پدرم مرد با خدایی بود مهربان بود مثل دریا بود روی پیشانی پر از چینش اثرات سجود پیدا بود . پدرم اسوه شجاعت بود قهرمان شجاع بدر و حنین ضربتش در کشاکش خندق افضلُ مِن عبادت الثّقلین . تا پدر بود خوب پُر می شد جای خالی مادرم زهرا قصه در گوش بچه ها می گفت شانه می زد به موی من شب ها . داغ #مادر ولی #پدر را کشت همه مویش سپید شد پدرم مسجد کوفه تیغ خورد اما در مدینه #شهید شد پدرم . پدرم #خاطرات تلخی داشت قصه آتش و در و دیوار قصه کوچه بنی هاشم قصه تلخ سینه و مسمار . دیگر اما به خانه ایتام نان و خرما کسی نمی آرد بر زمین با عبور نعلینش گل برکت کسی نمی کارد . شب آخر پدر وصیت کرد حَسنش را به عدل و حق الناس رو به #عباس کرده و فرمود: جان تو جان زینبم عباس . خوب شد کربلا نبود پدر وقتی از روی ناقه افتادم دیگر عباس هم نبود آنجا تا بیاید رسد به فریادم . خوب شد مجلس شراب نبود شاهد غربت پسر باشد شاهد خیزران لب هایش شاهد راس و طشت زر باشد... شاعر: #عباس_احمدی