🔴 آموزش ناسزا در کتاب‌های بهائی!
👈توهین به #امیر_کبیر در آموزه‌های #بهائیت
⚫️ بیستم دی ماه مصادف است با سالروز شهادت «میرزا محمد تقی‌خان فراهانی» معروف به «امیرکبیر» که خدمات ارزنده‌اش به کشورمان، نام او را در شمار بزرگمردان تاریخ این سرزمین ثبت کرده‌است.
✅ امیرکبیر در دوران کوتاه صدارتش، خدمات بیشماری از جمله تأسیس دارالفنون، انتشار روزنامه وقایع‌الاتفاقیه، مبارزه با رشوه‌خواری، اصلاحات اجتماعی در زمینه ممنوعیت حمل سلاح سرد و قمه‌کشی، ایجاد کارخانه، سامان‌بخشی ارتش کشور، راه‌اندازی چاپارخانه، تأسیس بیمارستان، توسعه صنعت، معدن و کشاورزی، گسترش تجارت و... را به انجام رسانید.
🔳 با وجود شواهدی بسیار از تدبیر و توانایی امیرکبیر، بهائیان به خاطر سرکوب آشوب و کشتار بابیان توسط این صدراعظم باکفایت، از انواع تهمت‌ها به وی دریغ نکرده‌اند و با تحریف تاریخ همواره سعی در تخریب این چهره دارند.
توصیفات توهین‌آمیز بهائیان پیرامون امیرکبیر بر کمتر کسی پوشیده‌است:
«امیرکبیر مردی سخت‌گیر و مستبد‌الرأی بود... به کار و شغل خود بی‌اندازه مغرور گشته بود...به جای حسن تدبیر، متوسل به زور و شمشیر گشته به شدت عمل و بی‌باکی و #سفاکی می‌خواست گره‌گشایی نماید.»(1)
«تقی‌خان شخصی متکبر و خودرأی بود»(2)
و حتی عداوت و کینه بهائیت تا جایی است که عبدالبهاء او را مانع ترقی مملکت می‌داند:
«[میرزا تقی‌خان] سمند همت را در میدان خودسری و استبداد بتاخت. این وزیر شخصی بود بی‌تجربه و از ملاحظه عواقب امور آزاده، سفاک و بی‌باک و در#خونریزی چابک و چالاک. حکمت حکومت را شدت سیاست دانست و مدار ترقی سلطنت را تشدید و تضییق و تهدید و تخویف جمهور می‌شمرد»(3)
⚠️ بخش غم‌انگیز مسئله آن است که فرقه، این کینه و دروغ‌ها را در #کتاب‌های_آموزشی جدید خود نیز گنجانده تا همچون دیگر بخش‌های تاریخی، تحریفات مد نظرشان به کودکان منتقل شود. مثلاً در «کتاب چهارم #روحی»، امیرکبیر را خون‌آشام خوانده‌اند یا در صفحه 37 درباره وی آمده:
«در آن زمان صدراعظم ایران، مردی خودخواه و بی‌کفایت و نالایق بود...» و...
❌ بهائیت در عین ادعای ادب و دوری از توهین، به بچه‌ها تمرین ناسزا می‌دهد و از آن‌ها می‌خواهد توهین به غیرخودی را یاد بگیرند، به همین خاطر در صفحه بعد همین کتاب می‌پرسد:
«چه کلماتی می‌تواند شخصیت صدراعظم ایران را که باعث تبعید حضرت باب به آذربایجان شد، توصیف کند؟»
پشت تبلیغات و ظاهر اخلاق‌مداری که این تشکیلات از خود ارائه می‌دهند، این قبیل توهین‌ها و چه بسا بدتر از آن به مخالفانشان بسیار است. در این کتاب‌ها بدون اشاره به خونریزی‌ها و آسیب‌هایی که بابیان به آن دامن زدند، دروغ‌های مد نظر خود را به خورد مخاطب می‌دهند. این #دستبردهای_تاریخی، #خیانتی است که بهائیت با آن عجین شده و از این طریق پرورش می‌یابد.
📚پی‌نوشت:
1.فیضی، محمدعلی، حضرت نقطه اولی، ص410
2.بالیوزی، حسن موقر، بهاءالله شمس حقیقت، ص 669.
3.افندی، عباس، مقاله شخصی سیاح، ص17.
@feraghvaadyan
💢جشن تولد تروریست
👈🏻به بهانه دویستمین سالگرد تولد «علی‌محمد شیرازی»
♨️آثار علی‌محمد شیرازی که این جشن‌ها به بهانه تولد اوست، سرشار از درنده‌خویی و #خونریزی است. وی، پیروانش را به «گردن زدن مخالفان، سوزاندن کتاب‌های غیربابی، نهی از معاشرت با سایر ملل»(1)، «نابودی اماکن متبرکه غیربابی و قتل عام همه کسانی که به بابیت ایمان نیاورند»(2) فرامی‌خواند. او که خیال حکومت را در سر می‌پروراند، دستور می‌دهد وقتی بابی‌ها بر مملکتی سیطره یافتند، حاکم بابی نباید هیچ غیربابی را بر روی زمین باقی بگذارد!(3)
↩️بر مبنای همین دستورهای علی‌محمد شیرازی، بابیان دست به #وحشی‌گری و کشتارهای گسترده‌ای زده و چه خونریزی‌ها که برپا نکردند. #بهائیت نیز بر این تاریخ سیاه و پر از ترور واقف است و سرانشان بعد از گذشت چند سال اولیه از پا گرفتن فرقه بهائی، به نوعی سعی کردند با کتمان یا رد برخی دستورهای باب، خود را مترقی و متفاوت نشان دهند، اما به هر حال برای رسمیت‌بخشی و داشتن پشتوانه تاریخی، نمی‌توانند به چیزی جز فرقه علی‌محمد شیرازی متمسک شوند. مخصوصاً که پیامبرخوانده بهائیان، خود در ابتدا بابی و شریک جرم تمام وحشیگری‌های این قوم بوده و تا سال‌ها بعد از بهائی شدن، همچنان به دستورات مسلک قبلی خود پایبند بود. با این اوصاف شاید عجیب به نظر برسد که بهائیان چطور می‌خواهند تولد چنین شخصیتی را جشن گرفته و به وسیله او افراد را به بهائیت جذب نمایند؟! پاسخ، روشن است؛ مثل همیشه با دروغ، چهره و خواست واقعی خود را پنهان کرده و با تحریف تاریخ، آنچه را به مذاق مخاطب خوش آید، تعریف می‌کنند.
1پی نوشت:
.افندی، عباس، الواح و وصایا، ص 294.
2.افندی، عباس، مکاتیب، ج 2، ص 266.
3.حسینی طباطبایی، مصطفی، ماجرای باب و بهاء، تهران: راه نیکان، 1393، ص 90 / لوح هیکل‌الدین، ص 15.
↩️متن كامل اين يادداشت را در دفتر #بهائيت فصلنامه شماره 82 (نوبت پاييز98) مطالعه بفرماييد.
@feraghvaadyan