کتاب نخل های بی سر,نوشته قاسمعلی فراست
قسمت 28
ناصر و صالح و فرهاد كه مي رسند،انگشت جلوي بيني اش ميبرد و ميگويد:
ـهيس! گوش كنين! صداشون داره از پشت همين تپه ميآد.
رضا صدايش را در گلو ميشكند تا به دشمن نرسد،و ادامه ميدهد:
ـجدا از هم بخوابين ببينيم چند نفرن.
صالح جثه باريك و كوچكش را به طرف رضا مي كشدو آرام در گوش اونجوا ميكند:
ـبذار من برم ببينم چند نفرن و بيام.
رضا در خود فرو مي رود؛سكوت مي كند و جوابي بر زبانش نمي آيد؛اماپس از چندي ميگويد:
ـولي خيلي بايد مواظب باشيها!
صالح ميگويد:
ـمطمئن باش!
صالح،مار باريك تني را مي ماند كه مي خزد تا خود را به طعمه برساند.چندقدم كه جلوتر مي رود،سياهي او را در خود مي بلعد، پنهانش مي كند و بچه هادر انتظارش مي مانند.دلهره وجود همه را پر كرده و هر سه در انتظـار صالح بيتابي مي كنند.لحظه ها كند مي گذرد و چشم ها از مسيري كه صالح رفت،كنده نميشود.
ناگهان صداي شليك مهيبي به گوش مي رسد و گلولة توپي،وسط شهر به زمين مي نشيند و آتش خشم و دود دل شهر را هوا مي دهد.آتش،ميان تا ريكي شب تنوره ميكشد و بالا ميرود.
صداي خش خشي حواس همه را مي برد.چشم ها در سياهي شب تيزميشوند و مسير صدا را تعقيب مي كنند.رضا،ام -يكش را كه آماده كرده به طرف صدا مي گيرد.سياهي به طرف آنها مي خزد.بچه ها مضطرب نگاهش ميكنند و نمي توانند بفهمند صالح است يا دشمن؛اما نزديكتر كه مي آيد هيكل ريز و باريك صالح را تشخيص ميدهند.
دلها آرام مي شوند و گوش ها براي شنيدن خبرهايي كه صالح آورده تيز.صالح دست و پايش را گم كرده است؛
ادامه کرد....
@roshanirah
