره که بیرون می‌آیم، کنار درختی او را میبینم. مقنه چانه‌داری پوشیده و چادرش آزادانه دو طرفش افتاده است. به سمتش قدم بر می‌دارم.
نزدیک تر که میشوم میبینم که تنها با تکیه بر درخت پشت سرش توانسته است بایستد. نگاهش که به من می‌افتد رویش را محکم می‌گیرد و اخم‌هایش را در هم می‌کشد. سلام می‌کنم. سرش را زیر می‌اندازد و زیر لب جواب سلامم را می‌دهد.
نفس عمیقی می‌کشم و می‌گویم:
_باز چرا اومدین اینجا اونم با این وضعیت؟ دفعه پیش هم کارتون اشتباه بود؛ من باید بهتون تذکر می‌دادم.
سرش را بلند می‌کند و چشم‌غره‌ای به من می‌رود و با اخم می‌گوید:
_کسی به خاطر شما اینجا نیومده. حال منم خوبه. من با آقای زبرجدی کار دارم، منتهی چون خجالت می‌کشیدم اول به شما گفتم. اینجورم که پیداست اشتباه کردم.
با قدم‌های کشیده و یواش از کنارم می‌گذرد و به سمت در اداره می‌رود. چشم ریز می‌کنم اما کچ پایش را نمی‌بینم. سریع خودم را به او می‌رسانم و جلویش می‌ایستم. دستانم را به دو طرف باز می‌کنم و می‌گویم:
_گچ پاتون کو؟
کش چادرش را جلو می‌کشد و می‌گوید:
_رفتم بازش کردم دست و پامو گرفته بود. حالا هم برید کنار.
دختره لج‌باز اصلا سه روز هم نشد که پایش در گچ بود و حالا آن را باز کرده. درمانده نگاهش می‌کنم. اگر وارد اداره شود نگاه همه را به خود معطوف می‌کند؛ مخصوصا عماد. اگر عماد بخواهد بیش از حد دور و برش بپلکد گردنش را می‌شکنم.
من را پشت سر می‌گذارد و در اداره را باز می‌کند. در پی‌اش راه می‌افتم. اصلا چه کاری با حاج کاظم دارد؟
با صدای آیه به خود می‌آیم:
_حداقل بگید از کدوم طرف برم؟
از سر ناچاری راهنمایی‌اش می‌کنم. دور و بر را نگاهی می‌اندازم. خدا را شکر همه در اتاق‌هایشان مشغول‌اند و کسی حواسش به ما نیست.
قدم‌هایم را بلندتر برمی‌دارم. جلوی اتاق حاج کاظم می‌ایستم. تقه‌ای به در می‌زنم، در را باز می‌کنم و با دست به آیه اشاره می‌کنم وارد شود.
از کنارم که می‌خواهد بگذرد می‌گویم:
_تو اتاق که می‌تونم بیام؟
حرفی نمی‌زند. نفس کلافه‌ای می‌کشم و پشت سرش وارد اتاق میشوم.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۹۱ و ۹۲
حاج کاظم با دیدن آیه، متعجب از پشت میزش بلند می‌شود و می‌گوید:
_اتفاقی افتاده دخترم؟
آیه سرش را زیر می‌اندازد و حرفی نمی‌زند. حاج کاظم از پشت میز بیرون می‌آید و به آیه اشاره می‌کند که بنشیند. آیه این بار آرام‌تر و کشیده تر راه می‌رود.
با دقت نگاهش می‌کنم. به سختی خودش را به صندلی می‌رساند و می‌نشیند. روبه‌رویش می‌نشینم حاج کاظم هم کنارم می‌نشیند. آیه هنوز هم ساکت نشسته است. انگار تنها برای من زبانش دو متر است و جلوی بقیه مظلوم می‌شود. دستی به ریش‌هایم می‌کشم.
حاج کاظم می‌گوید:
_خوب دخترم اتفاقی افتاده؟
آیه گوشه چادرش را در دست می‌گیرد و می‌گوید:
_راستش حاج آقا اومدم ازتون یه درخواستی بکنم.
حاج کاظم دست در جیبش می‌کند و تسبیحش را در می‌آورد. می‌گوید:
_راحت باش دخترم.
آیه سرش را بلند می‌کند و می‌گوید:
_می‌خوام توی این پرونده کمکتون کنم. من تا قاتل داداشم رو پیدا نکنم آروم نمی‌گیرم.
با چشمانی گرد نگاهش می‌کنم. این دیگر چه خواسته‌ایست؟ لبش را می‌گزد و سرش را زیر می‌اندازد. حاج کاظم دست بر زانوهایش می‌گذارد و بلند می‌شود. از فلاکس روی میزش چای می‌ریزد.
آیه با دست از زیر چادر پایش را ماساژ می‌دهد. دستی به جیب‌های شلوارم می‌کشم شاید قرص مسکنی پیدا کنم. حاج کاظم لیوان کمر باریک چای را به همراه نعلبکی جلوی آیه می‌گذارد.
آیه می‌گوید:
_جواب من چیه؟
انگشتان حاج کاظم پشت سر هم دانه‌های تسبیح را می‌شمارند. حاج کاظم می‌گوید:
_چی جوابتو بدم.
سریع می‌گویم:
_حاجی، ما خودمونم توی اداره کاری نداریم. خودتون خوب می‌دونید قاتل مشخصه منتهی اثباتش سخته.
آیه با اخم به سمتم برمیگردد. شروع به حرف زدن می‌کند؛ اما من آن قدر محو رنگ پریدگی چهره‌اش میشوم که هیچ کدام از حرف‌هایش را نمی‌فهمم. با شرم لبش را گاز می‌گیرد و سرش را زیر می‌اندازد.
استغفرالله حاج کاظم را می‌شنوم.
می‌گویم:
_بهتره من آیه خانم رو برسونمشون خونه.
آیه می‌گوید:
_اما من جوابمو نگرفتم.
حاج کاظم این بار می‌گوید:
_دخترم برو خونه حالت انگار خوب نیست. من خودم حواسم به پرونده هست. اما چون خودت خواستی تلاش می‌کنم توی دادگاه حضور داشته باشی.
آیه سری تکان می‌دهد و لب می‌گزد. آرام از جایش بلند می‌شود و گرفته می‌گوید:
_ممنون حاج آقا.
گیج از جایم بلند میشوم. چطور به همین راحتی قبول کرد؟ آرام و لنگان به سمت در می‌رود. دستش را به دیوار می‌گیرد.
بی‌توجه به حاج کاظم که مشغول روشن کردن رادیو است پشت سر آیه راه می‌افتم و در را برایش باز می‌کنم. از اتاق خارج که می‌شویم دستم را در جیب می‌کنم بلکه قرصی پیدا کنم. دست به جیب پشت سر آیه حرکت می‌کنم. یک باره امیر جلویم می‌ایستد. بالاخره قرص مسکنی پیدا می‌کنم.
روبه امیر می‌گویم:
_داداش این ماشینتو یه ساعت قرض میدی؟
زیر چشمی نگاهی به آیه می‌اندازد و کلید را به سمتم می‌گیرد. دستی به شانه‌اش می‌زنم و خود را به آیه می‌رسانم.
پایش را که از اداره بیرون می‌گذارد، نفس عمیقی می‌کشد و به دیوار تکیه می‌دهد. دور و بر را نگاه می‌اندازم و بالاخره ماشین امیر را روبه‌روی مغازه کنار اداره پیدا می‌کنم.
گلویی صاف می‌کنم و می‌گویم:
_بریم سمت ماشین، خودم می‌رسونمتون.
راه می‌افتد. زودتر از آن به سمت بقالی می‌روم و آب معدنی می‌خرم. آیه هنوز به ماشین نرسیده و این سرعت کمش نشان از درد پایش می‌دهد.
کنار ماشین منتظرش می‌ایستم و بالاخره می‌رسد. در را برایش باز می‌کنم و سریع می‌نشیند. سری به تاسف تکان می‌دهم و سوار ماشین میشوم.
صدای نفس‌هایش اتاقک ماشین را پر کرده است. بطری آب را به همراه قرص به سمتش دراز می‌کنم. با کمی تامل از دستم می‌گیرد. کلید را می‌چرخانم و راه می‌افتم. دستم را به سمت دکمه رادیو می‌برم و روشنش می‌کنم.
صدای گوینده در فضا می‌پیچد:
_نماز جمعه ۱۸ دی ماه به امامت رهبر معظم انقلاب برگزار می‌شود.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۹۳ و ۹۴
آیه با هیجان می‌گوید:
_حتما راجب اتفاقات این چند وقت می‌خوان حرف بزنن.
سری تکان می‌دهم:
_حتما همین طوره.
دستی به موهایم می‌کشم و روبه‌روی درب خانه می‌ایستم. سرم را به پشتی صندلی تکیه می‌دهم و چشمانم را می‌بندم. منتظر می‌مانم که آیه پیاده شود. صدای باز شدن در می‌آید.
می‌گویم:
_لطفا از این به بعد سرخود کاری نکنین.
لب می‌گزم و با تردید و صدای آرام ادامه می‌دهم:
_مراقب خودتونم باشید.
صدای کوبیده شدن در می‌آید. چشمانم را باز می‌کنم. به سمت خانه می‌رود. بعد از چند دقیقا در باز می‌شود. ماشین را روشن می‌کنم و راه می‌افتم.
اینکه رهبر قرار است سخنرانی کنند برای ما، یعنی ماموریت مهم. با دیدن کتاب‌فروشی ماشین را نگه می‌دارم. خیلی وقت است سراغ کتاب نرفته‌ام.
پیاده میشوم و به سمت مغازه می‌روم. لابه‌لای قفسه‌ها قدم می‌زنم که چشمم به کتابی می‌خورد.
دستم را روی کتاب می‌گذارم تا برش دارم که صدای فروشنده به گوشم می‌خورد:
_چاپ اولشه تازه به دستم رسیده.
بیشتر کنجکاو میشوم. کتاب را که از قفسه بیرون می‌کشم و در اولین نگاه نام کتاب توجه‌ام را جلب می‌کند:
«عالیجنابان سرخپوش و عالیجنابان خاکستری»
چشمانم را ریز می‌کنم. صدای فروشنده باز هم می‌آید:
_ماله آقای گنجیه.
گنجی... اسمش آشناست. تا جایی که به یاد دارم او پشتوانه و نویسنده قهاری برای اصلاحات است.
متعجب از چنین کتابی، او را به سمت فروشنده می‌گیرم و می‌گویم:
_هزینش چقدر می‌شه؟
پسر جوان باخوش‌رویی می‌گوید:
_هزارتومن.
پولش را می‌دهم و از مغازه خارج میشوم. کتاب را روی صندلی کمک راننده می‌اندازم و راه می‌افتم. صندلی سلطنتی اما خاکستری رنگ روی جلد کتاب ذهنم را به خود مشغول کرده است.
به اداره که می‌رسم مستقیم به سمت اتاقم می‌روم. کتاب را باز می‌کنم اولین چیزی که توجهم را جلب می‌کند مقدمه کتاب است. مضمون جذابی دارد:
«آسیب شناسی».
شروع به خواندن کتاب می‌کنم. داستان پردازی‌ها و خیالات نویسنده... انگشت اتهامشان به سمت مقامات ارشد کشور است و زمین و زمان را مقصر کرده‌اند.
در اتاق باز می‌شود. بالاجبار سر بلند می‌کنم. عماد با پرونده‌ای روبه‌رویم می‌ایستد. چشمانم را کمی ماساژ می‌دهم.
عماد می‌گوید:
_اعترافات موسوی را خوندی؟
متعحب نگاهی به او می‌اندازم و می‌گویم:
_حرف جدیدی زده؟ یا بازم حرف‌های تکراری؟
پرونده را روی میز می‌گذارد و خودش را روی صندلی می‌اندازد و می‌گوید:
_بخون ببین چی گفته.
پرونده را برمی‌دارم و نگاهی به نوشته‌های موسوی می‌کنم. خواندن دست خطش برایم مشکل است. همه حرف‌هایش همان چیزهایی است که از قبل گفته بود؛ به جز خط آخرش.
با خواندنش سرم سوت می‌کشد. پرونده را می‌بندم و به گوشه‌ای می‌اندازم. سرم را میان دو دستم می‌گیرم.
صدای عماد می‌آید:
_دیدی ناکس چی گفته؟
این پسر انگار قصد کرده هر بار بیاید و کمی ذهنم را مشوش کند. نفس‌های کشداری می‌کشم.
موسوی در اعترافاتش گفته از مهدی دستور می‌گرفته است. فکر کردن به او هم خنده دار است آخر چه کسی قبول می‌کند مهدی مقصر همه این ماجراها باشد.
صدای در می‌آید و این نشان از رفتن عماد می‌دهد. دستم را روی کتاب می‌گذارم. پیدایش می‌کنم، از زیر سنگ هم شده عالیجناب خاکستری واقعی را پیدایش می‌کنم.
پرونده را برمی‌دارم به همراه کتاب نصفه خوانده شده. به سمت اتاق حاج کاظم راه می‌افتم باید اصل ماجرا را بفهمم.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۹۵ و ۹۶
هرچه دسته در اتاق حاج کاظم را بالا و پایین می‌کنم در باز نمی‌شود.
سعید چای به دست از آشپزخانه بیرون می‌آید. می‌گویم:
_حاجی رو ندیدیش؟
همان‌طور که لیوان چایی‌اش را فوت می‌کند، می‌گوید:
_نمی‌دونم. با عجله رفتن بیرون.
روبه‌رویم می‌ایستد و می‌پرسد:
_اتفاقی افتاده؟
سرم را بالا می‌اندازم. دلم مانند سیر و سرکه می‌جوشد. دستی به شانه‌ام می‌زند و می‌گوید:
_بیا بریم تو اتاق من.
راه کج می‌کند به سمت اتاقش من هم پشت سرش راه می‌افتم. وارد اتاق میشوم و بر روی صندلی می‌نشینم. قندی در دهانش می‌گذارد و چایی‌اش را یک ضرب بالا می‌دهد. دستی به دهانش می‌کشد و می‌گوید:
_پرونده توی دستت چیه.
نگاهی به پرونده می‌اندازم و روی صندلی کناری‌ام می‌گذارم. آن‌قدر روی میز شلوغ است که شتر با بارش در آن گم می‌شود. می‌گویم:
_اعترافات موسویه.
ابرویی بلا می‌اندازد و به سمتم می‌آید پرونده را بر می‌دارد و می‌خواندش. به آخرش که می‌رسد چشمانش را ریز می‌کند و می‌گوید:
_مطمعنی اینو موسوی نوشته؟
کمی سر می‌کشم تا ببینم چه چیز عجیبی در آن دست خط پیچیده پیدا کرده است. در همان حال می‌گویم:
_آره، آخه گفته‌هاش هموناست جز خط آخرش.
پرونده را پایین می‌گیرد و چند بار انگشتش را بر روی خطوط آخر می‌زند و می‌گوید:
_منم خط آخرش منظورمه. ببین!
هرچه پایین و بالایش می‌کنم هیچ چیز از آن متوجه نمی‌شوم. گیج و متعجب به سعید نگاه می‌کنم. بی توجه به نگاه متعجبم به سمت میزش می‌رود و با عجله کشوهایش را زیر و رو می‌کند زیر لب می‌گوید:
_معلوم نیست کجاست؟
بلند میشوم و پشت سرش می‌ایستم. بالاخره کمرش را صاف می‌کند. با دست کنارم می‌زند و برگه‌های بهم ریخته روی میز را جابه‌جا می‌کند.
از زیر برگه‌ها ذره‌بینی را بیرون می‌کشد. بر روی صندلی می‌نشیند. با ذره‌بین مشغول دیدن اعترافات موسوی می‌شود.
دستم را روی شانه‌اش می‌گذارم. آن‌قدر محو برگه شده است که حتی تکان نمی‌خورد. کمی گردن می‌کشم و چشم ریز می‌کنم تا از درون ذره‌بین چیزی متوجه شوم که یک باره سعید بالا می‌پرد.
دستم را برمی‌دارم و با چشمانی درشت نگاهش می‌کنم و می‌گویم:
_چی شده؟
بشکنی می‌زند و به صندلی تکیه می‌زند با لبخندی نمایان می‌گوید:
_برگه رو بهم دادی یه نگاه بهش انداختم؛ اما این خط آخرش خیلی عجیب اومد.
دستانم را به میز پشت سرم تکیه می‌دهم.
_می‌دونی یه جورایی دست خطش فرق داره.
چانه‌اش را می‌خاراند و پرونده را به من می‌دهد. هرچه به دست خطش نگاه می‌کنم چیزی دستگیرم نمی‌شود. درمانده نگاهش می‌کنم و می‌گویم:
_این فقط یه دست خط دکتریه که من با بدبختی هر کلمه‌اش رو خوندم.
سعید بلند می‌خندد و می‌گوید:
_اولا این چاپ شده اعترافاته ولی خط آخر با خودکار نوشته شده. الحق هرکیم نوشته تلاشش برای کپی کردن دست خط عالی بوده.
قهقهه دیگری می‌زند و می‌گوید:
_خدایی خیلی بدخط بوده هرکی بوده.
اخم می‌کنم. تا ذهنم می‌خواهد کمی حرف‌های سعید را بالا و پایین کند سعید ناگهانی می‌گوید:
_اینو کی آورد؟
چشمانم گرد می‌شود آب دهانم را پایین می‌فرستم و با صدای گرفته‌ای می‌گویم:
_عماد.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۹۷ و ۹۸
سریع تغییر موضع می‌دهد و اخم می‌کند انگار هیچ وقت نخندیده است. بلند می‌شود، پروند را از میان دستانم می‌کشد و می‌گوید:
_بعید بدونم کار خودش بوده باشه. خودم ته توش رو در میارم.
برمیگردد، خیره چشمانم می‌شود و ادامه می‌دهد:
_اما هرکی بوده هدفش بهم ریختن تو بوده. بهش فک نکن.
سرم کمی درد می‌گیرد. اینکه خودمان رحم نداریم ترسناک است.
با صدای سرباز به سمت در برمی‌گردم:
_آقا حیدر! تلفن با شما کار داره.
دنبال سرباز راه می‌افتم. شماره اتاق نگهبانی را به مادر داده بودم که اگر روزی کار واجبی داشت و یا اتاقی افتاد خبر دهد. دلم شور می‌زند. سرباز کنار در اتاقک می‌ایستد.
وارد اتاق میشوم، تلفن را برمی‌دارم و می‌گویم:
_سلام. اتفاقی افتاده؟
صدای پر از شادی مادر در تلفن می‌پیچد:
_سلام. آره پسر تایه ساعت دیگه باید خونه باشی.
آب دهانم را پایین می‌فرستم، سرم شروع می‌کند به تیر کشیدن. یعنی چه شده؟ نکند اتفاقی برای آیه افتاده؟
_شنیدی چی گفتم؟
با تردید می‌گویم:
_اتفاقی افتاده؟
_خیره پسر. زود بیا مردم منتظر نمونن.
تا می‌خواهم چیزی بگویم، صدای بوق از آن طرف شنیده می‌شود. تلفن را سرجایش می‌گذارم. کف دستم را به پیشانی‌ام می‌کشم بلکه آرام بگیرد.
مادر هم وقت گیر آورده. ای کاش این کار خیرش را می‌گذاشت شب که می‌رسیدم می‌گفت.
مستقیم از اداره بیرون می‌روم. سوار موتورم میشوم و راه می‌افتم. نزدیک غروب است و خیابان‌ها شلوغ.
با سرعت به سمت خانه می‌روم. کنجکاو شده‌ام که بفهمم کار خیر مادر چیست؟ سردردم بیشتر از قبل شده‌است هر از چند دقیقه‌ای تیر می‌کشد.
موتور را کنار در خانه می‌گذارم. در خانه را که باز می‌کنم صدای اذان از مسجد به گوش می‌رسد.
بلند «یا الله»ی می‌گویم که صدای مادر می‌آید:
_بیا تو، کسی نیست.
چشمانم گرد می‌شود. کفش‌هایم را در می‌آورم و وارد اتاق میشوم. دور و اطراف را نگاه می‌کنم. خبری از آیه نیست. مادر شیک‌ترین لباس‌هایش را پوشیده است. می‌گویم:
_خبریه؟ جایی قراره برین؟
زهرا خندان از اتاق خارج می‌شود و روبه‌رویم می‌ایستد و می‌گوید:
_قراره بریم عروس بیاریم.
با چشمانی گرد نگاهش می‌کنم.
می‌گوید:
_ای بابا چقدر تو گیجی.
حرفش تمام نشده، دستم را می‌گیرد به زور به سمت اتاق می‌کشد. در را باز می‌کند و داخل اتاق هلم می‌دهد. دستش را می‌گیرم و آرام طوری که مادر متوجه نشود می‌گویم:
_آیه خانم کجاست؟
خنده‌اش را می‌خورد، سرش را زیر می‌اندازد و هیچ نمی‌گوید.
شانه‌هایش را می‌گیرم، تکانش می‌دهم و می‌گویم:
_با تو بودما.
با صدای گرفته‌ای می‌گوید:
_از وقتی مامان زنگ زد به خانم مقدم، رفت تو خودش. بعدم پاشد رفت خونه خودشون. اصرار منم قبول نکرد که برم دنبالش.
بی‌اهمیت به زهرا وارد اتاق میشوم و در را می‌بندم. به در تکیه می‌زنم. صدای زهرا را می‌شنوم:
_لباس خوب بپوش، مثلا قراره بریم خواستگاری. نمازمونو بخونیم راه میوفتیم.
اسم خواستگاری را که می‌شنوم در را سریع باز می‌کنم. زهرا متعجب نگاهم می‌کند. کنارش می‌زنم و به سمت مادر می‌روم که دستانش را برای اقامه نماز بالا برده است. سریع می‌گویم:
_هنوز کفن مهدی خشک نشده برا بچه‌ت می‌ری خواستگاری؟
به سمتم برمیگردد. نفس‌نفس می‌زنم. مادر می‌گوید:
_من خودم فهمم می‌رسه، منتهی خانم مقدم داره میره مسافرت، می‌خواستم فقط حرفامونو بزنیم.
کلافه دستم را میان موهایم می‌برم و می‌گویم:
_من الان وسط ماموریت و کار، وسط پیدا کردن قاتل مهدی بیام خواستگاری؟ مادر من مگه دختر قحطی شده؟
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۹۹ و ۱۰۰
مادر بی‌اهمیت به حرف‌هایم به نماز می‌ایستد. درمانده به زهرا نگاه می‌کنم. شانه بالا می‌اندازد.
به سمت اتاق می‌روم. روبه‌روی آیینه می‌ایستم. پیراهن و شلوار مشکی که چند روز است به تن دارم، نبودن مهدی را بیشتر به رخم می‌کشد. مهری برمی‌دارم و مشغول نماز میشوم. سلام نماز را که می‌دهم،
صدای بابا را از کنار گوشم می‌شنوم:
_لباساتو عوض نمی‌کنی؟
به بابا نگاه می‌کنم که خودش هم لباس مشکی‌اش را در نیاورده. می‌گویم:
_مگه شما عوض کردید که منم عوض کنم؟
دستش را روی شانه‌ام می‌گذارد و بلند می‌شود و می‌گوید:
_من دوماد نیستم. هرطور خودت می‌دونی، جواب مادرتو خودت بده.
نفسم را بیرون می‌دهم و سربه سجده می‌گذارم. از ته دل از خدا می‌خواهم اتفاقی بیفتد که این خواستگاری بهم بخورد. از جا بلند میشوم و به سمت در می‌روم.
همه‌شان کنار در منتظرم ایستاده‌اند. چشمان مادر با دیدنم پر از غم می‌شوند؛ از ما لبانش چیز دیگری می‌گویند:
_حداقل قهوی‌ای می‌پوشیدی.
می‌خواهم حرفی بزنم که صدای تلفن بلند می‌شود. مادر چشمانش را تنگ می‌کند و به سمت تلفن می‌رود. کلافه سرم را به دیوار پشت سرم تکیه می‌دهم. بعد از چند دقیقه، مادر تلفن را می‌کوباند سر جایش و چادرش را بر می‌دارد و گوشه‌ای پرت می‌کند. آن‌قدر عصبانی است که هیچ کس جرئت حرف زدن ندارد.
مادر با صدایی که می‌لرزد می‌گوید:
_زنگ زده می‌گه شرمنده تشریف نیارید.
در دل خدا را شکر می‌کنم. بابا به سمت آشپزخانه می‌رود.
مادر ادامه می‌دهد:
_می‌گه ما دخترمونو به کسی که رفیقش قاتل بوده نمی‌دیم.
دستانم را مشت می‌کنم. چه کسی گفته مهدی قاتل است؟ موسوی نامرد! اگر بفهمم واقعا چنین اعترافاتی کرده است خودم گردنش را می‌شکنم.
به سمت در می‌روم. بهتر؛ به نفع من شد؛ اما این حرف‌ها یعنی موفقیت برای حزب مشارکت یعنی...
صدای مادر رشته افکارم را پاره می‌کند:
_کجا می‌ری؟
همان طور که کفش‌هایم را پا می‌کنم می‌گویم:
_اداره.
قدم اول را نگذاشته‌ام که به یاد آیه می‌افتم. با آن حال بدش در خانه تنها است. سرم را برمی‌گردانم و روبه زهرا می‌گویم:
_برو خونه سید پیش آیه خانم تنها نباشه.
لحظه آخر تنها چشمان متعجب مادر را میبینم.
***
سلام نماز را می‌دهم. آقای حسینی به سمتم برمیگردد و همان طور که تسبیحش را می‌چرخاند می‌گوید:
_برای فردا باید محافظ زیاد بزاریم.
حاج کاظم سری تکان می‌دهد و می‌گوید:
_هماهنگ کردم باید خیلی حواسمون باشه.
کمی مکث می‌کند و ادامه می‌دهد:
_حاجی چه خبر از مقصرین؟
آقای حسینی عمامه‌اش را بر می‌دارد و می‌گوید:
_رئیس جمهور تو یکی از جلسات از رهبر خواسته رئیس صدا و سیما عوض بشه و ازش شکایت کنه.
با بهت می‌گویم:
_صدا و سیما چرا؟
حاج کاظم لبخندی می‌زند و می‌گوید:
_معلومه دیگه، عصبانی شدن از اون برنامه که رسوا شدن.
آقای حسینی سر تکان می‌دهد. با عجله می‌گویم:
_خوب رهبری چی جوابشو دادند؟
آقای حسینی در همان حال که جانمازش را تا می‌کند می‌گوید:
_این‌طور شنیدم که آقا اجازه ندادن چنین کاری کنه.
با شعف خاصی دست در ریش‌هایم می‌کشم و می‌گویم:
_این یعنی آقا هم به حرفای ما مطمئنن!
حاج کاظم می‌گوید:
_اگه غیر این بود جای تعجب داشت.
دست دراز می‌کند و پلاستیک کنارش را به سمت خود می‌کشد. روبه آقای حسینی می‌گویم:
_قاتل مهدی پیدا نشد؟
حاج کاظم پرونده‌ای را جلویم می‌گذارد متعجب نگاهش می‌کنم که می‌گوید:
_سعید پرونده رو داد بهم.
لبم را زیر دندان می‌برم. حاج کاظم ادامه می‌دهد:
_موسوی لابه‌لای حرفاش مهدی رو متهم کرد اما مکتوبش نکرد.
دستانم را مشت می‌کنم. دنبال متهم قتل مهدی بودم، حالا خودش متهم شده است. آقای حسینی می‌گوید:
_کاظم، بگرد ببین این نفوذی که توی اداره هست کیه؟
یک لحظه عماد از گوشه ذهنم می‌گذرد؛ اما سریع سری تکان می‌دهم. عماد رفیق مهدی بود.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۱۰۱ و ۱۰۲
حاج کاظم تکانی به بازویم می‌دهد و می‌گوید:
_بهش فکر نکن!
دستش را در پلاستیک می‌کند و کتابی را به سمت آقای حسینی می‌گیرد و می‌گوید:
_اینو دیدید؟
آقای حسینی کتاب را می‌گیرد. از کنار طاقچه بالای سرش عینکش را برمی‌دارد و مشغول ورق زدن می‌شود. کمی دقت می‌کنم و متوجه میشوم کتاب عالیجنابان سرخپوش است.
حاج کاظم می‌گوید:
_مثل اینکه این کتاب مال حیدره. امروز گزارش رسید چاپ اولش تموم شده.
با تعجب می‌گویم:
_اما این کتاب که چند روز بیشتر نیست که چاپ شده، چطوری؟
آقای حسینی با اخم‌هایی در هم کتاب را تورق می‌کند، گاه برخی از قسمت‌هایش را می‌خواند و کنار صفحه را تایی کوچک می‌زند.
منتظر به حاج کاظم نگاه می‌کنم. از جایش بلند می‌شود و کتش را در می‌آورد و کنارش می‌گذارد.
به مخدع تکیه می‌زند و می‌گوید:
_پرفروش‌ترین کتاب شده.
جواب سوال من چه می‌شود؟ این حرف را که چند دقیقه پیش هم گفت. آقای حسینی پس از چند دقیقه که تمام کتاب را تورق می‌کند می‌گوید:
_چطور می‌ذارن اینجور چیزا چاپ بشه؟ بدبخت مردم که با یک مشت اراجیف این مردک قراره وقت بگذرونند
کلافه می‌گویم:
_اصلا مردم چرا باید یه همچین چیزیو بخرند؟
آقای حسینی کتاب را کنارش می‌گذارد و عینکش را هم رویش، می‌گوید:
_به همون دلیل که اسم کتاب گفته، عالیجنابان خاکستری هیچ وقت خودشونو نشون نمی‌دن و پرده‌ای هم از ندونستن روی عقل مردم می‌کشن. از اون طرفم عالیجنابان سرخپوشی که خودشون معرفی می‌کنند رو به مردم معرفی می‌کنند.
دستم را لابه‌لای ریش‌هایم می‌برم شروع می‌کنم با آن‌ها بازی کردن. حالا چطور عالیجنابان خاکستری پشت پرده را پیدا کنم؟
بعد از هر قدمشان تفکرات مردم را مخدوش می‌کنند تا راهی برای پیدا کردنشان نباشد.
***
کناری می‌ایستم و جمعیت را نگاه می‌کنم. هر کدام از بچه‌ها میان جمعیت پراکنده شده‌اند.
با اینکه بیت رهبری تیم حفاظت را آماده کرده بود؛ اما با هماهنگی تعدادی از نیروها را بین مردم پخش کردیم.
با شور گرفتن و همهمه مردم سرم را به سمت جایگاه می‌برم. آقا از پشت پرده آبی رنگ بیرون می‌آیند و دستشان را بالا می‌گیرند به نشانه سلام.
موج جمعیت هلم می‌دهد به سمت دیوار کناری‌ام. بعد از چند دقیقه‌ای همهمه‌ها کم می‌شود و مردم آرام در جای خود می‌نشینند. آقا با صلابت لوله اسلحه را در دست می‌گیرند و شروع می‌کنند به خواندن سوره‌ای از قرآن. همان‌جا کنار دیوار می‌نشینم.
_این قتل‌هایی که اتّفاق افتاد، حوادثی بسیار بد، زشت، نفرت‌آور و حقیقتاً در خور محکوم کردن بود.
مرد کناری‌ام خودش را بالا می‌کشد و بلند می‌گوید:
_تکبیر.
گوش‌هایم با صدای دادش درد می‌گیرد. مردم یک صدا تکبیر می‌گویند.
جمعیت که کمی ساکت می‌شود ادامه می‌دهند:
_کسانی که این‌ها را محکوم کردند، بجا محکوم کردند. این‌ها علاوه بر اینکه قتل بود، جنایت بود؛ با روش‌های بد و غیرقانونی بود.
نمی‌دانم خوش‌حال باشم یا ناراحت؟ حالا که محکوم شده‌اند مهدی را هم به دنبال خود محکوم کرده‌اند. با تشکر آقا از وزارت و تمام مسئولین پرونده، لبخند تلخی می‌زنم.
بعد از کمی توضیح می‌گویند:
_به نظر ما، این رشته هنوز سرِ درازتر از این دارد. با توجّه به تجربه خودم در زمینه‌های گوناگونِ اداره کشور در طول این بیست سال و آشنایی با جریان‌های سیاسی داخلی و خارجی، من نمی‌توانم باور و قبول کنم که این قتل‌هایی که اتّفاق افتاد، بدون یک سناریوی خارجی باشد؛ چنین چیزی ممکن نیست...
لبم را به دندان می‌گیرم. ای‌کاش می‌توانستم حداقل بفهمم هدفشان در این سناریو چیست؟ یک دفعه کلماتی در ذهنم شکل می‌گیرند، حرف‌های آن روز فرهاد، اعترافات موسوی و... به یک سمت نشانه رفته‌اند و آن...
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۱۰۳ و ۱۰۴
با صدای تکبیر مردم از فکر بیرون می‌آیم. سرم را به دیوار و آرنجم را به پایم تکیه می‌دهم. نوشته جلوی تیریبون توجهم را جلب می‌کند. داخل قابی با ابعاد پنجاه در سی وزمینه سفید با خط نستعلیق نوشته شده است:
«ای علی که جمله عقل و دیده‌ای
شمه‌ای واگو از آنچه دیده‌ای»
لبخندی می‌زنم. کلمه به کلمه شعر باز گوی حقایق است.
_این افرادی که کشته شدند را از نزدیک می‌شناختیم. این‌ها کسانی نبودند که یک نظام، اگر بخواهند اهل این حرف‌ها باشند، سراغ این‌ها برود. اگر نظام جمهوری اسلامی اهل دشمن‌کُشی است، دشمنان خودش را می‌کُشد؛ چرا سراغ فروهر و عيالش برويد؟! مرحوم فروهر، قبل از انقلاب دوست ما بود؛ اوّلِ انقلاب همکار ما بود. بعد از پدید آمدن این فتنه‌های سال شصت دشمن ما شد. اما دشمن بی‌خطر و بی‌ضرر.
سری به افسوس تکان می‌دهم. با چه فکری سراغ این افراد بی‌خطر رفته‌اند؟
پوزخندی می‌زنم. معلوم است؛
به دلیل بدبین شدن مردم به انقلاب و حزب اللهی‌ها.
صدای وسلام علیکم از بلندگو نشان دهنده پایان خطبه است. با تکان خوردن شانه‌ام به خود می‌آیم.
مرد کنار دستی‌ام می‌گوید:
_آقا پاشو نماز شروع شده.
همان طور که دستانش را روی زانویش می‌گذارد می‌خواهد بلند شود زیر لب می‌گوید:
_این حرف‌ها رو زدن که ما قانع بشیم. فکر کردن ما نمی‌فهمیم خودشون کشتن.
چشمانم را برای لحظه‌ای روی هم فشار می‌دهم. جهل تا کجا؟ تا لحظه‌ای پیش تکبیر می‌گفت و حالا هیچ یک از حرف‌ها را هم قبول ندارد.
با صدای مکبر از جایم بلند میشوم. مرد هنوز هم با خودش درگیر است و زیر لب کلمات نامفهومی می‌گوید.
نماز شروع می‌شود. خیره مهر روبه‌رویم میشوم بلکه ذهنم برای لحظه‌ای آرام شود.
نماز که تمام می‌شود جمعیت به سمت در خروجی هجوم می‌برند. با موج جمعیت من هم از در بیرون می‌روم.
آقای حسینی را از دور میبینم که مشغول صحبت کردن با چند نفر است. به سمتشان می‌روم و می‌گویم:
_سلام.
توجهشان به سمتم جلب می‌شود. آقای حسینی اخم‌هایش حسابی در هم است. تنها سری تکان می‌دهد. می‌خواهم حرفی بزنم که صدای حاج کاظم را می‌شنوم که سلام می‌کند. برمی‌گردم بچه‌های اداره هم همراه حاج کاظم هستند.
امیر دستی به شانه‌ام می‌زند و می‌گوید:
_سخنرانی چطور بود؟
ابرویی بالا می‌اندازم و می‌گویم:
_مثل همیشه آقا واقعیت‌ها رو گفتن.
صدای حاج کاظم که آقای حسینی را مخاطب قرار داده است توجهمان را جلب می‌کند:
_اینکه نمی‌شه؛ ما هنوز تحقیقاتمون کامل نشده!
آقای حسینی روی سکوی پشت سرش می‌نشیند. هر از گاهی هر یک از مردم که از کنارمان می‌گذرند و آقای حسینی را می‌شناسند، سلام می‌کنند.
دستی به ریش‌هایم می‌کشم و می‌گویم:
_اتفاقی افتاده؟
آقای حسینی برای لحظه‌ای نگاهم می‌کند و باز سرش را زیر می‌اندازد.
حاج کاظم با صدایی که می‌لرزد می‌گوید:
_حاجی خودت که می‌دونی هدف اینا چیه! وگرنه چه دلیلی داشت پرونده سازی کنن برای من؟
چشمانم گرد می‌شود. می‌خواهم سوالی بپرسم که امیر زودتر می‌گوید:
_چه پرونده‌ای؟ چرا ما در جریان نیستیم؟
رفتار حاج کاظم مرا به یاد روزی می‌اندازد که نامه وزارت در اخبار تلویزیون منتشر شد، اولین باری بود که انقدر عصبانی بود و انگار این بار بدتر از آن موقع است.
آقای حسینی با صدایی گرفته می‌گوید:
_فردا حکم دادگاه میاد.
ناخود آگاه با صدای بلندی می‌گویم:
_یعنی چی؟
می‌خواهم حرف دیگری هم بزنم که امیر دستش را جلوی دهانم می‌گذارد.
حاج کاظم زیر لب می‌غرد:
_آروم باش.
نفس‌های کش داری می‌کشم. پرونده‌ای که حاج کاظم گفت چیست؟
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۱۰۵ و ۱۰۶
باز هم امیر زودتر از من می‌پرسد:
_اول بگید ماجرای پرونده چیه؟
منتظر به حاج کاظم نگاه می‌کنم. با اخم‌هایی که حسابی در هم است می‌گوید:
_خودمم هنوز نمی‌دونم.
سرش را کمی ماساژ می‌دهد و ادامه می‌دهد:
_پرونده سازی کردن که منم مقصر بودم توی قتلا. نمی‌دونم کی نفوذ کرده تو اداره که داره اینجوری می‌تازونه.
ضربان قلبم بالا می‌رود. لبم را تر می‌کنم و می‌گویم:
_حالا چیکار می‌کنین؟
آقای حسینی سر بلند می‌کند و به حاج کاظم خیره می‌شود. انگار حرف دل همه را زده‌ام.
حاج کاظم سرگردان می‌گوید:
_با این شرایط که فردا حکم میاد و جلسه دادگاهه، تصمیم دارم استعفا بدم.
چشمانم گرد می‌شوند.
امیر به سمت حاج کاظم می‌رود و ملتمسانه می‌گوید:
_حاجی زود تصمیم نگیرید، باهم حلش می‌کنیم.
حاج کاظم کلافه دست در جیب می‌کند و تسبیح عقیقش را درمی‌آورد. مثل همیشه مشغول رد کردن دانه‌های آن می‌شود.
آقای حسینی برای لحظه‌ای چشمانش را می‌بندد و سری به تاسف تکان می‌دهد. با صدایی که خسته است می‌گوید:
_دیگه هیچ تحقیقی فایده نداره. اینا بیشتر از اون چیزی که ما فکر می‌کنیم نفوذ کردن. وقتی آقا حرف زدن یعنی کارد به استخون رسیده.
می‌خواهد حرفی بزند که سریع می‌گویم:
_ما خواستیم تلاش کنیم منتهی همه راها رو بستن به رومون. انگار هر تلاش ما رو از قبل پیش بینی کرده بودن.
آقای حسینی لبخند خسته‌ای می‌زند و می‌گوید:
_مهم اینه تلاش کردیم.
_پس مهدی چی؟
صدایم بلندتر می‌شود:
_این پرونده یه بی‌گناه داشته.
این بار حاج کاظم می‌گوید:
_همین الان از خطبه‌های آقا اومدی بیرون، مگه نگفتن همه بی‌گناه بودن.
دستی در موهایم می‌کشم و کلافه اطراف را نگاه می‌کنم. مصلی خالی شده است. زیر لب می‌نالم:
_مهدی الان معلوم نیست چیه؟ قاتله؟ مقتوله؟ چیه؟
هرچه منتظر جواب میشوم، هیچ کس جوابم را نمی‌دهد. کلافه نفسم را بیرون می‌دهم.
می‌خواهم راه بیفتم به سمت خانه که حاج کاظم می‌گوید:
_منو تا دم اداره برسون. باید یه مجوز ورود برای خواهر مهدی بهت بدم.
چشمانم گرد می‌شود برمی‌گردم به سمت حاج کاظم و می‌گویم:
_اون برای چی؟
لبخند تلخی می‌زند و می‌گوید:
_بهش قول دادم. حداقل آخرین کاری که ازم برمیاد همینه.
سری تکان می‌دهم؛ اما یک جای کار می‌لنگد. این همه جنجال و قتل فقط برای بدبین کردن انقلاب؟ حاج کاظم به بازویم می‌زند.
سوار موتور میشوم. حاج کاظم هم ترک موتور می‌نشید. راه می‌افتم. تا اداره فقط فکر می‌کنم. وارد اداره که می‌شویم،
سعید به سمت حاج کاظم می‌آید و می‌گوید:
_سلام حاجی.
حاج کاظم سری تکان می‌دهد و می‌گوید:
_چطوریه روز جمعه اداره‌ای؟
کنار گوشش را می‌خاراند و می‌گوید:
_داشتم تو خونه گزارش پرونده‌ها رو دسته بندی می‌کردم دیدم چندتاش نیست.
با شنیدن این حرف انگار که شوکی بهم وارد شده باشد می‌گویم:
_سعید، کدوم پرونده‌ها نبود؟
چشم تنگ می‌کند و بعد از کمی فکر می‌گوید:
_قضیه سخنرانی حاج آقا منتظر، یه دوسه تایی هم پرونده سیاسی حزب مشارکت، مثل سوابق و سو پیشینه بعضی‌هاشون.
سری به چپ و راست تکان می‌دهد و می‌گوید:
_چطور؟
عصبی دستی به ریش‌هایم می‌کشم می‌خواهم حرفی بزنم که سعید می‌پرد وسط حرفم:
_گزارش پرونده مذاکره دولت قبل هم نبود.
حاج کاظم سر به زیر با قدم‌های آرام به سمت اتاقش می‌رود. به سمتش می‌دوم و با شوق می‌گویم:
_حاجی! فهمیدم چرا این کارو کردن.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۱۰۷ و ۱۰۸
بی‌اعتنا وارد اتاقش می‌شود. پشت سرش می‌روم و می‌گویم:
_حاجی فکر کنم اینا هدفشون پرونده‌هاییه که یه خط و ربطی از خودشون توش وجود داره!
به برگه روبه‌رویش خیره شده و هیچ نمی‌گوید. کلافه میشوم از این سکوتش. دستی روی شانه‌ام می‌نشیند.
سعید سری تکان می‌دهد و چشم چپش را تنگ می‌کند و زیر لب می‌گوید:
_چی شد؟
شانه بالا می‌اندازم. روبه حاج کاظم می‌کند و می‌گوید:
_حاجی الان که هدفشونو فهمیدیم شاید بشه کاری کرد.
حاج کاظم به آرامی برگه را تا می‌زند و سرش را بالا می‌آورد. لبخندی می‌زند که تلخ‌تر از هر موقع دیگری است. به سمتمان می‌آید و برگه را به طرفمان می‌گیرد.
سعید زودتر از من برگه را می‌قاپد. کنجکاو به برگه نگاه می‌کنم. هنوز سطر اولش را نخوانده‌ام که سعید برگه را تا می‌زند و درمانده نگاه می‌کند.
حاج کاظم می‌گوید:
_درخواست استعفام قبول شده، دیگه از دست من کاری برنمیاد.
دستانم را مشت می‌کنم. حاج کاظم بر روی صندلی‌ها می‌نشیند و می‌گوید:
_امکان داره وزیرم عوض بشه. ما هرکاری هم می‌خواستیم بکنیم مثل این چند وقت باز دست و پامونو می‌بستند.
خسته روی صندلی پشت سرم می‌نشینم و زیرلب می‌نالم:
_مگه می‌شه؟ پس قانون چی می‌شه؟
سعید به میز تکیه می‌دهد و می‌گوید:
_انتخاب مردم قانونم عوض می‌کنه، البته شاید بهتره بگم دست و پای قانون رو می‌بنده.
می‌گویم:
_حاجی! ما چیکار کنیم؟ اصلا چطور با استعفای شما موافقت شده؟ مگه می‌شه بعد این همه سال خدمت؟
سعید می‌گوید:
_اونا منتظر همچین چیزی بودند.
عصبی با پایم روی زمین ضرب می‌گیرم. حاج کاظم در ادامه حرف سعید می‌گوید:
_آره، تا استعفا رو نوشتم قبول کردند.
حاج کاظم نگاهم می‌کند و می‌گوید:
_مجوز روی میز رو بردار.
به سمت میز می‌روم و مجوز را بر می‌دارم. حاج کاظم می‌گوید:
_فردا ساعت ۸ دادگاه باشید.
***
چای را مزمزه می‌کنم. چشمانم می‌سوزد. از دیشب تا به الان یک ثانیه هم پلک روی هم نگذاشتم. استرس دادگاه را دارم. به ساعت نگاه می‌کنم هفت صبح است.
لیوان را روی زمین می‌گذارم و بلند میشوم. کاپشن مشکی‌ام را می‌پوشم. شیر کنار حیاط را باز می‌کنم و آبی به صورتم می‌زنم تا خواب از سرم بپرد.
با صدای پدر برمی‌گردم:
_جایی می‌ری؟
همان طور که دستم را لابه‌لای ریش‌هایم می‌کشم می‌گویم:
_دارم می‌رم دادگاه.
ابرویی بالا می‌اندازد و می‌گوید:
_متهم اصلی رو گرفتید؟
خسته سری تکان می‌دهم که می‌گوید:
_پس دادگاه چرا؟
_همه چیز تموم شد.
به چشمانش نگاه می‌کنم و ادامه می‌دهم:
_فقط ای کاش حکم عادلانه‌ای داده باشن.
پدر عبایش را محکم‌تر به دور خود می‌پیچد و می‌گوید:
_قاتل مهدی پیدا نشد؟
همان طور که به سمت موتور می‌روم می‌گویم:
_نه. منتظرم ببینم توی دادگاه اتفاقی می‌افته یا نه.
هیچ نمی‌گوید. با خداحافظی از خانه بیرون می‌آیم. سوار موتور میشوم. درب خانه سید را که میبینم به یاد آیه می‌افتم.
دیشب که برگه را به او دادم، گفت جایی کار دارد؛ اما خودش را می‌رساند. به سمت دادگاه راه می‌افتم. فکر مهدی راحتم نمی‌گذارد عذاب وجدان گردنم را گرفته و تا مرز خفگی می‌کشانَدَم.
به دادگاه که می‌رسم موتور را گوشه‌ای می‌گذارم. حسابی شلوغ است و صدای همهمه همه جا را پر کرده است.
🔘ادامه دارد.....
✍ نویسنده: محدثه صدرزاده
┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓
@romankademazhabe
┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛
رمـانکـده مـذهـبـی
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥ ✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت
¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥¥🇮🇷¥¥¥
✷ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت زمان، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت ن‍‌ی‍‌از، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت اول‍‌وی‍‌ت، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دشمن، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت دوست، ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت وس‍‌ی‍‌ل‍‌ه‌ای که در م‍‌ق‍‌اب‍‌ل دشمن باید به کار ب‍‌رد؛ این ش‍‌ن‍‌اخ‍‌ت‌ه‍‌ا؛ #بصیرت است. ✷ب‍‌ی‍‌ان‍‌ات حضرت آقا ۱۳۹۳/۹/۶✷
¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥¥🇮🇷¥¥
🔘رمان بصیرتی، سیاسی و امنیتی #عالیجنابان_خاکستری
🔘قسمت ۱۰۹ و ۱۱۰ (قسمت آخر)
اتاق محاکمه شلوغ است. ردیف اول همه هجده متهم نفر از متهمین نشسته‌اند و در دیگر ردیف‌ها خانوادهایشان.
کمی می‌گردم که در ردیف آخر چشمم به حاج کاظم می‌افتد. کنار می‌نشینم و می‌گویم:
_سلام حاجی.
سری تکان می‌دهد. به کنار دستم نگاه می‌کند و بعد برمیگردد و به در نگاه می‌کند، انگار به دنبال کسی می‌گردد. می‌گویم:
_چیزی شده؟
_پس خواهر مهدی کو؟
می‌خواهم حرفی بزنم که با صدای چکش چوبی روی میز قاضی ساکت می‌نشینم. دستانم را در هم گره می‌زنم.
صدای این چکش به معنای عدالت است اما چرا با مهدی عادلانه برخورد نشد؟
صدای قاضی بلند می‌شود:
_بر اساس کیفر خواست متهمان این پرونده و اتهام هر یک بدین شرح است:
۱_آقای سید مصطفی کاظمی معروف به موسوی فرزند علی، با قرار بازداشت موقت، متهم است به آمریت در قتل آقایان داریوش فروهر...
با پایم روی زمین ضرب می‌گیرم. به ساعت نگاهی می‌اندازم. نیم ساعت از موقعی که آیه قرار بود اینجا باشد گذشته است.
حواسم را جمع حرف‌های قاضی می‌کنم:
_متهم ردیف اول در جلسه‌ی سوم دادرسی اظهار نموده:«من جایگاه قانونی برای آمریت داشته‌ام» بنابراین آنچه بعدا در لایحه‌ی آخرین دفاع خود نوشته به این عبارت:«من از جایگاهی برخوردار نبودم که حکم حذف بدهم.»...
خنده‌ام می‌گیرد. موسوی حتی در جلسات دادگاه، هربار دروغ گفته است. عصبی از جایم بلند میشوم و از اتاق بیرون می‌روم. باز هم همهمه و شلوغی که سوهان روحم می‌شود.
این طور که پیداست هنوز هم متهم اصلی که دستور قتل را داده است پیدا نشده. عصبی دستی در موهایم می‌کشم. دستم را به سمت دستگیره در اتاق می‌برم که فردی به شانه‌ام می‌زند. برمی‌گردم.
پسر نوجووانی است. متعجب نگاهش می‌کنم. پاکت نامه‌ای را به سمتم می‌گیرد و می‌گوید:
_اینو یه آقایی داد که بدمش به شما.
با تردید دستم را جلو می‌برم و می‌گویم:
_نمی‌دونی کی بود؟
پاکت را از دستش می‌گیرم. می‌گوید:
_نه فقط گفت بدمش بهتون و رفت.
بعد از حرفش راه می‌افتد و می‌رود. وارد اتاق که میشوم. حکم دادگاه توسط منشی قاضی در حال خوانده شدن است:
_متهم ردیف اول، سیدمصطفی کاظمی(موسوی) به جرم آمریت و صدور دستور چهار فقره قتل موضوع کیفر خواست مستندا به ذیل ماده۲۱۱ قانون مجازات اسلامی به حبس ابد محکوم است.
متهم ردیف دوم...
دندان‌هایم را روی هم فشار می‌دهم. حبس ابد برایش بریده‌اند تا بتوانند بعد از مدتی عفوش کنند. دستم را مشت می‌کنم. به یاد پاکت می‌افتم.
بازش می‌کنم، کاغذکوچکی است که روی آن نوشته:
_مثل اینکه آیه خانوم هنوزم نیومده، بهتره یه سر به بیمارستان امام حسین بزنی.
دستی شانه‌ام را می‌گیرد و به بیرون هدایتم می‌کند. حاج کاظم است. لرزان می‌گویم:
_حاجی ساعت چنده؟
نگاهی به ساعت مچی‌اش می‌کند و می‌گوید:
_نه و نیم. چیزی شده؟
می‌خواهم بروم که بازویم را می‌گیرد و می‌گوید:
_کجا؟
برگه را به دستش می‌دهم می‌خواهم بروم که نمی‌گذارد. بعد از خواندن متن می‌گوید:
_از کجا مطمئنی این سر کاری نیست؟
_می‌رم اونجا می‌فهمم.
کاغذ را در جیبش می‌گذارد و می‌گوید:
_به خونه زنگ بزن.
دستش را شل می‌کند. سریع می‌گویم:
_خونه نیست. حاجی من می‌رم. نگرانم.
و به سمت موتور می‌دوم.