من می‌خواهم یک اعترافی بکنم.
من وقتی خبر شهادت روح‌الله عجمیان را شنیدم اشک ریختم. وقتی دیدم دارند بدنش را روی زمین می‌کشند گفتم کاش مادرش نبیند این صحنه‌ها را. من وقتی دیدم دارند لگد بر بدن این بچه می‌زنند از غصه مُردم.
بخش اعترافم این‌جاست که امروز هم وقتی خبر اعدام این دو جوان را شنیدم باز هم اشک ریختم.
نه اینکه تصور کنید جای شهید و جلاد را بخواهم عوض کنم یا مثلا جای قاتل و مقتول را. نه!
من ورای تمام این حقیقت‌ها دلم سوخت برای این بچه‌ها. سال‌ها زحمت جوانت را بکشی، با هرچه سختی هست پرورشش دهی، توی زمستان و تابستان حواست به بچه‌ات باشد بعد یک‌هو وسط یک روز شلوغ بچه‌ها بروند توی خیابانی که بی‌رحم است.
یکی را ترغیب کنند که دیگری را بکشد. یکی مظلوم کشته شود و دیگری حالا نتیجه‌ی ظلمش را ببیند.
این غمگین‌ترین تراژدی عالم است که بخواهی با احساس مادرانه‌ات و با عاطفه‌ی زنانه‌ات موضوعی را قضاوت کنی.
می‌دانی کسی ظلم کرده، می‌دانی شکستن قبح قتل در جامعه از خودِ قتل بدتر است، می‌دانی قصاص مصداق بارز عدالت است، اما باز دلت می‌سوزد.
صحنه‌ی التماس پدر و مادر محمدمهدی برای جلوگیری از حکم اعدام بچه‌شان تا آخر عمر توی ذهن من می‌ماند. اشک‌های خواهر روح‌الله عجمیان هم.
تصویر خانه‌ی اجاره‌ای پدر روح‌الله در یکی از فقیرترین مناطق حاشیه‌ی تهران.
حتی تصویری که اینترنشنال گذاشته بود. جمله‌ای که محمدمهدی بعد از اینکه شنیده بود حکم اعدامش آمده به بابایش گفته بود. همین تصویر بالایی!
کاش این کابوس‌های تلخ تمام شود.
کاش بهار بیاید.
🖋زهرا ابراهیمی
#امام_زمان
#لبیک_یا_خامنه_ای
#جان_فدا
@roznevesht
