عرض سلام به همه همراهان گرامی❤️ و خوش آمد به اعضای جدیدمون🌹 و تبریک عید 🌟✨🌹😍🌺🎉💐🌸 برای آشنایی اعضای جدیدمون 🌸🌺💐

✨🌾✨🌾✨🌾✨🌾✨🌾✨🌾✨ 💐درها برای کسانی گشوده می شوند که جرات در زدن داشته باشند🍃 🌾جرات شروع کردن داشته باشيد با امید، با عشق، با محبت❤️ با تلاش در بزنيد 👌کسی که در تاریکی پشت در نشسته، هرگز زیبایی های عالم را درک نخواهد کرد..🌱 🔻👇🔻 ✨الله وَلیُ الذّینَ آمنُوا یُخرِجُهم مِنَ الظُلماتِ الی النُّور..✨ 💗با توکل به او حرکت اسان خواهدبود..🌱 ✨🌾✨🌾✨🌾✨🌾✨🌾✨🌾✨ 📚 @romankademazhabi♥️

#از_خانه_تا_خدا.... #درس بیست و پنجم 👇 💎 "سحر خیزی عامل افزایش لذّت" 🌺 مثلاً یکی از دستوراتِ اسلام برای افزایشِ امکانِ لذّت بردن، "سحر خیزی" هست. 🌅 ⭕️ اگه یه نفر توی تمامِ عمرش، بین الطلوعین رو بخوابه، معلومه که دیگه الان جسمش "توانایی لذّت بردن" رو نداره. دیگه روحش کِشِش نداره که لذّت ببره...😒 سیستمِ عصبیش دچارِ مشکل شده.⚡️ 🔹🔹🔺🔹 🔴 "وقتی یه نفر روحش آسیب ببینه دیگه به این راحتیا نمیتونه لذّت ببره" 🚫 مجبوره مثلاً با هیجانِ شهرِ بازی یا هیجانهای خطرناکِ دیگه یه ذره لذّت ببره! 🚫 مجبوره برای یه لذّت کوچک هزینه های زیادی کنه. 💵 👆اینجوری هم هزینه کرده و هم لذّت نبرده! ✅📛👆 🚸 خب عزیز دلم این چه وضعیه برای خودت درست کردی؟ آدمِ عاقل مگه بین الطلوعین میخوابه؟!😒 🔺 معلومه دیگه روحش نمیتونه از "تک تکِ لحظاتِ زندگی" لذّت ببره..... 💢💢💢 ⁉️ مگه میشه که آدم از تک تکِ لحظاتِ زندگیش لذّت ببره؟ 🔹 بله که میشه! 😌 ✅ آدم باید "از همۀ حرکاتش توی زندگی" لذّت ببره.

💖 شما باید از خوابیدن، نهایتِ لذّت رو ببری. از بیداری، از غذا خوردن، نگاه کردن، فکر کردن، از همه چیز... 🔵 تو باید خیلی لذّت ببری. حق نداری کم لذّت ببری. 🌺🌷💞🌺 -- خب چطور میشه از همه چیز لذّت برد؟ 🔶 تنها راهش اینه که "قدرت و ظرفیتِ" خودت رو برای لذّت بردن افزایش بدی. که البته اینم "برنامه" میخواد. ✔️👆✔️👆 🌺 آدمی که "اهلِ مبارزه با هوای نفسش" بشه، کم کم توانایی خودش رو برای لذّت بردن افزایش میده.💞✌️ ❇️ درست مثل کسی که روزه میگیره. 🌹 آدمِ روزه دار با روزه گرفتن، طبیعتاً توانایی بیشتری برای لذّت بردن از غذا پیدا میکنه. ✔️ به میزانی که آدم "اهلِ مبارزه با تمایلاتِ پستِ خودش" بشه قدرتِ لذّت بردن خودش رو افزایش داده.....👌 ✅🔷➖💕🌷 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم ┄┄┄••❅❈✧❈❅••┄┄┄

در خدمتتون هستم با بحث مشاوره در رابطه با ✴️خانواده و مشکلات خانوادگی ✴️همسرداری ✴️تربیت فرزند ✴️ازدواج ✴️اصلاح تغذیه جهت تنظیم نوبت به ای دی زیر پیام بدید 👇👇 @MOSaferr1991

🌼🍃🌼 📚 #عشقی_به_پاکی_گل_نرگس 🌼🍃 🌼 📝 نویسنده: #فاطمه_اکبری 🔻 #قسمت_یازدهم باترس نگاه کردم دیدم یک مردمعتادنشسته کنارم وزل زده بهم،بهش می خوردسی سالش باشه، داشتم با تعجب سرتاپاش ونگاه می کردکه لبخند چندشی زدوگفت: _چی می خوای؟ عین خنگانگاهش کردم وگفتم: +ها؟ نیشش بازترشدوگفت: _جنس دیگه جنس بامِن مِن گفتم: +هی..هیچی نمی خوام نچ نچی کردوگفت: _عقلتوبه کاربندازدخترجنسش تازس همین یک ساعت پیش ازآشپزخونه‌تحویل گرفتم‌. اهل سیگارکشیدن بودم ولی موادو اینجورچیزها نه،سیگارم هروقت دنیا بهم می گفت می کشیدم. باکلافگی گفتم: +نمی خوام حالابلندشوبروسراین خیابون همیشه گشت ارشاده بیان ببینن پدرجدمون ومیارن جلو چشممون. عین خنگولا نگاهم کردوگفت: _وای خدایامن مُلدم،الان نگرانمی؟ خندم گرفت،عجب خُلیه،باحرص گفتم: +پاشوبروپشمک،بلندشوبروخداروزیت ویکجای دیگه حواله کنه‌. همینطورداشتیم بحث می کردیم که یهویکی آروم کوبیدروی شانم،ازترس ازجام پریدم،هم من هم اون مردمعتاد ازجامون بلندشدیم وبرگشتیم ببینیم کی پشتمونه.بادیدن یک خانم که تقریباسنش بالامی زدولباس سبزبایک چادرپوشیده بودبرگام ریخت،یک پسرکه خودش وتوریش خفه کرده بود هم کنارش بود،دوتاشون بااخم نگاه می کردن. یهومردمعتادعربده کشید: _یاابرفض بپیچم توباقالیا. مثلاخواست فرارکنه ولی هنوزیک قدم وکامل برنداشته بودکه اون پسرریشی ازپشت یقش وگرفت.باترس نگاهشون می کردم که خانم گفت: _بگوببینم دخترخانم شما چه نسبتی بااین آقاداری؟ به زورخودم ونگه داشتم که نخندم،آخه من چه نسبتی می تونم بااین مَشَنگ داشته باشم؟ سوالم وبه زبون آوردم: +آخه من چه نسبتی می تونم بااین آقاداشته باشم؟ من روی این نیمکت نشسته بودم این آقااومد نشست کنارم وگیردادبهم که ازش جنس بخرم. اون مردریشی همچنان که چشماش میخ شده بودروی زمین گفت: _چه جنسی؟ عجب،آخه اینم سواله؟نتونستم جلوی خودم وبگیرم باپررویی تمام گفتم: +مقداری پشم اعلاء ازدوقوزآباد،خب مواد دیگه آقا. مردبیچاره دهنش بسته شدوبه جاش چشماش گردشد ،مردمعتادهمچنان که چشماش داشت بسته می شد گفت: _دروغ میگه،دوشت دخترمه! چقدراین بشرپرروبودآخه،باجیغ گفتم: +چرازرمی زنی؟من کجا؟توکجا؟ دوباره عین خنگاگفت: _اوکجا؟ماکجا؟همه کجا؟ هم عصبیم کرده بودهم خندم گرفته بوداز کاراش ،بی توجه به اون مردمعتاد رو به اون زن گفتم: +خانم دروغ میگه بخدا،این معلومه نعشس خودش نمیفهمه چی میگه. خانمه آرام هلم دادوگفت: _بیابریم زنگ می زنیم خانواده هاتون همه چی مشخص میشه. مردریشی هم دست اون معتادعوضی رو گرفت ومادوتاروبه سمت وَن سبزرنگی که کنارخیابون بودبردن،دیگه داشت اشکم درمیومدبایدیک کاری می کردم. امیدوار بودم دلشون به رحم بیاد و زیاد پیگیرم نشن. &ادامه دارد.... 🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼 📚@ROMANKADEMAZHABI❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

🌼🍃🌼 📚 #عشقی_به_پاکی_گل_نرگس 🌼🍃 🌼 📝 نویسنده: #فاطمه_اکبری 🔻 #قسمت_دوازدهم اطرافم ونگاه کردم هرطورشده بایدفرارمی کردم،یکباردیگه هم گشت گرفته بودتم ولی کاربه اینجاهانکشیده بود اگرایندفعه بگیرنم کاربه کلانتری میکشه‌.بدبخت میشم.. محیط وبادقت نگاه کردم بایدازدوتاخیابان ردمی شدم تابه خیابان خودمون برسم،خیابان خودمون طولانی بودولی خلوت بودراحت می شددوید، خب پس ازنظرمکان حل بودمی مونداین خانمه که مجبورم یک پاش وناقص کنم،دفاع شخصی بلدم وتواین کارواردم،داشتیم به وَن نزدیک می شدیم،کنار ون یک مردریشی دیگه هم واستاده بود. کناروَن رسیدیم،اون مردی که کنارون بودزیادحواسش نبوداون یکی هم که مشغول اون مردمعتادبودفقط همین زنه بودکه مثل جغدزل زده بودبهم،اون مردی که کنارون ایستاده بوددرماشین وبازکردکه سواربشیم،دیگه وقت عملی کردن نقشه بود،خم شدم روی شکمم و گفتم: +آخ دلم،آخ وای مامان خانمه باکنایه گفت: _این نقشه هادیگه قدیمی شده بدوسوارشو‌. دستش وآوردجلوکه هلم بده منم همون لحظه دستش وگرفتم ومحکم پیچوندم تابفهمه چی شده محکم کوبیدم به پشت زانوش که محکم خوردزمین وجیغش رفت هوا،اون دوتامردتابخوان به خودشون بجنبن من باسرعت پیچوندم وازپشت ون شروع کردم به دویدن،دوبارنزدیک بودماشین بزنه لهم کنه،چندتاپسرکنارخیابان بودندکه برام دست وسوت می زدن، همچنان که نفس نفس می زدم برگشتم عقب ونگاه کردم اون مردی که کنارون بودافتاده بوددنبالم،نزدیک بودبگیرتم که جیغی کشیدم وبه دویدن ادامه دادم دیگه به خیابون خودمون رسیده بودم تندتندمی دویدم ولی اون مردسمج ترازاین حرفابود،یک پسری داشت ازجلومیومدسریع رفتم پشت پسرایستادم همین که اون مردبهم نزدیک شداون پسربدبخت وکه هنگ کرده بودومحکم هُل دادم که خوردبه اون مامورودوتاشون باهم افتادن زمین،تادیدم حواس مامورپرت شده رفتم تویکی ازکوچه هاوپشت نیسان یکی قایم شدم،ده دقیقه منتظرشدم وقتی مطمئن شدم رفته ازپشت ماشین پریدم پایین باسرعت وترس به سمت خانه رفتم. و به ارومی وارد خونه شدم...اون شب رو با استرس سپری کردم &ادامه دارد.... 🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼 📚@ROMANKADEMAZHABI❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

✨༼﷽༽✨ ✅دستورالعملی برای یافتن همسر شایسته💕 ✍آیت الله جاودان می فرمایند: شما سعی كنید🍃 نماز درست و اول وقت بخوانید و🍃 از گناه پرهیز جدی بكنید ، آنوقت🍃 هر روز بعد از نماز صبح دو ركعت نماز بخوانید و بلافاصله🍃 129 بار ذكر یا لطیفُ بگوئید در ضمن این 🍃دعا را هم بسیار زیاد تكرار كنید و سعی كنید با توجه باشد👌: «اسئل الله من فضله» این ذكر خاص ازدواج استــ با آن مقدمات ان شاءالله اگر زیاد و با توجه بگوئید نتیجه می دهد. 🌸 اگه به نتیجه رسیدید که ان شاء الله می رسید، ما رو هم دعا کنید.📿 💕همسرشایسته نصیب همتون ان شالله💕 ┈٠~•°•🖋🥀🗞🥀✒️•°•~٠┈ 📚@romankademazhabi ♥️ ┈٠~•°•🖋🥀🗞🥀✒️•°•~٠┈

꧁༼﷽༽꧂ یاربّ❣ ....آنچه را تو شایسته آنی برای من انجام داده ای و از روی عفو ت (خطاهای)مرا پوشانده ای ✍پروردگار من ! مناجات شعبانیه میخونم میفهمم تو عاشق🌹 منی و من😞 #مناجات_شعبانیه ┈٠~•°•🖋🥀🗞🥀✒️•°•~٠┈ 📚@romankademazhabi ♥️ ┈٠~•°•🖋🥀🗞🥀✒️•°•~٠┈

سلام و عرض پوزش بابت تاخیر در رمان و انتظار شما عزیزان قسمت های پایانی رمان #مهر_و_مهتاب ، با عشق و غم درسینه و بغض در گلو و اشک در دیدگان از ایثار و فداکاری های سرو هایی که ... ایستاده مردند تقدیم نگاه پر مهرتان🌺💐🌸

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده #تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_صد_هفتاد_هفتم به همسرم که تقریبا شش سال در کنارش زندگی کرده بودم، خیره شدم. نگاه چشمانش هنوز مثل یک بچه پاک و معصوم بود. ریش و سبیل و موهای سرش درست مثل دوران دانشجویی منظم و مرتب و کوتاه بود. فقط موهای کنار شقیقه هایش تک و توکی سفید شده بود. لبان کبودش روی هم فشرده و ابروهایش بیشتر از چشمانش فاصله گرفته بودند. صورتش چاق تر از پیش شده بود، اما هنوز همانی بود که عاشقش شدم. من این مرد را می پرستیدم. زمینی که رویش راه می رفت، می بوسیدم و سجده می کردم. در تمام این مدت شش سال، لحظه ای نبود که از دستش ناراحت و عصبی باشم. همیشه شرمنده کارها و اعمالش بودم. لحظه لحظه این شش سال، سر سجاده نماز از خدا خواسته بودم از عمر من کم کند و به عمر حسین بیفزاید. حالا او چه می گفت؟ من چه می خواستم؟ اینکه او عمر کوتاه تری داشته باشد اما در خانه بگذراند؟ یا عمر درازتری را در بیمارستان طی کند؟ مثل گنگ ها گفتم: - مامان و بابام دارن میان! حسین لحظه ای ساکت نگاهم کرد، بعد با صدای بلند خندید: - دیوونه! تو همیشه یک حرفهایی می زنی که ربطی به موضوع بحث نداره! حالا شوخی کردی یا جدی گفتی؟ همانطور با بغض گفتم: جدی گفتم. انگار مامان دیگه طاقتش تموم شده و به بابا اصرار کرده برگردن. حسین لبخند زد: خوب خیلی خوشحالم، خدا رو شکر که مادر و پدرت میان و تو هم از تنهایی در می آی. روی تخت دراز کشیدم و به انبوه داروهای حسین که روی پاتختی صف کشیده بودند، نگاه کردم. این داروها تا چند وقت می توانستند به داد حسین برسند؟ حسین چراغ را خاموش کرد و روی تخت نشست. - به چی فکر می کنی عروسک؟ - به اینکه چرا سرنوشت هر کس یک جوره! چرا تو باید توی جنگ شیمیایی بشی؟ چرا من باید انقدر ناتوان و عاجز باشم؟ چرا علیرضا پسر من و توست؟ حسین دستانم را گرفت: عزیز من انقدر دلتنگ نباش، تو خودت هم وقتی زن من شدی، می دونستی که یک روزی از هم جدا می شیم... با حرص گفتم: اما نه به این زودی... حسین خندید: پس انتظار داشتی بعد از چهل سال زندگی مشترک؟ تو می دونستی من مریضم... حالا هم هنوز هیچی نشده، ولی مهتاب تو این شش سال شاید من و تو به اندازه چهل سال یک زن و شوهر عادی از زندگی لذت برده باشیم و از بودن کنار هم خوشحال بودیم. من و تو با علم به اینکه یک روزی قراره از هم جدا بشیم، قدر همۀ لحظات با هم بودنمون رو دونستیم، وقتی خاطراتم رو مرور می کنم، حتی ثانیه ای نیست که عاشق تو نبوده باشم و با رضایت و شادی زندگی نکرده باشم. لحظه ای نیست که برای گذشتنش تاسف خورده باشم... من همیشه شاکر خدا هستم، با اینکه عمر طولانی به من نداد اما تو رو به من هدیه کرد. مهتاب تو عشق و زندگی منی، هوایی که تو تنفس کرده باشی برای من مقدسه، من خوشبخت بودم... خیلی خوشبخت! هر کسی ممکنه نتونه به این جا برسه، اینهمه آدمایی که دنبال پول و مقام و عنوان می دون! حرص می زنن، دزدی می کنن، به هم دروغ می گن، به همدیگه خیانت می کنن، ممکنه صد ساله هم بشن اما خوشبخت نباشن! ولی من، انقدر خوشبخت و سعادتمند بودم که تو همین عمر کوتاه به همه چیز رسیدم. حالا هم فقط از یک چیز ناراحتم، تنهایی تو و علیرضا! می دونم که دلم خیلی براتون تنگ می شه و می دونم بهتون خیلی سخت می گذره، اما فکر روزهای با هم بودن و اینکه روزی دوباره همه کنار هم خواهیم بود، حتما آراممون می کنه... این حرفها خیلی وقته که تو دلمه و دلم می خواد بهت بگم اما همش می ترسیدم که ناراحت و غصه دار بشی، ولی امروز از این ترسیدم که خیلی دیر بشه و تو این حرفها رو هیچوقت نشنوی، من خیلی دوستت دارم و همیشه از اینکه با همۀ شرایط بد و سخت من کنار آمدی و باهام زندگی کردی و معنی گذشت و عشق رو بهم فهموندی، مدیونت هستم. مهتاب تو انسان خیلی بزرگی هستی، پشت پا زدن به مادیات و رو آوردن به معنویات به خاطر عشق، خیلی کار بزرگیه! کاریه که حتی خود من شاید نتونم انجامش بدم. مطمئن باش هر زمان که بمیرم با آرامش و رضایت می رم، فقط و فقط دلم براتون تنگ می شه. اشک هایم بی اختیار سرازیر شده بود، با هق هقی خفه گفتم: - تو هیج جا نمی ری! هنوز مدیون منی، تا مهرمو کامل ندی نمی ذارم هیچ جا بری... ادامه دارد.... ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده #تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_صد_هفتاد_هشتم صدای گرفته حسین بلند شد: مهتاب، مطمئنم که اگه تو نخواهی، من حتی نمی تونم بمیرم. ولی عزیزم التماس می کنم هر وقت که دیگه دیدی دارم زجر می کشم، ازم بگذر. این تنها خواهش منه، از من راضی باش و دِین منو ببخش. مثل روز برام روشنه که اگه تو اجازه ندی، نمی تونم از زمین کنده بشم... باورم نمی شد که آن حرفها را می شنوم. با عصبانیتی غیر قابل کنترل گفتم: - حسین، بس کن. من هیچوقت راضی نمی شم تو ازم جدا بشی... حسین همانطور که نرم در آغوشم می کشید، زمزمه کرد: - موقعی می رسه که با رضایت قلبی بهم اجازه رفتن می دی. سرم را روی سینه اش گذاشتم و آهسته گفتم: - نمی دونم، ولی خدا می دونه که هیچوقت این رضایت از ته دل نخواهد بود. من عاشق تو هستم حسین، باور کن تصور لحظه ای بی تو برایم ناممکنه، من بی تو چه کنم؟ تو انقدر خوب و مهربون و با گذشتی که من رو لوس کردی، از همه توقع این رفتارو دارم و می دونم حسابی اذیت می شم. چون تا به حال هیچکس نظیر تو رو ندیدم و می دونم که دیگه هم نخواهم دید. تو این شش سال به من هم خوش گذشت و از ته دل احساس می کردم خوشبخت و سعادتمند هستم. از اینکه تو رو انتخاب کردم و روی حرفم ایستادم، خوشحالم و لحظه ای احساس پشیمانی نکردم. بعد از آن دیگر هیچکدام حرفی نزدیم، حسین پرشور و با هیجان صورتم را بوسید و مرا در آغوش گرمش کشید. پایان فصل 53 فصل پنجاه و چهارم (فصل آخر) صدای بلندگو که دکتری را صدا می زد، مرا از خاطراتم بیرون آورد. چادرم را دور شانه هایم جمع کردم و با قدم های کوچک و سریع به سالن انتظار بیمارستان رفتم. هنوز سهیل و گلرخ نیامده بودند. نزديک شش ماه از بسترى شدن حسين در اين بيمارستان مى گذشت. پدر و مادرم هم چند ماهى بود كه برگشته بودند و تقريبا هر روز به بيمارستان مى آمدند تا حسين را ببينند. چهار ماه بود كه هر روز عليرضا را به مهد كودک مى بردم و مادرم بعدازظهر او را برمى گرداند. حالا ديگر مادرم را به خوبى مى شناخت و طاقت دورى از او را نداشت. مادر و پدرم هم در اولين برخورد، عاشق عليرضا شده بودند. خدا را شكر مى كردم كه وجود پدر و مادرم و خانه بزرگشان چنان عليرضا را به خود مشغول كرده كه زياد بهانه من و حسين را نمى گيرد و بى تابى نمى كند. قبل از آمدن پدر و مادرم، حسين حالش بد نبود. همه چيز با يک سرما خوردگى ساده شروع شد. چند روزى خودم مرخصى گرفتم تا مراقبش باشم، اما حالش روز به روز بدتر مى شد. سرفه هاى خشک و بى امان، تب شديد و نفس تنگى، از پا انداخته بودش. عاقبت با كمک پدر و سهيل به بيمارستان رسانديمش و دكتر احدى به سرعت بسترى اش كرده بود. از همان روز، آزمايشها و گرفتن عكس هاى مختلف شروع شد. حسين از ماندن در بيمارستان خسته شده بود، اما برخلاف دفعات قبل، هيچ بهبودى در اوضاعش حاصل نشده بود تا با اين بهانه از بيمارستان مرخص شود. هر روز بعدازظهر، عليرضا را به ديدن پدرش مى آوردند. با توجه به وخامت حال حسين، نگهبانى اجازه مى داد عليرضاى كوچک به همراه پدر بزرگ و مادر بزرگش به ديدن پدرش بيايد. سهيل و گلرخ هم تقريبا هر روز به ديدن حسين مى آمدند. سهيل با حسين شوخى مى كرد و مى خنداندش، اما مى شد ترس و نگرانى را در چشمهاى سهيل خواند كه على رغم لب خندانش، بى قرار و نگران بود. شادى و ليلا هم هر هفته به ديدن حسين مى آمدند و برايش گل و شيرينى و كتاب مى آوردند. سحر و پدر و مادر على هم به دیدن حسين آمده بودند. ياد دو شب پيش افتادم كه حسين به هوش بود و مى توانست صحبت كند. به محض بيدارى اش جلو رفتم و دستانش را در دست گرفتم. لوله هاى اكسيژن درون دماغش، حرف زدن را برايش مشكل مى كرد. با ديدنم لبخند زد و گفت: - مهتاب، هر وقت چشم باز مى كنم تو اينجايى... خسته نشدى؟ سرم را به علامت نفى تكان دادم. آهسته گفت: عليرضا چطوره؟ كجاست؟ - خوبه، نگران نباش. پيش مامان و بابامه. تک سرفه اى كرد و گفت: خدا رو شكر كه پدر و مادرت آمدن، تو اين اوضاع و احوال خيلى كمكت هستن. بعدش دستش را دراز كرد و اشک ها را از روى گونه هايم پاک كرد. صدايش در اثر مورفين زياد و گيج بودن خودش، كشدار و بى حال بود: - عروسک! گريه نكن، قلبم درد مى گيره وقتى چشماى خوشگلت پر از اشک مى شه. نمى توانستم خودم را كنترل كنم، به گريه افتادم. حسين هم گريه مى كرد. صدايش به زحمت بلند شد: - دلم مى خواست باز هم كنارت مى موندم! من از تو سير نمى شم مهتاب، ولى انگار وقت رفتنه. دلم مى خواد اين پلاک ها رو از گردنم در بيارى... ادامه دارد.... ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده #تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_صد_هفتاد_نهم #قسمت_آخر با زحمت، پلاک هاى على، رضا و خودش را از گردنش بيرون كشيدم. سه پلاک نقره اى، كه مشخصاتشان حک شده بود. حسين دستم را گرفت: - مهتاب، از قول من اين ها رو بده به عليرضا، وقتى كه بزرگ شد و تونست ارزش اينا رو درک كنه، بهش بگو درسته كه پدرش مرد ثروتمند و بزرگى نبود تا براش چيز ارزشمندى به ارث بذاره، اما پدرش و صاحبان اين پلاک ها براى او و بقيه فرزندان ايران، اين سرزمين مقدس رو به ارثيه گذاشتن، بهش بگو و ازش بخواه كه قدر اين ارث رو بدونه و دوستش داشته باشه و اگه لازم شد براى نگه داشتن و به ارث گذاشتنش براى نسل هاى بعدى، بجنگه و تا پاى جون وايسه، من اطمينان دارم روزى ايران پر از سرو مى شه، سروهايى كه هيچكدوم به خاک نيفتادن و با افتخار و سرافرازى، ايستاده جون دادن... سرفه امانش نداد و دكتر احدى با عصبانيت از اتاق بيرونم كرد. تكان دستى از جا پراندم: مهتاب، چى شده؟ چه خبر؟ سرم را بلند کردم و به چهرۀ نگران مادرم زل زدم. پشت سر مادرم، پدر در حالیکه دست کوچک علیرضا را در دست داشت در کنار سهیل و گلرخ ایستاده بودند. بغضم ترکید: - حسین حالش خیلی بده... بردنش مراقبتهای ویژه... مادرم آغوشش را باز کرد و به گریه افتاد: الهی بمیرم! کاش من به جاش می مردم... این مادر بود که این حرفها را می زد؟ سهیل انگار فکر مرا خوانده باشد، گفت: - الله اکبر به این پسر که حتی نظر مادر ما رو هم نسبت به خودش برگردوند! زنی سفید پوش صدایم زد: خانم ایزدی... با وحشت برگشتم: بله؟... - دکتر احدی صداتون کردن، عجله کنین... با عجله به سمت پله ها دویدم. مادرم علیرضا را بغل کرد و دنبالم دوید. پشت در اتاق حسین، دکتر احدی با صورتی بی اندازه غمگین انتظار می کشید. به محض دیدنم، گفت: - دخترم، خیلی متاسفم، اما حسین دیگه نمی تونه نفس بکشه... گیج پرسیدم: یعنی... سری تکان داد: نه، هنوز نه! ولی وقت خداحافظی است. برای همین صدات کردم. بدون آنکه منتظر بقیه حرفهای دکتر شوم به داخل اتاق هجوم بردم. حسین چشمانش را باز کرده بود. سینه اش به سختی بالا و پایین می رفت. آهسته گفتم: - حسین... لبخند کمرنگی زد. لحظه ای بعد اتاق از حضور خانواده ام پر شد. مادرم جلو رفت و با مهربانی حسین را در آغوش کشید: پسرم، ما رو حلال کن... صدای خس خس ضعیفی بلند شد: خیلی وقت بود که کسی بهم نگفته بود، پسرم. مادرم چندین بار صورت حسین را بوسید: عزیزم تو پسر منی، تو عزیز منی، منو ببخش... از خدا می خوام منو به جای تو ببره، اما چه فایده که خدا هم دست چین می کنه و من رو سیاه رو قبول نداره... بعد پدرم جلو رفت و بی حرف صورتش را بوسید. علیرضای کوچک دست آویزان حسین را گرفت و گفت: بابا حسین چی شده؟ اگه بوست کنم خوب می شی؟ سهیل علیرضا را بلند کرد و حسین آهسته فرزندش را بوسید. گلرخ با هق هقی آشکار، علیرضا را بیرون برد. بعد سهیل دست حسین را گرفت و پشت دستش را بوسید. صدایش از شدت بغض می لرزید: حسین خیلی چاکرتم، خیلی آقایی! بعد همه رفتند و من ماندم. جلو رفتم و لبهای خشکیده همسرم را با حرارت و عشق بوسیدم. بی آنکه گریه کنم، گفتم: دوستت دارم... صدایش به زحمت بلند شد: منم دوستت دارم، مهتاب، مواظب خودت باش. خم شدم، با محبت موهایش را مرتب کردم. نفس های کوتاهش به صورتم می خورد. بیشتر خم شدم. می خواستم حرارت بدنش را حس کنم. حسین، به سختی صورتم را بوسید و به زحمت گفت: مهرت رو حلال کن، مهتاب... می دانستم که دیگر دارد زجر می کشد. سینه اش به سختی بالا و پایین می رفت. انگشتانش از کبودی به سیاهی می زد. تمام توان و نیرویم را جمع کردم. به یاد حرف هایش افتادم که ماهها پیش گفته بود، لحظه ای می رسد که از ته قلب به رفتنم رضایت می دی و دانستم که حالا وقتش رسیده است. دیگه راضی به رنج و دردش نبودم. بی آنکه اشک بریزم و عجز نشان بدهم، از ته دل و با قاطعیت گفتم: - حسین، مهرم حلال... همانطور که دستانش در دستم بود، ماندم. حسین آخرین نگاه را به صورتم انداخت و چشمانش را بست. فشار اندکی به دستم که درون دستش گرفته بود، داد. آهسته گفتم: - خداحافظ عشق من... و حسین در نهایت آرامش با همان لبخند معصومانه روی لبهایش، رفت. پایان ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

سلام همراهان گرامی و خوب و وفادار کانال 🌸💐🌺 و عرض #خوش_آمد به اعضای جدید 🌹 فردا اگه شد نظرات خواندنی اعضای خوب کانال در مورد این رمان زیبا رو تقدیم نگاه مهربانتون میکنم از فردا برای رمان بخش عصر گاهی با یه رمان بسیار زیبا و جذاب و هیجانی #آنلاین در خدمتتون خواهیم بود ان شاءالله معرفیش بمونه برای فردا الان رمان متفاوت عاشقانه زیبا و غرور آفرین #تنها_میان_داعش رو تقدیم میکنم👇🏻