بسم‌ الله الرحمن الرحیم #حضرت_زینب_س_کوفه_و_شام #روح_الله_قناعتیان بـریدند عاقـبت بال و پرم را گلـم ، برگ و برم نیلـوفرم را از اول هم دل من شور می زد به هم پاشیـد ، داغت لشکرم را چه کاری بود آخر با تو کردند درآوردنــد ، اشــک مــادرم را ... خدا را شکر هر جا خطبه خواندم به خـوبی حفـظ کردم ، سنـگرم را خبر داری ، تو از دست شکسته که سر وا کرد ، زخم کوثرم را ؟ همین که چشم او را دور دیدند دو چــشم غیـرت ِ آب آورم را همـان مردم که روزی درک کردند همیـن کوفه ، بـرادر محضـرم را ... هـمان ها که تلمــذ کرده بودند کــلاس درس ِ گــریه آورم را ... به سنگ و چوب با نیزه شکستند کـنار خــانه ی خــولـی ، ســرم را اگر می شد که می دادم نشانت کــبودی هــای ِ روی پیـــکرم را نمانده چیزی از من ، ای بـرادر فنـا داده به غـم ، خاکـسترم را ســر نیـزه همـان بـالا کـه هــستی همان جا که شدی سایه ، سرم را ببین دست کسی این دور و برهــا نمـی بینــی بــرادر ، مـــعجـرم را ؟ تمــام "لات هــای" شـام ، دیدند بــلور ِ اشــک ، چشمــان تـرم را