گاهی تغییرات به آهستگی انجام می‌شود. آنقدر آرام و خزنده که در زمان نمی‌فهمی چه شد؟ چگونه شد؟ فقط یکباره که سر بلند می‌کنی، می‌بینی همه چیز عوض شده است در و دیوار شهر، سر وضع‌ آدم ها، همه، جور دیگری شده. آنچه نباید، هنجار و آنچه باید، مکروه و ناهنجار است. هر کسی برای خود بتی تراشیده از آرزوهایی با جنس پست و مقام و موقعیت و ثروت وخشم و هوی و هوس... چنین روزهایی آنچنان حق مظلوم است و بی صدا که هیچ اثری از آن به چشم نمی‌آید، و باطل، حق به جانب شده و صدای عوعوی سگانش دلهره آور تر از همیشه بر شب سوار است. کژی وقتی زیاد می‌شود، شاید مثل منی، دیگر امید به درست شدن خرابی ها نداشته باشد و بنشیند در انتظار صلح و منتظر بخواند خود را. اما شمع هایی هم به انتظار ایستاده اند که «مثنی یا فرادی» می‌سوزند و می‌سازند؛ شهری را که سیاهی و دوز و دغل از سر و شانه هایش بالا رفته. این شهر یک ابراهیم می‌خواهد با تبری بر دوش نه...! با خُلقی نرم، که بشکند قواعد رسوب کرده در عادات مردم را. افتاده نظری که خاموش و بی‌صدا، اما روشنگر، چون زنبور عسل هماره در تکاپو باشد. یک ابراهیم که بداند صندلی ها افول کردنی است و برای تصاحبش نباید ودیعه طهارت دل را به حرص و طمع آلود؛ کسی که قبله اش بلندتر از ستاره و ماه و خورشید، قبله اش شهادت باشد..! ابراهیمی که بداند آنچه نزد «إله الناس» ماندگار ست و ماندنی؛ «أحبُ الناس، أنفعُ الناس للناس» است و از پس خُلق نرم و دوندگی و چاره‌سازی ها، آنچه خواهد ماند، راه و رسم شیرینی است که به ذائقه یک ملت می‌نشیند و همینجا و از میان همین مردم می‌شود سنگ بنای حق را گذاشت و اتاق فرماندهی حکومت حقه جهانی و نهایی را بنا کرد. هرچند هزینه آن سوختن، آب شدن و تمام شدن باشد. این شهر یک ابراهیم می‌خواست تا یادش نرود و یادش باشد که اگر مسیر نور را خلوت بگذاریم، زرق و برق جاده دنیا کورمان خواهد کرد و دیری نیست که کور، در چاه خود فرو افتد. تو اوج گرفتی تا قله ها... جسمت را در دامنه آن به تمام سپردی و روحت راهی خدا شد و راهت برای ملت شروع شد. ساعاتی در سکوت و سرما و مه و غبار و آتش و دود بود و ملتی به تلاطم شب را صبح کرد! ابراهیم ما! سوخت اما یک تنه افسار کژی شهر را به جاده تمدن حق متمایل کرد... #طلبه_خدمتگذار #رییس_جمهور #شهید_جمهور #ابراهیم 🔻کانال هیئت هنری مبینا @roydad_mobina