•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_چهارم #عطر_نرگس #بخش_اول . ساغر خمیازہ اے ڪشید و دستش را روے شانہ ام گذاشت‌. _خانم دڪتر نادرے! خانم دڪتر نادرے بہ بخش اورژانس! بے حوصلہ و میل،دستم را از زیر چانہ ام برداشتم و نگاهم را از پنجرہ و حیاط دانشگاہ گرفتم. همانطور ڪہ بہ سمت ساغر برمے گشتم جواب دادم:بعلہ؟! ابروهاے نازڪش را بالا انداخت و چشم هایش را ریز ڪرد. _از بعد تعطیلات یہ جورے شدے،همش دمغے! نفس عمیقے ڪشیدم و سرم را بہ دیوار تڪیہ دادم‌‌. _نہ خوبم! لب هایش را یڪ طرفے ڪج ڪرد:آرہ جون خودت! ڪے زدہ تو پرت؟! پوزخند زدم:خودم! لبخند زد:مثل فیلسوفا حرف میزنے! نڪنہ با بچہ هاے فلسفہ و منطق مے گردے مختو آوردن پایین؟! لبخند غمگینے زدم و سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم. پوفے ڪرد و با اخم گفت:حرف بزن خب! غم باد میگیریا! دقیقا دوهفتہ س تو خودتے! لبخند غمگینے زدم و جوابے ندادم. او چہ مے دانست من چہ مے ڪشیدم؟! چہ مے دانست دو هفتہ قبل چہ شنیدم و محراب چہ ڪردہ بود؟! چہ مے دانست از وقتے از تبریز بازگشتہ بودم وقتے محراب مرا مے دید اخم مے ڪرد و راهش را ڪج؟! در تمام این دو هفتہ،تنها دو سہ بار محراب را دیدہ بودم‌. تا مرا مے دید سرش را توے سینہ اش فرو مے برد با ڪیلو ڪیلو اخم! سلام ڪہ مے دادم بہ زور جوابم را زمزمہ وار مے داد و با سرعت مے رفت! شرم و غرور دخترانہ ام اجازہ نمے داد ڪہ دلیل ڪارهایش را بپرسم! من و محراب باهم نسبتے نداشتیم! بہ جز خواهر و برادرے اے ڪہ بزرگترها بہ ریش مان بستہ بودند! محراب حتے دوست داشتنش را بہ زبان نیاوردہ بود فقط روے قلبش ضرب گرفتہ بود! بہ زبان عشق! شاید هم چشم هاے من اشتباہ دیدہ بودند،شاید خواب دیدہ بودم،شاید هم این چند روز ڪابوس مے دیدم! _باشہ حرف نزن! از فردا ڪہ منو ندیدے دلت تنگ شد مے فهمے! متعجب نگاهش ڪردم،تڪیہ ام را از از دیوار گرفتم و پرسیدم:یعنے چے ساغر؟! لبخند محزونے زد:یعنے اگہ بار گران بودیم رفتیم! اگر نامهربان بودیم رفتیم! نفسش را با آہ بیرون داد:مگہ نشنیدے شوراے انقلاب بہ دانشجوهاے سیاسے سہ روز مهلت دادہ بود ڪہ دفتراشونو تو دانشگاہ ها خالے ڪنن؟! _چرا ولے آخہ تو ڪہ سیاسے نیستے! _من نہ ولے بابام چرا! محترمانہ عذرشو خواستن،یعنے زودتر و بدون خواست خودش بازنشستہ ش ڪردن! مات و مبهوت دستش را میان هر دو دست هایم گرفتم و گفتم:خب...بہ تو ربطے ندارہ! _امروز روز آخر مهلت شوراے انقلابہ،چند روز دیگہ میریم ترڪیہ پیش عمہ م،از اونجام شاید بریم آمریڪا یا انگلیس! لبخند ڪجے زدم:شوخے میڪنے ساغر؟! بہ همین راحتے؟! لبخند بے جانے زد:از اینم راحت تر! صداے شڪستہ شدن پنجرہ ے انتهاے ڪلاس و فریاد چند نفر از بچہ ها اجازہ نداد جملہ ے دیگرے از دهانم خارج بشود. من و ساغر،شوڪہ سر برگرداندیم و بہ انتهاے ڪلاس خیرہ شدیم. شیشہ ے پنجرہ شڪستہ و ڪف ڪلاس شیشہ خردہ و آجر شڪستہ اے افتادہ بود! هنوز چشم هایمان را از روے زمین نگرفتہ بودیم ڪہ صداے منصور شهبازے،یڪے از هم ڪلاسے هایمان باعث شد گیج و ترسیدہ بہ سمت او برگردیم. عرق روے صورتش نشستہ بود و نفس نفس مے زد. _بَ...بچہ ها! نفس عمیقے ڪشید و با ڪمے مڪث ادامہ داد:جمع و جور ڪنین برین خونہ! ساغر مضطرب پرسید:چے شدہ؟! شهبازے سرش را تڪان داد:بچہ ها دوبارہ افتادن بہ جون هم! دانشڪدہ ها شدہ میدون جنگ! از روے صندلے بلند شدم و گفتم:خب این ڪہ ڪار هر روزشونہ! نگران گفت:اوضاع بیخ پیدا ڪردہ! بچہ هاے وابستہ بہ مجاهدین خلق و چیریڪا دفتراشونو تخلیہ نڪردن،الانم با بچہ هاے انقلابے درگیر شدن،خون و خون ریزے را افتادہ! من و ساغر نگران و مضطرب چند ثانیہ اے بہ هم خیرہ و سپس مشغول جمع ڪردن وسایلمان شدیم. صداے فریاد بچہ ها از گوشہ و ڪنار دانشگاہ بہ گوش مے رسید،در این میان هم صداے شڪستہ شدن اشیاء موسیقے صحنہ شدہ بود! ساغر محڪم دستم را گرفت و گفت:تا یہ جایے باهم بریم بعدش از هم جدا بشیم‌! چشم هایم را گرد ڪردم:چرا؟! _شاید بعضے از بچہ ها بہ من گیر بدن،نمیخوام برات دردسر درس بشہ! اخم ڪردم:غلط ڪردن! ما باهم از دانشگا میریم بیرون! لبخند ڪم رنگے لب هایش را ڪش داد،انگشت هایش را محڪم میان انگشت هایم فشار داد و با بستہ و باز ڪردن چشم هایش تشڪر ڪرد! ڪیف هایمان را روے دوشمان انداختیم و از ڪلاس بیرون زدیم. در راهرو غوغا بود،عدہ اے از دانشجوها مشغول فرار ڪردن و سرازیر شدن از پلہ ها بودند و عدہ اے دیگر مشغول پناه گرفتن در ڪلاس ها! پیشانے ام را بالا دادم و بہ نیم رخ ساغر نگاهے انداختم:فڪ ڪنم وضعیت قرمزہ! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد و لبش را بہ دندان گرفت. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_پنجم #عطر_نرگس #بخش_اول . تقہ اے بہ در اتاقش خورد و سپس در باز شد. دفتر را بیشتر زیر لحاف سوق داد و از روے تخت پایین پرید! مامے ثریایش سرش را از لاے در داخل برد و لبخند بشاشے زد:مهتاب! اینجایے؟! مهتاب خلق و خوے او را خوب بہ خود گرفتہ بود. اندام باریڪے داشت و همیشہ رژیم بود! بہ اجبار همسرش تقریبا لباس هاے پوشیدہ تن مے ڪرد ولے طرہ اے از موهاے عسلے رنگش را بیرون مے گذاشت و آرایشے ملایم روے صورتش مے نشاند! صورتش سبزہ بود و بہ لطف ڪرم پودر ڪمے روشن تر بہ نظر مے رسید،لب هایش را زرشڪے رنگ ڪردہ بود و اوایل دهہ ے هشتاد بینے اش را جراحی‌. اولین موافق جراحے بینے مهتاب هم ثریا بود. چشم هایش قهوہ اے روشن بودند و زیر مژہ هاے ڪاشتہ شدہ و مقدارے ریمل و خط چشم ماهرانہ اے ڪہ ڪشیدہ بود،خمار بہ نظر مے رسیدند. شال مشڪے رنگش روے شانہ هایش رها شدہ بود و با گوشہ ے آن خودش را باد مے زد. مهتاب بہ زور لبخند زد و چند قدم بہ سمتش برداشت. _سلام مامے! زود برگشتے! ثریا در را ڪامل باز ڪرد و با لحن معنادارے گفت:چون میدونستم دخترم حواس پرتہ! مهتاب چینے بہ پیشانے اش داد و لحظہ اے بعد منظور ثریا را گرفت! _واے اصلا حواسم نبود! انقد خستہ و بے حال بودم ڪہ ولو شدم رو تخت یادم رفت گفتے مهمون داریم یہ چیزے آمادہ ڪنم! ثریا پوفے ڪرد و بہ سمت آشپزخانہ راہ افتاد. _اشڪال ندارہ من بہ تنبلے تو عادت دارم! مهتاب هم دنبالش رفت. _یڪے دو ساعت قبل از اومدن مهمونا زنگ میزنم رستوران غذا بفرستن. ثریا مانتو و شالش را با وسواس تا ڪرد و روے دستہ ے مبل گذاشت. _میخواے زن دایے مریمت برام دَس بگیرہ؟! نمیدونے خانم از غذاهاے بیرون خوشش نمیاد و نمیخورہ؟! لبخند مهتاب رنگ شوق گرفت:دایے عباس و زن دایے مریم میخوان بیان؟! ثریا سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد و دستے بہ موهاے ڪوتاهش ڪشید. همانطور ڪہ در یخچال را باز مے ڪرد گفت:نمیدونم این دونفر ڪے میخوان آپدیت بشن؟! هنوز تو عهد قجر موندن! مهتاب آرام خندید و نگاہ پر سرزنشے نثار ثریا ڪرد! عهد قجر یا عهد پهلوے و انقلاب طبق توصیف هاے رایحہ خیلے هم بد نبود! این هم بہ لطف تاثیر خواندن خاطرات رایحہ بود وگرنہ تا روز قبل با مامے اش هم نظر بود! دایے عباس و زن دایے مریمش زیادے در گذشتہ ماندہ بودند! پشت سر ثریا ایستاد و گونہ اش را بوسید. _دایے عباس نزدیڪ هفتاد سالشہ مامے. چہ توقعے دارے؟! سالے بیشتر از دو سہ بار ڪہ اینجا نمیان با دلشون را بیا! ثریا بستہ ے مرغ را داخل ظرفے گذاشت و سپس روے سینڪ ظرفشویے. _من ڪہ نزدیڪ سے سالہ باهاشون ساختم امشبم روش! مهتاب دوبارہ گونہ اش را بوسید:براے همین مهربونیا و دلبریاتہ ڪہ بابا عاشقتہ! اخم ظریفے ابروهاے ثریا را در هم گرہ زد و لبخند ظریفے روے لب هایش نشست. بیست و چند سال جان ڪندہ و بہ ساز خانوادہ ے همسرش رقصیدہ بود تا امروز آزاد باشد و آنطور ڪہ دوست دارد زندگے ڪند! طبق عقیدہ و سلیقہ ے خودش! الحق ڪہ همسرش هم شاگرد خوبے بود و دنبال بهانہ! بدون مقاومت خاصے مطابق میل ثریا تغییر ڪرد،البتہ بیشتر مطابق میل خودش و زمانہ اش! پانزدہ شانزدہ سالے از همسرش ڪوچڪتر بود و ناز و ڪرشمہ هایش اڪثر اوقات خریدار داشت! لحظہ اے ذهنش بہ سمت گذشتہ رفت،بہ سال هفتاد! تنها بیست و یڪ سال داشت ڪہ بہ عقد همسر سے و شش سالہ اش در آمد! بدون لباس سپید و مراسم عروسے! بہ عقد مردے درآمد ڪہ پنج سال از فوت همسر اولش مے گذشت و پسر هشت سالہ اے داشت! خانوادہ ے همسرش از خانوادہ هاے آبرو دار و معتبر تهران بودند،عروسے مے خواستند سر بہ زیر و بے صدا! ڪہ آستہ برود و آستہ بیاید،ڪہ خانہ ے پسرشان را گرم و روشن نگہ دارد و ڪدبانو باشد! همدم پسر جوان و همسر از دست رفتہ ے شان باشد که مبادا جهاد اڪبر بہ جسم و اعتقاداتش آسیب برساند! و از همہ مهمتر پرستار بیست و چهار ساعتہ ے نوہ ے بد خلق و نازپروردہ ے شان باشد! با صداے مهتاب بہ خودش آمد. _مامے! من میرم یڪم دراز بڪشم،خیلے خستہ ام! سپس بوسہ ے دیگرے روے گونہ ے ثریا ڪاشت و با قدم هاے بلند بہ سمت اتاقش رفت. ثریا لبخند پر حسرتے زد و نفسش را بیرون داد. هیچڪس بہ اندازہ ے مهتاب بہ او حس ارزش و مادر بودن نمے داد! بیشتر از همہ احساس اول بودن! مهتاب با احتیاط در را بست و بہ سمت تختش دوید. بہ سمت گذشتہ! گذشتہ اے ڪہ براے او طور دیگرے ساختہ بودند! و بیشتر از همہ رایحہ! رایحہ ے محراب! •♡• دستہ گل میخڪ را بہ سمت ساغر گرفتم و لبخند محزونے زدم:دلم برات یہ ذرہ میشہ! خیلے یہ ذرہ! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ے ساغر لغزید و خندید:فڪ ڪنم این تیڪہ ڪلامت شدہ ها. دلم برات تنگ شدہ بود خیلے تنگ! دلم برات یہ ذرہ شدہ بود خیلے یہ ذرہ! خانم دڪتر لوس! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رای

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_ششم /بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . بہ یڪ بارہ سڪوت سنگینے در فضا حاڪم شد‌.‌ همانطور ڪہ سعے مے ڪردم لبخند عمیقم را قورت بدهم،با دلهرہ و شوق،نگاهم را از چهرہ ے خندان و پر از آرامش محراب گرفتم. با صداے سرفہ ے الهام خانم،چشم هایم را بہ او دوختم‌. مشخص بود ڪمے جا خوردہ،با ڪلے زحمت لبخند ڪج و ڪولہ اے ڪنج لب هایش نشاند! _لطفت بودہ آقا محراب! شاید اگہ ڪسے دیگہ اے بود همچین ڪارے نمے ڪرد! محراب ڪہ با نگاہ سنگین مامان فهیم رو بہ رو شد،خجول و شرم زدہ نگاهش را از من گرفت و سرش را پایین انداخت! _عرض ڪردم ڪہ انجام وظیفہ بود. ڪار خاصے نڪردم! نگاهم ڪہ بہ مامان فهیم افتاد با اخم غلیظش رو بہ رو شدم! چشم هایم از تعجب گرد شد،آب دهانم را فرو دادم و شرمگین سرم را پایین انداختم. سرم را ڪہ خم ڪردم،چشم هایم متوجہ انگشت هاے در هم گرہ خوردہ ے الناز شدند! با تمام توان انگشت هاے لرزانش را در هم قفل ڪردہ بود و مے فشرد! سرم را ڪہ بلند ڪردم با صورت رنگ پریدہ و اشڪے ڪہ در چشم هایش جمع شدہ بود،رو بہ رو شدم! هم نگرانش بودم هم این حالش را دوست نداشتم! مردد دستم را روے دستش گذاشتم‌ و با لحنے ملایم پرسیدم:خوبے الناز؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد سپس با عجلہ از جا برخاست و همانطور ڪہ بہ سمت آشپرخانہ مے رفت گفت:یہ نگا بندازم غذاها نسوزہ! خالہ ماہ گل مهربان گفت:باز تو زحمت افتادین،حتما دوبارہ الناز جون ڪلے تدارڪ دیدہ. الهام خانم نگاهے بہ من انداخت و سپس با غرور رو بہ خالہ ماہ گل گفت:این حرفا چیہ؟! الناز عاشق آشپزیہ،حاج فتاح فقط دستپخت النازو میخورہ. میگن دختر هووے مادرہ! فاطمہ از ڪنار الهام خانم بلند شد و بہ سمت من و ریحانہ آمد. رو بہ رویم ایستاد و گفت:بیاین بریم حیاط یڪم آلبالو و گیلاس بچینیم تا افطار سرمون گرم بشہ! ریحانہ با ذوق گفت:بریم رایحہ؟! پاشو! سرے تڪان دادم و با گفتن با اجازہ اے رو بہ جمع،بلند شدم. فاطمہ در حالے ڪہ بہ سمت آشپزخانہ مے رفت گفت:تا شما یہ دور قدم بزنین،منو النازم اومدیم! همراہ ریحانہ وارد حیاط شدیم،ریحانہ با ذوق بہ سمت درخت ها دوید. آرام گفتم:چرا ندید بدید بازے درمیارے؟! میخواے مامان فهیم با نیشگون و چشم غرہ بہ حسابت برسہ؟! با وسواس بہ یڪے از درخت هاے گیلاس تڪیہ داد و گفت:نمیدونم چرا حاج بابا تو حیاط درخت نڪاشتہ؟! اینجا و حیاط عمو باقر یہ صفاے دیگہ دارہ! نگاهم را میان درخت ها چرخاندم:آرہ! _مامان از دَسِ محراب ناراحت شد! ابروهایم را بالا دادم و چشم هایم را ریز ڪردم:چرا؟! لبخند دندان نمایے زد:چون اسم تو رو بہ عنوان خواهرش نیاورد! خودتم خوب فهمیدے! تنم لرزید،براے حفظ تعادل تنم دست بہ سینہ شدم! جدے گفتم:میدونے ڪہ رابطہ ے من و خان داداشت زیاد تعریفے ندارہ براے همین منو بہ خواهرے قبول ندارہ! چشمڪ زد و لحنش بوے شیطنت گرفت:ولے این روزا همچینم میونہ تون بد نیس! ابروهایم را در هم گرہ زدم و سرد نگاهش ڪردم. _از این شوخیا خوشم نمیاد ریحانہ! صد بار گفتم مثل این زناے خالہ خان باجے نباش! بے توجہ بہ من خندید و براے چیدن گیلاس،پشت بہ من روے پنجہ هاے پایش ایستاد. _خب! چرا میزنے آبجے؟! با زحمت یڪ گیلاس چید و گفت:این توشہ ے اول! ولے محراب خوب دهن همہ رو بستا! همچین گفت الناز عین خواهرمہ ڪہ... سریع میان حرفش دویدم:ریحانہ! غیر از محراب فڪر و ذڪر دیگہ اے ندارے؟! بہ سمتم برگشت،نگاہ معنادارے بہ صورتم انداخت و زیر لب زمزمہ ڪرد:بہ قول حاج بابا سَن دییَن اوسون شَر یاتسین! (براے این ڪہ شر بخوابہ هرچے تو میگے درسته) سپس دوبارہ مشغول گیلاس چیدن شد. پوفے ڪردم و چند قدم بہ یڪے از درخت ها نزدیڪ شدم،با صداے فاطمہ سربرگرداندم. _مشغول شدین؟! با نگاهم بہ ریحانہ اشارہ ڪردم:من ڪہ نہ ولے ریحانہ مشغولہ! از ڪنارم عبور ڪرد و ڪنار ریحانہ ایستاد،سبد ڪوچڪ چوبے اے بہ سمتش گرفت. _بیا عزیزم! اگہ چارپایہ خواستے پشت ساختمون هس. ریحانہ سبد را از دستش گرفت و تشڪر ڪرد،سپس پرسید:الناز نمیاد؟! فاطمہ همانطور ڪہ بہ سمت من بر مے گشت جواب داد:تو آشپزخونہ مشغولہ! دستش را پشت ڪمرم گذاشت و با لحنے مهربان گفت:بیا بریم اون ور! اون درخت بزرگہ از همہ ے درختا پر بارترہ! همراہ فاطمہ بہ سمتے ڪہ گفت قدم برداشتم،بہ طرف راست حیاط رفتیم و تقریبا هفت هشت مترے از ریحانہ دور شدیم. فاطمہ سبد چوبے دیگرے بہ دست من داد و گفت:فعلا اینو نگہ دار! سپس براے این ڪہ دستش بہ شاخہ هاے درخت آلبالو برسد قد بلند ڪرد. در حالے ڪہ با زحمت آلبالویے را از شاخہ جدا مے ڪرد گفت:من جاے تو باشم سعے مے ڪنم خودم و آقا محرابو از خانوادہ ے حاج فتاح دور نگہ دارم! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_ششم /بخش دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . خالہ ماہ گل سینے بہ دست نزدیڪم شد و گفت:بیا عزیزم،خستہ شدے! با لبخند بہ سمتش برگشتم:یہ گرد و خاڪ گیرے سادہ ڪہ خستہ شدن ندارہ ولے همہ جا تقریبا تمیز بودا خالہ! خالہ ماہ گل روے مبل نشست و دو لیوان شربت آلبالو روے میز گذاشت.‌ از روے چهارپایہ پایین پریدم و با دقت بہ شیشہ ے پنجرہ چشم دوختم. حسابے برق مے زد! دستمال و سطل آب را برداشتم و بہ سمت آشپزخانہ راہ افتادم. _الان دستامو میشورم میام! خالہ سر تڪان داد و بہ رویم لبخند پر محبتے زد:سریع بیا،شربتت از دهن میوفتہ. وارد آشپزخانہ شدم و رو بہ روے ظرفشویے ایستادم. سطل آب را داخل سینڪ خالے ڪردم و دستمال مچالہ شدہ را داخل سطل انداختم. با وسواس مشغول شستن دست هایم شدم و بعد از دو سہ دقیقہ از آشپزخانہ بیرون رفتم. دو سہ روز از عید فطر مے گذشت،روز عید خان جون تماس گرفت و گفت از روے چهارپایہ افتادہ و دستش شڪستہ،تنها بود و مدام بهانہ ے ما را مے گرفت. مامان فهیم هرچہ اصرار ڪرد ڪہ حاج بابا بہ دنبالش برود و بہ تهران بیاوردش قبول نڪرد ڪہ نڪرد! آیہ ے یاس خواند ڪہ یڪ پایم لب گور است و بہ قاعدہ ے چند بار نفس ڪشیدن عمرم بہ دنیاست! مے خواهم نفس هاے آخرم را در خانہ و ڪاشانہ ام بڪشم! بہ قول مامان فهیم پیر شدہ بود و بهانہ گیر! دلش نازڪ شدہ بود و تاب تنهایے را نداشت. براے دیدن ما از ڪاہ،ڪوہ مے ساخت و حق داشت خان جونم! مامان فهیم تنها دخترش بود و از او دور،دایے ها و زن دایے هایم گاہ و بے گاہ بہ اندازہ ے یڪ ناهار یا شام خوردن مهمانش مے شدند نہ بیشتر. خان جون یڪ بار آرام در گوش مامان فهیم گفت: "زمونہ دارہ عوض پیشہ فهیم! عروسم عروساے قدیم! نہ ڪہ زبونشون چیزے بگہ ها ولے نگاہ و برخوردشونو ڪہ حالیمہ بالام! (فرزندم) وللہ ڪہ من خونہ ے حاج خلیل راحت ترم تا خونہ ے پسراے خودم!" حاج بابا هم شنید و اصرار ڪرد ڪہ خان جون بہ تهران بیاید و پیش ما بماند،اما دل جدا شدن از تبریز و خاڪِ آقاجون را نداشت! مے گفت هواے تهران نفسش را مے گیرد! هیچ جا آب و خاڪ خودش نمے شود! مامان فهیم و ریحانہ،فرداے عید فطر راهے تبریز شدند تا چند روز ڪنار خان جون باشند و هرطور شدہ راضے اش ڪنند ڪہ چند روزے بہ تهران بیاید و آب و هوا عوض ڪند. من ماندہ بودم و حاج بابا ڪہ صبح مے رفت و نزدیڪ بہ اذان مغرب باز مے گشت. صبح تا شب در خانہ تنها بودم و جزوہ هاے درسے ام را مرور مے ڪردم. براے این ڪہ در تنهایے غم باد نگیرم یڪ روز بہ خانہ ے عمہ مهلا مے رفتم و پاے آلبوم و خاطراتش مے نشستم و روز دیگر با خالہ ماہ گل هم صحبت مے شدم و در عمارت سفید گشت مے زدم. دورہ هاے ڪمڪ هاے اولیہ را گذراندہ بودم و راہ و بے راہ دنبال ڪسے بودم ڪہ سرم و آمپول بہ تن و بدنش تزریق ڪنم! حاج بابا با خندہ مے گفت: "من ڪہ جرات نمے ڪنم مریض بشم بابا! عین آبڪشاے مامانت سوراخ سوراخم مے ڪنے!" آخر سر زهرا با ذڪر و صلوات داوطلب شد تا بہ خانہ ے مان بیاید و آمپولش را تزریق ڪنم. بیچارہ از ترس چشم هایش را بستہ بود و پنج تن آل عبا را بہ جوانے اش قسم مے داد! من هم از خندہ ریسہ مے رفتم و نمے توانستم آمپولش را تزریق ڪنم. بالاخرہ بعد از دہ دقیقہ ورد و دعا خواندن راضے شد سڪوت ڪند و تمرڪزم را بہ هم نریزد. آمپولش را ڪہ زدم و گفتم "بلند شو" متعجب سربرگرداند و پرسید: "تموم شد؟! بہ همین زودے و راحتے؟!" سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم: "مگہ مے خواستم عملت ڪنم؟! یہ آمپول سادہ بود دیگہ!" و سپس با غرور نگاهش ڪردم و سرم را بالا گرفتم! ریحانہ بابت برگزار نشدن ڪنڪور و تلاش هاے بے نتیجہ اش دمق بود. گفتہ بودند همراہ با باز شدن دانشگاہ ها،دوبارہ ڪنڪور برگزار مے شود. زمان معینے براے پایان تعطیلات اعلام نڪردہ بودند اما از قرار معلوم،بنا بود تمام سال پنجاہ و نہ را در خانہ بمانم و براے آمپول زدن بہ این و آن دنبالشان باشم! اواسط تیرماہ،ساغر از ترڪیہ تماس گرفت و خبر داد ڪہ حالش خوب است. قرار بود تا پایان زمستان در ترڪیہ بمانند و اوایل بهار بہ انگلیس بروند. گفت همین ڪہ بہ ترڪیہ رسیدہ بہ یاد من و اصالت تبریزے ام،دو استڪان چاے داغ و باقلواے تازہ نوش جان ڪردہ! مے گفت ڪلے برایم مجلہ و سوغاتے گرفتہ بود تا در اولین فرصت برایم بفرستد! روزها بہ ظاهر آرام مے گذشت و همہ بہ ڪار و زندگے خودشان مشغول بودند. خبرے هم از خانوادہ ے حاج فتاح نبود،البتہ من خبرے نداشتم! آن شب،افطارے با چرب زبانے هاے الهام خانم و نگاہ هاے پر تحسین و غرور حاج فتاح بہ محراب گذشت. الناز آرام بود و سر بہ زیر،دیگر زیر زیرڪے محراب را نگاہ نمے ڪرد! برعڪس روزهاے قبل هم اصرارے براے هم صحبتے با من و ریحانہ نداشت! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_هفتم #عطر_نرگس #بخش_اول . بہ سر ڪوچہ رسیدیم،هنوز دستم در دست خالہ ماہ گل بود. تنم سرد بود و در عین حال عرق ڪردہ بودم،نفسم را آسودہ بیرون دادم،حمایت خالہ ماہ گل حرف هاے الهام خانم را از ذهن و قلبم ربود! خالہ ایستاد و نفسش را آرام بیرون داد،محراب خونسردے و آرامشش را از خالہ ماہ گل بہ ارث بردہ بود! چند ثانیہ نگاهش را بہ زمین دوخت،دستم را رها ڪرد. زیر لب اللہ اڪبرے گفت و نفس عمیقے ڪشید،سپس سرش را بلند ڪرد و لبخند زد،توام با آرامش و دلدارے! _یڪم اعصابم بہ هم ریخت! بریم امامزادہ صالح رایحہ؟! لبخند زدم:بریم،منم خیلے وقتہ نرفتم. لبخندش مهربان تر شد و نگاهش پر از حرف! ڪنار هم بہ سمت امامزادہ صالح راہ افتادیم،در طول مسیر نہ من حرفے زدم نہ خالہ ماہ گل! بہ ڪوچہ هاے باریڪ و پر رفت و آمد نزدیڪ امامزادہ رسیدیم،پیرمردے با لباس هاے چرڪ و پارہ نزدیڪ امامزادہ نشستہ و ڪاسہ ے استیلش را مقابل رهگذاران بالا گرفتہ بود. نگاهم روے پیرمرد نشست،انگار سنگینے نگاهم را احساس ڪرد ڪہ چشم هاے پر از اشڪ و خواهشش بہ سمت من روانہ شدند. خودش را خم ڪرد و ڪاسہ اش را بیشتر! _خیر از جوونیت ببینے دخترم! یہ ڪمڪے بہ من علیلِ ذلیل بڪن! نگاهم را بہ سمت خالہ ماہ گل ڪشاندم،زیاد موافق این نوع ڪمڪ ها نبود. زیر لب گفتم:همین یہ بار! سرش را تڪان داد:هر جور خودت صلاح میدونے! با قدم هاے مردد بہ سمت پیرمرد رفتم و مقابلش زانو زدم. پول زیادے همراهم نبود،دستم را داخل جیب مانتویم بردم و تنها اسڪناسے ڪہ همراهم داشتم بیرون ڪشیدم. چشم هاے نیمہ بازش بیشتر تَر شدند،اسڪناس را داخل ڪاسہ اش گذاشتم و سرم را پایین انداختم. غرورش شڪستہ و شدہ بود چین و چروڪ صورتش! غرورش آب شدہ و شدہ بود اشڪ هاے رخنہ ڪردہ در چشم هاے ڪم سویش! صدایش بہ گوشم خورد:الهے خیر دنیا و آخر نصیبت بشہ! الهے محتاج هیچڪس بہ جز خدا نشے بابا جان! سرم را بلند ڪردم،اما بہ چشم هایش نگاہ نڪردم‌. حاج بابایم آنقدر یادم دادہ بود ڪہ جلوے یڪ مرد،آن هم همچین مردے شرم ڪنم و متواضع باشم‌. آنقدر یادم دادہ بود ڪہ طورے رفتار نڪنم ڪہ فڪر بڪند او ڪم ڪسے ست و محتاج من! آرام پرسیدم:شما همیشہ اینجایین پدر جان؟! چند ثانیہ مڪث ڪرد و گفت:ها! چطو؟! لبخند زدم:هم جوار برادر امام رضایین،التماس دعا! ڪاسہ اش را ڪنارش گذاشت،محتاط و مثل جان! _دارایے دلت چیہ؟! متعجب بہ چشم هایش خیرہ شدم! _دارایے دلم؟! لبخند زد:ها دیگہ! تو دلت چے دارے؟! چے مے خواے از امامزادہ صالح؟! چند ثانیہ فڪر ڪردم،چہ مے خواستم؟! خب محراب را! تنها خواستہ ے دلم محراب بود. _بہ چے فڪ مے ڪنے؟! ڪہ میشہ و نمیشہ؟! دستش را بہ طرف در امامزادہ گرفت:براے این آقا هیچے نشد ندارہ اما چیزیو بہ زور از خدا نخوا بابا! نفسم را آرام بیرون دادم و خواستم بلند بشوم ڪہ گفت:نگفتے چہ دعایے ڪنم برات؟! لبخند گرمے بہ رویش پاشیدم:بهتون ڪمڪ نڪردم ڪہ دعام ڪنین! خان جونم میگہ دعایے رد خور ندارہ ڪہ بہ خاطر خوبیا و خیرت بہ دیگران باشہ! با پول و ڪار خیرِ بے نیتِ خالص نمیشہ دعا و عاقبت بہ خیرے خرید! راستے! خواستین فردا یہ سر بہ بازار بزرگ بزنین،آشنا داریم تو بازار،دنبال آدم با تجربہ و امانت دارن! شاید اون ڪار قسمت شما باشہ. بازار فرش فروشا سراغ حاج خلیل نادریو از هرڪسے بگیرین مغازہ شو بهتون نشون میدہ. از جا بلند شدم و ادامہ دادم:شما بزرگترین و احترام دارین،مثل یہ بزرگتر براے ڪوچیڪترش برام دعا ڪنین! خدانگهدار! بدون حرف دیگرے بہ سمت خالہ ماہ گل رفتم،خالہ لبخند گرمے زد. همراہ هم وارد امامزادہ شدیم. قبل از وارد شدن بہ حیاط،از ڪنار در ورودے چادر سفیدے با گل هاے ریز آبے رنگ برداشتم. چادر را روے سرم انداختم و رو بہ خالہ گفتم:ڪاش خودم چادر میاوردم! _بہ این میگن بے مقدمہ طلبیدہ شدن! نگاهم را بہ گنبد لاجوردے دوختم،چند ڪبوتر در اطراف گنبد گشت مے زدند و گاهے ڪنارش مے نشستند و در گوش هم پچ پچ مے ڪردند. شاید دعاها و درد دل دیگران را بہ گوش برادر امام رضا مے رساندند! مثلا مے گفتند آن دختر قد بلند را ببین آقا! همان ڪہ چادر سفید بہ سر دارد با گل هاے آبیِ از رنگ و رو رفتہ! دلش غم باد گرفتہ از حرف و حدیث مردم! از عشق پسر همسایہ ے شان! راہ دارد برایش ڪارے بڪنے؟! گناہ دارد طفلڪ! حتے نمے تواند درست و درمان دردِ دلش را بہ زبان بیاورد! خالہ با انگشت اشارہ،گوشہ اے را نشان داد و گفت:بریم اونجا بشینیم؟! هم سایہ س هم رو بہ روے گنبد. یڪم بشینیم بعد بریم براے زیارت. سر تڪان دادم و همراهش بہ سمتے ڪہ اشارہ ڪرد راہ افتادم. خالہ ماہ گل چادرش را جمع ڪرد و روے زمین نشست،من هم ڪنارش جا گرفتم‌. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_هشتم #عطر_نرگس #بخش_اول . نفس عمیقے ڪشیدم و نگاهم را از پشت پنجرہ بہ حیاط دوختم،صداے آواز دستہ جمعے جیرجیرڪ ها بہ گوش مے رسید. در دل براے آرامش خاطر خودم و سلامتے محرابے ڪہ صبح راهے ڪردستان شدہ بود آیت الڪرسے مے خواندم. حاج بابا همانطور ڪہ سجادہ اش را جمع مے ڪرد گفت:اونے ڪہ سپردہ بودے امروز اومد مغازہ! سرم را بہ سمتش برگرداندم،یاعلے اے گفت و بلند شد. _قرار شد از فردا بیاد براے باربرے و جارو ڪشیدن. مردد پرسیدم:بهتر نبود ڪہ یہ ڪار دیگہ بهش مے دادین؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان داد:نہ! باید ببینم چقد جنم ڪار دارہ و امانت دارہ بعد مے شونمش پاے دخل و چم و خم ڪارو بهش یاد میدم. شانہ بالا انداختم و گفتم:هر طور صلاح مے دونین! دستے بہ ریش هایش ڪشید و بہ پیشانے اش چین داد:قیزیم! (دخترم) _جانم حاج بابا! _از وقتے اومدم دمغے! براے ناهارم ڪہ اومدہ بودم تو خودت بودے و چیزے نخوردے! نفسم را بیرون دادم و جواب دادم:چیزے نیس! عصرے مامان فهیم زنگ زد و گفت فعلا نمے تونہ برگردہ خونہ،خان جون رضایت نمیدہ بیان تهران! سجادہ اش را زیر بغلش زد و بہ سمتم آمد،مقابلم ایستاد و دستے بہ موهایم ڪشید. _دلت براے مادرت و ریحانہ تنگ شدہ؟! مے خواے ببرمت تبریز؟! قلبم فرو ریخت. نہ! نباید از تهران دور مے شدم،اگر مے رفتم معلوم نبود در نبودم چہ اتفاقاتے بیوفتد! معلوم نبود الناز چہ یڪ ڪلاغ چهل ڪلاغے راہ بیاندازد! سریع گفتم:نہ! باشہ بہ وقتش،شایدم خان جون راضے شد! خم شد و پیشانے ام را با محبت بوسید،لحنش نرم شد:مے تونم دو روز مغازہ رو بسپرم دست شاگردم حسن و حاج باقر. خوش ندارم گرفتہ ببینمت! بغض بہ گلویم چنگ انداخت،ڪاش مے شد بہ حاج بابا مے گفتم دختر حاج فتاح آمد و نگذاشت احترام و عفتے براے دخترت بماند! ڪاش مے توانستم بگویم من از الهام خانم مے ترسم و از الناز بیشتر! ڪاش مے توانستم بگویم من از نبودن محراب هم مے ترسم حاج بابا،از نداشتنش! نہ بہ جاے برادر بزرگتر ڪہ بہ جاے همدم و مونس! الناز ڪہ رفت دلشورہ و غم دنیا بہ دلم نازل شد،ڪسے را براے درد دل ڪردن نداشتم. با محراب هم ڪہ نمے شد حرف زد! اصلا محرابے نبود ڪہ بخواهم با او صحبت ڪنم یا صحبت نڪنم‌. مے دانستم همراہ امیرعباس رفتہ بود ڪردستان،هیچڪدام نگفتہ بودند دقیقا بہ ڪدام شهر مے روند و ڪے باز مے گردند. شمارہ تلفنے هم ندادہ بودند،امیرعباس بہ عمہ مهلا گفتہ بود هر وقت بتواند خودش تماس مے گیرد. اشڪ در چشم هایم رخنہ ڪرد،لبم را بہ دندان گرفتم و بے اختیار دست هایم را دور گردن حاج بابا حلقہ ڪردم. حاج بابا شوڪہ نگاهم ڪرد،ڪمے بعد چشم هایش رنگ نگرانے گرفت. _چیزے شدہ رایحہ؟! سرم را روے سینہ اش گذاشتم و گفتم:بہ دلم بد افتادہ حاج بابا! نمے دونم چرا دلم عین سیر و سرڪہ مے جوشہ! انگشت هایش میان موهایم لغزیدند. صدایش محڪم بود و مهربان:تا خدا رو دارے بد نمے بینے بابا! ڪاش حاج بابا و مامان فهیم مثل خالہ ماہ گل برخورد مے ڪردند،ڪاش محراب را بہ جاے دامادشان مے دیدند نہ برادر من! ڪاش محراب تمام مے ڪرد این فاصلہ و دورے را! ڪاش...هزارتا ڪاش اشڪ شد و از گوشہ ے چشمم سُر خورد... •♡• بین رفتن و نرفتن لنگہ پا ماندہ بودم،خواستم از جلوے در عمارت عقب گرد ڪنم ڪہ ناگهان در باز شد. عمو باقر داشت زیر لب صلوات مے فرستاد و تسبیح مے گرداند،نگاهش ڪہ بہ من افتاد گل از گلش شڪفت. _سلام بے وفا! هر چہ محبت داشتم در چشم ها و ڪنج لب هایم نشاندم:سلام عمو جون! من ڪہ چند روزہ همش اینجام! از چهارچوب در عبور ڪرد و ابروهایش را بالا داد:ماہ گل خانم ڪہ مے گفت باید حاج خلیل و رایحہ رو براے شام وعدہ بگیرم. شیش هف روزہ رایحہ رو ندیدم! _نمیشہ ڪہ همیشہ مزاحم شما باشم! اخم ڪرد،شیرین و پدرانہ! _دیگہ نشنوم از این حرفا،برو تو خالہ تم تنهاس! ظهر بود و ڪم پیش مے آمد عمو باقر براے ناهار بہ خانہ بیاید. خداحافظے گفتم و وارد حیاط شدم،در را بستم و بہ سمت عمارت قدم برداشتم. صداے آواز گنجشڪ ها و عطر گل محمدے در حیاط پیچیدہ بود. نور آفتاب درخشش عمارت سفید را بیشتر بہ رخ مے ڪشید. نزدیڪ گل هاے محمدے ڪہ رسیدم سرعت قدم هایم را ڪم ڪردم. با ولع هوا را داخل ریہ هایم دادم و چند ثانیہ چشم هایم را بستم. بہ زحمت از گل هاے محمدے و عطرشان دل ڪندم و بہ سمت پلہ هاے ایوان رفتم. پایم را روے اولین پلہ گذاشتم،خواستم یااللہ بگویم ڪہ صداے محڪم خالہ ماہ گل بہ گوشم رسید. صدایش بلند و رسا بود! _الهام خانم! زنگ نزدم براے تعارف تیڪہ پارہ ڪردن! گوش هایم تیز شد و زبانم تلخ! مردد از پلہ ها بالا رفتم و ڪنار در ایستادم‌. نفس در سینہ ام حبس شد. آرامش در صداے خالہ ماہ گل موج مے زد و همینطور تحکم. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_نهم #عطر_نرگس #بخش_اول . با اشتیاق و آرامش سجدہ ڪردم و مهر را بوسیدم،زیر لب صلواتے فرستادم و مشغول جمع ڪردن سجادہ ام شدم. اولین روز شهریور ماہ بود و آفتاب بے دریغ بہ روے شهر مے تابید. شب قبل مامان فهیم تماس گرفت و گفت نتوانستہ حریف خان جون بشود و خودش همراہ ریحانہ باز مے گردد. قرار بود صبح زود خودشان سوار اتوبوس بشوند و بیایند،طفلے ریحانہ در طول راہ چہ مے ڪشید! فردا تولد ریحانہ بود و مے خواستم غافلگیرش ڪنم،صبح بہ حاج بابا سپردم با ڪیڪ خامہ اے و دستہ گل باز گردد. سہ چهار روزے مے شد ڪہ حاج بابا ڪج خلق و بے حوصلہ شدہ بود،اخم هایش ثانیہ اے از هم باز نمے شدند! بہ خودم دلدارے مے دادم ڪہ از دورے مامان فهیم و دلتنگے براے ریحانہ باشد،چند بار دلیل ناراحتے اش را پرسیدم اما جوابے نداد. صبح بہ خالہ ماہ گل زنگ زدم و براے تولد ریحانہ دعوتشان ڪردم،گفت شام نگذارم خودش یڪ چیز سادہ آمادہ مے ڪند و میاورد. یا علے اے گفتم و سر پا ایستادم،چادر نمازم را هم از روے سر برداشتم. همانطور ڪہ بہ سمت اتاقم مے رفتم بہ ساعت نگاہ ڪردم،از یڪ و نیم بعد از ظهر گذشتہ بود. معمولا حاج بابا راس ساعت یڪ خودش را براے ناهار بہ خانہ مے رساند. چادر و سجادہ ام را روے ڪشو گذاشتم و بہ پذیرایے برگشتم. خودم را بہ مبل ها رساندم و روے مبل تڪ نفرہ اے چمباتمہ زدم،صبح بہ مغازہ ے آقا رحمان رفتم و براے تزئین خانہ چند عدد بادڪنڪ خریدم. وارد مغازہ ڪہ شدم بهجت خانم و ملوڪ خانم را دیدم،بہ رویشان لبخند زدم و سلام ڪردم. من را ڪہ دیدند اخم ڪردند و بدون این ڪہ جوابم را بدهند از مغازہ بیرون رفتند! چند روزے مے شد ڪہ نگاہ هاے اهالے محل برایم سنگین شدہ بود. سنگین و پر طعنہ! از ترس این نگاہ ها بود ڪہ دیگر نزدیڪ عمارت سفید نمے شدم،یڪے دوبارے ڪہ در عمارت سفید را زدم پچ پچ و چشم هاے پر از حرف زن هاے همسایہ را دیدم! خدا خدا مے ڪردم این نگاہ ها و پچ پچ ها بہ گوش حاج بابا نرسیدہ باشد! دل نگران برگشتن مامان فهیم بودم،روے آبرو و اسم رسم حساس بود! اگر ڪلمہ اے از آن پچ پچ ها را مے شنید طاقت نمے آورد! حرف ها آنقدر شدت گرفتہ بود ڪہ دو سہ روز قبل زهرا بے خبر بہ خانہ ے مان آمد. گرفتہ بود و ناراحت. دلیل اخم هایش را ڪہ پرسیدم بے مقدمہ گفت:خبر دارے همہ جا حرف تو و خان داداشتہ؟! مات و مبهوت نگاهش ڪردم و پرسیدم:چہ حرفے؟! مردد بود ڪہ ادامہ بدهد یا نہ،نگاہ متعجبم را ڪہ دید گفت:چند روز پیش رفتہ بودیم مهمونے زنونہ،خونہ ے حاج فتاح اینا! این را ڪہ گفت تا تہ ماجرا را خواندم! لبم را با زبان تر ڪردم:خب! شانہ بالا انداخت و مردد گفت:هیچے دیگہ! خیلے از همسایہ هاے شمام بودن. الناز ڪہ شربت گردوند همہ براش بہ بہ و چہ چہ ڪردن. وقتے برگشت آشپزخونہ،همین مهین خانم همسایہ تون،برگشت گفت حیف پسر ندارم وگرنہ نمے ذاشتم الناز جون قسمت یڪے دیگہ بشہ! همہ شروع ڪردن بہ تایید ڪردن،یهو یڪے از خانما آروم پرسید راستہ ڪہ خانوادہ ے حاج باقر خواهون النازن؟! مهین خانم برگشت گفت آرہ! البتہ بودن! چند نفر پرسیدن یعنے چے بودن؟! مهین خانمم با آب و تاب شروع ڪرد بہ تعریف ڪردن ڪہ ما همسایہ ے حاج باقریم،یہ مدت بود مے دیدیم زیاد با خانوادہ ے حاج فتاج نشست و برخاست مے ڪنن. گفتیم حتما خبریہ،همینطورے ایم شنیدیم. نمے دونم چے شد ڪہ نشد! یهو یڪے برگشت گفت حتما خانوادہ ے حاج فتاج جواب رد دادن. بهجت خانم،زن حاج علے مے شناسیس ڪہ؟! لبم را بہ دندان گرفتم و سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم:آرہ! خونہ شون سر ڪوچہ مونہ! _آرہ،اون برگشت گفت ڪہ محراب خیلے آقاس،حاج باقرم ڪہ سرے تو سرا دارہ مگہ ڪسے مے تونہ بهش بگہ نہ؟! مهین خانم سریع گفت امون از دام شیطون،شیطون ڪہ پسر حاج باقر و غیر پسر حاج باقر نمے شناسہ! شیطون افتاد بہ جون پسرہ! چند نفر پرسیدن یعنے محراب رو دختر مردم اسم گذاشتہ و گفتہ نمے خوامش؟! مهین خانم گفت آرہ! من و مامانم هاج و واج بہ همدیگہ نگا ڪردیم،مامانم زیر لب گفت اینا چقد پرت و پلا مے گن! دیگہ ما ڪہ خانوادہ ے حاج باقرو مے شناسیم! مهین خانم ڪہ حرف مامانمو شنید اخم و تخم ڪرد و گفت بعلہ ولے رفیق دخترتو نمے شناسے! رایحہ خانم! بهم برخورد گفتم من رایحہ رو بهتر از هرڪسے مے شناسم! این حرفا چہ دخلے بہ رایحہ دارہ؟! جواب داد همین رایحہ خانم شدہ بلاے جون محراب! انقد براش ناز و عشوہ اومد ڪہ دلشو برد،پسرہ ام خام شدہ زدہ زیر همہ چیز! منم نتونستم طاقت بیارم گفتم رایحہ محرابو داخل آدم حساب نمے ڪنہ! قصہ پشت سرشون ردیف نڪنین زشتہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهلم #عطر_نرگس #بخش_اول . عمو باقر خندید:آرہ دیگہ! هرچند رایحہ دختر مام هس ولے باید اول اجازہ شو از شما بگیریم! اجازہ میدین سر فرصتے ڪہ صلاح بدونین براے محراب و رایحہ خدمت برسیم؟! چشم هاے مامان فهیم گرد شد و لبخند ریحانہ توام بود با شوق و حیرت! اخم هاے حاج بابا بدجور در هم رفت و صدایش لرزید:شوخیشم قشنگ نیس حاج باقر! لبم را بہ دندان گرفتم،دوبارہ صورت محراب سرخ تر شد و سرش خم تر... خودش را گوشہ ے مبل جمع ڪردہ بود،داشت آب مے شد طفلڪ... دست و پایم را از شدت هیجان و اضطراب احساس نمے ڪردم. عمو باقر خونسرد بہ چشم هاے حاج بابا خیرہ شد و لبخند زد. _شوخے نمے ڪنم! حالا سر فرصت مناسب حرف مے زنیم! امشب شب ریحانہ جانہ! صداے حاج بابا از خشم لرزید،سعے ڪرد تن صدایش آرام باشد:فرصت چے؟! محراب مردونگے شو بہ اندازہ ے ڪافے بہ ما ثابت ڪردہ،لازم نیس با این ڪار دلش بہ حال من و دخترم بسوزہ! متعجب بہ حاج بابا خیرہ شدم،عمو باقر هاج و واج نگاهش ڪرد و پرسید:این ڪہ پسر من خاطر خواہ دختر تو شدہ،اسمش دلسوزیہ؟! لبم را آرام گزیدم سپس با زبان ترش ڪردم،محراب آن گوشہ داشت از دست مے رفت! ابروهاے حاج بابا بیشتر در هم گرہ خورد:یعنے تو نمے دونے از چے حرف مے زنم حاجے؟! عمو باقر با اطمینان گفت:نہ والا! صداے حاج بابا ڪمے بالا رفت:از این حرف مے زنم ڪہ اسم دختر منو چسبوندن بغل اسم پسرت! بے خبر از من و تو! از این حرف مے زنم ڪہ نقل دختر حاج فتاح و پسر حاج باقر و دختر حاج خلیل شدہ نقل و نبات تو دهن مردم! از این حرف مے زنم ڪہ حاج احمد امروز اومدہ تو جف چشام زل زدہ و گفتہ آخرم محراب پسر خودت شد! بازم بگم؟! انگار ڪسے یڪ سطل پر از آب یخ روے تنم ریخت،دندان هایم را روے لبم فشار دادم و نگاهم را از صورت سرخ حاج بابا گرفتم. مشت گرہ شدہ ے محراب را دیدم و دندان هاے ردیف بالایے اش را ڪہ بے رحمانہ لبش را مے جویدند! عمو باقر با آرامش پرسید:ماجراے این حرفا چیہ؟! خیلے از حرفا ڪہ باد هواس! خالہ ماہ گل گلویش را صاف ڪرد و گفت:انگار بین ما و خانوادہ ے حاج فتاح سوتفاهم پیش اومدہ! مامان فهیم نگاہ ڪنجڪاوش را میان من و حاج بابا و خالہ ماہ گل گرداند. _من نبودم چہ خبر شدہ؟! خالہ ماہ گل بہ زور لبخند زد و گفت:میگم برات فهیمہ! ڪیڪ دارہ آب میشہ،ناسلامتے تولدہ! حاج بابا نفسش را بیرون داد و انگشت اشارہ اش را بالا گرفت و تڪان داد. _حاج باقر! ما باهم قد ڪشیدیم،باهم سر یہ سفرہ نشستیم. مے دونے من پاے رفاقتمون جونمم میدم! ولے این ماجرا رو همین جا دفن ڪنین،نہ شما چیزے گفتین نہ ما چیزے شنیدیم! نمے خوام بیشتر از این پاے من و دخترم تو حرفاے نامربوط خانوادہ ے حاج فتاح وا شہ! محرابو من بزرگ ڪردم،بہ علے قسم ڪہ برابر با رایحہ و ریحانم دوسش دارم ولے این ماجرا شدنے نیس! اگہ حرف و حدیثا بہ گوشش رسیدہ و بهش برخوردہ دلیل نمیشہ بخواد اینطورے جمعش ڪنہ! محراب چشم هایش را بست و زیر لب چیزے گفت! خالہ ماہ گل با احتیاط گفت:شما ڪہ بهتر محرابو مے شناسین،اهل این حرفا و ڪارا نیس! شان شما و رایحہ جانو خوب مے دونہ! سیب گلوے حاج بابا لرزید و بہ سمت خالہ ماہ گل سربرگرداند. _پس دیگہ هیچے! این بحث همین جا تموم شد! سڪوت بدے در فضاے خانہ حاڪم شد،قلبم بے امان مے تپید و تنم را مے لرزاند! دلم مے خواست بزنم زیر گریہ و دردم را هق هق ڪنم! مامان فهیم از جا بلند شد و ڪیڪ را از روے میز برداشت. رو بہ من و ریحانہ گفت:پاشین بریم ڪیڪو ببریم! قبل از ریحانہ از جا بلند شدم و دنبال مامان راہ افتادم،ریحانہ هم ساڪت پشت سرمان آمد. بہ آشپزخانہ ڪہ رسیدیم،اخم هاے مامان فهیم درهم رفت. ڪیڪ را روے میز غذاخورے گذاشت و گفت:این حرفا چیہ رایحہ؟! من نبودم چے شدہ؟! بغض بہ گلویم چنگ انداخت،آرام لب زدم:چے بگم؟! چاقو و چنگالے از ڪابینت بیرون ڪشید و بہ دست ریحانہ داد. _تو ڪیڪو ببر بذا تو پیش دستے براے حاج بابات و عمو باقر ببر! سپس صندلے اے بیرون ڪشید و پشت میز نشست‌. چشم هایش روے صورتم میخ شدند:ماجراے تو و دختر حاج فتاح و محراب چیہ؟! نفسم را با آہ بیرون دادم،نگاهم را بہ چین هاے دامنم دوختم و مشغول بازے ڪردن با گرہ روسرے ام شدم. دستے پشت ڪمرم نشست،سر ڪہ بلند ڪردم خالہ ماہ گل را دیدم‌. هرچہ مهربانے داشت در لبخند و نگاهش ریخت. پر انرژے گفت:چرا این شڪلے شدین شما؟! نمے گین ریحانہ شب تولدش دلش مے گیرہ؟! سپس بہ سمت ریحانہ رفت و ڪنارش ایستاد. شمع ها را از روے ڪیڪ برداشت و گفت:فڪ مے ڪردم همون اندازہ ڪہ من و حاج باقر خوشال شدیم،شمام خوشال بشین! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_یڪم #عطر_نرگس #بخش_اول . مقنعہ ے مشڪے رنگش را روے سرش انداخت و خونسرد همانطور ڪہ ڪولہ اش و دفتر خاطرات رایحہ را از روے تخت بر مے داشت بلند گفت:مامے! من دارم میرم صبحونہ نمے خوام! یڪ بند ڪولہ اش را روے شانہ ے راستش انداخت و دفتر خاطرات را زیر بغلش زد. از اتاقش بیرون رفت و بہ سمت راهرو حرڪت ڪرد. صداے ثریا را از پشت سرش شنید:ضعف مے ڪنے دختر! بہ سمتش برگشت و لبخند زد:تو راہ یہ چیزے مے خورم! سپس خم شد و محڪم گونہ ے ثریا را بوسید! ثریا لبخند محوے روے لب هایش نشاند و گفت:با ماشین من برو! دیرت شدہ! همانطور ڪہ ڪتانے هاے آل استار سرمہ اے رنگش را از داخل جاڪفشے بیرون مے ڪشید گفت:حال رانندگے ندارم! سپس با عجلہ ڪتانے هایش را پوشید و سریع خداحافظے ڪرد. از خانہ ڪہ خارج شد ڪہ نفس راحتے ڪشید،حال و حوصلہ ے ڪلاس استاد مرادے را نداشت! پیادہ بہ سمت خیابان راہ افتاد،باید چند خیابان پایین تر مے رفت تا بہ ایستگاہ بے آر تے مے رسید. دست آزادش را داخل جیب شومیز چهارخانہ ے آبے روشن و سرمہ اے رنگش برد. قد شومیز تا نزدیڪ زانوهایش مے رسید،نگاهے بہ دفتر خاطرات رایحہ انداخت و آرام گفت:اگہ الان همسایہ هاتون بودن راجع بہ من چے مے گفتن؟! راستے! دیروز ڪسے تو ڪوچہ تون منو بد نگا نڪرد! سپس نفسش را با آہ بیرون داد! هوا ڪمے سوز داشت و دوبارہ دل آسمان عجیب گرفتہ بود. از زیر شومیزش تنها،بلوز بافت نازڪے بہ تن ڪردہ بود،دفتر را بہ قفسہ ے سینہ اش چسباند و دست بہ سینہ شد. انگار مے خواست از شے باارزشے محافظت ڪند! خاطرات رایحہ براے او خیلے ارزش داشتند،حداقل از دیروز تا بہ حالا! دلش براے رایحہ مے سوخت،براے رایحہ و رایحہ هایے ڪہ قربانے نگاہ و تهمت دیگران شدہ بودند تا امروز مهتاب راحت و آزادتر از آن ها رفتار ڪند و حتے لباس بہ تن! رایحہ از نظر او دوست داشتنے بود،دوست داشتنے و مقتدر! رایحہ از آن دستہ از زنانے بود ڪہ ذاتا دلبر بود نہ با هزار دوز و ڪلڪ و آرایش! نہ با جراحے و لباس هاے خاص و نہ حتے با شیرین زبانے و نازہ و ڪرشمہ! و یا سیاست هاے زنانہ! رایحہ آنقدر صاف و زلال بود ڪہ محراب حق داشت دل باختہ اش بشود! حق داشت! باید از رایحہ براے دوستانش حرف مے زد،در این روزهاے عجیب و غریب،در این دوران بہ قول رایحہ عشق هاے آب دوغ خیارے،آن ها شناختن دخترے مثل رایحہ را ڪم داشتند! شناختن عشق! بے اختیار لبخند زد و در دل گفت:تو ڪہ با چند خط دل منو بردے،با دل محراب چہ ڪردے؟! در طول مسیر بہ رایحہ فڪر مے ڪرد و بہ محراب! بہ آدم هایے ڪہ ناجوانمردانہ قضاوتشان ڪردہ بودند،بہ محرابے ڪہ بیشتر ڪنار میدان بود تا وسط میدان! همہ رایحہ را مقصر مے دانستند،بہ رایحہ چہ مربوط ڪہ محراب عاشق او شدہ بود؟! رایحہ را وسط میدان ڪشیدہ بودند و هرڪس هرطور دلش مے خواست بہ او ضربہ اے مے زد و حرفے نثارش مے ڪرد. انگار الهام خانم و الناز و تمام اهل منیریہ دلشان نمے خواست باور ڪنند ڪہ عشق قداست دارد،ڪہ عشق پیش آمدنیست نہ خریدنے! نہ با پول،نہ با اشڪ،نہ با التماس و نارو! ڪہ دلِ پسر حاج باقر از قبل ها براے دختر حاج خلیل مے تپیدہ،قبل از این ڪہ رایحہ بداند،قبل از این ڪہ رایحہ بخواهد! ڪاش سے و نہ سال قبل بود،در سال پنجاہ و نہ. تمام قد پشت رایحہ مے ایستاد! بہ خودش ڪہ آمد دید ایستگاہ بے ار تے را رد ڪردہ است،مے خواست ادامہ ے خاطرات رایحہ را در دانشگاهش بخواند،دانشگاہ تهران! شانہ اے بالا انداخت و راهش را بہ سمت پارڪ ڪوچڪے ڪہ در چند مترے اش بود ڪشید. پارڪ نسبتا خلوت بود،با قدم هاے بلند خودش را بہ نیمڪتے ڪہ زیر درخت زرد رنگ چنار نشستہ بود رساند. بند ڪولہ اش را از میان ڪتفش آزاد ڪرد و دفتر خاطرات را روے پاهاش قرار داد. نگاهے بہ دفتر انداخت و نگاهے بہ اطراف. دست چپش را روے قفسہ ے سینہ اش گذاشت و آرام زمزمہ ڪرد:محراب اینطورے آرومت مے ڪرد؟! آرہ؟! سپس روے قلبش ضرب گرفت،نفهمید ڪہ چرا با این حرڪت اشڪ پشت پلڪ هایش جمع شد! صدایش لرزید:چقد خوب بلد بودہ آرومت ڪنہ! تصورشم قشنگہ! چطورے دلشون مے اومد اذیتت ڪنن و باهات بد باشن؟! مگہ تو از دنیا چے مے خواستے بہ جز محراب؟! لبش را بہ دندان گرفت و از صمیم قلب گفت:اگہ سال پنجاہ و نہ بودم،طرف تو رو مے گرفتم! مے تونم بفهمم چقد از شنیدن بعضے از حرفا،از دیدن بعضے نگاها دلت مے شڪس! خورد مے شد! مے تونم بفهمم اون روزا حتے تو خونہ ے خودتون چقد غریب بودے! مے تونم بفهمم چقد دلت مے خواستہ اون روزا محراب آرومت ڪنہ،دلداریت بدہ یا حتے بغلت ڪنہ و بگہ سهمش از زندگے فقط تویے! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . سینے بہ دست از راهرو خارج و وارد ایوان شدم،صداے آواز گنجشڪ هایے ڪہ از روے درخت گیلاس بالا و پایین مے رفتند در حیاط سر سبز عمارت پیچیدہ بود. اواسط شهریور ماہ بود و آفتاب هنوز بے رحمانہ بر روے سر تهران مے تابید. عمہ مهلا و خالہ ماہ گل پاے دیگ شلہ زرد ایستادہ بودند و طعمش را مے چشیدند. ریحانہ در سمت چپ ایوان قالیچہ اے پهن ڪردہ و روے آن نشستہ بود. دیس هاے حلوا را مقابلش قرارہ دادہ و با وسواس سطح شان را صاف و یڪ دست مے ڪرد‌. سینے را روے قالیچہ گذاشتم و رو بہ روے ریحانہ نشستم‌. ریحانہ تشڪر ڪرد و پیالہ هاے پودر نارگیل و خلال بادام را از داخل سینے برداشت. قاشق چاے خورے را داخل پودر نارگیل برد و با احتیاط نگاهے بہ سمت در سالن انداخت. آرام پرسید:مامان ڪو؟! همانطور ڪہ روے حلوا خلال بادام مے چیدم گفتم:دارہ پیاز و گوشت چرخ ڪردہ سرخ مے ڪنہ! آهانے گفت و نیم نگاهے بہ صورتم انداخت‌،لبخندے پر از شیطنت تحویلم داد! از شب تولدش این لبخند را راہ و بے راہ تحویلم مے داد و در گوشم از دلبرے ها و مردانگے هاے داداش محرابش زمزمہ مے ڪرد! اخم ظریفے میان ابروهایم نشاندم و سرم را داخل دیس حلوا فرو بردم! دو سہ روز قبل خالہ ماہ گل بہ خانہ ے مان آمد و گفت مے خواهد سفرہ ے حضرت ابوالفضل بیاندازد. از شب قبل با مامان فهیم و عمہ مهلا بساط آش رشتہ را آمادہ ڪردہ بودند‌. مامان فهیم و عمہ شب را در عمارت سفید ماندہ بودند،ریحانہ هم مے خواست شب را ڪنار خالہ ماہ گل و مامان و عمہ باشد ڪہ حاج بابا گفت بهتر است خانہ بماند و اجازہ نداد! بہ در گفت ڪہ دیوار بشنود! غیر مستقیم رفت و آمدم بہ عمارت سفید را زیر نظر داشت و میان من و محراب حصار نامرئے ڪشیدہ بود. صبح با عجلہ صبحانہ خوردیم و با اجازہ ے حاج بابا راهے عمارت شدیم‌. وارد حیاط ڪہ شدیم محراب مشغول هم زدن دیگ آش رشتہ بود،با مامان فهیم و عمہ مهلا صحبت مے ڪرد و سر بہ سرشان مے گذاشت‌. ما را ڪہ دید لبخندش را قورت داد و همچنین صدایش را! سر بہ زیر سلام و علیڪے ڪرد و براے آبڪش ڪردن برنجِ عدس پلو بہ ڪمڪ خالہ ماہ گل رفت. احساس ڪردم جلوے مامان فهیم و عمہ مهلا معذب است! بعد از شستن حیاط خداحافظے ڪرد و سریع راهے سپاہ شد! بعد از رفتن محراب،من و ریحانہ همراہ مامان فهیم مشغول پختن حلوا شدیم و عمہ مهلا و خالہ ماہ گل مشغول آمادہ ڪردن شلہ زرد. خالہ،همہ ے همسایہ ها و اهل و عیال بازارے ها را دعوت ڪردہ بود. مطمئن بودم الهام خانم و الناز هم در جمعشان هستند،از رو بہ رویے با آن دو نفر ڪمے دلشورہ و اڪراہ داشتم. میان ماندن و رفتن تعلل داشتم،نمے دانستم با دیدن الهام خانم و الناز باید چہ واڪنشے نشان بدهم. غم و آشوب خانہ ڪردہ بود در قلبم! هر شب ڪہ غم روے قلبم آوار مے شد،بے تاب در اتاقم قدم مے زدم و ذڪر مے گفتم. بہ دقیقہ نمے ڪشید ڪہ آرام مے شدم،انگار محراب دست روے قلبم مے گذاشت و مے گفت "توڪل بہ خدا دختر حاج خلیل! همہ چیو درس مے ڪنم!" فڪر مے ڪردم مجنون شدہ ام،اما این حسِ عجیب و مجنون وار،شدہ بود آرام و قرار شب هاے فراقِ من! محراب ڪنار من ڪہ نہ،در وجود من بود! اولین بار،چند شب قبل این احساس بہ جانم‌ چنگ انداخت،نیمہ شب بود و بہ اذان صبح دو ساعتے ماندہ بود‌‌. دلتنگ محراب بودم و بغض از سر و ڪول چشم هایم بالا مے رفت. از جا بلند شدم و بہ حیاط رفتم،پاے حوض ڪہ نشستم اولین قطرہ ے اشڪم قسمتِ ماهے قرمز ڪوچڪ مان شد. دستم را داخل آب فرو بردم و قصد ڪردم براے وضو گرفتن. مشتے آب ڪہ بہ صورتم پاشیدم نگاهم بہ سمت پنجرہ ے اتاق محراب رفت،ناگهان چراغ اتاقش روشن شد و سایہ ے محو محراب پشت پردہ نقش بست! انگار او هم دلتنگ و بے خواب شدہ بود! سریع وضو گرفتم و بہ داخل خانہ برگشتم،سجادہ ام را براے خواندن نماز شڪر رو بہ قبلہ پهن ڪردم. خان جون مے گفت هرگاہ خداوند نعمتے عطایت ڪرد حسابے شڪرش را بہ جا بیاور! ڪوچڪ و بزرگش فرقے ندارد! خدا ڪم بہ ڪسے نمے دهد! تمام آن دو سال را غافل بودم از نعمت و رحمتے ڪہ شامل حالم شدہ بود‌! قامت بستم و نیت ڪردم،بہ رڪوع رڪعت اول نرسیدہ اشڪ هایم جارے شدند. بے تاب و آرام،بے سر و صدا! نماز را ڪہ تمام ڪردم هق هقم گرفت،بے مقدمہ بہ سجدہ رفتم و آرام گفتم:خدایا! دارم مے سوزم از این عشق! ڪمڪم ڪن! الهے هزار مرتبہ شڪرت واسہ این نعمت! الهے صد هزار مرتبہ شڪرت محبوب من! ڪمڪم ڪن تاب و توانشو داشتہ باشم،ڪمڪم ڪن سخت نباشہ این دورے و غم ڪشیدن! ڪمڪم ڪن شیطون نرہ تو جلد این عشقو آلودہ ش نڪنہ بہ گناہ و هوس! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_سوم #عطر_نرگس #بخش_اول . سینے چاے را مقابل عمو باقر و عمو رسول،عموے محراب گرفتم. عمو رسول با دست بہ حاج بابا و عمو سهراب اشارہ ڪرد و گفت:اول حاج خلیل و آقا سهراب! چند سالے از عمو باقر و حاج بابا ڪوچڪ تر بود و خیلے احترامشان را نگہ مے داشت. ساڪن دو خیابان پایین تر از ما بودند،پسر بزرگش وهاب سیزدہ سالہ بود و پسر دومش وحید،یازدہ سالہ. پسر سومش توحید هم در آستانہ ے هشت سالگے بود و انسیہ ے سہ چهار سالہ،تڪ دختر و تہ تغارے اش بود. آسیہ خانم بابت سہ فرزند پسرے ڪہ پشت سر هم بہ دنیا آوردہ بود حسابے بہ زنان فامیل فخر مے فروخت! براے همین مسئلہ هم ڪریمہ خانم،خواهر ڪوچڪ تر عمو باقر حسابے بین خالہ ماہ گل و آسیہ خانم فرق مے گذاشت! جلوے خالہ ماہ گل مدام از آسیہ خانم و زن بودنش تعریف و تمجید مے ڪرد،اخلاق تند و زبان نیش دارش بہ عزیز جونِ محراب رفتہ بود! انگار مے خواست جاے عزیز جون را در خاندان مولایے پر ڪند،بندہ ے خدا عزیز جون ار دنیا رفت و هیچڪدام از چهار فرزند عمو رسول را ندید. حاج بابا بہ طعنہ گفت:تعارف تیڪہ پارہ نڪن! ما ڪہ غریبہ نیستیم رسول! تو چَن صباحہ عین غریبہ ها میاے و میرے! عمو رسول استڪان چاے را برداشت و مقابل عمو باقر گذاشت. همانطور ڪہ استڪان چاے دیگرے براے خودش بر مے داشت لبخند خجولے زد و گفت:شرمندہ ام بہ خدا حاجے! این مدت همش این ور اون ور پے یہ لقمہ ے طیب و طاهر بودم،سعادت نداشتم زیاد خدمت شما و خان داداش برسم! برعڪس حاج بابا و عمو باقر ڪہ در ڪار فرش بودند،عمو رسول در ڪار تجارت و خرید و فروش اجناس مختلف بود. مدام بہ این طرف و آن طرف سفر مے ڪرد و جنس مے آورد. زیر لب تشڪر ڪرد و استڪان را روے پایش گذاشت،انگشت اشارہ و شستش را دور ڪمر آن پیچید و زیر لب "الهے شڪری" گفت. بہ سمت حاج بابا و عمو سهراب رفتم،آن ها هم تشڪر ڪردند و استڪان چاے اے برداشتند. امیرعباس و محراب،رو بہ روے حاج بابا و عمو سهراب نشستہ بودند و آرام در گوش هم پچ پچ مے ڪردند‌! زیاد در قید و بند صحبت هاے مجلس نبودند و سرشان بہ حرف هاے هم گرم بود. از وقتے ڪہ آمدہ بودند همینطور سرشان ڪنار گوش یڪدیگر بود! امیرعباس ڪہ همیشہ شاد و شوخ بود،آرام و جدے نشستہ و سگرمہ هاے محراب هم در هم رفتہ بود! حتم داشتم در سپاہ اتفاقے افتادہ یا خبرے شدہ ڪہ اینطور حالشان گرفتہ شدہ! جلوے حاج بابا خجالت مے ڪشیدم ڪہ نزدیڪ محراب بروم،دو دل بہ سمت امیرعباس و محراب رفتم و سینے را مقابلشان خم ڪردم‌. حواس هیچڪدامشان بہ من نبود،چند لحظہ بعد نگاہ امیرعباس بہ من افتاد‌ و سریع حرفش را قطع ڪرد! در حالے ڪہ استڪان چاے اش را بر مے داشت گفت:ستارہ ے سهیل شدے آبجے خانم! ریحانہ مے گفت رو بہ را نیستے! با حضور من،محراب چشم هایش را بہ دستہ ے مبل دوخت،وقتے جملہ ے امیر را شنید گوشہ ے لبش را جوید و پلڪش پرید اما سر بلند نڪرد ڪہ بہ صورتم نگاہ ڪند! شانہ بالا انداختم و جواب دادم:نہ خوبم داداش! قبل از این ڪہ بہ سمت محراب بروم،خودش با سرعت استڪان چایے اش را برداشت و زیر لب تشڪر ڪرد. او هم از حاج بابا خجالت مے ڪشید،با زحمت "نوش جانی" گفتم و براے فرار از زیر نگاہ هاے سنگین و هشدار دهندہ ے حاج بابا و شرم محراب بہ سمت آشپزخانہ راہ افتادم‌. صداے خندہ هاے بلند وحید و توحید از طبقہ ے بالا مے آمد،وهاب هم ڪتاب درسش را در دست گرفتہ و گوشہ ے سالن دور از چشم همہ بہ آن چشم دوختہ بود‌. نمے دانم چرا در آن هاگیر واگیر مهمانے،هوس در خواندن ڪردہ بود! در این بین خبرے از انسیہ نبود،مطمئن بودم داشت جایے آتش مے سوزاند و صدایش در نمے آمد! مهمانے ظهر ڪہ تمام شد،خالہ ماہ گل اصرار ڪرد ما و عمہ مهلا و آسیہ خانم براے شام بمانیم‌. مدت ها بود دور هم جمع نشدہ بودیم،قرار شد خالہ ماہ گل شام نگذارد و از همان عدس پلو و آش رشتہ ے باقے ماندہ ے ظهر بخوریم. وارد آشپزخانہ ڪہ شدم ریحانہ دیس حلوا بہ دست از ڪنارم گذشت و بہ سمت جمع مردانہ رفت. خالہ ماہ گل و عمہ مهلا مشغول درست ڪردن سالاد بودند،مامان فهیم هم داشت غذاها را گرم مے ڪرد. در این بین آسیہ خانم ساڪت ایستادہ و بہ دیگران چشم دوختہ بود‌. رو بہ خالہ ماہ گل گفتم:ڪارے هس ڪہ انجام بدم؟! خالہ سر بلند ڪرد و جواب داد:نہ عزیزم،یڪم دیگہ سفرہ رو مے ندازیم. آسیہ خانم این را ڪہ شنید سریع مشغول بررسے ڪابینت ها و درآوردن ظرف و ظروف شد. همانطور ڪہ ڪاسہ هاے گل سرخ را بیرون مے ڪشید گفت:ولے الهام خانم از حرفاے شما دمغ شدا ماہ گل جون! فڪ ڪنم ناراحت شد! خالہ ماہ گلے نیم نگاهے بہ من و مامان فهیم انداخت و خونسرد جواب داد:نہ والا! سر ڪیف و حال بود! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_چهارم /بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . روے پلہ نشستہ بودم و بہ ظاهر ڪتاب ها را برانداز مے ڪردم اما گوشم بہ حرف هاے خالہ ماہ گل و مامان فهیم بود! بعد از آن روز ڪہ محراب تنهایے بہ خانہ ے مان آمد،حاج بابا در لاڪ خودش فرو رفت،غم و خشم در چشم هایش نشستہ بود! پشیمان بود از ڪارے ڪہ با محراب ڪرد! فرداے آن روز خالہ ماہ گل بہ خانہ ے مان آمد،با شیطنت خندید و گفت:دوبارہ اومدم براے ڪسب اجازہ ے خواستگارے! محراب گفت با حاج خلیل حرف زدہ! مامان فهیم گفت چند روزے را مهلت بدهند تا حاج بابا آرام بگیرد و دوبارہ خودش با او صحبت ڪند! ظاهرا محراب از جزئیات بحثش با حاج بابا بہ خالہ ماہ گل و عمو باقر چیزے نگفتہ بود! مخصوصا آن قسمت هل دادن حاج بابا را! آخرین روز شهریور ماہ بود و براے ڪمڪ در خانہ تڪانے خالہ ماہ گل بہ عمارت آمدہ بودیم‌. مامان فهیم و خالہ ماہ گل نزدیڪ پلہ ها،در راهرو مشغول دستمال ڪشیدن و تمیز ڪردن آینہ و لالہ هاے عقد خالہ ماہ گل بودند! روے آخرین پلہ نشستہ بودم و نگاهم را بہ ڪتاب ها دوختہ بودم و گوش هایم را بہ پایین پلہ ها! ریحانہ داشت ڪتاب هایے ڪہ محراب برایش ڪنار گذاشتہ بود را زیر و رو مے ڪرد. وارد عمارت ڪہ شدیم خالہ ماہ گل گفت محراب یڪ سرے از ڪتاب هایش را براے من و ریحانہ ڪنار گذاشتہ! نفس عمیقے ڪشیدم و ڪتاب "چشم هایش" را بستم،از سال پنجاہ و هفت فرصت نشدہ بود "چشم هایش" را بہ امانت بگیرم و خوب بخوانم... خیلے پر رمز و راز شدہ بودند آن چشم ها! خصوصا آن روزها... صداے مامان فهیم خیلے ضعیف و آهستہ بہ گوش مے رسید:وقتے حاج خلیل بچہ م محرابو هل داد،دلم ریش شد! شرمندہ ام بہ خدا ماہ گل! خالہ خندید،تن صدایش بلندتر از مامان بود. _دشمنت شرمندہ باجے! پدر و پسرن دیگہ،از این بحثا بینشون پیش میاد! لبخند ڪم رنگے روے لب هایم نشست،چقدر با درڪ و مهربان بود خالہ ماہ گل! مثل محراب! سپس ادامہ داد:حاج خلیل چیزے نگفت؟! ڪے مے ذارہ دست این دوتا جوونو بذاریم تو دست هم؟! بے اختیار زمزمہ ڪردم:هر وقت ڪہ توشہ ے عشق مون برابرے ڪنہ! مامان فهیم با ڪمے مڪث جواب داد:اعصابش از حرف مردم ڪوچہ و بازار خط خطے شدہ! یڪم این حرف و حدیثا بخوابہ باهاش حرف مے زنم،هم حرف و حدیثو بهونہ ڪردہ هم رایحہ رو! _رایحہ رو واسہ چے؟! _میگہ این دو تا عین ڪارد و پنیر بودن،چے شدہ حالا محراب خواهون دختر من شدہ؟! رایحہ،محرابو نمے خواد! _نظر رایحہ رم پرسیدہ؟! _نہ والا! اصلا یہ ڪلمہ راجع بہ محراب با رایحہ حرف نزدہ! صداے دم و بازدم نفس خالہ ماہ گل بہ گوشم خورد. _توڪل بہ خدا! محراب منم دس بردار نیس،عین حاج عمو و باباش! تہ دلم قند آب شد،از آن قندهاے بغل استڪان هاے چاے پر رنگ خان جون ڪہ بہ لب و جان مے چسبید! ڪہ تمام خستگے ها را از تن مے گرفت! با صداے ریحانہ سر برگرداندم،همانطور ڪہ بہ سمتم قدم بر مے داشت گفت:ڪتاباے تو رو ببینم! با دست بہ ڪتاب ها اشارہ ڪردم و گفتم:اینان! هر ڪدومو مے خواے بردار،اصلا همہ رو بردار با هم مے خونیم! ابرو بالا انداخت و مقابلم زانو زد،همانطور ڪہ با دقت ڪتاب ها را نگاہ مے ڪرد گفت:فڪ نمے ڪردم بذارے بہ اینا دس بزنم! اخم ڪردم و جدے پرسیدم:چرا اونوقت؟! چشمڪ زد و خندید:خب مال محرابن دیگہ! نیشگونے از بازویش گرفتم و گفتم:دخترام دختراے قدیم! یہ شرم و حیایے داشتن! ڪتاب ها را روے هم چید و لب هایش را ڪج ڪرد! همانطور ڪہ ڪتاب ها را بر مے داشت گفت:ها والا! نمیومدن بشینن پشت در اتاق خواستگارشون ڪتاب و ڪاغد باهاش رد و بدل ڪنن! تو رو خدا تعارف نڪنین یہ سینمام باهم برین! بہ سمتش خیز برداشتم و با خندہ گفتم:خیلے پررو شدے ریحانہ! سریع از جا بلند شد و بہ سمت اتاق مهمان دوید! وارد اتاق ڪہ شد در را بست! بلند شدن صداے خندہ ے ریحانہ هم زمان شد با بلند شدن صداے خالہ ماہ گل! _دخترا! حجاب ڪنین یڪے اومد تو! با قدم هاے بلند خودم را بہ نردہ هاے راهرو رساندم و روسرے ام را از روے نردہ برداشتم. صداے هراسان محراب از حیاط بہ گوشم رسید:مامان! خونہ اے؟! دلم از لحن و نگرانے صدایش لرزید،چند پلہ را دو تا یڪے ڪردم و پایین رفتم. دلم زیر و رو شد ڪہ نڪند حاج بابا چیزے گفتہ یا طایفہ ے حاج فتاح دستہ گل جدیدے بہ آب دادہ اند! خالہ ماہ گل دستمال را ڪنار لالہ ها گذاشت و مامان مشغول سفت ڪردن گرہ روسرے اش شد. سایہ ے محراب در چهارچوب در افتاد،چند ثانیہ بعد قامت بلندش را دیدم. لباس سپاہ بہ تنش چسبیدہ بود،شلختہ و بے توجہ پوتین های‌ تمیز و براقش را در آورد و وارد سالن شد،عرق از سر و صورتش چڪہ مے ڪرد. گردن و گونہ هایش سرخ شدہ بودند و چشم هایش پر از خشم بودند! رگ باد ڪردہ ے گردنش هم توے چشم مے زد! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_پنجم #عطر_نرگس #بخش_اول . لبخندے روے لب هایم نشاندم و رو بہ رقیہ خانم،همسر سید یوسف گفتم:پس من همین الان میرم آمارو درمیارم! زیر لب یاعلے اے گفتم و از جا بلند شدم،در همان حین ادامہ دادم:بہ نظرتون لازمہ بہ ڪوچہ هاے اطرافم سر بزنم؟! چہ تعداد نیرو لازم داریم؟! چشم هاے نافذ سیاہ رنگش را بہ صورتم دوخت و گفت:فعلا حدود دہ نفر ڪفایت مے ڪنہ،اما براے اطمینان سہ چهار نفرم ڪنارشون داشتہ باشیم براے روز مبادا خوبہ! چهرہ ے دلنشینے داشت،زیبا نبود اما شیرین و دلنشین چرا! صورت گندمے اے داشت و چشم هاے درشت سیاہ رنگ. بینے اش ڪوچڪ بود و لب هایش نازڪ. قدش متوسط بود و اندامش ترڪہ اے،همیشہ روسرے اش را تا روے ابروهایش مے ڪشید و نمیشد حالت ابروهایش را تشخیص داد. چادر مشڪے اش روے شانہ هایش لغزیدہ بود. لبخند مهربانے حوالہ ام ڪرد:خدا خیرت بدہ دخترم! لبخندش را جواب دادم و رو بہ ریحانہ ڪہ مشغول خشڪ ڪردن قاشق و بشقاب هاے ملامین بود گفتم:فڪ ڪنم مامان و خالہ تو حیاط مشغولن،اگہ مامان سراغمو گرفت بهش بگو من رفتم سمت خونہ،ڪارم ڪہ تموم شد زودے بر مے گردم. سر تڪان داد و گفت:باشہ آبجے! خدافظ! دستے بہ نشانہ ے خداحافظے برایش تڪان دادم و رو بہ رقیہ خانم گفتم:با اجازہ تون! فعلا! پشت سرم بلند شد و بہ دنبالم آمد. _خدا بہ همرات عزیزم! اگہ حس ڪردے ڪسے دلش رضا نیس زیاد اصرار نڪن! دفترچہ یادداشت و خودڪارم را از روے میز چوبے برداشتم و بہ سمت در راہ افتادم. جلوے در ڪہ رسیدم،صداے رقیہ خانم بلند شد:رایحہ جان یڪم دیگہ اذونہ،اگہ ڪارت تموم نشد براے نماز و ناهار برگرد مسجد! ڪفش هایم را از داخل جا ڪفشے چوبے برداشتم و بلند گفتم:چشم! سپس نگاهم را بہ سمت ساعت مچے ام ڪشاندم. حدود دو ساعتے تا اذان ظهر ماندہ بود! ڪفش هایم را جلوے در جفت ڪردم،با این ڪہ دو ساعتے تا اذان ظهر باقے ماندہ بود مسجد شلوغ و پر رفت و آمد شدہ بود. طبق روال هر روز،زن ها مشغول آمادہ ڪردن بساط غذاے گرم نذرے بودند و مردها مشغول جمع ڪردن ڪمڪ هاے مردمے براے سپاہ،ارتش و مردم خوزستان و ڪرمانشاہ. مامان فهیم و خالہ ماہ گل انتهاے حیاط،پاے دیگ خورشت قرمہ سبزے ایستادہ بودند و آرام در گوش هم پچ پچ مے ڪردند،روزے ڪہ محراب رفت توقع داشتم بابت خبطے ڪہ لحظہ ے آخر ڪردم،مامان فهیم نگذارد روے سرم مو بماند اما ڪارے نڪرد! نهایت تنبیهش شد دو روز اخم و تخم ڪردن و بے محلے! نمے گفت اما مشخص بود ڪہ از خدایش بود ڪہ محراب پسر و داماد خودش بشود! او هم بے تاب بود ڪہ مثل خالہ ماہ گل،محراب را در آغوش بڪشد و گاہ و بے گاہ صورت مهربانش را ببوسد و راحت قربان صدقہ اش برود! مراعت حاج بابا را مے ڪرد. جلوے من و ریحانہ از حق داشتن حاج بابا و حرف مردم،صحبت مے ڪرد اما جستہ و گریختہ شنیدہ بودم ڪہ ڪنار گوش خالہ ماہ گل مے گفت:دارم همہ ے زورمو مے زنم ڪہ حاج خلیل از خر شیطون پایین بیاد! مے شناسیش ڪہ خواهر،وقتے لج مے ڪنہ و حرصے میشہ هیچڪسو نمے شناسہ. باید حرف،حرف خودش باشہ! ڪم سنگین نبود حرف و طعنہ ے خالہ خان باجیاے منیریہ برا ما! از روزے ڪہ محراب رفتہ،بہ خدا آروم و قرار ندارہ ماہ گل! هے بہ زبون بے زبونے مے خواد از حالش خبر بگیرہ،انگارے پسر خودش رفتہ باشہ تو دل دشمن! حاج خلیل هر چقدم اخم و تخم ڪنہ و زبونش نیش داشتہ اما جونش واسہ محراب در میرہ! آتیشش داغہ اما من مے دونم چطورے سردش ڪنم! یہ چند صَبا این دو تا دندون رو جیگر بذارن راضے میشہ! خالہ ماہ گل هم دوبارہ پرسیدہ بود:حاج خلیل با رایحہ راجع بہ محراب حرف زدہ؟! مامان هم دوبارہ جواب دادہ بود:نہ! انگار خودشم مے دونہ چہ خبرہ ڪہ با رایحہ حرف نمے زنہ! نمے خواد غرورش بشڪنہ ڪہ از دخترش بپرسہ توام دلت با محراب یا نہ ڪہ رایحہ بگہ آرہ! مے دونہ حتے اگہ زبون رایحہ بہ آرہ گفتن نچرخہ،چشاش خوب حال دلشو جار مے زنن! خیالم آسودہ شدہ بود ڪہ مامان فهیم هم در جبهہ ے ماست! در جبهہ ے من و محراب! چند ثانیہ نگاهشان ڪردم اما حواسشان بہ من نبود. از ڪنار یاسر و بهادر،همان پسرانے ڪہ از دوستان محراب بودند؛گذشتم. مشغول جا بہ جا ڪردن ڪیسہ هاے برنج و آرد بودند. نگاہ یاسر بہ من افتاد،سر بہ زیر انداخت و صدایش را صاف ڪرد! _رایحہ خانم! اگہ ڪارے دارین یا چیزے لازم دارین ما براتون انجام میدیم! نگاہ بهادر هم بہ سمت من چرخید،ابراهیم،پسر حاج احمد لبخند بہ لب بہ سمت یاسر رفت و گفت:تو فعلا سرت گرم ڪار خودت باشہ! یاسر با غیظ نگاهش ڪرد. اخم هایش بدجور در هم رفت! _ایشون خواهر آقا محرابہ! آقا محراب ڪم بہ ما محبت ڪردہ! این را ڪہ گفت انگار ڪسے یڪ سطل آب یخ روے سرم ریخت! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_ششم /بخش دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . با احساس سوزش شدیدے در دستم،صورتم در هم جمع شد. زیر لب آخے گفتم،صدایم بہ قدرے ضعیف بود ڪہ خودم هم زمزمہ ے نالہ ام را نشنیدم! آرام پلڪ زدم‌،صداے زنے را شنیدم ڪہ گفت:دڪتر! پلڪاش لرزید! چند ثانیہ بعد،نور شدیدے بہ پشت پلڪ هایم تابید. صورتم بیشتر در هم رفت و تازہ دردے ڪہ در تمام بدنم بہ خصوصا در سرم پیچیدہ بود را احساس ڪردم! دوبارہ نالہ ڪردم،ڪمے بلند تر از قبل! صداے مردے بہ گوشم خورد:صداے منو مے شنوے؟! با زحمت چند بار پلڪ زدم تا بتوانم چشم هایم را باز ڪنم. همہ جا را تار مے دیدم،تصویر محوے از یڪ زن و مرد مقابل چشم هایم نقش بست. زن گفت:چشاشو وا ڪرد دڪتر! گرماے دستے روے صورتم نشست،همانطور ڪہ با انگشت اشارہ و شستش،از بالا و پایین چشمم را ثابت نگہ داشتہ بود دوبارہ چراغ قوہ ے ڪوچڪش را مقابل مردمڪ چشمم گرفت. سریع چشمم را با زحمت بستم،سراغ چشم دیگرم رفت و همان ڪار را تڪرار ڪرد. وقتے ڪہ دید واڪنش نشان دادم،نفس راحتے ڪشید و زیر لب گفت:فڪ نڪنم بیناییش صدمہ دیدہ باشہ! بہ نور واڪنش نشون میدہ! با سرعت چشم هایم را باز ڪردم و چند بار پلڪ زدم! حرفش در دلم آشوب انداخت،همہ چیز را مے دیدم فقط ڪمے تار! با صداے خفہ اے نالیدم:سرم دارہ میترڪہ! مرد میانسالے بہ سمتم سر برگرداند،روپوش سفیدے بہ تن داشت و عینڪ تہ استڪانے بہ چشم. سرش ڪمے طاس شدہ بود،چشم هاے ریز و نافذش سیاہ رنگ بودند. چهرہ اش جدے بود و خشڪ! ابروهایش بالا پریدند. _سلام ساعت خواب! مے دونے از دیروز چند نفرو نگران ڪردے؟! گنگ نگاهش ڪردم:از دیروز؟! سپس نگاہ ڪنجڪاوم را در اطراف چرخاندم. در اتاق نسبتا بزرگے بودم با دیوارهاے سفید رنگ و بے روح! سمت راستم تختے فلزے قرار داشت و پنجرہ اے بزرگ. دختر جوانے روے تخت دراز ڪشیدہ و دستش در گچ بود. از پشت پنجرہ،آسمان تیرہ ے شب بہ چشمم خورد! دڪتر میانسال و پرستار جوانے مقابلم ایستادہ و راہ دیدم را از رو بہ رو بستہ بودند. دڪتر چیزے بہ پرستار گفت و پرستار مشغول یادداشت ڪردن شد. گلویم خشڪ بود و پر عطش،دڪتر سر بلند ڪرد و لبخند زد،با زحمت و ڪم رنگ! _حالت تهوع ندارے؟! آرام لب زدم:نہ! _سرگیجہ چے؟! _یڪم! همانطور ڪہ پنج انگشتش را نشانم مے داد،پرسید:گوشات سوت نمے ڪشن یا صداها برات ناواضح نیس؟! این چندتاس؟! _پنج تا! گوشام یڪم سوت مے ڪشہ! دو انگشتش را نشانم داد:این چندتاس؟! دیدت چطورہ؟! تار مے بینے یا واضح؟! نگاهم را از سمت انگشت هایش بہ سوے چشم هایش ڪشیدم. _دو تا! تقریبا واضح! سر تڪان داد و لبخندش را ڪمے گرم ڪرد. _مے تونے اسم و فامیلے تو بهم بگے؟! متعجب نگاهش ڪردم:رایحہ! رایحہ نادرے! _خوبہ! از دیروز حوالے ساعت دوازدہ ظهر خواب بودے! حدود شونزدہ ساعت! نگران مون ڪردے! یادتہ چرا خوابت برد؟! با مڪث جواب دادم:خوابم نبرد،بیهوش شدم! تو پیادہ رو بودم،یهو یہ موتورے اومد سمتم بعد چشام سیاهے رفت! دستگاہ فشار سنجے از روے میز ترالے اے ڪہ ڪنار دستش قرار داشت،برداشت و دور دستم پیچید. _دستتو مشت ڪن! دستم را مشت ڪردم و پرسیدم:چے شدہ؟! چند ثانیہ بعد دستم را رها ڪرد و گفت:هنوز فشارت یڪم پایینہ! خودت ڪہ یادتہ،یہ تصادف ڪوچیڪ ڪردے! خدا رو شڪر آسیب جدے ندیدے،فقط پیشونیت شڪستہ و بدنت ڪوفتہ س! ڪنجڪاو نگاهش ڪردم:اگہ آسیب جدے ندیدم پس چرا هنوز اینجام؟! بہ پیشانے اش چین داد و لبخندش را ڪش داد:چون ضربہ اے ڪہ بہ سرت خوردہ،نزدیڪ گیج گاهت بود! باید بیست و چهار ساعت مهمون ما باشے تا خیالمون راحت بشہ! دستگاہ فشار سنج را روے میز ترالے برگرداند و رو بہ پرستار گفت:اگہ دردش خیلے شدید بود براش مسڪن تزریق ڪن! سپس از اتاق خارج شد،با نگاهم دڪتر را بدرقہ ڪردم. چشم هایم را بہ رو بہ رو دوختم،دو زن دیگر هم مقابلم روے تخت دراز ڪشیدہ بودند. صورتشان را خوب نمے دیدم. صداے پرستار باعث شد از آن ها چشم بگیرم. _چند دیقہ دیگہ میام بهت سر مے زنم،اگہ خیلے درد داشتے برات مسڪن تزریق مے ڪنم. با زبان لبم را تر ڪردم:ساعت چندہ؟! دست چپش را مقابل صورتش گرفت و بہ ساعت مچے ظریفش چشم دوخت. _حدود چهار صُب! سرم خالے را از تخت جدا ڪرد و ادامہ داد:سرمتم تموم شد! فڪ نڪنم فعلا خوابت بیاد! سرم را روے میز ترالے گذاشت و بہ سمت در راہ افتاد. سریع پرسیدم:همراہ ندارم؟! بہ سمتم برگشت،لبخند مهربانے حوالہ ے چشم هایم ڪرد. _چرا! مادرت تا همین چند دیقہ قبل اینجا بود،گفت میرہ نماز خونہ. دیروز اینجا غوغا بود! نُہ دہ نفرے براے دیدن و خبر گرفتن از حالت اومدہ بودن! سپس لبخندش را عمیق ڪرد و پر از شیطنت:معلومہ واسہ خیلیا عزیزے اما براے اون پسر جوون سپاهے خیلے عزیزتر! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_هفتم #عطر_نرگس #بخش_اول . صداے سلام و احوالپرسے امیرعباس با خالہ ماہ گل ڪہ بلند شد،قلبم از سینہ بیرون زد! از روے مبل بلند شدم،بہ بهانہ ے رفتن بہ سمت سفرہ از ڪنار پنجرہ عبور ڪردم،بے توجہ بہ درد پهلویم! محراب را جلوے در ڪنار خالہ ماہ گل دیدم،قامت بلند و لبخند بے جانش را! مردمڪ مضطرب قهوہ ے چشم هایش را! دانہ دانہ یاس از ڪنج لب هایش چڪہ مے ڪرد روے دستہ گل نرگسے ڪہ در دست داشت! لب هایم ڪہ بہ لبخند باز شدند سریع دندان هایم را رویشان ڪشیدم! نگاہ سنگین حاج بابا را احساس مے ڪردم،خواستم پا تند ڪہ درد پهلویم بیشتر شد! صورتم ڪمے جمع شد،دستم را روے پهلوے چپم گذاشتم و با احتیاط ڪنار عمہ مهلا نشستم. مامان فهیم همانطور ڪہ پارچ آب را وسط سفرہ مے گذاشت پرسید:ڪے بود؟! سرم را پایین انداختم و تڪہ اے از نان سنگڪ ڪندم،خودم را زدم بہ نشنیدن! رو نداشتم جلوے حاج بابا جواب بدهم و بگویم حواسم چهار چشمے بہ خالہ ماہ گل و محراب بودہ! صداے یاللہ گفتن امیرعباس بلند شد،سپس گفت:مهمون داریم! عمہ مهلا سریع بہ روسرے اش دست ڪشید و در همان حین گفت:ریحانہ جان چادرمو میدے؟! ریحانہ سریع بہ سمت رخت آویز رفت و چادر رنگے عمہ را برداشت. همین ڪہ بہ چند قدمے ما رسید،قد خالہ ماہ گل در چهارچوب در پیدا شد. بلند گفت:با اجازہ! سلام بہ همگے! ریحانہ چادر را بہ دست عمہ مهلا داد و براے استقبال از خالہ ماہ گل رفت،مامان فهیم هم بہ دنبالش. حاج بابا و عمو سهراب هم بہ احترام‌ خالہ بلند شدند،خالہ همانطور ڪہ با مامان دست مے داد نیم نگاهے بہ سفرہ انداخت و گفت:بد موقع مزاحم شدیم،ڪاش قبل اومدن زنگ مے زدم! مامان دستش را پشت ڪمر خالہ گذاشت و گفت:این چہ حرفیہ؟! مگہ مهمونے؟! خوش اومدے! لبخندش را عمیق تر ڪرد و جواب داد:بازم عرض معذرت! عمہ مهلا ڪہ سر پا ایستاد من هم براے بلند شدن قصد ڪردم ڪہ خالہ سریع بہ سمتم آمد و گفت:بشین خالہ! راضے نیستم بہ خدا! مقابلم قد خم ڪرد،یڪ دستش را دور تنم پیچید و با دست دیگرش چادرش را روے سرش نگہ داشت. نگران بہ صورتم چشم دوخت و پرسید:خوبے رایحہ؟! من ڪہ مردم از دلواپسے خالہ! با زحمت لبخند زدم و گفتم:سلام! خوش اومدے خالہ جون! ببخشین ڪہ پا نشدم،دور از جونت! گونہ ام را با محبت بوسید و گفت:سلام بہ روے ماهت! دستم را دور گردنش پیچیدم و جواب بوسہ اش را روے گونہ اش ڪاشتم. از هم ڪہ جدا شدیم،صداے محراب باعث شد سر بچرخانم. سر بہ زیر بہ سمت حاج بابا و عمو سهراب رفت،در یڪ دستش دستہ اے نرگس جا خوش ڪردہ بود و در دست دیگرش پاڪتے ڪاهے! دستہ گل را زیر بغلش زد و دستش را بہ سمت حاج بابا گرفت. صورت حاج بابا جدے بود،نہ اخم ڪردہ بود و نہ لبخند مے زد! سایہ اے از نگرانے و دلتنگے روے چشم هایش افتادہ بود! چند ثانیہ محڪم دست محراب را میان دستش فشرد،این یعنے خیلے دلتنگش بود! انگشت شستش را روے انگشتر عقیق خوش رنگ و جدا نشدنے از دست محراب،ڪشید بعد با تعلل و مڪث دستش را رها ڪرد،محراب لبخندے بہ چشم هاے حاج بابا پاشید. دستش را دور ڪمر حاج بابا انداخت و خودش را در آغوشش! خوب خط و رسم چشم هاے حاج بابا را بلد بود! لبخند ڪم رنگے روے لب هاے حاج بابا نشست،محڪم محراب را در آغوشش فشرد و گفت:بہ سلامتے برگشتے! سایہ ت سنگین شدہ! امیرعباس با شیطنت نگاهے بہ حاج بابا انداخت و گفت:سایہ ش سنگین نشدہ،دیروز اومد بیمارستان شما سایہ شو با تیر زدے! محراب از شرم لب گزید و خودش را از آغوش حاج بابا بیرون ڪشید،بدون هیچ حرفے! عمو سهراب چپ چپ بہ امیرعباس نگاہ ڪرد ولے لبخند امیر پر رنگ تر شد! دلم جوشید از جملہ ے امیر! پس آن جوان دلواپس سپاهے مے توانست محراب باشد! محراب بہ سمت عمو سهراب رفت و با او هم دست داد. خالہ ماہ گل از من جدا شد و گفت:اذیتت نڪنم! حالت خوبہ؟! آرام گفتم:خدا رو شڪر خوبم،چیزے نشدہ ڪہ،الڪے نگران تون ڪردم! محراب نیم نگاهے بہ صورتم انداخت با دلهرہ! پیش دستے ڪردم و زمزمہ وار گفتم:سلام! خوش اومدین! سر تڪان داد و آن نیم نگاهش را هم از صورت و زخمم گرفت! _سلام! خدا سلامتے بدہ بهتون! صدایش ڪمے لرز داشت،خدا مے دانست چہ جانے ڪندہ بود تا همان چهار ڪلمہ را هم جلوے حاج بابا،خطاب بہ من ادا ڪند! طورے ڪہ نگرانے اش مشهود نباشد! دستہ گل و پاڪت را روے مبل گذاشت،خالہ ماہ گل بہ پاڪت اشارہ ڪرد و گفت:ڪمپوت خونگیہ،از دیشب مشغول شدم گفتم بچہ م جون بگیرہ! لبخندم رنگ‌ محبت و تشڪر ڪرد:زحمت ڪشیدے خالہ! ڪمپوت بخورم یا خجالت؟! مهربان گفت:فقط ڪمپوت! محراب قصد ڪرد روے مبل بنشیند ڪہ حاج بابا جدے گفت:بسم اللہ! ماہ گل خانم،محراب بیاین سر سفرہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_هشتم #عطر_نرگس #بخش_اول . آهے در گلویم نشستہ بود ڪہ با ڪمے مڪث بیرونش دادم! مقابل آینہ،انگشتم را پاے چشمم ڪشیدم و بہ نشانہ ے تاسف سر تڪان دادم! رنگ بہ رو نداشتم،چشم هاے درشتم در میان آن گودے هاے عمیق و سیاہ پنهان شدہ بودند! باندے ڪہ روے پیشانے و سرم نشستہ بود هم،این حال خراب را تڪمیل ڪردہ بود! نگاهم را بہ سمت دستم ڪشیدم،آن روسرے سادہ و سیاہ مناسب این چهرہ ے خزان زدہ و بہ عزا نشستہ نبود! بہ اندازہ ے ڪافے بے حال و غمگین بہ نظر مے رسیدم! روسرے را با حرص روے تخت پرت ڪردم و بہ سمت ڪمد لباس هایم رفتم. سہ روز از بحث حاج بابا و محراب مے گذشت و حاج بابا زبان باز نڪردہ بود! در دل دعا دعا مے ڪردم ڪہ چیزے نگوید! دلم شور میزد براے حرف هایے ڪہ هنوز نشنیدہ بودم! بہ دلم بد افتادہ بود! بعد از این ڪہ محراب رفت،خواستم در اتاقم پناہ بگیرم ڪہ حاج بابا با دست و صورتے آب زدہ از آشپزخانہ بیرون آمد و گفت:تا سفرہ جمع نشدہ ڪسے جایے نمیرہ! سپس اخم غلیظے حوالہ ے چشم هایم ڪرد ڪہ یعنے "بشین سرجات!" در میان راہ،عقب گرد ڪردم و سر سفرہ نشستم. بدون این ڪہ لقمہ اے غذا در دهانم بگذارم! فقط براے خودم لیوانے آب ریختم تا مسڪن بخورم! عمہ مهلا محتاط نگاهے بہ حاج بابا انداخت و رو بہ جمع گفت:بخورین! سرد شد! این یعنے دیگر ڪسے جلوے برادرم از محراب حرف نزند! سرتان گرم غذا خوردنتان باشد! نگاهم بہ عمو سهراب افتاد ڪہ ڪنار گوش امیرعباس زمزمہ ڪرد:مے مردے دندون بہ جیگر بگیرے؟! حالا محراب این همہ وقت صبر ڪردہ بود یہ امروزم روش! چرا پریدے وسط؟! ریش سفید فامیل مولایے بودے یا نادرے؟! ابروهاے امیرعباس درهم رفتند:لازم بود بابا! دایے دارہ نگا مے ڪنہ،بعدا حرف مے زنیم! عمو سهراب سرش را از گوش امیرعباس جدا ڪرد و نگاهش را بہ ڪاسہ ے غذایش دوخت. نگاهم روے امیر بود،بہ زور چند لقمہ غذا خورد و گفت:دستت درد نڪنہ مامان! زن دایے دس شمام درد نڪنہ! عمہ مهلا جواب داد:نوش جونت! ڪاسہ تو بدہ برات ڪوفتہ بذارم! امیرعباس با مڪث جواب داد:نہ ممنون! سیر شدم! چشم هایم بہ سمت جمع زنانہ چرخید،مامان فهیم بہ زور ذرہ ذرہ غذا داخل دهانش مے گذاشت و فورے قورت مے داد! عمہ مهلا و خالہ ماہ گل هم در اصل با غذایشان بازے مے ڪردند! ریحانہ هم بہ من چسبیدہ بود و لب بہ غذا نمے زد! حاج بابا همانطور ڪہ براے خودش لیوانے آب مے ریخت،نگاہ جدے اش را بہ ما دوخت:چرا غذا نمے خورین؟! دو سہ سالہ تونہ ڪہ من یا مادرتون دهنتون غذا بذاریم؟! لبم را بہ دندان گرفتم و سرم را پایین انداختم. ریحانہ هم چیزے نگفت و ڪمے نان در دهانش چپاند! دیگر رنگ نگاہ هاے حاج بابا را دوست نداشتم! اخم و تخم هایش را هم! ڪسے حرفے نمے زد،از صورت حاج بابا خشم مے بارید! ڪمے بعد طاقت نیاوردم و بلند شدم:من برم قرصامو بندازم! سپس با قدم هاے بلند خودم را بہ آشپزخانہ رساندم،مسڪنے در دهانم گذاشتم و سریع قورتش دادم! من هم طاقت درد ڪشیدن محراب را نداشتم! بعد از ناهار،عمہ مهلا بہ عمو سهراب و امیرعباس اشارہ ڪرد ڪہ بروند! عمو و امیر بے معطلے از جا بلند شدند و با خداحافظے ڪوتاهے همراہ عمہ و خالہ ماہ گل راهے شدند! آن ها ڪہ رفتند ترس بہ جانم افتاد،نگران حرف هاے حاج بابا بودم! مامان فهیم چادرش را از روے سر برداشت و بہ سمت دستہ گل و پاڪتے ڪہ روے مبل،غریب ماندہ بودند رفت! زیر لب گفت:یادمون رفت اینا رو برداریم! حاج بابا پوفے ڪرد و روے مبل نشست،مامان دستہ گل و پاڪت را زیر بغلش زد و بہ سمت آشپزخانہ رفت. چشم هاے پر خشم و ناراحت حاج بابا،من و ریحانہ را نشانہ گرفتند. _چرا عین آوارہ ها وسط خونہ واسادین؟! برین سر ڪار خودتون! ریحانہ زیر لب چشمے گفت و بازویم را بہ دنبال خودش ڪشید! همراہ هم وارد اتاق من شدیم،در را ڪہ بستم قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام لغزید. ریحانہ نگران نگاهم ڪرد:خوبے آبجے؟! آرام زمزمہ ڪردم:نہ! بے مقدمہ در آغوشم گرفت و سرم را روے شانہ اش گذاشت. _دُرُس میشہ! غصہ نخوریا! ڪمرش را سفت چسبیدم،بہ همچین آغوشے نیاز داشتم! _ریحانہ تو عاشق شدے؟! با ڪمے مڪث جواب داد:فڪ نڪنم! چشم هایم را بستم،اشڪ هایم روے پیراهن زرشڪے رنگش باریدند. _پس حال منو نمے فهمے! نمے فهمے ڪہ غصہ برادر عشقہ! نمے فهمے چے مے ڪشیم من و محراب! دستش را روے ڪمرم گذاشت و نوازشش ڪرد‌. _بہ قول خان جون،هِشداد بیزیم اَلیمیزدَ دَییر! (هیچے دست ما نیسن) اول اللهین ایرادَ سے،اونان سورا دا اللهین ایرادَ سے! ( اول ارادہ ے خدا،بعد از اون هم باز ارادہ ے خدا) توڪلت بہ خدا باشہ،ڪارے واسہ خدا نشد ندارہ! حتما دلیل و حڪمتے هست پشت این ماجراها! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهل_و_نهم #عطر_نرگس #بخش_اول . قاشق چاے خورے را داخل استڪان ڪمر باریڪ مے چرخاندم و نگاهم بہ چین و چروڪ دامنم بود. سرم داشت منفجر میشد از درد و حرف هاے سنگین شب قبل حاج بابا! نمے دانم چند دقیقہ بود ڪہ بہ جان چاے شیرین یخ ڪردہ افتادہ بودم،میلم بہ صبحانہ ڪشیدہ نمے شد. با صداے مامان فهیم بہ خودم آمدم ‌و سر بلند ڪردم. _یخ ڪرد چاے شیرینت! برو عوضش ڪن! نگاہ سردے حوالہ ے استڪان چاے شیرین ڪردم و آرام گفتم:نہ خوبہ! سپس استڪان را بلند ڪردم و محتویاتش را بہ سمت دهانم هل دادم،حق با مامان فهیم بود،یخ ڪردہ بود! نمے چسبید بہ جان آدم! بے توجہ بہ سردے اش،چند جرعہ ے دیگر نوشیدم و بہ جاے خالے حاج بابا چشم دوختم. صبح علے الطلوع صبحانہ خوردہ نخوردہ،رفتہ بود بازار ڪہ چشم در چشم نشویم! دیشب نگفت چقدر مهلت دارم براے انتخاب! انتخاب میان حاج بابایے ڪہ جانم بود و محرابے ڪہ تمام وجودم! منعم مے ڪرد از صراط مستقیم! از خیر دنیا و آخرت! از محراب! سنگینے نگاہ مامان فهیم و ریحانہ آزارم مے داد. آهے ڪشیدم و چشم هایم را از صندلے خالے حاج بابا گرفتم. دوست داشتم محراب را ببینم و مقابل چشم هایش یڪ دل سیر اشڪ بریزم! گاهے دلم هم مے خواست مے توانست در آغوشم بڪشد! یڪ دست نوازشے هم بہ موهایم! در آن لحظہ تنها همین ڪار ڪمے تسڪینم مے داد! دلم مے خواست حجاب ڪنم و بگویم برویم محضر! تڪ و تنها! من و تو باشیم و یڪ سقف بالاے سرمان! دور باشیم از اهل منیریہ و همہ ے ڪسانے ڪہ چشم دیدن ما را با هم ندارند! گیرم لباس عروس هم تنم نڪنم،حسرتش روے دلم بماند خب فداے سرت! گیرم حاج بابا دل چرڪین بشود از دختر بزرگترش،خب فداے سرت! گیرم تڪ و تنها بمانم،خب فداے سرت! تو باشے من چیزے از این عالم نمے خواهم! نیاز دارم بہ آغوش مهربانت ڪہ سرم را روے شانہ ات بگذارم و هق بزنم تمام درد و غم هاے این دو سال و اندے را! سخت احتیاج دارم بہ تو! ریحانہ با لحنے مهربان گفت:نگران نباش! یہ مدت بگذرہ... خونسرد بہ چشم هایش خیرہ شدم و حرفش را بریدم. خستہ شدہ بودم از خیال هاے واهے و حرف هاے با شڪِ الڪے! _اگہ قرار بود آتیش دل حاج بابا خاموش شہ تا الان شدہ بود! دل آدما رو بہ چیزے ڪہ توش اما و اگر و شاید هست خوش نڪن! شوڪہ نگاهم ڪرد،من من ڪنان گفت:من...آبجے...یعنے میگم ڪہ... مامان فهیم سریع بہ دادش رسید:سر سفرہ ڪہ انقد حرف نمے زنن! صَبونہ تونو بخورین! سپس چپ چپ نگاهش ڪرد! لقمہ اے در دهانش گذاشت و بدون این ڪہ نگاهم ڪند لب باز ڪرد:حرف مے زنم با حاج بابات! دیگر مامان هم شڪ داشت بہ رضایت حاج بابا با شرطے ڪہ گذاشتہ بود،وگرنہ صدایش ناامید نبود وگرنہ نمے ترسید ڪہ بہ چشم هایم‌ نگاہ ڪند! دوبارہ آهے ڪشیدم و گفتم:هر طور صلاح مے دونین! ولے بهش بگین بد راهیو گذاشتہ پیش پاے دخترش! ریحانہ محتاط نگاهم ڪرد و مظلومانہ لقمہ اش را قورت داد. مشغول گرفتن لقمہ ے نان و گردو شد و زمزمہ ڪرد:مگہ آتاے خدا بیامرز،انقد حاج بابا رو چزوند ڪہ حالا اینطور سنگ مے ندازہ جلوے داداش و آبجے رایحہ؟! مامان با تحڪم نامش را خواند و تیز نگاهش ڪرد:ریحانہ خانم! تو ڪار بزرگترا دخالت نڪن! پدر و مادر جز خیر بچہ شون چیزے نمے خوان! حاج بابات صلاح شما رو بهتر مے دونہ! ریحانہ خونسرد و با تعلل جواب داد:خب خیر رایحہ ام تو محرابہ! ڪجا لنگش واسہ رایحہ پیدا میشہ؟! اخم هاے مامان بہ سمت من آمد:ببین بساط عشق و عاشقیِ تو روے اینم تو روے من وا ڪردہ! لبخند محزونے زدم و آرام گفتم:ببخشین! سپس از پشت میز بلند شدم و راہ اتاقم را در پیش گرفتم،مامان صدایم زد:ڪجا رایحہ؟! چیزے نخوردے ڪہ! میان چهارچوب در آشپزخانہ،بہ سمتش سر برگرداندم و با چاشنے لبخند تلخے گفتم:تو خونہ ے خودمم غریب شدم! دستتون درد نڪنہ! نگاهم را روے صورت ریحانہ انداختم،بغض ڪردہ بود طفلڪ! طعنہ و حرف و سختے اش براے من بود،ریحانہ ے دل نازڪ بغ مے ڪرد! _نمے خواد دیگہ با من هم ڪلام بشے خواهر! چش و گوشت وا میشہ! پشتم را بہ مامان فهیم و ریحانہ ڪردم و از آشپزخانہ خارج شدم. صداے ریحانہ بہ گوشم خورد:ڪم خون بہ جیگرش ڪنین مامان! اگہ ڪل دنیا میگہ نہ،دل محراب بہ خالہ ماہ گل و عمو باقر گرمہ! نشنیدے چے گفت؟! گفت خونہ ے خودمم غریب شدم! نمے بینے غم و ترس مے چڪہ از چشاش؟! من ڪہ شنیدم صُب خودت بہ حاج بابا گفتے هر شب بالش رایحہ خیس اشڪہ! شما ڪہ مے دونین حالش خرابہ چرا اینطورے مے ڪنین؟! بغضش ترڪید و هق هق میان صدایش پیچید. _نمے بینے چند وقتہ از تہ دل نمے خندہ؟! سردے نگاش دلتونو آتیش نمے زنہ؟! ڪجا شبیہ اون رایحہ ے پر شر و شورہ؟! نڪنین این ڪارو! گناہ دارہ آبجے! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجاهم #عطر_نرگس #بخش_اول . قورے را از روے سماور برداشتم و رو بہ پذیرایے پرسیدم:حالا اون وانتو مے خواین چے ڪار ڪنین؟! مے مونہ خونہ ے عمو باقر؟! صداے ڪژال بہ گوشم رسید:امانتہ! حیدر روش چادر ڪشیدہ گذاشتتش حیاط پشتے عمارت،نون برنجے تو یخچالہ رایحہ جان! زحمتشو بڪش با چایے میچسبہ! دو استڪان ڪمر باریڪ را از چاے پر ڪردم و روے سینے گذاشتم. استڪان بزرگترے برداشتم و براے ژیا چاے ویژہ ریختم! بہ سمت یخچال رفتم و درش را باز ڪردم. داخل یخچال بہ جز پارچ آب،نان،پنیر،رب گوجہ فرنگے و چند عدد تخم مرغ چیز دیگرے نبود! البتہ بہ علاوہ ے نان برنجے! طفلڪ ڪژال،حتما حواسش بہ محتویات یخچالش نبود ڪہ از من خواست نان برنجے را از داخل یخچال بردارم،شاید هم در آن سے و چند روز آنقدر با من راحت شدہ بود ڪہ بابت یخچال خالے اش از من خجالت نمی ڪشید! تخم مرغ ها را شمردم،پنج عدد بود. مردے در خانہ ے شان نبود ڪہ در صف مواد غذایے و نفت بایستد! خودش و ژیا هم غریبہ بودند در تهرانِ پر هیاهو و شلوغ! از شدت شرم و غصہ لبم را گزیدم،بشقاب نان برنجے را برداشتم‌ و سریع در یخچال را بستم. سینے را روے سینڪ ظرفشویے رنگ و رو رفتہ بود،همراہ خودم عسل و لیموترش آوردہ بودم. صبح ڪژال با خانہ تماس گرفت و گفت ژیا سرماخوردہ و حال ندار است. اگر مے توانم برایشان ڪمے عسل و لیموی تازہ ببرم. انگار با من راحت تر بودند تا با خالہ ماہ گل و مامان فهیم! ظرف عسل و لیموترش و نان برنجے را هم داخل سینے گذاشتم و از آشپزخانہ ے ڪوچڪشان خارج شدم. امیرعباس و حیدر،دو سہ روز بعد از رفتن محراب طاقت نیاوردند و راهے خوزستان شدند. حاج بابا و عمو باقر با ڪلے چانہ زنے و صحبت توانستند مهین خانمِ تنها را ڪہ از قضا دلخوشے هم از من و محراب نداشت،راضے ڪنند که طبقہ ے دوم ڪوچڪ و خالے خانہ اش را بہ حیدر و خانوادہ اش اجارہ بدهد. مے خواستند خانوادہ ے حیدر نزدیڪ خودمان باشند تا خیال حیدر و محراب و امیر راحت باشد! بعد از این ڪہ خالہ ماہ گل،ڪلے صحبت ڪرد و حاج بابا و عمو باقر برایش آیہ و حدیث خواندند،رضایت داد! زن بدے نبود،فقط فڪر مے ڪرد من و محراب گناهڪاریم و هرڪسے بہ ما ربطے داشتہ باشد داخل آدم نیست! شاید هم دین دار و آدم حسابے نیست! اسباب و اثاثیہ ے ڪم و سادہ ے ڪژال را حاج بابا و عمو باقر از عمارت بہ خانہ ے مهین خانم آوردند‌. خالہ ماہ گل،مامان،ریحانہ و من دست بہ دست هم دادیم،خانہ را آب و جارو ڪردیم و چیدیم‌. وسایلشان آنقدرے نبود ڪہ خیلے زحمت و وقت بگیرید،خانہ ے بیست سے مترے مهین خانم هم جا براے وسایل بیشترے نداشت! وارد پذیرایے یا در واقع تنها اتاق خانہ شدم،فرش دستبافے ڪہ ڪژال مے گفت مادربزرگش براے جهزیہ اش بافتہ روے زمین پهن شدہ بود و چهار تا پشتے در دو طرف اتاق بہ دیوارهاے سفید رنگ تڪیہ دادہ بودند. روے دیوار سمت آشپزخانہ،یڪ ساعت دیوارے و یڪ قاب عڪس سیاہ و سفید از امام آویزان شدہ بود. چون خانہ اتاق نداشت،ڪژال پردہ ے ضخیمے را انتهاے پذیرایے آویزان ڪردہ و با آن یڪ اتاق خواب ڪوچڪ درست ڪردہ بود! ڪمد و رختخواب هایشان پشت پردہ قرار داشت و ڪمے جا بہ اندازہ ے دراز ڪشیدن یڪے دو نفر! چون حیدر در جبهہ بود و گاهے مے توانست تماس بگیرد،مهین خانم براے راحتے ڪژال و ژیا تلفنش را بہ اهالے طبقہ ے دوم امانت سپردہ بود! طبقہ ے اول جدا از حیاط سرسبز و ڪوچڪش،دو سہ برابر طبقہ ے دوم وسعت داشت. شاید مهین خانم از تنها‌ ماندن در آن خانہ خستہ شدہ بود ڪہ بہ آمدن ڪژال و ژیا رضایت داد. حیدر هرچہ پس انداز داشت بہ دست ڪژال دادہ بود،مقدار زیادے از پس اندازشان را پاے پول پیش خانہ دادہ بودند و باقے ماندہ را براے اجارہ ے یڪے دو ماہ و امرار معاش نگہ داشتہ بودند. حتما پس اندازشان تہ ڪشیدہ بود ڪہ یخچال خالے بود و ژیا بہ جاے درمانگاہ رفتن،خودش را بہ چاے و عسل بستہ بود! سرم را تڪان دادم تا از فڪر و خیال رها بشوم،نباید در چشم هایم ناراحتے و ترحم مے نشست! غرورشان مے شڪست! ژیا گوشہ ے دیوار نزدیڪ بخارے نفتے،ڪز ڪردہ و دور خودش پتو پیچیدہ بود،تب و لرز داشت. ڪژال هم گوشہ ے دیگر اتاق جلوے گهوارہ ے چوبے دایان نشستہ بود و شیرش مے داد. احتیاط مے ڪرد ڪہ خودش و دایان هم دچار سرماخوردگے نشوند! سینے را وسط اتاق روے فرش گذاشتم،همانطور ڪہ استڪان بزرگ چایے اے را ڪہ براے ژیا ریختہ بودم بر مے داشتم،گفتم:فڪ ڪنم ژیا رو ببریم درمونگاہ بهتر باشہ! ژیا سریع چشم باز ڪرد و با صداے گرفتہ گفت:نہ! تا فردا خوب میشم،چیزیم نشدہ ڪہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجاہ_و_یڪم #عطر_نرگس #بخش_اول . با وسواس و دقت نگاهے بہ اطراف انداختم و سعے ڪردم سرعت قدم هایم عادے باشد! چند روزے بود دلشورہ ے عجیب و غریبے سایہ پهن ڪردہ بود روے دلم! آسمان خاڪسترے رنگ بود و دلگیر. هوا سوز داشت و برف نم نم مے بارید‌‌‌. ڪف خیابان از برف پوشیدہ شدہ بود،هر چند ثانیہ یڪ بار ماشین ها با سرعت از خیابان عبور مے ڪردند و سڪوت بیستمین روزِ دے ماہ را مے شڪستند. دیگر در منیریہ خبرے از آواز خوش گنجشڪ ها نبود و نہ خبری از بوے مدهوش ڪنندہ ے پیچ امین الدولہ ها! نشست هاے گاہ و بے گاہ مهین خانم و زنان محل هم ڪم رنگ شدہ بود! با این ڪہ فصل نرگس بود اما از عطرش بے نصیب ماندہ بودم. بہ جاے بوے نرگس،تهران بوے خون گرفتہ بود! بوے ترس! بوے جنگ! بوے اخبار بد! انگار گرد مردہ پاشیدہ بودند بہ جانش! غرق شدہ بود زیر آژیر قرمزها و صداے گاہ و بے گاہ بمب ها! در این میان آواز بحث گروہ هاے مختلف سیاسے و شیطنت هاے مجاهدین خلق هم نغمہ میشد در گوشہ و ڪنارش! از آن بدتر صداے اخبار بود! صداے سقوط خرمشهر! صداے حصر آبادان! صداے درگیرے ڪردستان! صداے پاے چڪمہ هاے دشمن! صداے تانڪ و گلولہ و فریاد "یا زهرا" ڪہ انگار از جنوب بہ گوشمان مے رسید! روزے ڪہ محراب پشت تلفن خبر سقوط خرمشهر را داد ترسیدم اما نہ خیلے زیاد! با خودم فڪر مے ڪردم نهایتا مردم شهر و نیروهاے سپاہ و ارتش چند روزے با نیروهاے بعثے درگیر مے شوند و خرمشهر را پس مے گیرند و غایلہ ے جنگ ختم بہ خیر مے شود‌. اما هر روز ڪہ مے گذشت و درگیرے ها بیشتر میشد،بیشتر دلهرہ بہ جانم چنگ مے انداخت،بیشتر مے فهمیدم ڪہ این جنگ روزها و ماہ ها و سال ها فاصلہ دارد تا پایان! محراب گفتہ بود جنگ چند روزہ تمام مے شود! پس ڪے سر مے رسید آن چند روز؟! بیش از صد و دہ روز از شروع جنگ مے گذشت و نگرانے ها براے تصرف آبادان و ماهشهر و اهواز هم زیادتر مے شد! آژیر قرمز ڪہ بہ صدا در مے آمد،مامان فهیم مے گفت:یالا حجاب ڪنین برین تو انبارے! یڪ بار ریحانہ ے سر بہ زیر و ملاحظہ گر خندید و با سادگے گفت:تا ما حجاب ڪنیم صدام بمبو انداختہ! دیگہ هرچے دم دستمونہ باید بندازیم رو سرمون بدوییم انبارے! مامان چشم غرہ اے نثارش ڪرد و زیر لب غرید! دلش را نداشت بگوید: "میگم حجاب ڪن ڪہ اگہ یہ وقت یہ چیزے از آسمون خورد تو ملاج خونہ مون،زخم و زیلے شدے یا زبونم لال نفست قطع شد،حیثیت و عفتت حفظ شہ!" نمے توانست بہ زبان بیاورد اما او هم متوجہ شدہ بود ڪہ اوضاع فرق ڪردہ.‌ چہ ڪنار گوشش باشیم چہ نباشیم بہ لحظہ اے بندیم! روزے ڪہ حاج بابا نوار چسب پهن را بہ شڪل ضرب در روے شیشہ هاے پنجرہ چسباند حساب ڪار دستم آمد! باید مدت ها بہ وضعیت جدید و صداهاے ترسناڪ عادت مے ڪردیم! ڪسے در گوشم گفت:"همون روز اول ڪہ فرودگاہ مهرآبادو نشونہ گرفتن باید دوزاریت میوفتاد ڪہ این جنگ شوخے وردار نیس!" مدتے طول ڪشید تا بہ چهرہ ے تهرانِ آمادہ باش عادت ڪنم! مامان فهیم چپ و راست مے رفت و مے آمد،مے گفت:"این بنے صدر خیر ندیدہ اگہ یہ ڪار دُرُس درمون ڪردہ باشہ همین تعطیل ڪردن دانشگاهاتونہ! خوب شد این بساطو را انداخت!" هر بار لبخند مے زدم و جواب مے دادم:"ولے دس تنها نبودا! نباید فقط بہ جون اون دعا ڪنے!" دل خوشے از آقاے رئیس جمهور نداشت! مخصوصا این روزها ڪہ دهان بہ دهان مے چرخید مسبب سقوط خرمشهر و پیشروے نیروهاے بعثے،اشتباهات و بے توجهے هاے اوست! دست هایش را در هوا تڪان مے داد و با خشم مے گفت:"حالا هرڪے و هرچے! هر روز تا تو و ریحانم مے رفتین دانشگاهو برمے گشتین جون بہ لب میشدم! از این بے خدا خبرا بعید نبود یهو آتیش بریزن رو سر جووناے دستہ گل مردم،بخوان دانشگاها رو نشونہ بگیرن!" مے خندیدم و مے گفتم:"حالا حرص نخور مامان! انقدام ڪشڪے نیس ڪہ! فعلا من یہ دانشجوے علافم و ریحانہ پشت ڪنڪورے،ور دل خودتیم!" اما انگار ڪشڪے بود! ڪشڪے ڪشڪے حملہ ڪردہ بودند،ڪشڪے ڪشڪے غارت مے ڪردند،ڪشڪے ڪشڪے هم جان مے گرفتند! زن و مرد،پیر و جوان،صغیر و ڪبیرش فرقے نداشت! سگرمہ هاے حاج بابا بیشتر در هم رفتہ بود،آرام و قرار نداشت. جستہ و گریختہ بہ مامان فهیم مے گفت:"همینطورے پیش برہ مام باید راهے شیم!" مامان رو ترش ڪرد و اخم هایش را تا بالاے پیشانے ڪشید! "_بزنم بہ تختہ شما سر حال و رو بہ راهے اما سن و سالے ازت گذشتہ حاجے! غیر اون شما نباشے،من چے ڪار ڪنم با دو تا دختر جوون؟!" حاج بابا دستے با ریشش ڪشید و جواب داد:"مگہ هر ڪے راهے شدہ جوونہ؟! یعنے زن و بچہ ندارہ؟! وصلہ بہ جون ندارہ؟!" . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجاہ_و_دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . همانطور ڪہ دو دستم را مقابل دهانم گرفتہ بودم و براے گرم شدنشان ها مے ڪردم بہ تماشاے ڪژال و ژیا ایستادہ بودم. سرما تا مغز استخوان آدم رسوخ مے ڪرد‌،بہ خودم بد و بیراہ گفتم ڪہ چرا فراموش ڪردم دستڪش هایم را بردارم! ڪژال،دایان را بہ آغوش ژیا داد و یقہ ے سرهمے بافت سفید رنگے ڪہ بہ تنش پوشاندہ بود را مرتب ڪرد. سپس شال گردن بافت خودش را از دور گردنش برداشت و دور گردن و بالاتنہ ے دایان پیچید. ریحانہ ڪنار گوشم زمزمہ ڪرد:چرا ژیا نمیاد داخل وایسہ؟! تو سرما هم‌ خودش اذیت میشہ هم دایان! با این ڪہ حال ژیا را مے دانستم اما جواب پرتے دادم:حتما اینجا راحت ترہ! دندان هایش مے لرزید:من میرم تو! دیگہ نمے تونم وایسم! با نگاہ و لبخندم بدرقہ اش ڪردم:برو آبجے! منم با ڪژال میام! ریحانہ وارد ساختمان بیمارستان شد. حاج بابا،مامان فهیم،عمو باقر و خالہ ماہ گل جلوتر از ما وارد شدہ بودند. بعد از حادثہ ے دیروز،زهرا را بہ مسجد رساندم و خبر مجروح شدن امیرعباس را بہ مامان فهیم و ریحانہ دادم. مامان فهیم گفت خالہ ماہ گل خبر دادہ و قصد داشتہ بہ خانہ بازگردد و از حال امیرعباس خبر بگیرد. شب قبل امیرعباس را بہ تهران منتقل ڪردہ بودند و عمو سهراب و عمہ مهلا بہ بیمارستان رفتہ و همانجا ماندگار شدہ بودند. روز قبل هر ڪارے ڪردیم نگذاشتند امیر را ببینیم،گفتند جراحے سختے دارد و باید استراحت ڪند. از ناحیہ ی ڪمر مجروح شدہ و ستون فقراتش آسیب دیدہ بود،همہ نگران حالش بودیم. پزشڪ ارتوپد بہ عمو سهراب گفتہ بود احتمال فلج شدن امیر از ناحیہ ے ڪمر بہ پایین بالاست! این خبر را ڪہ شنیدم حسابے جا خوردم،نمے توانستم امیرعباس خوش قد و بالا را ڪہ همیشہ در تڪاپو و جنب و جوش بود را روے ویلچر تصور ڪنم! یڪے از جذابیت هاے ظاهرے امیر قد بلندش بود،با این ڪہ حاج بابا و محراب قد بلندے داشتند اما امیر چند سانت هم از آن ها هم بلندتر بود و قد و قامتش حسابے بہ چشم مے آمد. با این ڪہ قد نسبتا بلندے داشتم اما ڪنار امیر بہ زحمت تا شانہ اش مے رسیدم،تصور این ڪہ روزے براے دیدن صورتش بہ جاے سر بلند ڪردن سر خم ڪنم دیوانہ ام مے ڪرد! حاج بابا آرام و قرار نداشت،حسابے با امیرعباس انس گرفتہ بود. تا نماز صبح هیچڪدام پلڪ روے هم نگذاشتیم،حاج بابا عرض و طول پذیرایے را طے مے ڪرد. تسبیح مے گرداند و زیر لب ذڪر "یا مَن اِسمُهُ دَواء وَ ذِڪرهُ شِفاء یا مَن یَجعلُ الشِّفاء فیما یَشاءُ مِن الاَْشیاء" مے خواند. مامان فهیم پاے سجادہ نشستہ بود و براے شفاے امیرعباس،خدا را بہ صاحب اسمش قسم مے داد و قطرات اشڪ گل هاے چادر نمازش را آبیارے مے ڪردند. یڪ خط در میان مے گفت:خدایا بہ جوونیش رحم ڪن! بہ مادرش رحم ڪن! تو رو قسم بہ دو دست بریدہ ے عباس! ریحانہ هم نزدیڪ مامان نشستہ بود و زیارت عاشورا مے خواند. دل توے دلم نبود،قرآن ڪوچڪ جیبے ام را در دست گرفتہ بودم و همانطور ڪہ راہ مے رفتم سورہ ے یاسین مے خواندم. بغض بہ گلویم چسبیدہ بود اما نمے توانستم آزادش ڪنم،حال خواهرے را داشتم ڪہ یڪ دانہ برادر‌ جوانش بہ حال احتضار افتادہ و شاهد پرپر شدنش باشد! بعد از این ڪہ بہ نیت پنج تن آل عبا پنج مرتبہ سورہ ے یاسین را خواندم،بہ اتاقم رفتم و ڪنار تخت نشستم. حاج بابا مے گفت:"وقتے گیر و گرفتارے میفتہ بہ ڪارتون،وقتے هر چے زور مے زنین و دردتون درمون نمیشہ نادعلے بخونین و بعدش پشت سر هم یاعلے مدد بگین! هیچ ڪارے واسہ آقا امیرالمومنین نشد ندارہ!" از حفظ شروع بہ خواندن دعاے نادعلے ڪردم،همراہ دعا ذهنم بہ سمت گذشتہ ها پر ڪشید. رفتم بہ روزهاے ڪودڪے،بہ روزهایے ڪہ محراب را ڪنارم داشتم،آزاد و بے مرزبندے! روزهایے ڪہ قدرشان را نمے دانستم!‌ از پنج شش سالگے حاج بابا من و ریحانہ را روے پاهایش مے نشاند و برایمان قرآن یا دعا مے خواند. از ما مے خواست هرچہ مے گوید را حفظ ڪنیم و چند روز بعد برایش بخوانیم. اولین سورہ اے ڪہ یادمان داد سورہ ے ڪوثر بود. سپس سورہ ے حمد و توحید و بعد سورہ ے ناس و فلق. قبل از سن تڪلیف آنقدر آیت الڪرسے،حدیث ڪسا و دعاے نادعلے را برایمان زمزمہ ڪرد تا حفظشان ڪردیم. هربار ڪہ سورہ یا دعاها را از حفظ برایش مے خواندیم برق شادے و تحسین در چشم هایش مے نشست و شڪلات یا آبنباتے همراہ با یڪ بوسہ ے جانانہ پیشڪشمان مے ڪرد. عمو باقر هم دست ڪمے از حاج بابا نداشت،وقتے مے دید با آن سن ڪم از حفظ قرآن مے خوانیم حسابے تشویق مان مے ڪرد و مے گفت:آدم باید همیشہ ذڪر خدا رو لبش باشہ! هشت سالہ بودم،در حیاط عمارت راہ مے رفتم و آیت الڪرسے مے خواندم. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجاہ_و_سوم /بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . پاسدارے ڪہ پشت میز نشستہ بود نگاهے بہ دفتر بزرگے ڪہ مقابلش بود انداخت و گفت:بلہ خانم نادرے! شناسنامہ لطفا! بہ جاے من،حاج بابا با ابروهایے در هم گرہ خوردہ دستش را داخل جیب ڪتش برد و شناسنامہ ام را بیرون ڪشید. شناسنامہ را بہ دست پاسدار جوان داد،پاسدار نگاهے بہ شناسنامہ انداخت و با دست بہ حیاط اشارہ ڪرد:بفرمایین داخل! ڪنار ایستادم ڪہ اول حاج بابا حرڪت ڪند،بدون هیچ حرفے گوشہ ے لبش را بہ دندان گرفت و با حرص جوید،قدم ڪہ برداشت دنبالش راہ افتادم. گوشہ ے روسرے بنفش رنگم را دور انگشت اشارہ ام پیچیدہ بودم و با استرس دور انگشتم مے گرداندمش. نگران برخورد حاج بابا و محراب بودم! حاج بابا ناراحت و عصبانے بود،خوشش نمے آمد پاے دخترش بہ اینطور جاها باز شود! هوا ابرے بود و دل مردہ،چقدر تیرہ و دلگیر بود این زمستان سپید پوشِ پر آشوب! در هر قدمے پاسدارے از ڪنارمان عبور مے ڪرد،نمے دانم چرا در میان آن همہ مرد سبز پوش دنبال محراب مے گشتم؟! حاج بابا زیر لب غرولند ڪرد:حالا لازم بود با ڪلے سوال و جواب بیایم تو؟! برا محراب انقد سخت بود بگہ آشناے منن ضمانت ڪنہ مثل آدمیزاد بیایم تو؟! انگار مے خواد منو بچزونہ! آب دهانم را فرو دادم و مردد گفتم:حاج بابا! مے دونے ڪہ قصد آقا محراب بے احترامے نیس! فقط... فقط نخواستہ ڪسے فڪ ڪنہ دارہ از موقعیتش استفادہ مے ڪنہ،شرایط براے همہ یڪیہ! هرڪسے ڪہ مے خواد وارد شہ باید مطمئن بشن منافق نیس و قصد خرابڪارے ندارہ،آشنا و غیر آشنا ندارہ ڪہ! چپ چپ نگاهم ڪرد،سرم را پایین انداختم و در دل ادامہ دادم:محراب امروز اینجاس،خالہ ماہ گل گفت! ولے آسمونم بہ زمین بیاد حتے واسہ استقبالمون نمیاد! وقتے پاے خدمت و وظیفہ وسط باشہ،براے محراب رایحہ و عمو خلیل ندارہ! همہ یڪے ان! رایحہ و عمو خلیلن مثل بقیہ ے مردم! از این رفتار محراب هم خوشحال بودم و هم ناراحت! هم توقع داشتم عادے برخورد ڪند و هم توقع داشتم براے استقبال از حاج بابا و من بیاید! بیشتر بہ خاطر حاج بابا! حاج بابا اهل ناحقے و نابرابرے نبود اما این روزها از ڪوچڪترین برخوردهاے محراب هم برداشت شخصے مے ڪرد! فڪر مے ڪرد محراب بہ قصد،من را بہ مقر سپاہ ڪشاندہ ڪہ حاج بابا را اذیت ڪند! فڪر مے ڪرد ڪہ از سر بے احترامے و بے اهمیتے با این ڪہ از آمدنمان خبر داشتہ براے استقبال نیامدہ و یا با نگهبان هماهنگ نڪردہ ڪہ بدون معطلے و سوال و جواب اجازہ ے ورود بدهد! این روزها حاج بابا از هر حرف و نگاہ محراب برداشت منفے مے ڪرد،انگار دنبال بهانہ بود! نزدیڪ ساختمان رسیدیم،گوشہ ے روسرے ام را رها ڪردم و نفس عمیقے ڪشیدم. در دل آیت الڪرسے خواندم و بہ خودم گفتم:چیزے نیس ڪہ بخواے استرس داشتہ باشے! محڪم باش! حاج بابا در را بہ سمت خودش ڪشید و وارد شد،پشت سرش رفتم‌. همین ڪہ در را بستم صداے همهمہ اے توجہ ام را جلب ڪرد،خودم را بہ حاج بابا رساندم. چند متر جلوتر،شش هفت نفر پاسدار دور هم حلقہ زدہ بودند و ظاهرا بحث مے ڪردند! هرڪس چیزے مے گفت و باعث میشد صحبت واضحے شنیدہ نشود،نزدیڪتر ڪہ شدیم محراب را در میان حلقہ ے پاسدارها دیدم. دست سالمش را بالا بردہ و همہ را بہ آرامش دعوت مے ڪرد. صورتش جدے بود و سرد،خبرے از آن محراب خندہ روے مهربان نبود! سر و صداها بیشتر اوج گرفت،حاج بابا نگاہ ڪنجڪاوش را بہ آن ها دوختہ بود. آرام گفت:با محراب بحث مے ڪنن؟! محراب ڪہ دید آرامش و سڪوتش تاثیرے ندارد،صدایش را بلند ڪرد:یہ دیقہ ساڪت باشین ببینین چے میگم بعد شلوغش ڪنین! همہ ساڪت شدند،اخم هایش درهم رفت و با تحڪم ادامہ داد:از بحث ڪردن فقط صدا بلند ڪردنشو بلدین!‌ اینجا جاے صدا بلند ڪردن نیستا! حواستون باشہ! پاسدار جوانے انگشت اشارہ اش را بہ سمت محراب گرفت و با صورتے سرخ گفت:رفیع باید عزل بشہ! اینجا جاے منافق جماعت نیس! اخم هاے محراب بیشتر در هم رفت و نگاهش ترسناڪ شد. _جناب پناهے! شما بہ من دستور میدے؟! آقاے رفیع نیروے منہ و من براے نیروم تصمیم مے گیرم نہ شما! پناهے زیر لب چیزے گفت و دستش را روے دهانش گذاشت. محراب جدے گفت:‌ڪدوم منافق برادر من؟! هر ڪے ازمون انتقاد ڪنہ میشہ منافق؟! دم شما گرم! یعنے ما طاقت شنیدن دو ڪلمہ حرف علیہ خودمونو نداریم؟! پاسدارے ڪہ محراب پناهے خطابش ڪرد تاب نیاورد و با خشم گفت:علیہ خودمون نہ! علیہ آرمان و عقیدہ مون! علیہ انقلاب! محراب با آرامش و در عین حال جدے نگاهش ڪرد. _انتقاد،انحراف نیست! مخصوصا انتقاد بہ جا! چون رفیع بہ یہ سرے مسائل انتقاد ڪرد شد منافق؟! شد منحرف؟! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻