🔴فرصتی طلایی که توسط برخی والدین سوزانده می شود 🔺دانش آموزی که پشت کنکوری بود از من پرسید: «پشتیبانم گفته بخاطر عقب نماندن از درس ها روزه نگیر. ضعف می کنی و این روزهای طلایی را از دست می دهی! حرفش درست است؟ می توانم بعدا قضایش را بگیرم؟» 🔺مادری با نگرانی از معلم دخترش شکایت می کرد که به او گفته «نباید روزه بگیری؛ ایام امتحانات است و سرنوشتت خراب می شود!» 🔺مادر دیگری می گفت: «نمی‌ گذارم دخترم روزه بگیرد؛ چون جسم و جاني ندارد و از حال می رود.(البته قد و هیکل دختر تفاوت چندانی با مادر نداشت) کفاره اش چقدر می شود؟!» 🔹حکم شرعی چنین امر به منکر هایی موضوع این یادداشت نیست و باید در جای خود بررسی و بیان شود. اما من قصد دارم به نکته تربیتی این رفتارها و سبک فرزند پروری اشاره کنم. 🔹رسیدن به سن #تکلیف علائمی دارد که خداوند متعال، آفریننده و مالک جهان و آگاه بر تمام استعدادها و توانایی های انسان، این سن را شروع پذیرش #مسوولیت قرار داده. 🔹ممکن است استثنائاتی باشد که با وجود رسیدن به سن تکلیف هنوز توانایی جسمی انجام برخی عبادات مثل روزه را نداشته باشند که تشخیص آن با مکلف است و باید با مشورت با مرجع تقلید خود تکلیفش را روشن کند. 🔹روی بحث ما با اکثریت جامعه است. امروزه سبک فرزند پروری به گونه ای شده که کمترین بار مسوولیت به بچه ها سپرده می شود. و وظایف شرعی که می تواند به مسوولیت پذیر شدن فرزندان کمک کند، براحتی و غالبا با تشخیص والدین کنار گذاشته می شوند. 🔹نتیجه آن می شود که فرزندانی وارد جامعه می شوند که حتی در قبال رفتارهای خود حاضر به پذیرش مسئولیت نیستند؛ چه برسد به اینکه خود را نسبت به افراد جامعه مسوول بدانند. 🔹آن پشتیبان متوجه نیست که دوران طلایی زندگی آن نوجوان، ماه رمضانی ست که علاوه بر تقویت عبودیت، روح و جسم او را قوی می کند. 🔹آن معلم نمي داند دارد سرنوشت دانش آموز خود را با گرفتن فرصت افزایش توانایی تحمل سختی ها در ماه رمضان نابود می کند. 🔹آن مادر غافل است که وقتی به دخترش اجازه روزه داری نمی دهد، فرصت رشد کردن را از او می گیرد و او را در سنین کودکی متوقف می کند. و این با هیچ پرداخت خسارتی قابل جبران نیست. 🔻رمضان، این فرصت طلایی و سرنوشت ساز رشد و تعالی را از فرزندانی که قرار است بعد از ما جامعه را اداره کنند، نگیریم. #رمضان #سبک_زندگی 📝 #رها_عبداللهی http://eitaa.com/joinchat/3364487185Ca303041715

همینقدر تنها و دست خالی، همینقدر خسته و مستأصل، آمدیم به پناه، به گدایی آستان سلطان... همه جا آذین بسته بود و خوان کرم گسترده گفتند داخل شوید که این روزها مولا درهای غضب بسته و دشمن را در زنجیر کرده، بنهید هرچه وبال با خود آورده اید و سبک بار، بار یابید و از این سفره هرچه خواهید بهره گیرید گفتیم ما کجا و سفره بزرگان کجا؛ زیاده خواهی مان بی حرمتی ست گفتند قناعت به کم در این سفره عین بی حرمتی ست! نگاهمان افتاد به دست خالی و ظرف کوچک و پر از ترک. دلمان لرزید. سفره کرمش پهن و ما کم بضاعتان... لعنت بر این لیاقت و این دست خالی... نهیب زدند که به بضاعت ندهد، به عنایت دهد... وسعت ظرفت هم با اوست. ناخالصی هایت را ذوب می کند تا ظرفت بزرگ شود. چگونه دست ها خالی بماند از سفره ای که در ابتدایش رحمت می دهند و میانه اش مغفرت و انتهایش نجات؟ تنها شرطش خواستن است؛ که اگر میهمان نخواهد، میزبان را چه تقصیر؟ مرداب مرا زنده کن ای دوست از چشمه صافت بدهم تا ... سیراب شوم جان به کف آرم تقدیم کنم پا و سرم را ناباب مرا باب کن ای دوست تا باب شوم سوی تو آیم آزاد شوم از دو جهانت دریاب ضمیر خود سرم را #رمضان 📝 #رها_عبداللهی http://eitaa.com/joinchat/3364487185Ca303041715